Vísir - 24.12.1954, Qupperneq 26

26
JÓLABLAÐ VÍSIS
stjórinil, sem var mjög örvænt-
ingarfullur, gerði allt sem í
hans valdi stóð til þess að forða
slysi. Rárnar voru færðar fram
og aftur til þess að nota þá
litlu golu sem enn var, en gol-
an minnkaði jafnt og þétt og
hvarf að síðustu alveg þegar
skipið kom í skjól af klettunum
á eynni.
Nú var General Grant alveg
á valdi aldanna og sjávar-
straumanna, sem færðu skipið,
nær og nær hinum fjögur
hundruð feta háu klettum. —
Nóttin var niðdimm, vegna
þess að lágskýjað var og mistur
í lofti. Einnig var mjög kalt,
veturinn á suðurhvelinu var að
byrja.
Eflaust munu sjómenn
spyrja, hvers vegna skipið hafi
ekki kastað akkerum jafnskjótt
og vindinn lægði. Tvær mis-
munandi skýringar hafa verið
gefnar á þeirri vanrækslu. Ein
skýringin ('sem er mjög ósenni-
leg) er á þá leið, að akkerin
og keðjurnar hafi verið geymd-
ar í lestinni, og hafi þess vegna
aldrei verið notuð, önnur saga
bendir á, að tilraun hafi verið
gerð til þess að lcasta akkerum,
en ekki hafi verið hægt að
finna botn með blýsökkum. —
Hvernig sem þessu er varið, er
staðreyndin sú, að hið ósjálf-
bjarga skip lá mjög nálægt
klettunum um miðnætti; skips-
höfnin og farþegarnir gátu
heyrt brimhljóðið og séð hina
háu kletta rísa upp svartari en
svartnættið og virtust þeir
slúta fram yfir möstur sltipsins.
Sterkur straumur virðist nú
hafa borið skipið General
Grant með fram hinn’i bröttu
og klettóttu strönd, en skömmu
eftir kl. 10 rakst það á klett,
sem skagaði út frá bjarginu.
Fremri hluti bugspjótsins
brotnaði með ógnarhávaða, og
tók það með sér stagsegl. Skip-
ið skalf og nötraði eftir á-
reksturinn, því næst hrökk það
aftur á bak og rak aftur á
svolítinn spöl, þangað til skut-
urinn rakst á aðra kletta. í
þetta skipti fór stýrið og aftur-
bóman í sundur. Bóman féll
ofan á manninn sem var við
stýrið, og varð það hans bani.
Skipið, sem var í nokkurs-
konar gildru milli þessa tveggja
höfða, rak fram og aftur, og
hver alda færði það nær landi.
Öllum á skipinu til hinnar
mestu undrunar virtust klett-
arnir opnast fyrir skipinu, og
það varð fljótlega Ijóst að það
var á leið inn í stóra gjá. Ljós-
kér voru hengd utan á hliðar
skiþsins, og í hinu daufa skini
þeirra, sást sléttur klettaveggur
rísa báðumegin skipsins, mikið
hærra en séð varð. Fram undan
var kolsvart myrkur, aftan við
stórar öldur í óslitinni röð, sem
ráku skipið áfram.
Það rak lengra og lengra inn
í þessa dimmu gjá, og stuttu
síðar kváðu við angistaróp frá
öllum, vegna þess að nú sást, að
hinir flöktandi geislar ljósker-
anna endköstuðust frá blautum
klettum fyrir ofan, og sýndi
það, að þakvar langt fyrir ofan.
Það var ekki fyrr að hinn
hræðilegi sannleikur kom í
ljós. Skipið var á leið inn í
geysistóran helli, svipaðan
kirkju að lögun, þar sem það
lá óhjákvæmilega fyrir því að
verða sjónum að bráð.
Skipið var nú komið í þessa
vonlausu stöðu, sem er ef til
vill alveg einstök í siglinga-
sögunni, og skipaði skipstjór-
inn þá svo fyrir, að setja skyldi
björgunarbátana á flot, en eitt-
hvað kom í veg fyrir að hægt
væri að gera það. Skipið rak
nú lengra og lengra inn í hell-
inn, og möstrin töku að rekast
í hellisloftið, með þeim afleið-
ingum að kynstur af möl og
steinum féll niður á þilfar þess
ásamt toppseglabúnaðinum.
Caughey sýndi höfundinum
fram á, að ekki væri hægt að
ímynda sér neitt hræðilegra
heldur en þessa miklu skothríð
úr sortanum fyrir ofan, eink-
um þar sem skeytin voru ó-
sýnileg fyrr en þau voru lent.
Hávaðinn var óskaplegur.
Hljóðin, sem mynduðust við
gný og dyn sjóanna, hinn ofsa-
lega slátt seglanna og brotn-
andi trjáa, voru rofin við og
við af drununum sem komu af
hrynjandi grjóti. — Öll þessi
hljóð, sem mögnuðust í hinni
miklu hvelfingu, leiddi af sér
mestu ringulreið og skelfingu.
Farþegarnir, sem voru ofsa-
Jack Teer.
hræddir, þustu aftur á, þar sem
aðstaðan virtist betri, og hnipr-
uðu sig saman til þess að kom-
ast hjá því að verða fyrir hin-
um hrynjandi hnullungum og
grjóti, en þeir komu í hryðjum
við hverja hreyfingu skipsins.
Dýpið var mælt um þetta
leyti og var þá fimm faðmar
neðan við kjöl skipsins. Skip-
stjórinn ákvað að ekki kæmi
til mála að setja út bátana i
því líku myrkri, vegna hættu
á að steinar úr þakinu leníu á
þeim og sökktu þeim. Það virt-
ist því ekki hægt að gera neitt
fyrr en dagaði.
Löng nótt.
Þegar leið á þessa nótt, sem
aldrei ætlaði að enda, skall á
ofsaveður úti fyrir, og öldurnar
sem ruddus.t inn í hellinn, urðu
stærri og stærri. Dýfur hins
innikróaða skips urðu dýpri og
dýpri. Yfirmenn skipsins ótt-
uðust að möstrin myndu fljót-
lega brotna, vegna þess hve
þau rákust harkalega í þak
hellisins í hvert skipti sem
skipið lyftist upp. Þessi ótti
varð að veruleika, vegna þess
að annað royal-mastrið brotn-
aði fljótlega og datt niöur á
þilfarið með mikla flækju
kaðla og ráa. Næst fór topp-
mastrið, því næst hitt fram-
mastrið. Þar sem möstrin rák-
ust í loftið og hindruðu skipið
í því að komast lengra inn í
hellinn, komst það lengðra inn
í kleítagröf sína eftir því sem
fleiri möstur brotnuðu. Þetta
jók mjög á hættu þeirra sem
voru á skipinu, vegna þess að
nú rákust stubbarnir af hinum
sterku afturmöstrum af svo
miklu afli í hellisloftið að
kynstrin öll af grjóti féllu
niður á þilfarið með þrumugný.
Framþiljurnar yfir skips-
mannaklefanum brotnuðu fljót-
jlega, og fáum mínútum síðar
jvar þilfarsklefinn stjórnborðs-
meginn hálfgrafinn undir grjót-
mulningi,
Öllum var skipað að fara
. í skut skipsins, en skömmu
| eftir dögun brotnaði mið topp-
mastrið, og munaði minnstu að
|það lenti á fólkinu sem hafði
'safnast saman í skutnum.
| Nú var augsýnilega úti um
, General Grant; og skipstjórinn
. hikaði ekki lengur við að láta
j setja bátana á flot í daufri
morgunskímunni.
Alla þessa hræðileg'u nótt
hafði fultkomin ró ríkt hjá
hinum sárþreyttu farþegum, en
nú fór skelfingin og ringulreið-
in að byrja, sem ekki er að
furða. Þetta hefur verið nægi-
lega siæmt fyrir skipshöfn og
skipstjóra, sem nú horfðust í
augu við aðstæður sem þeir
höfðu aldrei upplifað áður, en
í augum landkrabbanna hlýtur
skylda þeirra að hafa verið
I mjög skelfileg. Sjórinn á milli
skipsins og klettaveggjanna
reis og féll vegna hinnar miklu
j undiröldu, og gerði það afar
hættulegt að setja bátana út,
j og strax þegar þeir voru komn-
ir á flot, varð að koma þeim
nokkurn spöl frá svo að þeir
moluðust ekki.
j Þegar hér var komið hentu
sumir farþeganna sér útbyrðis
í örvæntingu, en aðrir börðust
örvita um að klifra upp í bát-
ana og hæítu á að sökkva þeim.
Fáeinir voru alveg yfirkomnir
Ætlt ú ftfasmm staö
WO.ÖÍIO.O ®O — EStt Saiisiíílrisll
CHAMPIONKERTl
eria daglega í netkaiM á IteinisKiism
EinhaumbtÞÖ ú Msiandi,
HJ. Egitt Vil
SPARK PLUG5
FACTORIES: ToUdo,' U. S. A.;
Folthom, Eng.; Windior, Con.
Laugavegi 118. — Sím 81812 (5 línur).
Símnefm: EGILL.