Morgunblaðið - 10.01.1974, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. JANUAR 1974

Þútur í skóginum =.r “
„Moldvarpa! . . .
moldvarpa!“, rottan í háskalegum bardagaham með
alls kyns vopn, bæði ný og gömul, dinglandi úr belti
sínu, — og loks froskur, tútnaður upp í tvöfalda
stærð sína sakir hugaræsings og reiði vegna móðg-
andi ummæla í hans garð. Hann tók heljarstökk um
ieið og hann rak upp þrumandi froskakvakk, svo
öllum viðstöddum rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. „Froskur fór í skemmtifer,“ æpti hann.
„Já, ég skal senda þá í skemmtiferð svo um munar,"
og hann tók þegar stefnu á marðarforingjann. Þau
voru að vísu ekki nema fjögur, en í augum marð-
anna, sem voru viti sínu fjær af hræðslu, var engu
Eftirlitsmaðurinn
Við skuluin hugsa okkur að þessi teikning sé af stfgum eða
göngubrautum í almenningsgarði. Stóru punktarnir eru ljósa-
staurar. Rafmagnsmaðurinn, sem á að hafa eftirlit með staurun-
um, kemur að einu horni garðsins og verður að líta alla staurana
24 áður en hann fer út úr garðinum á sama horni og hann kom
inn. Hvaða leið á hann að velja til að komast að öllum ljósastaur-
unum, en ganga síðan ávallt áfram og aldrei til baka sömu leið og
hann nálgaðist nokkurn stauranna?
Svarið er: I mynd neðst í 5. dálki þessarar sfðu.
Þegar við rumskuðum, heyrðum við blástur og hvin
í kringum okkur.
Og steypiregn helltist yfir bátinn.
Sjórinn var í uppnámi, og báturinn hentist til og frá.
En það var merkilegt, að blæjalogn var og regnið
hætti allt í einu.
Við ætluðum að rétta úr okkur, en við vorum svo
stirðir eftir svefninn, að við gátum varla hreyft okkur.
Við ultum út af jafnharðan.
Báturinn hossaðist svo mikið, að við urðum að
liggja á hnjánum og halda okkur í þóftuna.
Blásturinn og hvinurinn og skvampið í kringum
okkur var svo ægilegt, að við hljóðuðum af hræðslu.
Við skildum ekkert í því, hvað þetta gæti verið.
Þokan byrgði enn alla útsýn, og ekki bætti það úr
skák.
líkara en salurinn hefði fyllzt af risavöxnum bar-
dagaseggjum, gráum, svörtum, brúnum og gulum,
sveiflandi gríðarstórum lurkum. Þeir áttu því fótum
sínum fjör að láuna og stukku æpandi í allar áttir, út
um gluggana, upp skorsteininn og hvert, sem auðið
var, til að forðast höggin.
Orrustunni var brátt lokið. Hetjurnar fjórar
stikuðu um salinn þveran og endilangan og slógu
með lurkunum í hvern þann haus, sem á vegi þeirra
varð. Eftir fimm mínútur var búið að rýma húsa-
kynnin. Óhljóðin frá mörðunum á flótta úti á flötinni
bárust inn um brotna gluggana. Á gólfinu lágu
tuttugu merðir eða þar um bil í öngviti, en moldvarp
an smellti á þá handjárnun, hvern á fætur öðrum.
Greifinginn tók sér hvfld, hallaði sér fram á lurkinn
og þurrkaði sér um ennið.
„Moldvarpa," sagði hann. „Þú ert mikið sómadýr.
Viltu nú ekki skreppa út og athuga, hvað útvörðun-
um, vinum þínum, líður. Ég held, að svo sé snjallræði
þínum fyrir að þakka, að við þurfum ekki að hafa
neinar áhyggjur af þeim.“
Moldvarpan hvarf samstundis út um einn glugg-
ann. Greifinginn bað hina tvo að reisa við borð og
nokkra stóla og reyna að finna borðbúnað í ruslinu á
gólfinu. „Því ég er eiginlega svangur,“ sagði hann
blátt áfram eins og hans var vandi. „Svona, haskaðu
þér nú, froskur, og vertu kátur. Við erum búin að
endurheimta húsið þitt fyrir þig og þú býður okkur
ekki svo mikið sem eina brauðsneið.“
Froski sárnaði dálítið vegna þess að greifinginn
fór engum viðurkenningarorðum um hann eins og
moldvörpuna, minntist ekkert á, hversu prýðilegur
náungi hann væri eða hve djarflega hann hefði
barizt. Því að hann var satt að segja mjög ánægður
með frammistöðu sína og hvernig hann hafði strax
lagt til atlögu við marðarforingjann og fleygt honum
endilöngum yfir matborðið í einu höggi. En hann fór
að stjá og rottan sömuleiðis, og brátt fundu þau
ávaxtahlaup á diski og kaldan kjúkling og tungu,
sem varla hafði verið snert, svolítinn búðing í skál og
gnótt af humarsalati. Og í framreiðsluherberginu
fundu þau körfu fulla af franskbrauði, ost og smjör
og sellerí. Um leið og máltíðin var til reiðu, klöngrað-
ist moldvarpan inn um gluggann skellihlæjandi með
fangið fullt af rifflum.
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Við komum ekki upp orði af hræðslu til að byrja
með.
Loksins sagði Manni:
„Hvernig stendur á þessum öldugangi, Nonni? Það
er þó alveg logn“.
„Já, Manni. Það er mér hulin ráðgáta“.
„Og rigningin? Hvernig stendur á henni. Áðan var
hellidemba, en nú er þurrt veður“.
„Ég skil ekkert í þvi“, svaraði ég og horfði á belj-
andi ölduganginn í kringum okkur.
Það voru ekki þungar og breiðar lognöldur, eins
°g oft geta verið í hægu veðri, heldur allt öðruvísi.
Þessar voru krappar og óreglulegar.
„Hvað getur það verið, sem ýfir sjóinn svona?“
spurði Manni aftur og horfði dauðskelkaður í kring-
um sig.
c§Alonni ogcTlíanni Jóri Sveinsson
,— Hvað í ósköpunum eruð þér
að gera úti í svona veðri herra
Júlíus...?
— Svona gerðu eitthvað
maður ... sérðu ekki, að hann
er orðinn nærgöngull við
mig .. .?
— Herra lögfræðing-
ur... það lítur út fyrir, að við
höfum tapað málinu ...
Lausn á
barnaþraut