Morgunblaðið - 30.03.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1967.
Sögulegt
sumartrí
eftir Stephen
Ransome
— K«rry litla ætlaði eitfchvað
að fara að veina, sagði Joyce,
einhversstaðar úr fjarlægð. —
Ef hún reyndir það aftur, getur
farið illa fyrir henni.
Joyce var einhvers staðar í
skugganum að baki mér. Haus-
inn á mér var einlhvern veginn
svo skakkur, og ég gat ekki litið
nægilega mikið við til þess að
sjá hana. Hún stóð einhvers stað
ar þar sem hún sást ekki, og ég
heyrði, að einhverjum vökva var
hellt í glas.
— Þú ferð _ of harkalega að
þes3u, Joyee. Ég varð steinhissa
á að heyra, að ég hafði ekki
misst málið. — Þú þurftir nú
ekki að skera hana Kerry í fram
an.
—- O, hún tekur sér það ekki
nærri — ekki lengi, að minnsta
kosti. Joyce útskýrði ekki frek-
ar þessa óhugnanlegu hótun, en
hélt áfram, eins og ekkert væri
u*n að vera: — Þið tvö hefðuð
getað valið heppiiegri tíma til að
I íta inn uppá tebolla. Það er
dálítið hættulegt hér um slóðir,
eins og hann Brad stóri bróðir
heldur áfram að kyrkja fólk.
Þetta tal um kyrkingu kom
mér á óvart og eins kom undr-
unarsvipur á Kerry. En þetta
gat alveg verið tvíræð skrúð-
mælgi, svo að við sinntum þvi
ekki frekar.
—- Þú ert kannski gröm út I
hann Brad, vegna þess, að hann
hefur gert allt, sem hann gat
til að vernda þig? spurði ég. —
Og hrædd við okkur? Ég held
þú sért að misskilja gömlu kunn
ingjana þína, Joyoe. Vafalaust
áttu skilið að fá það í hálsinn
eða í baklhlutann — ég á við
svo sem tvö þúsund volta straum
—■ en sjálfur hefði ég enga
ánægju af að framselja þig.
— En hvað það var fallega
hugsað af þér, Steve litli. Þú
varst nú alltaf dálítið veikur
íyrir mér. var það ekki, elskan?
Það er skrítið, en ég trúi þér
næstum. En hvað þá um hana
vinstúlku þína þarna? Hún hefði
ekki nema gaman að skrifa um
mig I dálkinn sinn, ætli það
ekki?
— Ég var nú næstum búin að
gleyma dálknum mínum, út af
umhugsuninni um hann Brad.
sagði Kerry veiklulega.
— En hvað ég trúi því vel,
systir sæl, sagði Joyce kuldalega
og hló við. Hún óttaðist og hai-
aði allt, sem minnti á opinbert
umtal. Það var hreinasta eiiur
í hennar beinum. Hún vissi, að
hversu lítið sem hún kæmi í bíið
in, gat það riðið henni að fuilu.
Og Kerry var manna vísust til
að koma slíku umtaíi af stað.
— En hvað þig snertir, Steve
litli, þá hefði ég nú kannski get-
að treyst ofturlítið á þig hefðrrðu
ekki farið að koma fyrir þessari
vél þinni hér áðan.
Ég gat nú ekki láð henni það
og svaraði engu.
Ljósið virtist nú vera eittlhvað
daufara og augun í mér voru að
taka á sig stærð venjulegra
augna. Ég gat séð Kerry betur
en áður. Hún hefði getað sýnzt
fagurlega skrautbúin í fína
kjólnum sínum, hefði ekki verið
þetta andstyggilega sár á kinn-
inni, sem lak úr, alla leið niður
á höku. Nokkur sölt tár runnu
niður í opið sárið. Hún leit held-
ur betur vesældarlega út.
Joyce var í skugganum fyrir
aftan mig og sneri að mér baki.
Hún var að beygja sig niður að
gægjugatinu og rýna í áttina að
Martinshúsinu, en saup drjúgum
á eirahverju, sem virtist vera
vatn, en hefur sennilega verið
gin, því að þarna stóðu nokkrar
tómar ginflöskur. Líklega hafði
hún notað eina þeirra til að berja
mig í hausinn.
Hér í þessu herbergi höfðum
við verið saman, krakkar og leik
ið okkur oft og mörgum sinnum
og verið kát. Ég varð hissa, að
svo tiltölulega litlar breytingar
höfðu orðið þarna inni. Vitan-
lega hafði raki og fúi verið að
verki, öll þessi ár. en þó ekki
mjög mikið, þarna var að visu
rakt og rykugt, en þó sæmilega
ibúðarhæft. Þarna var rafmagn
og heitt, rennandi vatn, velútbú-
ið eldhús þægilegir legubekkir
og stólar — og nógur tími til að
lesa — og drekka. Þarna voru
öll helztu þægindi, nema dags-
birta, Auk fjalana, sem voru
fyrir gluggunum að utan, voru
þeir þaktir tjörupappa að inn-
an-,
Úr bjálka í lcrftinu hékk kað-
all, eitfchvað fcvö fet á lengd. Það
var kaðallinn, sem Marie Martin
hafði hengt sig í. Þarna hékk
hann, óihaggaður, eins og hún
hafði skilið við hann þegar hún
var skorin niður. Af einlhverjum
einkaástæðum, hafði Joyce látið
hann vera kyrran — hafði búið
þarna með hann hangandi yfir
sér.
Joyee sagði snöggt, þar sem
hún stóð við gægjugatið: — Það
er einhver að koma. Og svo bætti
hún við: — Það er hann Walker.
Við, hlustuðum á reglúbundið
glamrið, sem 'hann viðlhafði, þeg
ar hann stakk lykli í skráargat.
Hann gekk hægt upp tröppurn-
ar, laut höfði, til þess að komast
inn um dyrnar, og stanzaði síðan
eins og hann væri að liðast sund
ur. Hann var enn boginn, er
hann leit dapurlega ó Kerry, en
gremjulega á Joyce.
— Vertu ekki vondur við mig
fyrir þetta, bróðir sæll, sagði
Joyce. — Ég var ekki að bjóða
þeim heim.
Walker rétti sig hægt upp í
fulla hæð, hristi gljáandi höfuð-
ið, og viðbjóður og vamþóknun
skein út úr svipnum. Joyce kom
fram í birtuna, hnarreist og með
ögrandi hörkusvÍD á andlitinu.
Ég hefði varla getað þekkt
hana aftur. Fallegasta og girni-
legasta stúlkan, sem ég hafði
nokkurntíma þekkt var nú
hvorki falleg né girnileg útlits.
Þessi glæsileiki, sem ég hafði
heyrt svo mikið talað um, var
þarna alls ekki lengur. Þetta
druslulega útlit var eins og háðs
glott að fallegu stúlkunni, sem
hún hafði áður verið. Nú var
hún orðin leiðinlega feit. Plokk
aðar augnabrýnnar voru ekki
nema mjóir bogar. Of m»rgar
litbreytingar höfðu gert hárið á
henni hart og strítt, og nú var
það eldrautt. Og sá eiginleiki,
sem Brad hafði bezt munað eftir
í fari hennar — góðmennskusvip
urinn — var horfinn af búldu-
leitu, gráu andlitinu, og kæmi
aldrei aftur.
Þessi kona hafði lært af
ómerkilegum og heimskum
glæpamönnum að gera sig stærri
og virkari á því sviði glæpa, sem
hún hafði valið sér. Hún var
undirförul og vægðarlaus og
ágjörn, og vildi ekki gefast upp.
Ég vorkenndi henni, og það
hlaut Brad líka að gera. Hann
var bundinn þessari konu, sem
nú var ekki annað en flak í sið-
ferðilegu tilliti, en hélt sér fast
Til
fermingagjafa
TEPPAZ plötuspilarar af ýmsum gerðum.
SONOLOR transistortæki.
~£MÍTH
sjómps
LOFTII
og efni fyrir
REYKJAVÍK
KEFLAVÍK
SELFSS
fyrirliggjandi.
SJÓNVARP8TÆKI
OG STEREOSPILARAR
í FJÖLBREYTTIJ IJRVALI
Radiónaust h.ff.
Laugoveg 83, Reykjovik - Sími 1ÓS25
— Ógurlega er spegillinn þinn skítugur, mamma.
við endurminninguna um það,
sem einu sinni hafði verið
Joyce.
Walker gekk til Kerry og berr
aði af henni blóðið með vasa-
klútnum sínum.
— Það var engin ástæða til
að sleppa sér af hrœðslu, Joyce,
sagði 'hann. — Ég er viss um, .\8
við getum treyst bæði Kerry og
Steve.
— Treyst þeim? Ertu alveg
genginn af göflunum? Treysta
blaðakonu? Röddin í Joyce var
orðin að gargi. — Þú vilt treysta
þessum skötuhjúum til þess að
setja mig ekki á prent? Nei, kall
minn, ekki aldeilis!
blóðið rann niður eftir kinn-
inni á henni og ofan á fallega
kjólinn hennar. — Það er bara
eitt, sem þú mátt ekki gleyrna
að taka með þér, Joyce, og það
er þessi ágæti og tryggi hní'fur
þinn. Hún bætti við og leit til
mín: — Hún skar mig með þess-
um ágæta smellúhníf sínum og
er með hann í handtöskunni.
Joyce sagði kæruleysislega: —
Ég gæti ekki án hans verið.
Stúlka verður að geta varið sig,
ef í hart fer, og ég er ekki nógu
vel kynnt til þess að hafa byssu
leyfi.
Walker sneri frá henni í kulda
legri reiði. Þú mátt engan tíma
missa. Það er alltof hættulegt
fyrir þig að vera hér lengur. Þú
ferð héðan í kvöld — og það
tafarlaust!
— Ekki hef ég neitt á móti
því, svaraði Joyce. — Fegin verð
ég að sleppa út úr þessu greni
— en þó vill ég ekki, að lögg-
urnar fari að ónáða mig, eins
og þessi þokkahjú vilja.
Walker greip um axlirnar á
henni. — Ég skal ganga frá
þessu við Kerry og Steve. Hlust-
aðu nú á mig. Ég er með pen-
ingia handa þér — ekki mikið
en nóg samt. Ég er búinn að tala
við Brad. Þú mátt lána bílinn
hans. Öruggast yrði fyrir þig að
aka burt um leið og síðustu
gestirnir. Ég er búinn að panta
handa þér gistiihúsrúm í Newark.
Ég skal sækja bíiinn seinnipart-
inn á morgun. Láttu sivo litið á
þér bera í nokkra daga. Eftir
það er þér óhætt. Vertu þarna
kyrr eða farðu hvert sem þú
vilt, en komu bara ekki hingað
aftur. Komdu aldrei hingað aft-
ur.
Joyce setti upp grunsemdar-
svip. — Hversvegna er allt í einu
orðið svo hættulegt hérna?
— Hvernig geturðu spurt! Við
hverju geturðu búizt? Vertu ekki
með neinn leikaraskap við mig,
Joyce. Var ekki Miles Kendall
að snuðra hér í kring í gær-
krvöldi?
— Hann hefur nú aldrei gert
annað en snuðra.
— Ég frétti hjá Morst dóm-
ara, fyrir tæpum hálftima, að
Miles hafi fengið sér handtöku-
skipun í gærkvöldi. Veiztu, hvað
það þýðir?
Þrútna andlitið á Joyce föln-
aði allt í einu. — Það þýðir, að
ég verð að koma mér burt taf-
arlaust.
— Það var rétt, og Walker
kinkaði kolli, snöggt. — Ég ætla
að fara og vita, hvernig stendur
hjá Racehjónunum. Vertu tilbúin
að fara strax þegar ég kem aft-
ur.
Hann sendi okkur Kerry aftur
sorgbitið augnatiilit og flýtti sér
niður stigann. Við heyrðum hann
lokia hurðinni niðri varlega, en
Joyce hreifði sig ekki fyrr en
hún heyrði læsinguna smellt L
— Hvað á hann við með þvi,
að ég skuli vera tilbúin? sagði
hún í rellutón. — Ég sem hef
ekki annað lauslegt með mér, en
þessar vesællegu tuskur, sem
hann keypti handa mér á ein-
hverri útsölu I Camden?
Kerry leit yfir til Joyce og
— Þér tókst r.ú annars ekki
betur en vel með hnífinn við
hann Miles. Hann ætlar að lifa
það af, og þá er ekki víst, að
hann þegi.
Hún sneri sér snöggt að mér.
— Hvaða kjaftæði er þetta í þér
um hann Miles? Fyrst hann
Walker og síðan þú. Miles? Hvað
um hann? Hvað kemur það við,
hvort hann lifir eða deyr?
— Þeirri spurningu skalt.u sjáH
svara, Joyce. Hvað það kemur
þér við? Hversvegna varstu að
reyna að kála honum í nótt?
Joyce stirnaði upp. — Hvers
vegna ég gerði það?
— Já, þú geiðir það, var ekki
svo. Eða kannski hann Brad hafi
gert það fyrir þig?
— Hún hörfaði frá mér. —
Hvað sem Brad kann að hafa
gert, þá hefur hann tekið það
upp hjá sjálfum sér. Er ég lík-
leg til að kyrkja fólk? Brad ætti
að hafa betri krafta til þess,
finnst þér ekki?
Við Kerry störðum bæði á
hana aftur. Hún hafði fyrir
nokkrum mínútum sagt: „Svo er
Brad fyrir að þakka, sem geng-
ur um og kyrkir fólk“. Og nú
var hún aft'ur farin að tala um
að kyrkja. Hún hafði talað ósjálf
rátt og umhugsunarlaust, án
þess að nokkurs leikaraskapar
yrði vart. Það þýddi, að hún
vissi raunverulega ekki, hvernig
fórnardýrin höfðu verið myrt!
Bjartur ljósgeisli beindist nú
að mikilvægu atriði, sem ég hafði
ekki gert mér Ijóst áður — að
Joyce, sem var hér svo einangx-
uð, gat ekki haft samband við
umheiminn um fréttir. Hún varð
að bíða eftir þeim og trúa eða
trúa ekki því, sem að henni væri
rétt á því sviði. Hún vissi ekkL
að þær fréttir, sem henni höfðu
borizt voru undir eftirliti. Hún
hafði ekki heyrt um árásina á
Miles, og morðið á Bwie og Mc
Neary hafði hafði hún frétt um
þannig, að þau hefðu verið
kyrkt.
Við Kerry héldum áfram að
glápa á hana. Hún hafði snúið
sér frá okkur í snatri og troðið
fötum niður í litla ferðatösku.
Snögglega hættd hún því og
starði til dyranna ísköldum aug-
um. Dyrnar opnuðust hægt. Við
höfðum ekkert fótatak heyrt úti
fyrir, en einhver hönd ýtti var-
lega hurðinni upp.