Alþýðublaðið - 24.12.1948, Blaðsíða 16

1®
Jólablað 'Alþýðublaðsins
hægláti sóknarpresturinn 1 vestri
sókninni um frið á jörðu og velþókn-
un yfir mönnunum. Hapn sá hvernig
sandkornin í stundaglasinu runnu
niður líkt og hans eigin órð, þar til
öll voru horfin á botninn. Þá snéri
hann glasinu við.
Söfnuðurinn sat fyrir neðan hann
í hnipri, reiðubúinn til stökks, Nú las
hann tilkynningarnar, lýsingarnar,
stefnurnar, bænirnar. - Nú vissi hann
að það myndi skella á hvenær sem
var. Þegar kom að orðunum „til komi
þitt ríki“ — meðan blessunarorðin
og útgöngusálmurinn var enn þá eft-
ir — þá var venjan að byrja. Þar
höfðu þeir merkið! Þeir, sem aftast
sátu, risu nú líka varlega á fætur,
fremri raðirnar fylgdu á eftir, brátt
stóðu rpenn upp um alla kirkjuna,
að lokum án þess að kæra sig hót um
þótt það væri í augsýn prestsins.
Bekkjarhurðir mörruðu og skullu
aftur. Snjóvot stígvél trömpuðu . í
kirkjuganginum. Frakkar og kjólar
flöksuðust eins og sveipandi fánar,
sem vindurinn myndi bráðlega þenja
út. Allur hinn kristni skari gaf sig
á vald svartagaldursins, hjátrúarinn-
ar og fjandáns. ....
Nú stóðu me'nn líka upp beint und-
ir prédikunarstólnum, frammi við
altarið, jafnvel af kórbekkjunum.
Allir létu sem bænin væri á enda,
þótt hún væri varla byrjuð enn þá.
Sumir horfðu skömmustulegir niður í
gólfið, meðan þeir hlupu af stað. En
allir þustu út frá prestinum. Honum
vafðist tunga um tönn, kcnnimann-
legur virðuleikinn heyktist niður
hempan hengslaðist eymdarlega utan
á honum, og til að sjá líktist prestur-
inn hengdum manni uppi á prédik-
unarstólnum. Allir voru reiðubúnir
til að þreyta skeiðið, ýmist á sínum
eigin fótum eða hesta sinna. Aðeins
presturinn var tilneyddur að bíða.
Við útganginn var troðningur mikill.
Allir rudduát í einu inn í vopnabúrið.
Hvað nú? .... Aldrei hafði neitt
þvílíkt komið fyrir! Aldrei fyrr hafði
friður guðsliússins verið rofinn af slík
um óhljóðum. Aldrei fyrr höfðu hol-
skeflur hávaðans risið svo hátt upp
mót hvelfingunni. Og öskrið fossaði
yfir hið hvíta friðarins skip í kirkj-
unni. Það . óx eftir því sem fleiri
safnaðarmenn komu til. Það hækkaði,
það margfaldaðist. Það hamaðist með
tryllingslegum hrinum og ýlfri.
Óhljóðin skullu á kórnum og
hvelfingunni, endurköstuðust niður
úr rjáfrinu, hófust á ný upp móti
prédikunarstólnum, hentust eftir bök-
um bekkjaraðanna og fóru í loftköst-
um upp að altarinu með ferlegum
gný. Það var rétt eins og risi væri í
höfrungahlaupi yfir kirkjubekkina.
Presturinn stóð agndofa og hlust-
aði. Öskrin þrengdust inn um gal-
opnar hurðir kirkjubekkjanna, end-
urvörpuðust þaðan á báða bóga, lyft
ust og sveifluðust fram og aftur. í
prédikunarstólnum snarsnérust ó-
hljóðin í hring eins og í mortéli og
frammi við skrúðhúsið var sem þau
geystust fram í vígamóði, búin til að
sprengja upp lásinn og sópa með sér
dýrgripunum úr silfurkistunum.
Presturinn veigraði sér við að trúa
sínum eigin eyrum, og musterið
veigraði sér við að taka á móti meiru.
— Hvar eru stafirnir? Hvar í
heitasta helvíti eru stafirnir! Látið
þið stafina okkar koma! kvað við
með þúsundrödduðu neyðarópi, þar
sem örðaskil urðu naumast greind
vegna bergmáls.
Og úr þrönginni við dyr vopna-
búrsins var svarað:
— Snáfið þið burtu! Komið þið
með stafina okkar undir eins!
Nú hafði mönnum tekizt að róta
öllum stöfunum út um gólf vopna-
búrsins. Og þar sem gólfrýmið þar
inni hrökk ekki til, þá var kastað
heilli hestbyrði af þeim inn í kirkj-
una. Kirkjugestirnir bogruðust allir
yfir hrúgunni, strákar og öldungar,
verkamenn og sjómenn, smábændur
og gósseigendur jafnvel konur og
börn, sem drógust inn • í darraðar-
dansinn. Strax og stafur kom í ljós,
gripu samtímis eftir honum hendur
svo tugum skipti. Stórir hnúðar, út-
skorin handföng, gildir silfurhringar
og handföng með listrænum bugðum
hófust á loft nokkur andartök, en
hurfu svo á ný í ólgandi mannhafiö.
Svita- og vátnsgufan rauk í strók-
um og slagsmálin stóðu fyrir löngu í
ljósum löga. Sumir fleýgðú af sér
frökkunum. Það hvein og small, eins
og þegar þurrt hrís er borið á bál.
Enginn mannlegur máttur virtist
framar geta stöðvað orustuna.
Þá kvað við nýtt óp, æðisgengnara
en hið fyrra:
— Það hefur verið skipt um stafi.
— Þetta eru ekki okkar stafir!
Tveir sóknarmenn, sem voru að
togast á um staf, litu á hann rétt sem
snöggvast. Aðrir hlustuðu ekki einu
sinni. Þá kom öskrið, sem gekk í
gegnum merg og bein á öllum í
kirkjunni: