Alþýðublaðið - 24.12.1941, Síða 25
ALÞÝÐUBLAÐSINS
26
og nýru hvers einasta íbúa sins og pekkir guð almáttugan
og náttúruna eóns og flskimiðin og bátana. — Hver einasti
íbúi bess er lífsreyndur spekingur, sem komizt hefir að
tnnstu sannindum allrar tilveiru. i
Um kvöldið petkkir gesturinnn alla lífssögu Jóakiins Qari-
baldasonar og hans hyskis, heimilislíf peirra og sálarástand,
ú't I yztu æsar, Allt frá pví að Jóakim giftist vinnukonunni
hjá faktornum árið eiftir að hann spilaði fyrir kónginn. —
Hann veit, að Jóakim er helvítis sikussi og dusulmenni til allrar
vixmu og „bölvaður montrass, sem aldrei hefir orðið neitt
við hendur fast“ — að „kerlinginn er vitlaus vargur og be-
stía, sí-sníkjandi“ og ekkert nema „óráðvendin, bæði til munns
og handa“, og hann veit að „eplið fellur sjaldan langt frá
eikinni“ enda er Karólina, elzta dóittirm, ,\annáluð flenna í
svínariinu á Siglufirði á sumrin“ og eizti strákuriinn hef-
ir lent í „pjófnaðarklandri og' fleiru fyrir simnan" ög aö
„ormarnnir, sem heima eru sístelandi og betlandi eins og kerl-
ingin“. Hann veit að „óprifnaðurinn hjá Jóakims-pakkinu er
alveg dæmalaus“ „og allur peirra lífernismáti andstyggilegur"
og allri sveitinni til „há-borinnar skammar“.
Þrátt fyrir allan pennan fróðleik, stendur gesturinn tveim
kvöldum siðar inni á gólöniu í „svarta skúrnum". —
„Já, — ég er nú svo aldeilis trompuð," segir Quðríður Jóa-
ki'ms-lkona og puirrkar í ákafa af stólgárminum, — Vill ekkti,
maðurinn tylla sér, — ja, petta er nú aldeilis heimsókn. —
Hún kjagar feit og aðsópsmikil að eldavélinni, sem stend-
'ur í einu horninu. — Sem ég er lifandi manneskja ætlaði ég
ekki að trúa pvi, pegar hann Jóakim minn ságði, að pessi
pá ekki-sinn líka fíni herra, ætlaði kannske að líta hérna
irm I skúrinn til okkar, aujmingjanna, — pað er líka hreinasta
forsmán a,ð bjóða nokkrum lifandi manni irm 1 svona stíu,
— en petta er honum lákt honum Jóakim mínum blessuð-i
um, hann er eitthvað svo sljór og hugsunarlaus svoleiðis. —
Ja, pví segi ég pað, — — — guð hjáíipi mér, p!ár sýöur
út úr pottinum.
Maðan hún hefir látið dæluna ganga, hefir gestg/inn setzt
og byrjar að skrafa við Jóakim. En pað hefir sýnilega engin
áhrif á Guðríði, — hún heldur stöðugt áfram og tekur djúp
andköf á milii. Þarna úteys hún öllu hjarta sinu íupphrópunu.m,
innskotum og athugasemdum um allt milli himins og jarðar
í einni óaðskiljanlegri bendu.
Sex eða sjö kámugir krakkar pyrpast kringum gestinn og
stara í málllausri, fálmandi undrmi á pessa opinberun. En Jóa-
kxm leikur við hvern sinn fingur og spjallar um gamla daga
fiskiríið, sveitapólitíkina og okrið í kaupfélaginu. -
Andrúmsloftið í pessari vistarveru er pungt og rammt af
ódaim. Allskonar angan slær fyrir vit gestsins. Olíusvækjan
frá primusnum, soðningarlyktin úr pottinum og pefuriim úr
bleiunum, sem hanga til perris á snúru yfir eldavélinni og
skyggja á glansmynd af Maríu mey og Jesú-baminu.
Beint á móti gestinum hanga myndir af Hallgrími Pét-
urssyni og Friðrik áttunda, Honum finst pær gretta sig fram-
ajn í sig, Og gesturinn gerist órólegur á stólnum. En pað er
eins og Jóakim veiti pví eftirtekt. — Það dregur niður í hon-
um og hann fitlar hálf-ráðleysislega við ytirskeggið, en í
míiklum eldmóti leggur hann svo aftur út i viðræðumar um
kaupfélagsokrið, par til húsmóðirin kemur með kvöldmat-
inn á borðið — kúfaða emeleraða diska, af rjúkandi heitri
ýsu og lifur. Elztu bömin raða sér á bekkinn með-
Vfð eram tilbtiir
pegar snjórinn kemur með:
Bakpoka
Svefnpoka
Ullarvattteppi
Stormjakka og blússur
Skíðalegghlífar — töskur
og vettlinga
Skinnhúfur
og annan skíða útbúnað.
Belgjaserðin h.f.
Reykjavtk
Símnefni: Belgjagerðin Posthólf: 961 Simi: 4942
fmm borðinu og prifa hvert sinn disk, en sjáif setzt hún við
vélina til að mata pau yngstu.
— Vill ekki blessaður maðurinn taka bita með? — Nei,
takk, hann er búinn að borða. •
Börnpx háma í sig soðninguna með hnífkutum, skeiðar-
brotum og fimgrunum, en Jóakim notar > tigilhníftnn sinn.
Hann losar með frábærri lagni stærðar ýsustykki fró
lieinunum og heldur peim milli puinalfingursins og hnífs-
blaðsins par til honn heftr kingt fyrri munnfylli. Diskarnir
eru ruddir á óskiljanlega stuttum tírna, en aðrir disfkai'
(koma í peirra stað .hrokafullir af volgum hnauspykkum hafra-
gra,ut með siykri í útáiát, og svo tæmast peir með sama hraða
Qestlnum verður aftur litið til Hallgrims og FriðrlkS.
Meðan á máltiðinni stendur er stöðugur gtymjandi við borð-
ið, hnippingar og stympingar, skvaldur og pys, — og gegnum
allan pennan hávaða dunaði látlaust rödd Quðríðr i einni ó'-
endanlegri runu af áminningum og upphrópunum:
— Svona Jói, það varst pú sem kleipst hana Gunnu i rassr
inn, — snýttu pér Keli, — endemis forsmán er að sjá þetta,
Vertu ekki að klóra pér, Sjana, framan i gestinn, — kanntu