Vísir - 24.12.1948, Qupperneq 37

JÖLABLAÐ VISJS
37
ítftir £
Það var leiðinlegt veður,
regn og slydda og myrkur.
Þetta desembeikvöld var ó-
venjulega óyndislegt. Eva
var að þrotum komin vegna
þreytu. Hún liafði vart mátt
til þess að spenna upp regn-
hlífina. Það var margt
manna á götunum. Fjöldi
fólks hraðaði för sinni fram
hjá henni. Allir voru önnum
kafnir eins og ætíð fyrir
jólin.
Þá er margt að gera. Eink-
um fer mikill tími í leit að
jólagjöfum lianda ástvinum
og kunningjum. Engum má
gleyma.
Jöl. Það er töfraorð. Þvi
orði fvlgir frið.ur og hlessun.
Eva/\ar svo lúii^að henni
lá við gráti. Hún öfundaði
alla þá, sem fram hjá henni
fóru, og báru höggla. Hún
þurfli ekki að kaupa gjöf
handa neinum, og hún vænli
heldur ekki gjafar frá nokkr
um manni .
Eva Werner, en svo hét
stúlka þessi, hjó ein í lítilli
ihúð. Hún vann í stórri
verzlun, en var ókunnug í
borginni. Og þar sem hún
var ókunnug i borginni varð
henni miklu óskemmtilegri.
dvölin þar.
HcUtad
Foreldrar Evu voru dáin,
og varð hún að vinna fyrir
sér. Hafði hún sæmilega
launaða stöðu eftir þvi sem
tiðkaðist um stúlkur íhennar
stétt. En þó varð liún að fara
gætilega með tekjur sinar,
og rnikla vinnu þurfti hún
að inna af hendi fyrir kaupi
því er hún fékk. Og nú fyrir
jólin var ekki um augnahliks
hvíkl að ræða. Viðskiptavin-
irnir máttu ekki sjá nein
merki þreytu né ógleði á af-
greiðslufólkinu. Það varð að
brosa ,og sýna vingjarnleika
hversu óþjálir sem kaup-
endur voru.
Deildarstjórinn, cða vérzl-
unareigandinn, gátu komið á
hverri stundu. Viðkvæði
lians var þetta: „Broslu
við viðskiptavinunum, og
kveddu þá brosandi, jafnvel
þó að þeir kaupi ekkert“.
Þetta var innan liandar að
segja. En það var erf'itt að
lnosa við þeim, sem létu
hafa afarmikið fyrir sér, og
keyptu ekkert.
Sumar rosknar, geðyond-
ar piparmeyjar létu geð-
vonzku sína bersýnilega
hitna á búðarfólkinu.
Eva brosti. Hún hafði af-
greitt þrjár þvílíkar pipar-
nieyjar þennan dag.
Það var ekki annað sjáan-
legt en að margt manna liti
á afgreiðslufólk eins og vél-
ar, sem ekki gætu fundið til
þreytu.
Évu leið ckki vel. Hún var
svo einmana hér í stórhorg-
inni. Síðustu jól hafði hún
haldið lil hcima i litla hæn-
úm sínum.
Þá var liún hjá móður
sinni. En er hún dó seldu
þau systkinin, hún og
hróðir hennar, litla húsið
þeirra. BröSir Evu var far-
inn lil vesturlandsins, en
hún lil höfuðstaðarins.
Hamingja! Evu þótti það
tvírætt orð. Það var húðar-
rigning. Ekki var útlit fjæir
að það snjóaði á jólunum.
Eva flýtti sér heim þetta
desemhcrkvöld. Klukkan var
langt gengin níu.
Það var unnið fram á
kvökl alla daga fyrir jólin.
Ösin var gifurleg.
Eva klökknaði er hún
minntist allra þeirra ham-
ingj usömu viðskiptavina,
sem keyptu gjafir lianda ást-
vinum sínum.
Á meðan hún afgreiddi
þessa mcnn liugsaði liún um
það live sorglegt það væri
að eiga engan'vin til þess að
gefa gjöf.
Eva nam staðar augnablik
við Eikartorg, og horfði ofan
eftir Aðalstræti.
Nú nutu ljósaauglýsing-
arnar sín vel þar scm svo
dimmt var. Stórborgir kom-
ast af án stjarnanna. Þær
liafa aðra ljósadýrð.
Eva fór upp i þéttskipað-
an strætisvagn. Það var
vond lykt af blautum fötum
þeirra, sem í vagninum voru.
En farþegar hlógu og voru
kátir. Allir voru á heimleið.
Sumir til forcldra, systkina
eða vina. En hún var cin i
ihúð sinni. Enginn beið henn
ar, enginn spurði uin líðan
liennar. Ekki hafði matur
verið á hörð borinn, og eng-
inn .... hugsaði liun.
Eva var ein þetta kvöld
eins og venjulega. Hún hugs-
aði um það sem aðrir höfðu
en hana vantaði. Hún þráði
ást, þvi ástin er mesti við-
burður í lífi liverrar ungrar
stúlku. Þær þrá mann, sem
þær geta talað við, litið upp
til, elskað. Og þær vilja láta
unna sér. Einkum um jólin.
Þá er leiðinlegt að vera einn
síns liðs.
Dagarnir liðu,_ og Eva
hrosti hak við húðarhorðið.
Hún afgreiddi allar tegundir
manna.
Hún öfundaði ungu döm-
una sem kom í fylgd með
Iierðibreiða fríða manninum
og keypti góðar gjafir. Eva
mundi eftir því hve vandlát
liún var. Maðurinn sagði
konu þessari að velja hið
bezta.
Hann sagði: „Kauptu það
sem þig Iangar til, Brita. Jól-
in eru að koma“.
Maðurinn vár svo fagur-
eygur og vingjarnlegur, en
konan svo hörð á svip. Hún
krafðist ýmislegs, en þakk-
læti var ekki sjáanlegt í
augnaráði hennar. Hún vaf
full yfirlætis. Evu geðjaðist
ekki að henni.
Þetta voru fyrstu jólin,
scm Eva var ein sins liðs. En
ein húðarstúlkan hafði þ6
hoðið henni að koma til sía
jólanóttina. En þar sem óal-
gcngt cr að gcslir komi ás
jólanótt í heimsókn, virtist
Evu rangt að taka þessu boði.
Hún áleit það ekki viðeig-
andi. !
Hún varð að taka þessumt
einstæðingsskap með ró.
En það var óþægilegt að
verzla þar sem allar verzl-
anir voru lokaðar er húa
hafði lokið dagsverki sínu.
Bláu augun liennar voru
þréytt, og gremjudrættir við
munninn.
Eva var fögur. Hún varr
kvenleg og aðlaðandi. En
hún var svo þreytt, og kveið
fyrir jólunum. Þessa daga
var ekki tími til neins ann-
ars cn vinna og sofa.
Vinnan varð erfiðari með
degi hverjum.
Svo kom Þorláksmessa.
Eva fór ekki úr búðinnE
fyrr en um háttatíma. Nú!
ætlaði liún að kaupa jólatré.
menn
Af völdum síÖasta stríðs, hefir á undaníörnum árum
reynzt miklum öröugleikum bundið að kaupa góðar efni-
vörur til framleiðslu á olíuíatnaði, sérstaklega olíur og
olíulökk, en nú er það að lagast og hefir oss tekizt að
kaupa góða efnivÖru. — Endurbætiur oliíainaður frá oss.
mun því verða á markaðnum frá næstu áramótum.
Sjóklæoi — siðsfakkar o. fl. — úr viourkenndum at_
bragðs gúmmíeínum eru ávallí fyrirliggiandi.
Viimsiveiiliijgar eru einnig fyrirliggjandi, þegar innkaupa-
heimildir tefja ekki um of framleiðslu þeirra. —
\ & p
131
y.
Skúlagöiíi 51, Reykjavík.
Símar 2063 & 4085.