Morgunblaðið - 28.10.1965, Blaðsíða 3

Hmmtudagur 28. október 1965
MO&GUNBÍAÐIÐ
3
LOKSINS stytti upp. Sólin
rauf skýjaþykknið og smátt
og smátt þvarr haustgráminn
fyrir ferskum geislum sólar-
innar. Jörðin andaði nýjum
ilmi.
Á Skólavörðuhæð stendur
maður steyptur í bronz,
maður, er kannaði ókunna
Stigu og sigldi um sollinn sæ,
maður að nafni Leifur Eiríks-
son. Við fótstall hans standa
tveir aldnir sægarpar og
horfa á glæsta mynd hans
spegiast í olíubrákuðum forar
polli. Þeir láta sig dreyma
um svaðilfarir og þrekraunir
: fyrri ára. Við hlustum á tal
þeirra.
— Mikið assgoti hefur það
verið heppinn maður, hann
Leifur.
— Já, segir hinn og dæsir
um leið og hann treður skro
í vörina.
— Góður sjósóknari hefði
hann verið talinn í mínu ung-
dæmi. Og ekki hefði hann
sitja tvær aldnar konur, með
skýluklút um höfuðið og stara
rökum augum á styttuna. Þær
hafa að öllum iíkindum fengið
sér heilsubótar göngu og eru
komnar _þetta af meiri vilja
en mætti frá elliheimilinu
Grund. Þær rabba um veðrið
og styttuna og við leggjum
við hlustírnar.
— Loksins er þá stytt upp.
Það er annars meira, hvað
hann er búinn að rigna.
— Já, Stípa mín, segir hin,
— það er inunur að geta kom-
izt út undir bert loft, setið
hér og horft á þetta faliega
iistaverk.
— Já, satt er það, góða, og
það verð ég að segja, að ég er
honum Nonna mínum sam-
mála í því, að þetta er falleg-
asta listaverkið, sem prýðir
okkar fögru borg.
— Sammála er ég þér í því,
Framhald á bls. 31
Leifur heppi Eiríksson.
Fólkið og stytturnar
tæki hemlar með miklum
gauragangi, síðhærður bítill
blístrar út um gluggann og
telpurnar taka til fótanna og
hverfa upp í farartækið, sem
hverfur í blámóðu olíustybb-
unnar, er ökumaðurinn gefur
bifreiðinni inn.
Fyrir sunnan gamla kirkju-
garðinn er eitthvert fegursta
listaverk borgarinnar. Útlagar
Einars Jónssonar. Listaverk
þetta er táknrænt fyrir hina
hörðu lífsbaráttu íslendinga
fyrr á öldum við miskunnar-
laus náttúruöfl og segir það
mikla sögu. Útlaginn heldur
á barni sínu og ber andvana
konu sína á bakinu. í fylgd
með honum er traustur vinur,
hundur. Á bekk skammt frá
Pómóna.
Útlagar. (Ljósmyndirnar tók Sveinn Þormóðsson).
kveinkað sér, þótt hann
brygði veðri eins og sumir
þessara ungu gera nú til
dags. Og ekki var þá asdikkið
eða ratsjáin eða hvaðaðnú
heitir.
— Nei, það hefur mikið
breyzt síðan í þá daga. Og
ekki er allt í sómanum, lags-
maður — heyrum við þá
segja, er við höldum á braut.
Við Snorrabraut vestan-
verða stendur jötunelfdur
maður og styðst við steðja.
Þetta er „Járnsmiður" Ás-
mundar. Hann er þungbúinn
á svip og úr augum hrökkva
annarlegir gneistar. Þung
högg hefur þessi járnsmiður
veitt steðja sínum, því að
hann er byrjaður að klofna.
Þetta samanrekna tröll
hefur dregið að sér atygli síð-
hærðra unglinga. Þeir standa
fyrir framan styttuna og stara
á hana doifallnir.
— Hvaða töffari er nú
þetta, segir annar og það kenn
ir lotningar í rómnum.
— Véit ekki, svarar hinn að
bragði. — Hann er ábyggilega
í lyftingúm, þessi.
Þeir standa hljóðir um
stund og velta fyrir sér mál-
inu.
— Ég sá einu sinni svona
kraftagæja, segir hinn eftir
nokkra umhúgsun. — Hann
vinHur hjá Bílasmiðjunni.
— Ja hérna, segir kunningi
hans og dregur seiminn. Ég
verð ekki eldri!
Síðan halda þeir burt, með
hárið flaksandi um herðarnar
og svarta -skósíða trefla, og
líta öðru hvoru til baka hugs-
andi og efagjarnir á svip.
í Einarsgarði, rétt við
gamla Kennaraskólann stend-
ur fagurt listaverk. Ekki grun
aði okkur, að nóttina eftir
myndu einhverir spellvirkjar
lítilvirða það — en hvað um
það, þarna stóð Pómóna vernd
argyðja gróðurlífs í lundi fag-
urra trjáa, sem nú höfðu fellt J
lauf. Haustsvipurinn leyndi
sér ekki. Tvær , litlar telpur,
í buxum, er einn helzt minntu
á frönsku brogirnar Toulon
og Toulouse, vöppuðu í kring-
um styttuna og við lögðum
eyrun við til þess að heyra,
hvað þær hefðu til málanna
að leggja^
— Brrr. Skyldi henni ekki
vera kalt, segir önnur og
slengir um leið skósíðum
treflinum um háls sér.
— Ekki vildi ég vera stytta,
segir hin og hryllir sig í herð-
unum — og láta alla glápa
á mig.
Þegar hún hefur svo mælt
heyrast drunur miklar frá
Laufásvegi og áttagata trylli-
X ..... .

Járnsmiðurinn.
-jr*1
STAKSTIINAR
Þögul stjómar-
andstöðublöð
Stjórnarandstöðublöðin ern
þögul um ýmsa hluti um þessar
mundir. Þau eiga í jmsu-1 feimn
ismálum, sem helzt má ekki tala i
um. Þess vegna þegja þau sem
fastast, jafnvel þótt akynsam-
legra væri fyrir þau að gefa ein-
hverja skýringu á þeim málum,
sem um ér að ræða. En greinilega
eru áhyggjurnar af sundrung og
úlfúð í báðum stjórnarandstöðu-
flokkunum slíkar að málgögn
þeirra telja réttast að stinga höfð
inu í sandinn og látast hvorki
sjá né heyra það sem í kringum
þau gerizt.
Hvað varð um FUF?
Það væri t.d. fróðlegt að vita,
hvað orðið hefur um Félag ungra
Framsóknarmanna í Reykjavík.
Það virðist gjörsamlega horfið
af sjónarsviðinu eftir mikil átök
á aðalfundi þess fyrir nokkru.
Þess aðalfundar hefur ekki enn
verið getið í Tímanum, stjórnar-
kjöri hefur ekki enn verið lýst,
og er slíkt þó óvenjulegt, þar
sem venja er að skýra fyrr eða
síðar frá því, sem gerizt á aðal-
fundum flokksfélaga Framsókn-
arflokksins, sem og annarra
flokka. En FUF er sem sagt
horfið af sjónarsviðinu. Til þess
félagsskapar hefur ckkert spurzt
í nokkrar vikur, og hlýtur það
að vera Framsóknarmönnum
nokkurt áhyggjuefni. Allir vilja
hafa sín ungliðasamtök. Spurzt
hefur, að flokksstjórn Framsókn
arflokksins hafi átt einhvem þátt
í þessu hvarfi FUF. A.m.k.
ei|t dagblaðanna hefur hald-
ið því fram, að flokkssjórn-
arfundur hafi dæmt ólögleg-
an aðalfund, sem haldinn var
í þessu félagi fyrir nokkrum
vikum, en ekkert hefur heldur
komið fram um það í málgagni
Framsóknarflokksins. Óneitan-
lega verður fróðlegt að sjá, hvort
FUF skýtur upp kollinum á ný,
kemur fram úr fylgsni sínu og
hefur starf. Og það verður líka
fróðlegt að sjá ,hvort tvær til-
kynningar koma í Tímanum um
stjómarkjör í félaginu hvort
tveir formenn birtist. Það væri
a.m.k. í samræmi við alla stefnu
Framsóknarflokksins, að leysa
þetta mál þannig.
Þjóðviljinn og
V erkamaðurinn
En þótt Tíminn hafi ekkert vilj
að láta uppi um tilveru FUF um
þessar mundir, hefur Þjóðviljinn
ekki síður verið • þögull um sín
feimnismál. Þeirri spurningu hef
ur hvað eftir annað verið beint
til Þjóðviljans, hvað han'n vilji
segja um tilvitnuð ummæli
Verkamannsins á Akureyri, þar
sem því er haldið fram, að stefna
kínversku kommúnistastjórnar-
innar í utanrikismálum, jafngildi
„ósk um stórslátmn mannfólks“
hún sé „glæpsamleg." Þjóðvilj-
inn hefur ekki fengizt til þess að
láta í ljós nokkurt álit á þessum
ummælum bandamanna sinna á
Akureyri, og gegnir það vissu-
lega nokkurri furðu. Hingað til
hefur Þjóðviljinn verið reiðubú-
inn til þess að ræða málefni
Kína, og verið sérstaklega mál-
glaður um þau efni. Hingað til
hefur Þjóðviljinn heldur ekki
kippt sér upp við að ráðast að
samstarfsmönnum sínum utan
Sósíalistaflokksins, er honum hef
ur þótt við þurfa, og hafa stuðn-
ingsmenn Hannibals Valdimars-
sonar og stjórnendur Frjálsrar
Þjóðar ekki farið varhluta af því.
En skyndilega bregður svo við,
að Þjóðviljinn er ófáanlegur til
þess að ræða ummæli Verka-
mannsins á Akureyri, sem eru
þess eðlis, að raunverulega er
hæ'gt að yfirfæra þau á Þjóðvilj-
ann sjálfan.