Morgunblaðið - 30.05.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. MAl 1973
Eliszabet Ferrars:
Samíeríis í dautlann
viti ekki, hvar hann getur náð
sér í byssu.
Aítur mistókst tilraun hans
til að gera að gamni sínu, sum-
part vegna þess, að hann mætti
augum Neil Dalziel, um leið og
hann sagði þetta. Og þau augu
voru óhugnanlega skuggaleg.
— Við skulum vona það, sagði
Neil, — en annað mál er, hvort
það er skynsamlegt að taka
það sem gefinn hlut.
— Það gæti nú orðið leit að
byssu hér í þorpinu, sagði
Paul.
— Á ekki Fallford sina undir
heima? sagði Dalziel. — Flestir
bæir eiga það, nú orðið. Ég vil
nú ekki neitt vera að vekja
óþarfa ótta, en ég held ekki að
þér ættuð að fara neitt út, fyrr
en þeir eru búnir að ná í pilt-
inn, og þér ættuð heldur ekki
að opna fyrr en þér vitið hver
er úti fyrir.
— Þar er ég á sama máli. Það
verða slagbrandar fyrir dyrun-
um og enginn fær að koma inn
nema segja til sin, sagði Paul.
Er yður alvara? sagði Dal-
ziel.
— Já, sagði Paul blátt áfram.
— Fuilkomin alvara.
Og rétt eins og til að stað-
festa þessa alvöru hans, var
dyrabjöllunni hringt, Paul
setti frá sér glasið og gekk áleið
is til dyranna.
— Pabbi! æpti Rakel á eftir
honum.
—- Þetta er sjálfsagt lögregl-
an, sagði hann.
— Það veiztu ekkert um.
— Nei, sagði hann hikandi. —
Nei, Við skulum láta þá kalla
gegnum bréfasmuguna, áður en
við opnum. Auðvitað, ef þeir
öskruðu: „Opnið i laganna
nafni“, þá væri þetta miklu ein-
faldara, en ég get nú varla hugs
að mér Gower gera það.
Hann gekk fram.
Neil Dalziel fór á eftir honum
og lagði höndina fast á öxl
hans, án þess hann væri við því
búinn, ýtti honum til hliðar og
varð á undan til dyrarma.
Úti fyrir heyrðist eitthvert
mannamál. Og það var hvorki
Gower né Creed, en þegar Dal-
ziel heyrði röddina leit hann
brosandi á Paul og opnaði
dymar.
— Og þú héma? sagði Jane
steinhissa og hætti við að ljúka
því sem hún hafði verið að
segja við Roderick.
Hún hélt í handlegginn á Rod
erick. Þama stóðu þau hlið við
hlið og andlitin föl og tekin, svo
að Paul gat ekki dottið í hug,
að þetta væru hjón, heldur smá-
krakkar í mömmuleik, foara smá
krakkar úti í skógi og villtari
en þau vissu af sjálf.
— Megum við koma inn?
spurði hún — Það hefur svo
voðalegt komið fyrir.
— Já, auðvitað megið þið
koma inn, sagði Paul og Dalziel
vék til hliðar. — Hvað er að?
Ég hédt, að þú hefðir farið heim
til mömmu þinnar Jane.
— Heim? sagði hún með hryll
ingi. — Nei, það hefði nú verið
alveg hámarkið! Mamma ætl-
aði auðvitað alveg vitlaus að
verða, en Roderick sansaði
hana. Hann hefur alveg dásam-
legt lag á að sansa mömmu.
Hann sagði, að það væri skylda
okkar að bíða i húsinu, ef Mar-
got skyldl koma heim. Það er
alltaf gott að verða fyrri til en
mamma að nefna skyldu og það
var rétt eins og Roderiek fyndi
það á sér. Og hann kom mjög
virðulega fram í sambandi við
þetta. Hafði afskaplega mikil
áhrif á hana. En það kemur ann
ars ekki þessu máli við. Það er
Brian. Þeir eru búnir að taka
hann fastan.
— Við vitum nú ekki, hvort
þeir eru búnir að þvi, sagði Rod
eriek, óðamála. — Við sáum
hann bara fara burt í lögreglu-
bílnum með fulltrúanum.
— En auðvitað þýðir það
sama sem, að þeir hafi tekið
hann fastan, æpti hún. — Hvað
ætti Brian að vilja upp í lög-
reglubil ásamt fulltrúa, ef hann
hefði ekki verið tekitnn fajstur?
— Þeir þurfa nú kannski bara
að spyrja hann, sagði Paul, og
honum datt í hug Rakel inni í
setustofunni, og vildi hugga
hana, ekki síður en Jane. — En
komið þið inn í hitann og segið
ofckur frá þessu.
Roderick og Jane komu inn,
en héldu áfram að standa hvort
upp við annað, rétt eins og í
vamarstöðu gagnvart umheimin
um.
— Við ætluðum að fara út og
fá okkur eitt glas, skiljið þið,
sagði Jane. Húsið var farið
að fara svo í taugamar á okkur,
að við ætluðum út í krána, þegar
lögreglubíllinn kom þjótandi og
Brjan í honum og hann sá okk-
ur, en vildi ekki líta á okkur.
Svo að ég sagði við Roderick,
að við skyldum heldur fara
beint til Hardwickes, þvi að
kannski gæti hann sagt okkur,
hvað við ættum til bragðs að
taka.
— Við getum ekkei-t gert,
sagðd Roderick. — Er ég ekki
alltaf að segja þér það ?
— Við hljótum að geta eitt-
hvað gert, veinaði hún. — Aum-
ingja Brian. Blessunin hann Bri-
an! Finnst yður við ekki geta
gert eitthvað hr. Hardwicke?
— Ég veit ékki, Jane, sagði
Paul. — Ég skal reyna að láta
mér detta eitthvað í hug. Ef
hann þá hefur raunverulega ver
ið tekinn fastur. En hvað hafa
þeir til að saka hann um?
— Það eru auðvitað bækum-
ar, sagði hún. Þeir hljóta að
hafa orðið einhvers visari um
þær — fundið lánsseðlana eða
eitthvað þess háttar.
— Jane! sagði Roderick og
greip í handiegginn á henni og
snarsneri henni að sér. —
Hvaða bækur ertu að tala um?
— Æ, bækumar, þú veizt,
þessar, sem eru horfnar, sagði
hún.
Hann náfölnaði. — Nei, það
veit ég ekki, sagði hann.
— Þessar, sem Neil segir, að
séu horfnar, sagði hún.
Roderick leit til Neil Dalziel,
og svo aftur á Jane, sleppti síð-
an handleggnum á henni og dró
sig ofurlitið frá henni. Og rödd-
II þýóingu
Póls Skúlasonar.
in var óeðiilega róleg er hann
spurði: — Stal Brian þeim?
— Auðvitað hefur hann gert
það, sagði hún. — Hver hefði
getað gert það annar? Ég á
ekki við, að hann hafi stolið
þeim. En hann gat nú ekki lif-
að á loftinu eintómu, þessi vesai
ingur, jafnvel þó hann fengi að
vera þama í hlöðunni. Svo að
hann hefur þá fengið eina eða
tvær bækur lánaðar, til að fá
sér einhverja aura, svo að hann
kæmist af, þangað til hann fengi
eitthvað fyrir skrifin sín. Það
versta við þessa ritmenmsku er
það, að menn verða að biða næst
um til eilífðar, áður en þeir fá
nokkra borgun. Hvað sem þvl
líður, þá var bókunum alveg
óhætt og Margot hefði getað
fengið þær aftur, hvenær sem
var, ef hún hefur þá nokkuð
þurft á þeim að halda. En sann-
ast að segja. . . Jane leit kring
um sig. Hún virtist alls ekki
taka eftir þessari þögn, sem nú
ríkti i stofunmi. — Ég er viss
um, að hún hefur ekki einu
sinni verið búin að sakna
þeirra.
— Þar skjátlast þér, sagði
Roderick með sömu óeðlilegu
röddinni. — Hún var einmitt
búin að sakna þeirra.
Dalziel hrökk við. — Hvemig
veiztu það, Roderick.
En Roderick horfði ekki á
annað en Jane. — Og þú vissir
það lika, sagði hann.
Hún lyfti litlu höndunum, sem
vom eims og klær, en lét þær síð
an falla niður aftur, rétt eins
og hún viðurkenmdi þetta allt.
20 ára gagnfræðingar
Gagnfræðingar, brautskráðir úr Gagnfræðaskóla
Austurbæjar árið 1953 (fædd 1936).
Hittumst öll í Snorrabúð, Hótel Loftleiðum, föstu-
daginn 1. júní 1973.
Upplýsingar í simum 42744, 41707 og 23391.
velvakandi
Veivakandi svarar í síma
1010C frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Stofnfundur 6. júní
Gyða Jóliannsdóttir skrifar:
„Vegna fyTÍæspurnar frú
Guðnýjar G. Allbertsdóttur, í
samibandi við félagssamtök
aldraðra, vil ég leyfa mér að
upplýsa eftirfarandi: Á fund-
imium í Glæsibæ 30. marz sl.,
sem boðað var til í þeim til-
gangi að stofna samtöik meðal
aMraðra, var tilnefnd fjórtán
manna nefnd, og var henni fal-
ið að umdirfoúa stofniiund. —
Það befuir f'allið í minn hliut
að boða þessa nefnd saman til
fundahalda.
Fyrsiti funriur í neflndimmi
var haldinn 16. apiríl sl. Á þedm
fundi var kosin sjö manna
nefnd til þesis að gamiga frá
tillögum að lögum fyrir sam-
tökin. Sú nefnd var boðuð til
fumdar 25. aprjl si.
Nú hefur fjórtán miamma
neflndin vetrið boðuð til íiundar
30. maí, og mun hún þá talka
afsrtröðu t’i'l þeirra tiliagna, sem
fram komia frá laganefnd, svo
og gera tiliögu um væntaniega
stjóm félagsins. Fyrirhuigað
er að boða tiil sitoifniflundar að
Hótel Sögu þann 6. júni n. k.
Það er ýmiisilegt sem þarf tH
athugunar í saimibandi við
stofniun slíkra samtaíka, og er
það að miinum dórni þýðimigar-
meira atriði, að ummið sé vei
að undirbúningi en að það
slkipti máli, hvort samtökin
eru stoflniuð mánuði fyrr eða
seinna.
Um byggingu og söliu á ibúð-
um, sem greimarhöfundur spyr
um, er mér ókunniugt, og get-
ur ekfci verið um það að ræða
á vegum þessana samtafca, sem
eims og að flraman getur haifa
ekki ennþá verið flormlega
sitofnuð.
Með þöklk fyrir birtimguna.
Gyða .Jóhanns<lóttir.“
0 Dópsalar dæmdir
Jón Kristjánsson skri far:
„Velvafcandi góður.
Vegna fréttar, sem birtist í
fjöimiðlum nýlega, langar mig
til að vefcja athygli á nokkrum
aitriðum:
Um var að ræða það, að sex
menn höfðu verið safcflelllldir og
hlotið dóma fyrir innflliuitndmg
og sölu eiiturefna. Þrír þeirra
voru dæmdir í fjárisektir og
flamtgeflisi, en hinir þrir voru
sektaðir.
Nú er ég hliynntur því, að
memn taki afleiðingum gerða
sinma, Mt jaflnifraimt á rafsingar
sem tæki til þess að vara aðra
við lögbrotum. Þess vegna
varð ég meira en iitið hissa
þegar ég sá hver hin „mak-
legu málagjöld" voru: Fjög-
urra tdil fimm mánaða fanigelis-
isviist og fjörutíu þúsund króna
siekt á mann. Nú lamgar mig
til að spyrja: Hverjum diettur
vihkilllega í hiuig, að svona refs-
ingar fæll nofclkum mann frá
slikuim lögbrotum sem hér um
ræðir þegar hims vagar enu í
boð guill og grænir skógar?
Till dæmis má niefnia að f jöru-
tíu þús. krónur þykja iág iaun
fyrir eins mánaðar viiuiu.
0 Víti til varnaðar
Það er dýrt að hafa heila
deild starfanidi í lögregl'unni,
sem heflur á sinni könniu að
kanna fífcnieifnanieyzlu og ann-
ast rammisófemir i þvi samfoamdi.
Það er lífca dýrt, að vera með
þeifamdi hunda í garnigi til þess
að leiita að hassi.
Alflra dýrast er þó að láta
æslku þessa lliamdis fara í bund-
ama, með hvaða móti, sem það
gerist. Þess vegna eiigum við
að láta eimsfcis ófreistað í bar-
áttunni við eyðilieggimgaröfl
sem eiturlyfjaneyzlliu. Menn,
sem leggja þá iðju fyrir sig
að gera fólfc háð eiifcurlyfjum,
eiga að hfljóta mörtgum sinnum
þyn'gri reflsingar en þsar, siem
hér um rasðir, ef vera mætti,
að það yrði öðrum víti tiil vam-
aðar.
Svo mætti mín vegnia senda
á þá heiia hjörð af sáifræðing-
um og alls fconar ráðgjöfum
til þess að reyna að tjasla eitt-
hvað uipp á innrætið.
Jón Kristjánsson."
0 V eða í
S. Gr. skrifar:
„Út af umræðutm þeim, sem
nú eru á döfinni, uim að fela
niður ýmsa stafi úr íslemzku
ritmáii, svo sem z, y, ý o. fl.,
datt mér í huig sikemmtilegt
viðbragð Benedilkts gamla
Gröndals við sams konar ný-
breytni um stafsietntagu, sem
sfeauit upp fcollinum hér áður
fyrr. Vildiu suimir einnig þá
flellla niður sfaftan ý og var
Bjöm M. Olsen þeirra fremst-
ur í fliokfci. Gröndal var þessu
mjög mótfalliinn og gerði
ósipart gys að fyrirsvarsimömn-
um þessara breytinga. 1 einni
ritgerð sinni um þetta mál seg
ir Gröndal þá sögu, að hann
hafi eitfc stan miætt kunningja
sínum á Bafcarastígnum (nú
Banlkastræti) og haifi þá verið
með byssu umidir hiendinni og
aliur hinn vígaiegasti. Vék
Gröndafl. sér þá að homurn og
spurði: „Skítur þú mifcið núna,
Þórður mánn?“
S. Gr.“
Sjóliðajakkar, Safarijakkar,
stuttjakkar m/hnýttu belti,
flauelsjakkar, buxur,
mussur og síðbuxur
í miklu úrvali í stærðum
4-16.
YER2LUNIN
© */*/
Laugavegi 58.