Morgunblaðið - 28.10.1965, Blaðsíða 25

Fimmtudagur 9$. október 1965
MQRGUNBLAÐIÐ
25
— Safnar þú 25 eyringum?
spurði maðurinn litlu stúlkuna.
— Já, svaraði hún.
— Þú mátt eiga þennan, sagði
xnaðurinn. — Hvað áttu márga?
— Einn.
Hann: — Hvað er sól og sumar
lífs míns. Án þín myndi líf mitt
verða eins og skýjum þakinn
ömurlegur hausthiminn.
Hún: — Ertu að biðja mín, eða
á ég að taka þetta sem veður-
spá?
— Nei, hér talar því miður
enginn kínversku.
r ■— Er hann vinur þinn búinn að
ná sér eftir bílslysið hér um dag-
inn?
— Nei, nei, síður en svo. Hann
varð nefnilega fyrir nýju slysi.
— Hvað segirðu? Hvað gerð-
ist?
— Hann kvæntist hjúkrunar-
konunni sinnL
TJng kaþólsk stúlka fór til
prestsins síns og kvaðst þurfa að
játa fyrir honum synd.
— Mér verður það oft á, þegar
ég lít í spegil að segja: — Ó,
hvað ég er falleg.
— Þetta er ekki synd, sagði
presturinn þá. — Þetta er bara
misskilningur.
Ungur maður kemur heldur en
ekki gleiðbrosandi til læknisins
og segir:
— Ég hef haft mikið gott af
lækningum yðar.
— Já, auðvitað, auðvitað, segir
læknirinn. — Hm, hafið þér ann-
ars verið sjúklingur minn?
Nei, nei, en hann föðurbróðir
minn var það, og ég er einka-
erfingi hans.
— Hann frændi minn á bíl,
sem einn ríkasti maður heims-
ins átti áður.
•— Jæja, hver var það?
■— Ford.
Fullkominn er sá maður, sem
er hættur að vaxa í báða enda
og byrjaður að vaxa á þverveg-
inn.
— Það er hægt að heyra allan
skollann þegar maður situr inni
á kaffihúsi yfir góðum kaffibolla.
Þessa sögu heyrði ég t.d. konu
eina segja annarri konu hér um
daginn:
— . . . . og þegar ég svo kveikti
til þess að sjá hvað klukkan
væri, hvað heldurðu að hún hafi
verið orðin?
— Ég veit ekki?
— Ég get svarið fyrir það, að
hún var þrjú.
— Og hvað gerðist svo næst?
— Jú, svo gengur, eða réttara
sagt slagar kallinn minn inn og
þá segi ég: — Já, nú ætlarðu lík-
legast að segja mér að heimili
þitt sé bezti staðurinn i heimi,
eða hvað? Og þá segir hann:
— Nei, ég, hikk, ætla ekki að
segja, hikk, eitt orð um það. Ég
vildi bara segja, hikk, að það er
eini staðurinn, sem er opinn á
þessum tixna.
SARPIDONS SAGA STERKA k— Teiknari: ARTHÚR 'ÓLAFSSON
Hinrik greifi svaraði: „Hafið,
herra, mikla þökk fyrir yðar
ræðu, og vil eg í öllu yðar vilja
samþykkur, og gef eg Serapusi
dóttur mína Elini“.
Þau Serapus og Elín stóðu
þá upp og þökkuðu konungi
innilega sína rausn og höfð-
ingsskap og góðvilja hans þeim
til handa. Var síðan búizt við
brúðkaupsveizlu. Og sem tilsett
ur dagur kom, voru þau serapus
og Elin saman vígð og síðan að
veizlu setið heila viku.
Eftir það tóku þeir Serapus
og Karbúlus að búast til burt-
ferðar heim til ríkja sinna.
Kvöddu þeir Sarpidon konung,
og skildu þeir fóstbræður með
mestu kærleikum. Karbúlus
hélt til Ungaría. Xóku lands-
menn vel á móti honum, og
settist hann þar að ríki og varð
brátt vinsæll, því hann var mað
ur réttvís og stjórnsamur.
Serapus fór heim í Valland.
Þá voru þau tíðindi þar orðin,
að Hlöðver jarl var andaður
fyrir litlum tima. Tók Serapus
þá jarlsdæmið eftir hann og
hafði þar stjórn langa ævi, en
eigi höfum við heyrt getið um
afkomendur Serapus jarls, og
verður eigi frá þeim sagt í þess-
ari sögu.
JAMES BOND
—* Eftir IAN FLEMING
veitt eftirför.
um.
þér, að ég vissi að okkur var veitt eftir-
— Þarna ók hann fram hjá — bara
för og nú vita þeir hvar við erurn
J Ú M B Ö — J<—■ —-fc— —-K— —K— —■-K— Teiknari: J. M O R A
Það var ekki svo ýkja slæmt, hvernig
skipið valt í stórsjónum. Það sem verra
var, að Júmbó hafði brotið rúðuna, svo
að sjórinn skall nú óhindrað yfir þá.
— Þvílíkt óveður, stund iSpori milli
tveggja ágjafa. — Við erum þá í hættu
hér í skipinu, ef það heldur svona áfram.
Fljótir, við verðum að fara upp í efri
kojuna, sagði Júmbó.
Vatnið hækkaði ört í káettunni og nýj-
ar öldur skullu á opinn gluggann. Mér
þætti gaman að vita, hvernig allt fer, ef
þetta heldur svona áfram, stundi Júmbó.
Við höfum þó þrátt fyrir allt eins konar
björgunarbát, þar sem kojurnar eru, sagði
Mökkur.
SANNAR FRÁSAGNP
<—k—* —-v— k—. *
Eftir VERUS
ANTONIN DVORAK
Frelsi. — Árið 1860 veittu
Austurríkismenn Tékkum auk-
ið frelsi. Það voru mikil hátíða-
höld vegna þessarar viðurkenn-
ingar, sem gerði það að verk-
um, að enn einu sinni gat tékk-
nesk menning blómstrað. Dvo-
rak, sem hafði í tíu ár verið að
nema tónsmíðar, varð þátttak-
andi í þessu endurreisnartíma-
bili frá byrjun.
Tónskáld. — Fyrsti verulegi
árangur Dvoraks sem tónskálds
varð, er frumflutt var eftir
hann kantatan Hymnus, en í
henni má finna mikla ættjarð-
arást. Fyrsti flutningur þessa
mikla verks gerði hann að efni-
legu tónskáldi. Á eftir fylgdu
svo önnur verk, sem einnig
grundvölluðust á ættjarðarást,
og brátt varð hann þekktur um
alla Tékkóslóvakíu, sem maður-
inn er samdi tónlistina ógleym-
anlegu.
Viðurkenning. — Tónskáfdið
mikla Johannes Brahms var
fyrsti maðurinn utan Tékkó-
slóvakíu, sem viðurkenndi hæfi
leika Dvoraks. Brahms hjálpaði
Dvorak til þess að vinna austur-
rísk verðlaun fyrir Moravian-
dúettana hans. Þá bað Brams
útgefanda sinn að gefa út verk
Dvoraks og brátt varð hann
þekktur um alla Evrópu.