Morgunblaðið - 19.07.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JULl 1974

Grimmsœvin týri
Steinarnir voru honum líka til tafar, því að þeir voru
þungir og ekki komst hann hjá því að hugsa til þess,
að gott hefði nú verið að þurfa ekki að burðast með
þá. Hann dróst nú áfram með veikum burðum og
kom að brunni, þar sem hann ætlaði að fá sér að
drekka. Lagði hann steinana gætilega frá sér á
brunnbarminn. Hann kaup niður og ætlaði að ná sér
í vatn úr brunninum, en kom þá um leið óvart við
steinanna, svo að þeir hrundu báðir ofan í brunninn.
Þegar Hans sá þá sökkva spratt hann á fætur alls
hugar feginn, þakkaði guði með tárvotum augum
fyrir þá gæzku, sem hann hefði auðsýnt sér með því
að losa sig við þessa þungu byrði, sem aðeins hefði
verið sér til ama ogfarartálma- losaðsig við hana, án
þess að hann gæti á nokkurn hátt ásakað sjálfan sig
fyrir það, að steinarnir ultu ofan í brunninn. „Ég er
hamingjusamastur og heppnastur allra manna,“
hrópaði hann og hljóp glaður og léttur í lund og laus
við allar byrðar heim til móður sinnar.
í hvaða taum á strákurinn að taka til þess að ná í
hundinn sinn? — Til þess að finna út úr því verður
þú að fara með blýanti eða lit eftir taumunum, en
þeir eru merktir með tölustöfum, það er eina leiðin
til þess að ná í hvutta.
Dæmisögur Esóps
TÓFAN OG HRAFNINN
Hrafn hafði stolið vænni ostsneið úr glugga og
flaug með hana í nefinu upp í hátt tré til þess að
gæða sér á henni I makindum. Tófa sá til hans með
hnossgæti þetta og hugsaði sér undir eins ráð til að
ná því frá honum. „Æ, komdu nú sæll, krummi
minn,“ sagði hún; „ó, hvað þeir eru fallegir vængirn-
ir þínir og augun þin skínandi fögur, og hvað þú ert
hálsfríður. Brjóstið á þér er eins og arnarbrjóst og
klærnar óviðjafnanlegar. Mikið mein er það, að þú
svo fríður og tígulegur fugl skulir vera raddlaus; að
þú skulir hafa allt annað og að þér skuli vera varnað
þessa eina.“ Hrafninn gekkst upp við hól þetta og
hugsaði með sjálfum sér, að nú skyldi hann koma
flatt upp á tófu með því að láta hana heyra, að hann
væri ekki raddlaus.Sperrtihann upp nefið og krunk-
aði hátt, en við það datt ostsneiðin niður, var tófa
ekki sein á sér að hirða hana og sagði hún um leið og
hún fór: „Ekki ertu raddlaus krummi minn, því að
hátt geturðu krunkað — en þess bið ég þig að
minnast, að ekki hældi ég þér fyrir vitsmunina, hvað
sem ég kann að hafa sagt um fríðléikann.“
Þessa mynd á að lita. — Nú er óhætt að nota marga,
marga liti. En á myndinni eru felumyndir, sex
hundabein áttu að finna, áður en þú byrjar að lita.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld
eftir Jón
Trausta.
inn var í harðara lagi, markaður af einbeittum vilja og
þrunginn af sterkum ástríðum. Samt gat þar einnig búið
köld hæðni, beisk glettni eða blíðleg gamansemi. En sjálfs-
traust og fullan myndugleika skorti þar aldrei.
Ströng húsmóðir var hún og stýrði heimili sínu með harðri
hendi. Illa fór fyrir þeim, sem risu á móti boðum hennar
eða banni eða fóru í kringum hana og voru henni ótrúir.
Þess hefndi hún svo, að menn rak minni til á eftir. En þeir,
sem komu sér vel við hana, áttu hana jafnan að, og af þeim
leit hún aldrei, ef í nauðir rak fyrir þeim. Og þeir voru
fleiri en hinir. öll hjúin virtu hana og flest elskuðu hana
einnig meira en svo, að þau vildu gera henni á móti. En
hvort sem þau elskuðu hana eða ekki, höfðu þau beyg af
hemii og hlýddu henni möglunarlaust.
Þannig hafði húsmóðirin á Stóruborg verið allt til þess, er
,hér segir frá. En eftir að hún tók Hjalta að sér, var sem
nokkuð skipti um.
Það var sem hefði hún yngzt um tíu ár. Það var kominn
yfir hana einhver blíðleiki, einhver ungfreyju-yndisþokki,
langtum meir en áður hafði verið. Hún var glaðlegri og góð-
legri í viðmóti við alla og ekki eins ströng við hjúin og hún
hafði verið. Þau þekktu hana varla fyrir sömu manneskju.
Þeim leið betur undjr stjóm hennar, og heimilisbragurinn
varð hlýlegri. Það var sem gengi hún vakandi í sælum draum-
um og brosti að hugsunum sínum. Og stundum var hún,
búkonan mikla, með hugann langt í burtu frá heimilisstörf-
unum.
— Hjalti baðaði sig í sólskini þeirrar náðar og velþókn-
unar, sem húsmóðirin hafði á honum. Hann blés í sundur að
vexti og afli, því að nú var ekki við hann dreginn matur-
inn. Hann gekk langtum betur búinn en nokkur annar á
heimilinu, og hann lék sér allan daginn og kunni sér ekki
læti af gleði yfir lífinu.
Áður var hann orðinn hverjum manni fremri í því að
stökkva á stöng. Nú eignaðist hann nýja stöng, miklu betri
en hann hafði haft áður, og eftir því, sem hann varð þrótt-
meiri og vöðvastæltari, gerði hann lengri og fegurri stökk,
svo mikil og aðdáanleg, að enginn vissi slíks dæmi.
En nú tók hann einnig að leggja stund á fleiri íþróttir.
Hann stökk stangarlaust yfir hest á jafnsléttu, og hann hljóp
yfir tvo hesta samsíða, ef mishæð var honum til stuðnings.
Hann hóf tvævett tryppi á herðar sér og bar það á háhesti.
Hann lagðist til sunds í hyljunum í ánum og æfði það svo,
að hann varð allra manna hezt syndur. Og hann varð skjót-
ur á fæti, svo að enginn hestur tók hann, og klettamaður
með afbrigðum. Allt, sem hann langaði til, mátti haiín iðka,
Hvernig stendur á þvf að
skólastrætó er aldrei stolið?
Ég hefði þorað að veðja heilli
Viskf að ég sá kanfnu hlaupa
hér rétt áðan.
Þetta kalla ég að bitið sé á hjá
manni.
. . . og sfðast þegar ég horfði á
fótboltann f sjónvarpinu þá
fór ég alveg yfir um.
Pabbi — biikksmiðurinn er
kominn.
Má ég biðja ykkur að gera mér
greiða — að hætta að borða.