Vísir - 24.12.1954, Síða 35

JÓLABLAÐ VÍSIS
- M
Frá firmanu Compania Roca Radia-
dores getum vér útvegað gegn nauð'-
synlegum leyfum hin viðurkenndu
ROCA hreinlætistæki. Nú þegar eru
í notkun hér á landi allmörg tæki af
þessari tegund og hafa þau hlotið hið
mesta lof fyrir fallegt og smekklegt
útlit, styrkleika og góða endingu. —
■
■

Af RÖCA hreinlætistækjum er
um fjölhreytt úrval í mörgum
litum aS ræÖa af kerlaugum,
handlaugum, salernum og ýmsum
fleiri algengum hreinlætisíækj-
um. Hagstætt verð. —r Góður
afgreiðslutími.

byggiiigas'vörur
INNFLU'FNINÓSDFILD
Umboð fyrir
Compania Roca Raáiado

'»OO5XS»?JÍSÍÍpOOOÖ^Í}£3í^»»5J30OÖÍ5p09p;i90ÍÍÍíO<í>!iííÍt;íÍO«Í<50;5íl5^iS5í!i5t}tS»QqíÍ5SOÍÍ0.«<Í<3?íS3!
Var þaS selur frá Kyrrahafi?
Frásögn af dýri, §em sásf á
eyri i
Hinn 22. f.m. var ég und-
irritaður ásamt öðru verka-
fólki héðan við slátt á engj-
um hér upp með Hvítá, spöl-
korn frá henni. Veður var
hvast og þurrt, nokkuð þykkt
en sá þó stundum til sólar.
Dæl var þar sem við slógum
þann dág, og sá þaðan lítt
til árinnar, því bali var á
milli þar höfðum við hverfi-
stein til að hvetja ljáina. Einn
af okkur, Þorsteinn Sigurðs-
son, gelck þangað að hvetja
Ijá sinn. Það var um miðjan
dag. Þorsteini varð litið út á
ána; sá hann þá flykki mikið
á eyri kippkorn frá landi.
Það var gráleitt og gljáði á
það er sólin skein. Var það
á digurð ‘ð mannsskrokk,
en talsvert lengra, og mjórra
til beggja enda, þó mjórra í
þann endann er norður víssi,
því það lá frá norðri til suð-
urs, eða því sem næst. Sá
endinn sem suður vissi, lyfti
sér svolítið upp við og við,-
svo auðséð var að þetta var
lifandi dýr. Datt honum
fyrst í hug að þetta væri ó-
venjustór selur. En svo lyfti
það suðurendanmn svo hátt
að hann sá neðanundir það
og var það þar mjallhvítt,
eins og bringa á veiðibjöllu.
Þá lyftist norðurendinn líka
upp og miklu hærra en hinn.
Kreppti dýrið sig svo að það
leit út sem latínu v en hallað-
ist æði mikið. Og í sama bili
kom eins og mjó strýta upp
úr lægri hlutanum, þó ekld
upp úr endanum sjálfum,
heldur dálítið ofar, þar sem
skrokkurinn gildnaði. Var
dýrið þá til að sjá einna Mk-
ast þvi að maður væri í
bóndabeygju — sem kallað er
— lægi á lendunum en lyfti
upp fæturna, svo beint
upp fæturnar, svo beint að
eigi sæi fyrir hnjánum, héldi
svo öðrum handlegg beint
upp. Þó varð strýtan ekki
eins há og mjórri endinn.
Strýtan lækkaði svo aftur
hægt og hægt þar til hún var
horfin. Og um leið rétti dýrið
sig hægt og hægt úr krypp-
uirni og lagði sig aflangt eins
og það var í fyrstu. Nú kom
Þorsteinn til ókkar og sagði
okkur frá þessu. Fórum við
þá. öll yfir á balann, að sjá
þetta dýr, Það lá þá endOangt
og hreyfði. suðurendann (ég
nefni hann svo til aðgrem-
ingar) likt og það væri- að
kroppa eitíhvað upp úr eyr-|
iriiii. Vírtist okkur elcki ólikt;
því, að á þeim eridanum væri!
háls og höfuð, en á hinumj
digur hali; þó er ekki hægt
að fuliyrða það. Bráðum fór
dýrið aftur að lyfta sér, og
komst í sömu stellingar, sem
Þorsteinn hafði séð það, en
lagði sig svo aflangt aftur, og
strýtan hvarf. Þetta íti’ekaði
það tvisvar, með stuttu milli-
bili, og var þar engin munur
á. Að þessum hreyfingmn jór
það hægt. Vildum við gjarn-
an sjá til þess meiri hreyfing-
ar. Létum við þá hunda gelía
og var þá sem dýrinu brygði
nokkuð við; það lyfti sér
snögglega upp, og setti sig
í sömu steilingar og áður er
lýst. Var þar ekki annar mun-
ur á en að nú var hreyfingin
snögg. Eftir litla stund rétti
það úr sér og strýtan hvarf
sem fyr, og fór eins hægt að
því og áður. Við hefðum
gjarna viljað að bátur væri
nærri til að róa út I ejsriaá
en það var því miður ékld
og veður var of kalt til að
vaða þangað eða synda.
Við fórum nú að slá
aftur en gættui"
brátt aftur að dýrir.u,
var það þá enn á eyrinni. Og
enn eftir lilla stund gættum
við að þvi að nýju. En þá var
þao horfið. Við vorum 7 á
engjunum,. sem öll sáum dýr
þetta. Horfðum við á það i
nálega klukkustund og sýnd-
ist það einn veg öllum. Það
sáum við, að engjafólk frá
Ctverk kom og horfði líka á
það undir eins og við. Eg
þykist viss um, að dýr þetta
muni fáséð, ef ekki óþekkt
hér, og því þykir mér við
eiga að geta þess í Isafold.
Árhrauni, 3. september 1893,
Páll Erlingsson.
—o—
Það er ágizkun fróðra
manna, að þetta muni hafa
verið skepna af einhverju
stóru selakyni úr Kyrrahafi,
norðanverðu, er flækst hafi
vestur með Síberíuströndum,
og alla leið hingað til lands,
og loks vilzt upp í ölfusá.
Selakyn þau hafa sum all-
ólíkán skapnað, því er hér
gerist, en illt mun þó að gera
grein fyrir strýtunni, hafi
þeim rétt sýnzt með hana, er
á horfðu.
Það er venja viða erlenclis, að kveikt er a kertum a „aðvent-
kransinum“ á fyrsta sunnudegi í jólaföstu.
(Lögberg 1893). |
íjríí'£5Ci£3C5£5C5£5£5C5C5£ii£5Ci£5£!eC5£i£i£i£5£5£i£5£5£i£i£i£i£5£5Ci£Í^ ■»s.»se'».»,*.*s.#,«ses.*s.»sj|s.»sjF%e*>isis*'s.esi£i£iCiCi£5si£i£i£3£iCj£i£í£i£iC5£5£i£i£i£i£i£5CÍCiC5Ci£5£-