Alþýðublaðið - 24.12.1948, Qupperneq 57
Jólablað /1 /þýð u bJaðsins
Frh. a£ bls. 54
Jól á Halamiðum
ffrind;ra til a?S stvrið oa koma á
það vír á meðan keðian var sett sam-
an. Ástæðan fyrir því að stýrið fest-
ist var sú, að fiskikassi hafði orðið
Birni samferða aftur eftír og skorðazt
á milli (jkvaðrantsins“ og dekkhúss-
ins. Sjór gekk að staðaldri yfir aftur-
dekkið og' vorum við því í sífelldu
baði á meðan við vorum að vinna að
þessu. Það var ekki hættuíaust verk
að skríða inn undir grindina, því
ef stvrið hefði losnað. mundi það hafa
sleeið þann, sem var undir grindinni.
Þyear svona stóð á vildi ég enffum
skina að fara inn undir st-érisgrindina
og fór bað bvf siáifur. Mér tókst að
koma vír á keðiubútinn, sem hékk við
,kvaðrantinn“. Vírinn var svo settur
á spilið. Með því að taka slakann af
honum og með því að láta stýrisvélina
halda við hellu keðjuna átti að vera
nokkurn veginn tryggt að stýrið
hreyfðist ekki þótt plankinn færðist
úr skorðum. Eftir dálitla stund heppn-
aðist mér að losa plankann og var
stýrið þá laust aftur, en vírinn og
keðjan héldu, svo ég komst klakk-
laust út undan stýrisgrindinni. Við
settum nú saman stúriskeðíuna með
,þotent.bIekk“. Þá var baldíð af stað
og farið með hálfri ferð f áttina til
lands. Veðurhæðin var svinuð eða um
sex vindstig, en frostið mikið.
Loks þegar stýrið var komið í lag
gátum við farið niður og haft fata-
skipti, en við vorum allir stígvéla-
fullir og holdvotir. Eftir klukkutíma
ferð í áttina til lands stöðvaði skipr
stjóri skipið og lagði því út um með
rifná trollið á hléborða. Ég vissi nú
hvað til míns friðar heyrði og kallaði
fólkið upp til að bæta rifna trollið.
Þá var. klukkan um tvö á aðfanga-
dagsnótt. Trollið var bundið við lunn
inguna og beinfreðið. Við urðum því
að fá heitan sjó í sjóslönguna til að
þíða það og gekk það ágætlega. Ég
raðaði fólkinu á rifurnar og fékk
hverjum manni verk að sínu hæfi.
Ekki var hægt að segja að vinnugleð-
in væri mikil og oft þurftu menn að
skreppa aftur I eldhús. Netið fraus í
hön.dum okkar og skipið tók dólítið
inn á miðslðuna á rekinu, þannig að
við vorum alltaf blautir um hendur.
Kuldinn ásótti því menn og varð
þeim bví minna úr verki en ella.
'é'cT hafði ínit.t. vpmla iag við hand-
on í h\T' ínni-ep1 i?T
í’.ð ’ amact v;ð Dð bæ+a O? far?> aldmi
frá verkinu. á þann hátt tókst mér
oftast að halda á mér hita. Um klukk-
an áttu ó jóladagsmorgun kom skip-
stjórinn úí á brúar vænginn og kallaði
á mig með nafni og spurði hvort
trollið væri ekki að verða tilbúið, Ég
sagði sem var, að það væri tveggja
tíma verlc eftir í því. ,,Það er eins og
vant er bölvað ,fokkið“ í þér,“ sagði
karlinn og skellti aftur brúarhurðinni
og var þar með horfinn. „Éttu hann
sjálfur!“ sagði ég nógu hátt til þess
að karlinn heyrði það, en eklci svo
hótt að hætta væri á því að það
heyrðist upp á brúna. Ég var raunar
ekkert smeykur við karlinn, því við
höfðum verið saman áður með jafnan
metorðastiga. Við vissum báðir að ég
var hans jafnoki í hvívetna þótt auð-
ur og frændfylgi hefði skolað honum
upp á brúna, en ég væri áfram á
dekkinu, og yrði'það sjálfsagt lengst-
um.
Um klukkan tíu á jóladags-
morgun var trollið tilbúið ég fór þá
upp á brúna og tilkynnti skipstjóra
það. Annar stýrimaður hafði verið á
brúnni á meðan við unnum að víð-
gerð trollsins. Mér sýndist hann dá-
lítið skrítinn til augnanna, og af hon-
um lagði sérstakan ilm. Jæja, ekki
langaði mig í áfengi, en svolítill
vottur um hugulsemi hefði það nú
verið við karlana ef skipstjórinn hefði
gefið þeim neðan í því eftir allt volk-
ið á aðfangadagsnótt. En þetta var nú
hans aðferð við að komast áfram í
henni veröld. Annar stýrimaðurinn
var af ,góðum“ ættum og tungumjúk
ur, hann heyrði yfirstéttinni til þótt
hann hefði villzt um stundarsakir um
borð í togara. Við hinir vorum komn-
ir að neðan úr þjóðfélaginu þar
mundum við halda áfram að vera, —
en við vorum farnir að taka til okkar
ráða.
Nú var haldið aftur út á Hala og
klpkkan tólf á hádegi á jóladaginn
var búið að kasta bakborðstrollinu.
Við félagar á bátsmannsvaktinni
héldum undir þiljur, þvi nú áttum
við að hvílast í sex stundir. Á borðum
var jólamatur, úldlð hangikjöt og
sveskjugrautur. Við átum í flýti og
Frh. af bls. 32
ckkur í kö’urriár. Við von-'.
stóL þyJ að hann tímdi ekki að vekja
möður síiiá.
Vesalings Billv! Hugrakkasti og ást
hefur stundáð veiðar á Norðurhöfum,
ofúrliugi, öllu.m öðrum fremur; sann-
nefh'dúr vikingur að skapi og burðum;
maðwrihiT,,;sem horfzt hafði í augu við
hættú og dauða oft og margsinnis á
ári hverju frá því er hann lét í haf
í fyrsta sinn ...
Einú‘’sirihi sem oftár kom ha'nn í
höfn að nóttu til og lagði þegar af
s+að heim til móður sinnar. Aldrei
bessu vant kom hann að læstu garðs
hliðinu. Sennilega hefur hann freistað
að' klifra ýfir það.
Um morguninn fannst hann liggj-
andf dauður með brotna höfuðskel á
stéttinni innan við hliðið.
uðUrti ‘a'ð'ihig dreýmdi ekki Ijóshærðu
æskuvinkonuna að þessu sinni, því
við vissum allir hvað þeir draumar
boðuðu. Nú var farið að líða á túrinn
og mátti því búast við að innan
skanyns* -tækiu samskipti okkar við
konur á sig raunhæfara form en
drauma fyrir illviðri og erfiði.
Gamall hátsmaður.
Herbrestur.
1294. Eiríkur konungur sat þá í
Björgvin. Þá voru með konungi
margir mikils háttar menn af ýmsum
löndum margkunnandi, og nam Laur
entíus marga hluti af þeim, því hann
var gjarn á allan fróðleik. Þar var
Þrándur Fiseler, fjæmskur leikari.
Ilann gerði herbrest á jólum. Það var
mikill brestur, svo að menn féllu úr
sætum Óg ýmisleg brögð urðu; komst
Laurentíus í kærleika við Þránd og
sagði 'hann honum að fjóra hluti
þyrfti til að gjöra brestinn, — eld,
brennustein, bókfell og strý, og
benti honum að stinga fingrum í eyru
séi'. þá bresturin yrði í höllinni, (Árb.
Espólíns).
/
4.
I