Morgunblaðið - 24.02.1968, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1968
Eignast Norðurlðnd engan Ingo aftur?
Eru umræðurnar í IMorðurlandaráði
lokaskrefið að banni hnefaleika?
UMRÆÐUR þær, sem urðu á
nýafstöðnu þingi Norður-
landaráðs og ályktun þingsins
um það tjón, sem hlotizt get-
ur af hnefaleikum, hafa leitt
til mikilla umræðna meðal
almennings á Norðurlöndum
og í blöðum þar, um hnefa-
leikaíþróttina. ísland er oft-
lega nefnt í þeim umræðum
— og þá helzt af forvígis-
mönnum um bann hnefaleika
og vísað til íslendinga sem
góðs fordæmis, því hér hafa
hnefaleikar í sérhverri mynd
verið bannaðir í meira en ára
tug, og liggja allháar sektir
við því einu ,að eiga hnefa-
leikahanzka í fórum sinum.
Þegar rætt er um hnefa-
leika á Norðurlöndum og
hnefaleikamenn, kemur nafn
Svíans Ingimiars J'dhanssonar
fljótt í huga manns, en hann
er eini Norðurlandalbúinn,
sem unnið hefur heimsmeist-
aratitil í hnefaleikum atvinnu
manna, og raunar sá eini, sem
náð hefur svo langt að keppa
um slíkan titil.
Morguniblaðið reyndi að ná
saimtoandi við Ingimar Johans
son, en það hefur ekki tekizt,
enda býr hann ýmist í Sví-
þjóð eða í Sviss — og orsök-
in er felulei-kur fyrir skatta-
yfirvöldum vegna þeirra auð-
æfa, sem hnefaieilkarnir gáfu
toonum í aðra hönd.
En í blaðinú í gær voru
tilnefnd ummæli, sem ýmis
blöð höfðu haft eftir honum.
AFTONBLADET sænska hef-
ur eftir honum: „Mér finnst
bann hlægilegt“.
POLITIKBN og EXFRESSEN
haifa allt önnur ummæli eftir
honum. Seigja þau hann miæla
með banni og hafa eftir hon-
um:
„Ég hef hagnazt mjög á
hnefaleikum, en get ekki lok-
að augunum fyrir því, að
þeim fylgir álhætta. Ef rætt
hefði verið um að banna
hnefaleika meðan ég var á
hátindi ferils míns i þeirri
í'þrótt, hefði ég mótmælt harð
lega. En nú, þegar ég get lit-
ið á þetta úr meiri fjarlægð,
skil ég betur hvilík áhætta
fylgir þessari íþrótt".
í viðtölunum segja blöðin
-hann bæta því við, að hnefa-
leikar áhugamanna séu jafn
hættulegir og atvinnumanna,
því á'hugaimaður í slæmri
þj'álfun geti orðið fyrir jaifn
miklum áföllum og atvinnu-
maður í hnefaleikum.
— ★ —
Þannig hljóma ummæli sem
höfð eru eftir Ingknax Joftians
son nú.
En lítum til baka, þá er
hann „stóð á h'átindi ferils
síns“. Fyrri sviðsmyndin er
Yankee-sýningarihöllin í New
York. Á miðtju gólfi hins risa-
mikla húss, sem er fullskipað
áhonfendum, er upplýstur
hnefaleiikapallur. Og eftix
margra mánaða þjálfun, alls
kyns taugastríð og áróðurs-
starfsemi, standa þeir nú sinn
í hvoru horni hins upplýsta
keppniðhrings, Fl'oyd Patter-
son og Ingimar Jdhansson.
Patterson var margreyndur
og efldur í baráttu við ótal
aðra, sem vildu sl'ást um
heimsmieistaratigndna, sem
Rocky Marciano hafði afsal-
að sér ósigraður 3 árum áð-
ur. Og þá baráttu hafði Patt-
erson unnið — þann eftir-
sótta titil. Og nú stóð lítt
þekktur Svíi andspænis hon-
um, 9ví, sem hafði alizt upp
í velsæld velferðarríkis, en
þekkti lítið sem ekki til
skúmaskotanna í bandarískum
hnefaleikum. Og þannig er
sagt frá keppninni á sínum
tíma:
Keppnin var frá uppfhafi
mjög spennandi og virtist sem
keppinautarnir stefndu að
því að gera út um leikinn
sem allra fyrst. Fýrstu tvær
loturnar voru jafnar.
í þriðju lotunni kom Ingi-
mar þungu -hægri 'handar
höggi á Floyd, sem féll við.
Dómari taldi upp að 9, áðn.r
en Fioyd tókst að standa upp,
en jafnskjótt var Ingimar
koiminn yfir svertingjann og
búinn að slá hann niður aftur.
Þessi sama saga endurtók
sig h'vað eftir annað. Floyd
tókst alltaf að standa upp áð-
ur en talan 10 hljómaði hjá
dómaranum, en Ingimar sýndi
honum enga miskunn og sló
hann jafn'harðan í góltfið aft-
ur. Patterson gat enigum vörn
um við komið, hann var orð-
inn skynlaus og vankaður.
Þannig var keppninni lýst,
er hinn lítt þékkti S'víi stóð
allt í einu sem heimsmeistari
í keppnisgrein, sem enginn
Norðurlandabúi hafði áður
komizt i nálægð við.
•k Hægri höndin Ieynivopn
Það var kunnugt, áður en
lei/kur þessi hófst, að In-gi-
mar var mjög þunghöggur
með hægri hendi. Hann hafði
sjálfur sagt, að þegar hann
greiddi högg með hægri hnef-
anum, gerðist eitfhvað ,sem
hann ekki skildi. Það sé eins
og einhver hatrammur ytri
máttur hlaupi í handlegginn.
Á þessi orð lögðu ýmsir
ekki mikla trú — og einn af
þeim var Patterson. Honuan
kom mjög á óvart, hve hægri
handar högg Ingimars voru
mögnuð.
if Móti hnefaleikum
Þegar þetta gerðist, stóð
mikið til heima í Svíþjóð.
Þjóðin s-tóð á öndinni af
spenningi. En þá þegar voru
deilur hafnar um „gildi“
hnefaleikanna. Stjórnendur
sænska útvarpsins voru mót-
fallnir hnefaleikum, og höfn-
uðu því að endurvarpa lýs-
ingu á keppninni. Þeir hlutu
harða gagnrýni — ekki sízt
eftir að heimsmeistaratitillinn
var unnin, því menn sögðu,
að eitt væri að vera á móti
íþróttinni og annað að bregð-
ast svo trausti hlustendanna,
að veita þeim ekki beztu fá-
anlega þjónustu, þegar svo
stórmikill viðburður gerizt,
þar sem öll sænska þjóðin —
með eða á móti hnefaleikum
— beið úrslitanna með eftir-
væntingu.
Það var því Víðast hvar í
Svíþjóð hlustað á Luxemborg
arstöðina þessa nótt, og aðrar
þær EvrópustöðVar sem end-
urvörpuðu lýsingu. Það skipti
ekki máli þó keppnin færi
fram kl. 4 að nóttu eftir
sænskum tíma ('vegna ttonía-
mismunar í New York). Fólk
vildi hlusta, og þagar fólk
vi'll....
Og nú stóð Ingimar á „'h'á-
tindi ferils síns“. Hann bjó
yfir hægri handar aflinu,
sem gat barið sundur og sam-
an — þó ekki hefði tekizt að
rota fulikomlega — þykklhöfð
asta hnefaleikakappa, mann
sem hafði óvenjulaga langa
og stranga keppnisreynslu".
En gleðin er oft skaimm-
vinn. Eniginn heimismeistara í
hnefaleikum sem skrá er yf-
ir frá þvá að keppnin kcwnst
undir eftirlit 1882 og til þessa
dags, hefur haldið titlinum
jafnstutt og Ingknar Johns-
son — eða frá 26. júní 1959
til 20. júní 1960.
★ „Að ganga af Patterson
dauðum“
Það gekk mikið á þetta ár-
ið í heimi hnefaleikanna.
Bandaríkjamönnum þótti það
skammarlegt, að hafa tapað
krúnunni og titlinum til
Evrópu. Evrópumegin haísins
voru ummælin á aðra lund.
„Það eina, sem ég óttast í
rauninni er, að Ingo gangi
að Patterson dauðum“, sagði
Aihlquiist, umlboðsmaður Ingi-
mars Johanssons, daginn fyrir
einvígið. Réttum sólarhring
síðar ætluðu tugir þúsunda
áihorfenda í Polo Grounds í
New Yorik að rifna af fagnað-
arlátum. Ekki veigna þess að
hinn þeldökki Patterson hefði
kvatt þennan heim, heldur
vegna þess, að heimismeistar-
inn, Ingo, lá endilangur á
keppnisigólfinu og hreyfði
hvorki legg né lið. Patterson
var lafmóður og másandi, en
veifaði öllum öngiam til öskr-
andi álhonfendanna. Hann
hafði rotað Svíann — rotað
hann í 5. lotu og endunheimt
heimsmeistaratitilinn. Slikt
ha.fði engum fyrrverandi
heimismeistara tekizt að gera
áður.
Ingo lá góða stund í gólf-
inu áður en hann fékk aftur
ráð og rænu. Margir höfðu
greitt 100 dollara fyrir sætið
til að sjá með eigin augum
sænSka „járnhnefann“. Dýr-
ustu aðgönguimiðarnir voru
jafnvel seldir á 300 dollara
bak við tjöldin, því mikið orð
fór af hinum dulda krafti
sem bjó í hægri hnefa Svíans.
★ Umsagnir fyrir leik
Fyrir leikinn sagði Ingo:
„Ef Patterson ætlar að reyna
að ihalda mér í klemmu, liggja
fast upp við mig og reyna að
koma í veg fyrir að ég geti
beitt minni hægri hendi, þá
kýli ég dónann út úr hringn-
um“.
Pattenson sagði fyrir leik-
inn: „Mér er það meira virði
en allt annað í þessum heimi
að endudheimta titilinn. Og
ég finn, að ég get sigrað Ingi-
mar. .Hann er ekki sóknarmað
ur, hann er varnarmaður, þol-
inmóður, bíður og biður eftir
tækifærinu — hvort sem það
kemur eða ekki. Hann geym-
ir hægri hnefann upp undir
hö'ku, geymir hann þar, eins
oig hnefinn sé eitthvað, sem
ékki tilheyrir honum. Hann
er eins og smiástrákur, sem
hefur fundið eitthvað, sem
hann villi eiga einn. Ef hann
vinnur ,verður sigurinn hon-
um ekki jafn auðVeldur og
síðast".
Patterson reyndist sann-
spár. Hann hélt Ingo í vörn
allan tímann. Ingo bar fyrir
sig vinstri höndina og kom
þeirri hægri ekki við, utan
einu sini í 2. lotu. Það nægði
ekki til að gera út af við
Patterson.
Ingo gerðist móður, greini-
lega toreyttur eftir látlausa
barsmíð Pattersons. Högg
'hans dundu á honum — Patt-
erson slapp tiltölulega vel.
í fi'mmtu lotu kom negrinn
hni'tmiðuðu hægri handar
höggi á Ingo, sem slengdist
ÚJt í kaðlana, og gekk síðan
berserksgang í varnarskyni
— en Patterson að meinlausu.
Eftir að Patterson hafði
síðan barið Ingó sundur og
saman góða stund til viðbótar
kom hann. vinstri handar
höggi á Svíann ,sesm féll —
oig stóð ekki upp aftur.
Beðið var í þrjár mánútur.
Svíinn reis þá upp við dogg,
hinn rólegasti — og áttaði silg
þá fyrst á því, að allt var um
garð gengið. Hann staulaðist
á fætur, gekk til Pattersons,
óskaði ihonum til hamingju en
gekk síðan á braut roeð ónot-
aðan „járnlhnefann". En Patt-
erson veifaði sínum „járn-
hnefum" sem heimsmeistari.
★ Sænska útvarpið
— og þjóðin
í þetta sinn höfðu forráða-,
menn sænska útvanpsins orð-
ið að láta í minni pokann
fyrir kröfum fólklsins. Vekj-
araklukkur flestra heimila í
Siv'iþ'jóð vöktu þá sem vildu
niota tJímann til hivíldar, kl.
3.3Ö um nótt. Sumum varð
ekíki svefnsamt aftur vegna
vonbriigða. Eitt blaðið talaði
um ósigurinn sem „áfall fyr-
ir sænsku þjóðina". Og menn
voru framlágir morguninn
eftir, er þeir mættu til vinnu
sinnar.
Leynitv'opn Pattersons var,
að „stúdera" baráttuaðferðir
Ingos. Patterson hafði lagt
hart að sér — og hlotið upp-
skeru.
Læknir Ingos ráðlagði hon-
um þegar eiftir ósigurinn, að
leggja hanzkana á hilluna. En
hann sagði ennfremur, að
Ingo hefði ekki orðið meint
af rothögginu. Þetta hefði
bara verið venjulegur heila-
hristingur, liíðan kappans
hefði verið eðlileg þegar
mprguninn eftir.
Ingo fór aldrei í stórkeppni
etftir þetta. Hann hafði auðg-
azt vel og farið skynsamlega
mieð fé sitt. Honum var 'borg-
ið fjárhagslega.
En vera miá að umræðurnar
á þingi Norðurlandaráðis og
spurninigar blaðamianna, korni
huga hans til að minnast stór
leikjanna í Bándaríkjunum
— 'þegar hann liét höggin
diynja á „skynlausum og vönfk
uðum“ svertingjanum, unz
dómarinn stöðvaði leikinn, og
'hins vegar, þegar gvertinginn
náði að launa fyrir sig, berja
Ingo sundur og saman og rota
hann að lokum.
Ingo liggur rotaður eftir síffari leikinn við Patterson.