Morgunblaðið - 29.11.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1973
Þýtur í skóginum =“
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Morgun nokkurn var stúlkan venju fremur annars
hugar og froski fannst hún ekki gefa fyndni hans
nógu mikinn gaum.
,,Froskur,“ sagði hún skyndilega. „Hlustaðu nú á
mig. Ég á frænku, sem er þvottakona."
ÁVEXTIR HANDA ÖMMU
Rauðhetta er að fara að heimsækja ömmu sína, og á leiðinni
hitti hún íkorna. En áður en Rauðhetta kemst til ömmu sinnar
verður hún að finna 3 banana, 2 perur og ávaxtaköku. Þegar þú
ert húinn að hjálpa Rauðhettu að finna ávextina, geturðu litað
myndina í mörgum litum.
„Svona, svona,“ sagði froskur blíðlega og hug-
hreystandi. „Það gerir ekkert. Vert ekkert að hugsa
um það. Égá fleiri en eina frænku, sem ættu að vera
þvottakonur.“
„Viltu þegja augnablik, froskur,“ sagði stúlkan.
„Þú talar of mikið, það er aðalgallinn á þér og ég er
að reyna að hugsa . . . Eins og ég sagði, þá á ég
frænku, sem er þvottakona. Hún þvær fyrir fangana
hérna í kastalanum sækir þvottinn á mánudögum og
skilar honum á föstudagskvöldum. I dag er fimmtu-
dagur. Nú skal ég segja þér, hvað mér hefur dottið í
hug: Þú ert ríkur. . . eða svo hefur mér skilizt á þér..
og hún er fátæk. Þig munar ekkert um nokkur pund,
sem væru stórfé í hennar augum. Nú held ég, að sé
farið rétt að henni, þá mætti vel gera við hana
samkomulag um það, að hún lánaði þér kjólinn sinn
og hattinn og þú slyppir út úr kastalanum í gervi
hennar. Þið eruð töluvert lík að mörgu leyti . . . ekki
sízt í vaxtarlagi."
„Hvaða vitleysa,“ sagði froskur. „Vaxtarlag mitt
er alveg lýtalaust... af froski að vera.“
„Sama mætti segja um frænku mína,“ svaraði
stúlkan, „en þú um það, vanþakkláta, hrokafulla,
heimska dýr. Ég er bara að reyna að hjálpa þér,
vegna þess að ég vorkenni þér.“
„Já, já, ég skil. Þakka þér kærlega fyrir,“ sagði
froskur í flýti. „En ætlastu til þess, að sjálfur
froskur, Herra froskur frá Glæsihöll, gangi hér um
sveitir í Þvottakonugervi?“
„Nei, nei, vertu bara um kyrrt hér í þínu ágæta
„frosk-gervi“,“ sagði stúlkan. „Þú ferð auðvitað ekki
héðan nema í skrautvagni með fjórum fyrir.“
(Skáidið (Gunnlaugur) veit
ekki, hvort okkar skáldanna á
sigri aS hrósa; hör er hrugSið
sveröum; eggin er búin til
höggs í leggi (bein); þaðmun
konan, hvorttveggja í senn ung
mær og ekkja, fregna af þingi:
hugrekki mitt, þótt ég særist.)
Hermundur hélt skildi fyrir
(íunnlaug, bróður sinn, en
Svertingur Haf ur-Bjarnason
f.vrir Hrafn. Þrem mörkum
silfurs skyldi sá le.vsa sig af
hólminum, er sár yrði. Iirafn
átti fyrr að höggva, er á hann
var skorað, og hjó hann í skjöld
Gunnlaugs ofanverðan, og
brast sverðið þegar sundur
undir hjöltunum, er til var
höggvið af miklu afli. Blóðref-
illinn hraut upp af skildinum
og kom á kinn Gunnlaugi, og
skeindist hann heldur en eigi.
Þá liljópu feður þeirra þegar á
milltim og margir aðrir menn.
Þá mælti Gunnlaugur: „Nú
kalla ég, að Hrafn sé sigraður,
en hann er slyppur." „En ég
kalla, að þú sért sigrað-
ur,“ segir Hrafn, „er þú
ert sár orðinn." Gunnlaugur
svarar: „Það myndi ég vilja,“
segir hann, „að við Hrafn
mættumst svo öðru sinni, að þú
værir fjarri faðir, að skilja
okkur.“ Og við þetta skildu þeir
að sinni, og gengu menn heim
til búða sinna. Og annan dag
eftir í lögréttu var það í lög
sett, að af skyldi taka hólm-
göngur allar þaðan í frá, og var
það gjört að ráði allra vitrustu
manna, er við voru staddir; en
þar voru allir þeir, er vrtrastir
voru á landinu. Og þessi hefur
hólmganga síðast verið á Is-
landi, er þeir Ilrafn og Gunn-
laugur börðust. Það hefir hið
þriðja þing verið fjölmennast,
annað eftir brennu Njáls, hið
þriðja eftir Heiðarvfg.
Og einn morgun, er þeir
bræður Hermundur og Gunn-
laugur gengu fil Öxarár að þvo
sér, þá gengu öðru megin að
ánni konur margar, og var þar
Helga hin fagra í því liði. Þá
mælti Hermundur: „Sérð þú
Helgu, vinkonu þína, hér fyrir
handan ána?“ Gunnlaugur
svarar: „Sé ég hana víst.“ Og þá
kvað Gunnlaugur vísu þessa:
Alin vasrýgr at rógi,
runnrolli þvíGunnar,
lög vask auðs at eiga
óðgjarn, fira börnum;
nú eru svanmærrar
sfðan
svört augu mér hauga
lands til lýsi-Gunnar
Iftilþörf at títa.
(Konan var borin til að valda
fjandskap meðal manna; her-
maðurinn olli því; ég varóðfús
að eiga hana; nú eru sfðan (hún
giftist Hrafni) hin svörtu augu
mfn mér gagnslítil að skotra
þeim til hinnar svanfríðu
konu.)
Sfðan gengu þeir yfir ána, og
töluðu þau Helga og Gunnlaug-
ur um stund. Og er þeir gengu
austur yfir ána, stóð Ilelga og
starði á Gunnlaug lengi eftir.
Gunnlaugur leit þá aftur vfir
ána og kvað vísu þess:
Brámáni skein brúna
brims af Ijósum himni
Hristar hörvi glæstrar
haukfránn á mik lauka;
en sá geisli sýslir
síðan gollmen
Frfðar
hvarma tungls ok
hringa
Hlínar óþurt mfna.
a.
fncó mof^unkoffínu
— Hvort ég hafi séð þína
yndislegu konu? Heyrðu, kæri,
átt þú fleiri en eina?
— Já. Það þarf sterk bein til
að fljúga nú til dags.
— Ég hef bara alls ekki
drukkið neitt, sfðan ég kynnt-
ist henni. Ég hef bara ekki
haf t efni á því.
— Og af hverju fer það svona
í taugarnar á þér, hvernig
hreingerningakonan ber sig við
störf sín?
— Það, að einkunnabókin
mfn lftur ekki sem bezt úr,
stafar af þvf, að ég reyni að
komast hjá öllu sem valdið
getur streitu.