Morgunblaðið - 15.06.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
Miðvikudagur 15. júní 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
CRÍMU
Ég lagðist út af, dauðuppgef-
in. Ég vissi alveg, að mótmæli
gátu ekkert stoðað héðan af.
Því meir sem ég mótmæUi, því
ruglaðri virtist ég vera. Ég gat
heldur ekki almennilega komið
orðum að því, sem ég vildi
segja. Ég gat ekki farið að segja
frá grunsemdum mínum og ótta
en svo bættist þar við annar
ótti, sízt betri: Hvað, ef ég hefði
raunverulega tekið pillurnar og
gleymt, að ég hafði gert það?
Kannski var ég rugluð —
kannski var ég að verða alveg
brjáluð?
Ég lokaði augunum og hélt
mér dauðahaldi í rúmið, rétt
eins og það væri einhver björg-
unarfleki. Ég varð að stilla mig.
Læknirinn skrifaði lyfseðil
upp á eitthvert meðal, sem yrði
róandi og þægilegt fyrir mig, að
því er hann sagði, og mundi
koma maganum í mér í lag aft-
ur. Hann skipaði mér einnig að
liggja fyrir það, sem eftir væri
dagsins.
Þegar hann og hjúkrunarkon-
an voru farin og höfðu tekið
«neð sér áhöldin sín, endurtók ég
við Yves hugmyndir mínar um
Janine.
— Vertu nú ekki svona vit-
laus, Júlía, sagði hann við mig
í blíðum fortölutón. — Hvers-
vegna ætti Janine að vilja eitra
fyrir þig? Henni, sem þykir svo
vænt um þig? Þið borðuðuð báð
ar það sama í gærkvöldi. Þetta
,er bara vitleysa í þér, elskan
mín, en framvegis skaltu ekki
þurfa að leggja þér neitt til
munns, nema ég hafi bragðað á
því áður. Hvað segirðu um það?
Hann talaði um fyrir mér með
þolinmæði, rétt eins og hann
væri að láta undan duttlunga-
fullum krakka — eða brjálaðri
konu.
Ég svaraði honum engu og
eftir litla stund yfirgaf hann
mig. Ég var kyrr í rúminu mest
allan morguninn. Hvað sem það
nú var, sem ég hafði gleypt —
eða það gat líka verið það, sem
læknirinn hafði gefið mér — þá
var ég með slen og velgju, og
ég var mjög máttlítil.
En síðdegis, eftir að hafa étið
súpu og steikt bra^ð — sem ég
ætlaði varla að koma niður —
fór ég á fætur og leitaði að
penna og pappír. Ég hafði ákveð
ið, meðan ég lá fyrir, að ég
skyldi skrifa Steve Gerard og
segja honum frá ótta mínum og
að Tom væri hér ekki, og að mér
hefði ekkert batnað.
Það yrði engin hægðarleikur
að skrifa það bréf, en ég hafði
ekkert stolt í mér, þegar hann
var annars vegar. Kannski væri
honum alveg sama, þegar hann
fengi bréfið, eða kannski mundi
riddaramennska hans og göfug-
lyndi láta hrærast. Ég vissi
ekki annað en það, að ég þráði
vernd hans og nærveru af öllu
hjarta.
Ég fann skriffærin og úthellti
hjarta mínu fyrir honum. Ég dró
ekkert undan, heldur sagði hon-
um frá öllu, sem gerzt hafði síð-
an ég kom til Frakklands. Það
var hömlulaust og tilfinninga-
næmt bréf, og hamingjan mátti
vita, hvað hann hugsaði þegar
hann fengi það. Ég lokaði því
án þess að lesa það yfir, og var
einmitt að skrifa utan á, þegar
Janine kom inn í stofuna.
— Vildirðu gera svo vel og
berja að dyrum áður en þú ónáð
ar mig, sagði ég kuldalega.
— Hvað er þetta? Hún starði
á bréfið á borðinu, laut fram og
hrifsaði það úr hendi minni.
— Hvernig dirfistu? æpti ég
og reyndi að ná bréfinu af henni
aftur. En hún hratt mér hart frá
sér, svo að ég lá kylliflöt á gólf-
inu.
Ég reis á fætur, hálfsnöktandi
af reiði og sarsauka og hljóp á
eftir henni. Ég fann hana í eld-
húsinu, þar sem hún var að
skara í eldinn þar sem hún hit-
aði vatnið, en í eldinum sá ég
bréfið mitt vera að brenna, sam
ansnúið og svart.
— Hvernig dirfiztu? Hvernig
dirfiztu? æpti ég og greip í axl-
irnar á henni og hristi hana dug-
lega.
—• Hvað er hér á seiði? Það
var Yves Renier, sem stóð við
dyrnar, ofsareiður á svipinn. Ég
snarsneri mér við og sagði hon-
um, hvað gerzt hafði. — Ég vil
ekki hafa þennan kvenmann
lengur hér í húsinu! æpti ég. —
Hún er óþolandi!
Yves sneri sér að Janine og
stóð út úr honum bunan á
frönsku. Hann bar svo óðan á
og var svo reiður, að ég náði
ekki nema rétt þræðinum af því
sem han var að segja, en það var
á þá leið, að Janine væri illa
siðuð og heimsk. En í allri þess-
ari langloku þóttist ég skilja
eitt orð, sem mér kom einkenni-
lega fyrir eyru, sem sé „maman“.
Ég vissi auðvitað, að þetta hlaut
að vera misskilningur, en hug-
urinn mundi það vegna þess, hve
einkennilegt það var, og síðar
átti ég eftir að komast að merk-
ingu þess.
n----------------------------□
31
□----------------------------□
— Janine sér eftir þessu, sagði
Yves. — Þú verður að fyrirgefa
henni.
— Hún virðist ekki vera með
neinn sérstakan iðrunarsvip,
enda ætla ég heldur ekki að
fyrirgefa henni, sagði ég. — Ég
vil fara héðan. Hvað í dauðanum
gat komið henni til að gera
þetta? Hvernig dirfist hún að
skipta sér af því, sem ég geri?
— O, hún er bara yfir sig
mikill verndari. Hún tilbiður
Tom. Hún vill ekki, að þú sért
að skrifa honum bróður hans,
sagði Yves. — Við getum ekki
losnað við hana fyrr en Tom
kemur aftur. Hann yrði líka
GLÚBUS HF. tilkynnir flutning
Skrifstofur vorar verða lokaðar fimmtudaginn 16. júní vegna
flutnings. — Opnum að Lágmúla 5 laugardaginn 18. júní.
GLÓBUS hf., Reykjavík
æfareiður. Hún hefur verið hjá
honum árum saman — alveg síð
an hann kom til Frakklands. Þú
verður að fyrirgefa henni, Júlía
og sjá gegn um fingur við hana.
Hún er bara sveitakona og stig
ur ekki í vitið.
— Jæja, sagði ég. — Hún get-
ur þá verið hér, en því aðeins
hún láti mig afskiptalausa.
—- Hvers vegna skrifarðu ekki
Steve aftur? sagði Yves. — Ég
skal setja það í póst sjálfur.
— Nei, sagði ég Ég var orðin
alveg uppgefin. Ég vissi, að ég
mundi aldrei fara að skrifa
Steve aftur. Og hvað mundi það
svo sem þýða? Honum var víst
alveg sama, hvoru megin hryggj
ar ég lægi.
— Nei, endurtók ég. — Ég
ætla ekki að fara að skrifa hon-
um aftur. Ég mundi fremur
skrifa Tom. Hvernig var með
þetta símtal, sem við ætluðum
að fá í dag? Og hefurðu heyrt
hvenær hann kemur aftur?
— Við gátum ekki fengið sím
talið, vegna þessara.........veik-
inda þinna, sagði Yves í silki-
mjúkum tón. — Við skulum
hringja til hans í kvöld ef þú
vilt — eða ég get sent honum
skeyti. Við ættum að heyra frá
honurft fljótlega. Það getur ekki
dregizt lengi úr þessu, að hann
komi.
En við áttum að fá fréttir af
honum áður en margar mínút-
ur voru liðnar. Janine hafði far
ið út meðan við Yves vorum að
tala saman. Nú kom hún inn aft
ur og á hælunum á henni tveir
menn. Þeir voru ekki í einkenn-
iSbúningi. Hattarnir þeirra og
sumarfötin voru ósköp alvana-
leg, en um leið og ég leit á þá,
sá ég, að þetta voru lögregiu-
menn. Staða þeirra var greini-
lega skrifuð á allan þeirra ytri
mann.
— Þessir tveir herrar óska að
hafa tal af frú Gerard, sagði
Janine.
eldhús
SÝNING f MÁLARAGLUGGANUM
FRAMLENGD TIL 20. JÚNÍ.
Einkaumboð á íslandi: SKORRI HF.
Sölustjóri: Ólafur Gunnarsson.
Hraunbraut 10 — Kópavogi — Sími 4-18-58.
T7“E RZ ILXJZTI ZT
#_
m
GRETTISGATA 32
Fyrir 17. júní
ENSKIR BARNA- OG UNGLINGA
SUMARKJÓLAR — SKOTAPILS
DRENGJAFÖT úr Odelon Kamgarn
GAMMOSÍUR úr Odelon Kamgarn
hvítar og mislitar
PEYSUJAKKAR á telpur.