Morgunblaðið - 29.07.1972, Blaðsíða 15

15
MORGU!NBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JÚLl 1972
'uiMt atf skúrujrum, sem tarrau á
íleygiíerð á móti okkur. Dg
brátt hóíu droparnir sitt
topoonmusóló á bátinum og koll-
ium okkar, en hann gaf í vind-
irm á meðan. Við misstnm mið-
ið oOdíar inní niðið.
Heyrðu, þetta getur nú bara
ekki passað. Við erum komnir á
púralens. Við hljótum að fara
einhverja vitleysu núna. Allir
voonu á einu máli um þetta og
bátnum var snúið.
Þarna rofaðí aðeiris til. Tvö
íjöli, sem bœði gátu verið Akra
íjall að ofckar áliti, stungu upp
ikollinum. Það hlýtur að vera
þe-tta, sem er meir á bak. Finnst
ykkur það ek'ki, peyjar? Jú,
jú.
En það var sama, hvað við'
keyrðum langt, aldi'ei virtist
íjallið færast neitt nær. Allt I
einu sáum við strönddna blotna
fyrir framan okkur, og þama
voru nokkur einmana hús. Eig-
jim við ekki að skella okkur
þarna í land? Okkur er orðið
svo fjandi kalt, og hver veit,
hvenær við náum til Akraness?
Það var eins og þetta væri
nes, sem gengi þama fram. Við
siglöum á bakborða og í var.
Þari var á steinunum, og sand
urinn var ljós, þar sem við
tókum land.
Okkur tökst með herkjum
að draga bátinin uppfyrír flæð
armálið. Tennurnar glömruðu
oig buxumar limdust við krik-
ana. Klukkan var fimm og
sóiárhringur frá því, að við
fórum frá Grundarfirði.
Þessi einmana hús reyndust
vera tvö býii hlið við hlið.
Jeppi stóð á hlaðinu hjá öðru,
Og heyflekkur var í garðinum
umhverfis húsið. Við bönkuð-
um, en enginn kom til dyra.
Hitt húsið var augsýnilega
manniaust, en samt voru þar
húsmunir og annað fylgjandi
mannaveru innandyra. Við fór-
um inn og skriðum úr bleyt-
um logum í eidavélima öl að
þurrka fataplöggin okikar.
Þarna var Laxness og annar
litteratúr í hiJlum svo að nóg
var lesefnið, og leiðindin guí-
uðu upp við lesfcurimn.
Veðrið gekk niður að miklu
leyti, þegar leið á daginn, og
um k völ dfré t ta le y t i ð töldum
við óhætt að skreppa yfrá
Akranes, en vdð gátum séð
reykspúamdi sfcrompimn á Sem-
entsverksmiðjunni bera við
nokkrar skýjaborgir.
Við þökkuðum Þrámi fyrir
okkur, en settum svo bátinm og
byrjuðum férð okkar að nýju.
Stefnan var á Þormóðssker,
þar sem viti logar eilífum loga.
Það varð að hafa gott útkíkk,
þvi að þama hefur mörgum
skerjum verið safnað saman,
enda er þetta fjölskipaður
kirkjugarður. Kraumandi sjór-
inn á skerjakollunum var okk-
ur gott leiðarljós milli skers og
báru, en einu sinni urðum við
þó varir við, að við hefðum
farið yfir eitt skerkvikindi, en
tuðran skoppaði það nú bara
ljúflega.
Bráðlega svifu sofandi húsin
á Akranesi upp úr hafinu. Bát-
arnir i höfninni sváfu líka, þeg
ar gráa gúmmístykkið laumað-
ist hjá þeim og laigðist utaná
nokkrar spaklegar trillur.
Nenntum ekki úr gúmmígall-
anum, en gengum uppí bæinn í
leit að löggustöðinni, .þar sem
við ætluðum að fá inni. En
laggan (eins og hún heitir í
Vm) sá aldrei neitt af okkur,
þvi að Árni Árnason stopp-
aði Mosann sinn og bauð okk-
ur heim i stofu að sofa með
kaffi og rikling á undan.
Skriffinnar hafa verið að
taka fyrstu blöðin uppúr skúff
unni, þegar við tóteum stefn-
una á Hallgrímskirkjuturn
næsta morgun. Einum og hálf-
um tíma seinna renndum við að
bryggju í höfuðborginni, þar
Fjandakornið hefði innsiglingin verið skemmtilegri ef við hefð-
um getað speglað okk ur svona á leiðinni, og þó.
unni í álpokana okkar. Það hef
ur ekki liðið löng stund þar til
faktföst svefhhljóð fóru á milli
veggjanna í barnaherberginu,
þar sem við hreiðruðum um
okkur. Mari og Torfi sváfu í
tvibreiðu rúmi, Óli í allt of
stuttu bamarúmi, en við Gaui
vorum á gólíinu
Þegar við vöknuðum um há-
!;degisbilið skýrðist margt fyrir
olrkur. Nesið ok'kar varð þá
, eyja, sem heitir Hjörsey og er
út af Mýrunum. Útí eyna er
hægt að fara á bii á fjörunni.
Fjaiiið okkar var ekki Akra-
. tfjaii, heidur var Akraf jall hitt
. fjaHið. Svona er hægt að tippa
vitiaust.
Eigandi jeppans reyndist
vera Þráinn Löve, líffræði-
, kennari í Kennaraskólanum
„ (há-skól'anum), en Þráinn
dvaldisit þama ásamt konu
sirni í sumarfríi. Þau gáfu
oðíkur heita súpu, kaffi og
teruðerj og voru okkur hjálp-
ieg þennan dag, sem við vorum
,j»ma,
Það var suðvest'an hvass, og
vjð viidum ekki ieggja í ‘ann
í svona, svo að við fundum
nokkrar fjalir í eldinn og kom-
sem fólk gengur um steindar
götur og horfir í gegnum ann-
að fólk, sem líka horfir í gegn-
um það; þar sem fólk safnast
saman í strætisvagna og treður
sér uppað öðru fólki með
ópersónulegan svip; þar sem þú
drukknar í mannhafinu. Og bíl
menglar æða fram og aftur með
svaakjuna aftrúr sér.
Mitt í öllu þessu stóð Árni
Johnsen á bryggjunni að taka
á móti okkur, enda hefur hann
verið aðalumbinn okkar í
Reykjavíkinni. Það va-r föstu
dagsmorgunn, og við fengum
•að geyma Litla Doj hjá Slysa-
varnaféiaginu og Látraprins-
inn, en hann var sóttur á Vöru-
flutningamiðstöðima.
Þennan dag þvældumst við
hingað og þangað um bæinn,
og Árni tók við okteur og drasl-
inu inná sitt heimili. Flandrað
um.
Morgunblaðshúsið ris e:ns og
klettur upp úr iðamdi kös Aust
urstrætis og þar litum við inn
á rifcstjómina, heilsuðum ui>p á
Matthias skáld og ritstjóra og
Mogiginn ba<uð okkur i mat í
Naustinu um kvöldið. Hörku-
veizla og konuskip sigldu þar i
dansimn kringum karla, sem
minintu á brimboðana á Mýrun
um. Við sátum hins vegar fast-
ast við okkar borð og kyrjuð-
um lagstúfa. Þaðan var stefn-
an i Klúbbinn.
Um kvöldið, ball í Klúbbir
um.
Inni ógn af mönnum
undi sér hjá sprundi
gólfið stealí og glumdi
gumar snertu sumar
ungar ynigi&meyjar
er engan áttu drenginn
aliar öllium játtu
yndisleg var syndin.
Blautt í belti áttu
'Bokk‘ aí létu nofekur
tár I gierið tipia
tóku síðan kókið
glas með gusu fylltu
glóði mjöður góður
hraustir.homið h-ristu
hrund-um buðu glu-ndur.
Og nóttin kom með ljósum og
fólkið á ferð um strætin. Sír
enuvæl einhvers staðar útí
buskanum, en ást í skotum.
Taflmenn stóðu á borði í röktev
aðri Laugardalshöllinni, en
Fischer vakti.
Morgunninn svipti af sér sæng
næturinnar og fór á fætur með
sólinni, sem sveif bakvið ský-
in, en suðvestan-kaldinn ýfði
mar. Bara hundrað og tiu míl-
ur eftir heim, peyjar, en við för
um ekki að þvælast i þessu,
þetta er beint á móti eða svotil.
Bíðum heldur þangað til á
morgun.
Dagurinn leið við ýmislegt
stúss. Merkúriumbannir redd-
uðu fyrir okkur fimmtíu hesta
mótor til að komast á heim.
Þeir snerust í þess-u eins og
skopparakringl-ur útum allan
bæ og höfðu þetta uppúr krafs
inu. Þötek sé þeim fyrir krafs-
ið. Við þvældumst sumpart á
Vaff-sextíuogtveimur, eða þá,
að Á-rni transportaði með okk-
ur með stifan bensinfót á Sítr-
ónanum sín-um, Vaftf þremur
f jörutíu og f jórum.
Um kvöldið kom-um við að-
eins við hjá Ása í Bæ, en fór-
um síðan uppí Bláfjöll að tina
grjót með Sverri Haraldssyni,
en grjótinu ætlaði hann að
henda I lóðina hjá sér, því að
honum fannst orðið alltof mik-
ið af grasi þar. Hann vildi fá
einhverja tilbreytni í alla
grænkun-a. Á eftir fen-gum við
auðvítað kaffi, nema Óli Krist-
inn, sem ekki var með okkur.
Hann fór í einhvem annan
leiðangur meðan á þessu stóð,
en hér segir ekki frá þeirri
bjarmalandsför hans.
Önnur nótt í Reykjavik, og
morgunninn kom með norðvest-
an fínerii og sól í heiði. Nú
komumst við heim.
Óli hélt á pökkuðum blóm-
vendi, þegar við renndum fyr-
ir hafnargarðana og héldum
fyrir Seltjamarnesið lága.
BessaStaðir böðuðust sólskini,
flaggað var í he:la stöng. Fyrir
hverju? Kannski ba-ra fy-rir sól
inni. Við lentum við S'kansinn,
þar sem áður voru kanónur til
að skjófca úr. Gengið til bæja.
Hver ætlar að tala? Ég sikal,
sagði Óli alveg svellkaldur.
Sunnudagasvipurinn heltók
andlitið á Óla. Hann hrin-gdi,
við biðum. Ung stúltea teom til
dyra. Er-er forsetafrúin heima,
spu-rði ÓIi og vafði vöndinn
örmum, eins og hann væri
seinas-ta hálmstráið. Andartak.
Svo korrm þau bæði hjónin
íra-m í gættina. Óli brosti, hún
brosti og Óli gaf henni vönd-
inn. Þau buðu okteur inn til að
súpa smá kaffitár. Margt sprok
að með kaffinu. Við fórum e-kki
fyrr en eftir tæpa tvo tíma,
og mikið þótti okkur gaman að
koma þama. „Fínn kall, for-
setinn,“ sagði Gaui um leið og
Við Litla Doj, Óli Kristinn, Jón Gunnar, stúlka og Kiddi.
hánn dró á si-g gallabrækurn-
ar.
Norðvestanáttin var leiðin-
leg við okk-uir út Faxafióa.
Pippingur í sjólnn og ekkert
hægt að keyra nema lullferð,
enda voru-m við lengi til Sand-
gerðis, en þa.r fengum við okk-
ur hamborgara og malt í kvöld
mat.
Sóiin kyssti sjóinn og lens-
ið brást ofekur ekki suöur nneð
É|ggi|S ^ m Wm
ÓIi Kristinn með blómvöndinn
forsetafrnnni.
skaganum. Reykjanesröst lá í
dvala, eins og allar hinar rast-
irnar kringu-m laindið. Það
mega þeir eiga þarna uppi, a5
þótt veðrið hafi verið sudda-
legt við okku-r, þá hafa rast-
imar ekki verið neitt neitt.
Annars sagði Gaui áður en við
fórum að heiman, að hann
tryði ektei á þessar rastir,
þær væru bara pip og vitieysa.
Einn og hálfan tima í G-rinda
vik. Við bröltum uppá bryg-gju
og keyptum bensín í síðasta
áfangann, en sjálfi-r fen-gum við
okkur ískalt malt og prinspóló.
Samlcvæmt log.giniu var
kiukkan um ellefu, þegar við
brunuðum í ausfcurátt frá
Grindavíkinni. Við vorum ekki
komnir langt, þegar við sáum
Eyjufjallajökul hilla uppi, en
hvergi sáust Eyjamar blessað-
ar. Stefnum bara á jökulinn,
þá förum við allavega ekki
iangt frá þeim. Þetta gerðtim
við lika.
Mikið djöfull sýpur hann af
bensíni, þessi lánsmótor, þetta
getur bara eteki verið eðlilegt.
Enda var þetta ekki eðlilegt,
það kom nefnilega á daginn að
gat var á bensinslön-gunni eða
lífæðinni. Þetta fattaðist eteki
fyrr en lífsvökvinn fór að
flæða úr sundurskorinni siöng
unni. Salvator navigationis
(Óii Kristimn reddari) og Gaui
gátu tjaslað henni saman með
snaarisspotta. Þá vorum við ein
hvers staðar undan Þorláks-
höfn. Við sáum minnsta koeti
ijós, sem við töldum að væri í
Þorlákshötfn.
N -CW: -• •? MHðMNÉð&lSS < í-ií- V < 'ZP
Siglt fyrir Vesturlanðl.
Eftir fjögurra tíma sigiingu
frá Grindavífe sáum við ijósln
á Stórhö.ðavita bregða fyrir,
og stuttu síðar gátum við greint
Eyjamar.
Við tókum un I með skáid-
inu.
„Hún ris úr sui rvsænum
I siikimjúkum b ænum
(Ja, hann var nú kannski
elcki alveg silk'mjúkur)
með fjöli í fieti græn-um
mín íagra He mtsy."
Um þrjú konwm vlð að
Hrauney, þar sem Óli Granz
(brúni) liggur stundum i sól-
baði með lundun-um.
Þeir fóru upp peyjarnír, og
og prjámaðist litea upp en með
hjálp Gauja Eldeyjarfara,
enda er ég fæddur antisposrt-
isti og enginn fjailamaður. Bát
amir vögguðu iéttilega við ból
ið niðrundan berglnu, e-n sól-
in var á leiðinni uppfyrir jök-
ulinn.
Kaftfi og brandarar hjá Óla
og Kela Hraunseyingum, og
reyndar ávextir Iika, en eng-
i-nn rjómi.
Ég heid, að enyinn haf: hrot
ið, en um hálftóif vöknuð-um
við. Við verðum að drifa otekur
af stað. Það er bezt að koma
í höfn 'í háde-gin-u, finnst ykk-
ur það ekki peyjar? Jú, jú.
Nú var örskotsspotti e-ftir til
að loka hringnu-m og binda
hnútinn á draslið allt samán.
Og loksins loksins komum
við að hafnargörðunum á þri-t-
ugasta og þriðja degi skælings
ins, þrátt fyrir stríð og al-
heimsböi með liðlega 2000 mil-
ur að baki og 32 daga.
Að iokum átti ég að skiia
hjartaheitum kveðjum tii ailra
þeirra, sem hafa tekið okkur
Eyjapeyjum með hlýh'Ug í a-ug
um og kaffið á könnunni. Einn
ig þakkir til Hjaila á Ve-ga-mót-
um og annarra á Vestmanna-
radíói, sem héldu uppi óslitn-
um fyrirspurnum um okkur.
Takk, takk og bless, biess.
KRÓI.
Post Scriptum:
Þar sem öll þessi skrif haía
verið nokkuð gloppótt og með
mörgum göfcum er kannski
bezt að fylla uppí verstu göt-
in með svolitiHi leirslettu sem
varð til í hömdum okkar á leið-
inni.
ÚR HRINGFERÐ
Við skoppum á ski'itnum öidum
sem skríða með hvítum föidum
og hendumst hátt á loft.
Bátarnir busl‘ og sprikla
og báruna Ijúfir stikia
og svifa sæi.nn létt.
Við hverfum i huidudali
og húrrum&t í hdmnasali
er seltan svíður oss.
Við höldum með báðum
höndum
og hoppum á byr með löndum
em þokan þylur bæn.
Við fljótum um fleiin og boða
hjá f jöU-um sem átt‘ að steoða
en fiest þau fela sig.
Og navigtörinn naski
sem nettlega ver oss hn jaski
veðrar vegakort.
Seinast þeim öllwn segjinn
við s jáumst brátt í Eyjum
með þér á þjóðhátið.
(Óii biður að heilsa).