Alþýðublaðið - 24.12.1948, Síða 9

JólablaÖ 'Alþý'öublaðsins
Sagt er að hrátt kjöt sé mjög
auðmeltanlegt en ég geri ráð fyrir,
að það fari nokkuð eftir því liversu
mikils maður neytir; að minnsta
kosti þótti mér það allþungt í maga
þetta kvöld. Sem betur fór, voru
borðsiðirnir þannig, að mönnum ekki
aðeins leyfðist að gefa frá sér öll
hugsanleg hljóð, heldur þótti ókurt-
eisi að gera það ekki, þar eð slíkt
taldist til almennrar skemmtunar, og
spöruðum við því ekki ropana.
Okkur létti dálítið við þá, og viítti
ekki af, því nú kom eftirmaturinn.
Veizlugestirnir dæstu af eftirvænt-
ingu, því að okkur hafði verið til-
kynnt að um einstakt ljúfmeti væri
að ræða. Og það reyndist rétt vera.
Borinn var inn selskinnsbelgur all-
stór. Sneri loðnan út, en spiklagið
inn. Hafði belgur þessi verið fylltur
aí rjúpum með fjöðrum og innyfl-
um, og síðan látinn hanga úti um
eins árs skeið. í sumarhitanum rann
spikið, og' liófst þá gerjun í belgnum,
en vetrarfrostin vörðu innihaldið
rotnun.
Slík krás er handleikin með lotn-
ingu. Húsráðandi athugaði belginn
nokkra stund og lét sem hann gæti
ekki opnað hann, en tautaði um leið
fyrir munni sér, að rjúpnakássa þessi
mundi aö sjálfsögðu reynast óæt mcð
öllu, og hefði hann falið öðrum að
g'anga frá belgnum. Við andmælt-
um þessari spá hans kröftulega og
kváðum á allra vitorði, að enginn
maður í víðri veröld væri jafnoki
hans, hvað slíka ljúfmetisgerð snerti.
Að síðuslu tókst honum að opna
belginn, og lagði urn leið þann þcf
fyrir vit veizlugesla, er ekki verour
með orðum lyst. Að þVí búnu dró
hann hvcrja rjúpuna af annárri uþp
úr belgnum gljáandi af lýsi, handlék
þær með varúð og lotningu og dcildi
þeim út meðái veizlugesta. Þcgar
röðin kom að okkur kravdlunökkun-
um, lét hann scm ékkert væri eftir
lianda okkur, en það var spaug eitt.
Nokkra hríð sátum við félagárnir
meö fuglinn í höndunum og vissum
vart hvað til brágðs skyldi taka. Lykt-
in var rammsúr og stæk, fiöriö löðr-
andi í lýsi, en livað um það, — við
kusum lielzt að eta fuglinn sem fyrst
til þess að losna við þefinn af honum
úr vitum okkar. Justus gamli sýndi
gestuuum, hvernig eta bæri slíka
krás. Með ieinni glæsilegri handhreyf
strauk hann allt fiður af fuglin-
Þetta er hin fræga MariuKirKja, — Wocrt í.Jsme —. a Farts, eiu at leguxattt
minnismerkjum kristilegrar miðaldamenningar á Vesturiöndum.
um, stakk fingrum inn í búk hans,
dró út þarmana, lét þá rcnna inn fyr-
ir varir sínar og lygndi aftur augun-
um af sælukennd. er hann gerði sér
gott ai þeim, Nú var aðeins um það
eitt að vclja að fara að dæmi hans,
en verö'a sér lil skammar ella. Ólína
leit á mig, og méi varð ljóst, hvert
verða mundi umræðuefnið á heim»
leiðinni, ef ég myiKÍi ekki heilræði
hennar.
Fuglinn var meyi eem smjör. Og
hann var allur eins á bragðið, rétt
eins og hann hcfði verið msiaöur siví
sinnum í kjötkvörn. Vera xna aö eiu*
hver telji ósmekklegl «C eua parxna
en bragöiö gat ekkl föeira verið,-
Veizlugestirnir nutu þessa Ijúfmetts.
Þeir sýn.du hver ððrum að fiðrig
lægi laust við fingurgóma og hverstí
litið átak þyrfti til að slíta fuglslaer-;
ið frá búknum. Fiðrinu var kastað 4
kofaflórinn, og þótti hundunum það
auðsjáanlega mesta sælgæti, en gest<
irnir sleiktu kjölid af beinunum ©8
lýsið úr greipum sínuxn með beztu
lyst.
, Þegar rjtxpitrnar voru «pp
Og þefurinn af þeim virtisí bláme.hxga
andrúmsioítið í koianum, þúltist tuic.
sráöandi eetiai aö gæða osKur a fieiri
jsraaunt, en vio kváðumst ekki geta
'útiö meira. Þegar gerjuðu.rjúpnakjöt-
inu og öliu selkjötinu, sexxi við höfði
S
S
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S'
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
i
Maríukirkjan í París*