Morgunblaðið - 28.10.1965, Blaðsíða 21

Fimmtudagur 28. oMðber 1965
MORGU N B LAÐIÐ
21
Unnur Sigurðar-
dóttir — Minning
ÞEIM fækkar óðum ungmennun-
um, sem fermdust vorið 1900 að
Útskálakirkju. Þá fermdust 34
ungmenni. Var það síra Friðrik
Hallgrímsson, sem fermdi þenn-
an hóp, þá nývígður prestur.
Það voru ánægjulegir dagar er
við gengum til spurninga hjá
þeim ágæta presti, sem bjó okk-
ur svo vel undir lífið að það hef-
ur enzt allt til þessa dags.
Unnúr Sigurðardóttir var í þess
um hóp. Hún fæddist 16. júní
1886 að Melabergi í Miðnes-
hreppi. Foreldrar hennar voru
Guðbjörg Erlendsdóttir og Sigurð
ur Björgólfsson. Móðir Unnar dó
er hún ól yngsta barn sitt. Var
það stúlka er var látin bera nafn
móður sinnar. Þá var Unnur 12
éra. Faðir hennar brá ekki búi
við fráfall konu sinnar. Tók þá
Unnur við hlutverki húsmóður-
innar. Þau systkinin voru fjögur.
Eru tveir bræður hennar á lífi,
Sigurður og Erlendur, sem eiga
heimili í Miðneshreppi.
Árið 1903 giftist Unnur Þor-
gils Árnasyni. Þau byrjuðu bú-
skap í Hvalneshverfinu. Þau
fluttu til Sandgerðis 1922. Þar
byggðu þau húsið Þórshamar.
Þegar Unnur giftist tók hún syst-
ur sína með sér. Var Guðbjörg
hjá Unni unz hún fór að vinna
fyrir sér.
Það var þungt áfall fyrir Unni
er hún missti mánn sinn frá stór-
um bamahópi, 1. apríl 1927. Þá
sást hvílíku þreki þessi kona bjó
yfir. Fjögur elztu börnin voru
fermd. í sameiningu ákváðu móð
ir og börn að halda hópinn. Og
það tókst með ’ rýði.
Smám saman völdu börnin sér
lífsförunauta. En aldrei slitnuðu
tengslin við heimili móðurinnar,
sem helgaði börnum sínum alla
krafta sína unz yfir lauk. Börn
Unnar og Þorgils voru 12. Tvö
börn dóu nýfædd. Sjö ára dreng-
ur, Óskar að nafni, efnisbarn,
drukknaði við bryggjuna í Sand-
gerði. Var það sár reynsla fyrir
móðurina.
Það er sagt að tíminn græði öll
sár. En þeir sem reyna, vita bezt,
að þó að sárið virðist vera gróið
þá er kvika undir, sem minnir á
það, sem hefur skeð.
Elzta barn Unnar, Guðbjörg,
dó 16. okt. 1964. Hún var gift
Guðmundi Jónssyni. Þau bjuggu
í Sandgerði. Önnur börn Unnar
eru: Sveinbjörg, gift Valdemar
Sigurðssyni; Eyjólfur, kvæntur
Kristínu Gunnlaugsdóttur; Helgi,
kvæntur Önnu Þórólfsdóttur;
Ólafía, gift Jónasi Guðmunds-
syni; Guðbjartur. Fyrri kona
hans var Magnea Kristmanns-
dóttir, hún lézt 1955. Seinni kona
hans er Unnur Þorsteinsdóttir.
Þóra, gift Baldri Sigurðssyni;
Lovísa, gift Þorsteini Þorsteins-
syni, og Ásdís, gift Guðjóni
V aldemarssy ni.
Unnur saknaði mikið tengda-
dóttur sinnar, Magneu, er hún
lézt. Magnea hafði verið mjög
elskuleg við tengdamóður sína.
Þegar yngsta dóttirin, Ásdís,
giftist, flutti Unnur til hennar og
átti sitt heimili hjá henni í 20 ár.
Barnabörn Unnar er stór hóp-
ur, og óðum fjölgar barnabarna-
börnunum. Unnur elskaði öll
börnin, ekki eitt frekar en annað,
og hún bar umhyggju fyrir þeim
á sinn kyrrláta hátt.
Eins og ég gat um í upphafi
þessa máls, þá kynntust við Unn-
ur er við gengum til fermingar-
undirbúnings hjá síra Friðriki
Hallgrímssyni. Forlögin höguðu
því þannig að sonur minn og dótt
ir hennar giftust. Leiðir okkar
lágu því oft saman og kynni okk-
ar urðu nánari.
Ég hef oft hugsað um hvílíkt
þrek þessari konu hafi verið gef-
ið. Hún stendur ein uppi með
stóran barnahóp er maður henn-
ar deyr á bezta aldri. Oft var það
að heimili tvístruðust við svip-
aðar aðstæður. En hún bar gæfu
til að halda börnunum hjá sér.
og ól' þau upp svo að til fyrir-
myndar var. Hún lét aldrei mikið
yfir sér, en því traustari var hún.
Þeir, sem bjuggu í nágrenni við
hana leituðu oft til hennar ef á
lá. Og alltaf gat hún rétt hjálp-
arhönd. Stundum leigði hún stof-
una sína fólki, sem þurfi nauð-
synlega á húsrými að halda.
Þetta fólk urðu vinir hennar,
því að það fann að þar, sem er
hjartarúm ,þar er lika húsrúm.
Aldrei átti Unnur svo tóm-
stund að hún sæti auðum hönd-
um. Þegar barnabörnin komu
var þegar fitjaður upp lítill sokk
ur eða vettlingur, og allt var svo
undur vel fallega unnið.
Nú er sæti þessarar ágætu
konu autt. Hún lézt í sjúkrahúsi
Keflavíkur 28. júní sl., en var
jarðsett 3. júlí að Hvalsnesi að
viðstöddu fjölmenni. Þar hvílir
hún við hlið ástvina sinna.
Við, sem stöndum eftir, kveðj-
um hana með söknuði, en erum
jafnframt þakklát fyrir langa og
ánægjulega samferð og biðjum
góðan Guð að blessa hana á landi
ljóssins.
Þorsteinn Árnason.
Reykjafoss, hið nýja Hæsilega skip í „Fossa-flota“ Eimskipafélags íslands. Myndin er tekin
af skipinu við bryggju hér í Reykjavík.
Jóharrn Hannesson, prófessor:
UM GÓÐ VERK
MARGT er á þessum dögum sagt
og ritað um góð verk og nyt-
samleg fyrir mannlegt samfélag,
þar á meðal nokkur, sem taka
til framandi þjóða. Að sumum
þessara verka er stöðugt unn-
ið, þótt ekki sé leitað til almenn-
ings um að styrkja þau nema
einu i sinni á ári. Nýlega hafa
menn keypt merki til að styrkja
blinda menn. Verið er að hefja
herferð gegn hungri meðal fram-
andi þjóða, og ekki skyldi gleymt
annarri og miklu víðtækari her-
ferð: Kristniboðinu, sem unnið
er meðal framandi þjóða. Nýlega
höfum vér verið minntir á elzta
starfandi félag meðal lands-
manna, Hið íslenzka biblíufélag,
sem nú má lesa um í nýrri bók
og miklu hefir til vegar komið.
Og hvað verður það næsta, sem
kallar á stuðning vorn, verk,
orð, hugsun, bæn — eða kallar á
allt þetta?
Tilgangurinn með þessum lín-
um er að minna menn á tvenn
góð verk og mikilvæg, sem bæði
eru kunn með þjóðinni, og ekki
mega niður falla þótt margt ann-
að gott kalli að, ekki einu sirini
á þessum tímum, þegar margt er
dýrt og vér greiðum daglega
gjöld og skatta, sem sumir hverj-
ir eru vissulega notaðir til að
gera margt nytsamlegt og gott.
Annað sjálfboðaverkið, sem nú
þarf að hafa í huga, er Skáiholts-
söfnunin. Fyrsti þátturinn í end-
urreisn Skálholts, bygging kirkj-
unnar, starfsmannabústaður og
lagfæring staðarins, hefir tekizt
vel. Jafnvel vandlátir menn út-
lendir télja Skálholtskirkju góða,
Bruninn á Gilsbakka
FYRIR nokkru varð stórbruni
fyrir norðan hjá hjónunum á
Gilsbakka í Arnarneshreppi.
Hjónin sem þar búa misstu þar
allt sitt og auk þess brunnu
þar inni 30 þúsund krónur í
peningum, sem feðgarnir þar
höfðu unnið sér inn við síldar-
vinnu.
Settur sóknarprestur á Möðru
völlum í Hörgárdal, séra Ágúst
Sigurðsson, skrifaði grein í
Morgunblaðið fyrir nokkru, þar
sem hann bað fólk um að rétta
Boruð í
Sælingsdalsloug
Búðardal, 26. okt.
NÚ eru vegir hér að komast í
eðlilegt horf eftir stórrigning-
arnar. Veðrátta hefur annars ver
ið heldur óhagstæð til útivinnu.
Nú eru að hefjast hér fram-
kvæmdir við borun eftir heitu
vatni í Sælingsdalslaug, en þar
er heimavistarbarnaskóli sýsl-
unnar. í fyrrahaust var einnig
borað eftir heitu vatni, en þa’ð
bar því miður ekki góðan árang-
ur. Nú vona menn, að betur
fari.
Sauðfjárslátrun er að heita má
lokið hér hjá Kaupfélagi
Hvammsfjarðar. Slátrað var dag
]*ga um 700 fjár. Meðalþungi
dilka var 14.78 kg. Heildarslátr-
unin var 18.500 fjár. Nú stendur
yfir stórgripaslátrun, og lýkur
henni sennilega um næstu helgi.
— K. Á.
þessu fólki hjálparhönd.
Alkunna er hve Reykvíking-
ar bregðast jafnan vel við, þeg-
ar til þeirra er leitað, undir slík
um kringumstæðum.
En í þetta skipti hefir sorg-
lega lítið safnast hér og gjöri ég
ráð fyrir að fólk, í dagsins önn,
hafi gleymt því, hvernig ástatt
hlýtur að vera hjá þessu bág-
stadda fólki og það undir vet-
urinn.
Ég vildi nú skora á alla góða
menn að láta nú eitthvað af
hendi rakna og sérstaklega vildi
ég beina orðum mínum til allra
fyrirtækja þessa bæjar. Eitt eða
tvö þúsund krónur frá hverju
fyrirtæki er engum um megn
en það mundi hjálpa fjölskyld-
unni yfir örðugasta hjallann.
Reykjavík 26. október 1965
Magnús Sch. Thorsteinsson
Þrír hámarks-
hraðará
Hiiklubraut
VEGNA hraðahámarks á Miklu.
braut, sem skýrt var frá í blað-
■inu í gær, þykir rétt að skýra
frá að 60 km hraði gildir ekki
á brautinni allri. Auk þess skal
getið að heimill er 45 km hraði
á nokkrum brautum borgarinn-
ar svo sem Skúlagötu og víðar.
Sé talið vestan frá Melatorgi,
er heimill hámarkshraði sem hér
segir:
Frá Melatorgi að Miklatorgi
45 km. Frá Miklatorgi að Stakka
hlíð 35 km. Frá Stakkahlíð að
gamla Kringlumýrarvegi, þ. e.
skammt sunnan Stakkahlíðar 45
km og þaðan að Suðurlandsvegi
60 km.
Byggt við Reykjaskóla
Staðarbakka í Miðfirði,
26. október.
HÉRAÐSSKÓLINN að Reykjum
í Hrútafirði var settur sl. sunnu
dag að viðstöddu fjölmenni.
Athöfnin hófst me’ð guðsþjón-
ustu hjá sóknarpresti, séra Ingva
Þ. Árnasyni, en að henni lokinni
flutti skólastjóri, Ólafur Krist-
jánsson, skólasetningarræðu.
Unnið hefur verið undanfarið
að stórri viðbyggingu við skól-
ann, sem enn er akki nærri lok-
ið, en þegar hafa verið teknar
l notkun tvær kennaraíbúðir og
nokkur íbúðarherbergi fyrir nem
endur.
Talsverðar breytingar hafa
orðið á kennaraliði og starfsfólki
frá síðasta ári. Alls eru nú 112
nemendur, og var að vísa mörg-
um frá, er sóttu um skólavist.
Mun nú þegar vera svo til full-
skipað fyrir næsta vetur.
Að aflokinni skólasetningu
bauð skólastjóri öllum gestum í
borðstofu skólans, og voru þar
fram bornar raunsnarlegar veit-
ingar.
— B. G.
einfalda og fallega í senn, land-
inú til sæmdar. Miðað.við kostn-
að mannvirkja á vorum tímum
varð þessi kirkja ekki dýr og er
það meðfram að þakka rausnar-
legri hjálþ frá erlendum vinum
kirkju vorrar.
Eftir stendur að endurreisa.
menntasetur í Skálhólti fyrir
þjóð og kirkju. Að því marki
stefnir sú Skálholtssöfnun, sem
nú er í gangi og margir hafa
tekið þátt í. Þessarri söfnun lýk-
ur bráðum, og væri því mjög
æskilegt að þeir sem ætla Skál-
holti gjöf, hafi samband við
Skálholtsnefnd í þessum mán-
uði.
Um þessar mundir ber einnig
að minnast mikillar hugsjóna-
konu í sögu vorri og kirkjusögu,
Ólafíu Jóhannsdóitur. Á aldar-
afmæli hennar voru stofnaðir
tveir minningarsjóðir til að
heiðra verk hennar og minningu
og til að efla íslenzka díakoniu
í kristninni hér. Á hinum al-
menna kirkjufundi, sem haldinn
var fyrir nokkrum dögum, var
einnig tekið undir þakklæti fyr-
ir þriðja sjóðinn, sem kunnur
íslandsvinur, eiginkona hans og
samverkamenn þeirra hafa stofn-
að til minningar um Ólafíu. —
Koma þessir fjármunir í góðar
þarfir nú þegar von er á fyrstu
íslenzku díakonissunni til starfa
í kirkju vorri.
Nú er díakonian (þ.e. þjónust-
an) í raun og veru allt það hjálp-
arstarf sem unnið er í kirkjunni
til heilla fyrir þá, sem á hjálp
og aðstoð þurfa að halda, hvort
sem þeir eru sjúkir eða aldrað-
ir, ungir eða gamlir, vísir eða
fávísir, sekir eða saklausir, stór-
ir eða smáir. í díakoníunni er
aðeins spurt um hjálparþörfina,
og um leið og hjálpin er veitt,
skapast hin kirkjulega díakonía
þar sem unnið er að boði Jesú
Krists og í hans anda. Ríki og
samfélag þurfa ‘á slíkri þjónustu
að halda og kristnum söfnuðum
er nauðsyn að veita hana til þess
að vera * raunverulega það sem
þeir nefna sig.
Vegna síaukinna samfélags-
þarfa er iiauðsynlegt að vinna
markvisst, skynsamlega og skipu
lega að þessum málum. Þess
vegna myndaðist díakónían fljótt
í frumkirkjunni og varð að sér-
stöku embætti kvenna og karla.
Og diakónía hefur aftur risið upp
í þeim kirkjum nútímans, sem
lífrænar eru — er í sumum kirkj-
um rúmlega aldar gömul.
Það var innileg von Ólafíu Jó-
hannsdóttur að íslenzk díakoníu-
stofnun yrði til, og nú virðist sú
von vera að rætast að þetta starf
hefjist hér í nýrri mynd, til við-
bótar við öll þau góðu verk, sem
kvenfélög kirkjunnar hafa unn-
ið til þessa.
Afmælisdagur Ólafíu er 22.
október. Er þá til valið að minn-
ast hennar með gjöfum í minn-
ingarsjóðina, sem blöðin munu
góðfúslega veita viðtöku. Gjöf-
unum mun varið til góðra verka,
sem gera skal í náinni framtíð.