Morgunblaðið - 31.07.1974, Page 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. JULl 1974
Fyrsta bréfið
Smásögur eftir
Rudyard Kipling
Þýðandi
Ingibjörg Jónsdóttir
Einu sinni á forsögulegri tíð var uppi frumstæður
maður. Hann var hvorki djöfull, engill né seiðmaður,
sem hann hefði getað verið, mínir heittelskuðu, en
það skiptir engu máli hvers vegna. Hann var frum-
stæður maður og lifði hellisbúalífi í helli og gekk
heldur fáklæddur. Hann var ólæs og óskrifandi og
langaði ekki minnstu vitund til að læra slíkt. Hann
var yfirmáta hamingjusamur, nema þegar hann var
svangur.
Hann hét Tegúmaí Bopsúlaí og það táknar:
„Maðurinn, sem flýtir sér ekki að borða.“ En við,
mínir heittelskuðu, skulum stytta nafnið hans í
Tegúmaí.
Konan hans hét Teshúmaí Téwindrów, en það
merkir: „Konan, sem spyr alltof margs.“ En við,
mínir heittelskuðu, köllum hana bara Teshúmaí.
Og litla dóttir hans hét Taffímaí Metallúmaí, en
það er nafnið á „þeirri litli, ókurteisu, sem ætti að
hýða.“ Ég ætla að kalla hana Taffí. Og Tegúmaí
Bopsúlaí elskaði hana heitt og mamma hennar unni
henni mjög og hún var ekki hýdd jafnoft og hefði
verið henni hollt.
Og þau voru hamingjusöm öll þrjú.
ae /s -C
Höfrungurinn er talin skynsöm skepna. Einna skýrast kemur það
fram, er hann verður fyrir árás erkiðvinarins — hákarlsins, sem er
álfka stór. Verði höfrungur fyrir, skyndilegri árás hákarls og
undankoman virðist tvfsýn sendir hann frá sér neyðarkall.
Höfrungar, sem það greina, koma þá strax þessum bróður tii
hjálpar og áður en langt um Ifður hafa þeir umkringt hákarlinn og
ráðast þá gegn honum og yfirbuga.
Taffí hljóp á eftir Tegúmaí, pabba sínum, þegar
hún komst á legg og stundum komu þau ekki heim til
hellisins fyrr en þau voru orðin svöng og þá sagði
Teshúmaí Téwindrów: „Hvernig í ósköpunum fóruð
þið að því að verða svona skítug? Þú ert ekkert
skárri en hún Taffí, Tegúmaí!“
Hlýðið nú á mín orð!
Tégúmaí Bópsúlaí fór dag nokkurn um bjóraskóg-
inn að Wagaí-fljótinu til að veiða karfa í matinn með
fiskispjóti og Taffí fór með honum. Spjót Tegúmaís
var úr trjávið og hákarlstennur á enda þess, en áður
en honum tókst að fanga nokkurn fisk, braut hann
spjótið óvart, þegar hann sló því of fast við fljóts-
botninn.
Þau voru í margra mílna f jarlægð að heiman ( þau
höfðu vitanlega nesti meðferðis) og Tegúmaí hafði
steingleymt að taka með sér aukaspjót.
„Þetta er geðslegt!“ sagði Tegúmaí. „Ég verð
hálfan daginn að gera við þetta.“
„Þú átt stóra, svarta spjótið heima,“ sagði Taffí.
„Ég skal hlaupa heim í hellinn og biðja mömmu að
afhenda mér það.“
„Litlir, feitir leggir geta ekki hlaupið alla þá leið,“
sagði Tegúmaí. „Svo gætirðu drukknað í bjórmýr-
inni. Við verðum að gera það bezta úr því versta.“
Hann settist niður og tók upp leðursaumatöskuna,
sem í voru hreindýrssinar og leðurræmur, auk þess
sem þar var vax og feiti, og hóf að gera við spjótið.
Taffí settist niður og gutlaði í vatninu með tánum
og studdi hönd undir kinn niðursokkin í hugsanir
sínar. Loks sagði hún:
„Finnst þér það ekki óþolandi, að við erum óskrif-
andi, Pabbi? Við gætum skrifað bréf og beðið um
nýtt spjót, ef við kynnum að skrifa.“
„Ég hef margbannað þér að nota orðið óþolandi,
Taffí,“ sagði Tegúmaí. „Þú átt ekki að taka þér orðið
ÓÞOLANDI í munn, en það hefði samt verið gott að
geta skrifað heim.“
I þeim svifum kom aðkomumaður að fljótinu.
Hann var af fjarlægum ættbálki, sem hét Téwara og
kunni ekki orð í máli Tégúmaís. Hann stóð á ár-
bakkanum og brosti til Taffí, því að hann átti litla
dóttur heima. Tégúmaí tók dádýrssin úr saumaskjóð-
unni sinni og hóf að gera við spjótið.
„Heyrðu,“ sagði Taffí. „Veiztu, hvar hún mamma á
heima?“
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld
eftirJón
Trausta.
Hjalta saman í hjónaband. Slíkt hjónaband var ólöglegt,
og þá eins gott að vera alveg án þess.
En djarflegt var tiltæki hennar, það játuðu allir, og henni
einni líkt. Ekki var heldur verið að fara með þetta í neina
launkofa.
Heimilislífið hafði stórbatnað. Húsmóðirin var síglöð og
ánægð og góð við alla. Hjúin og landsetamir virtu hana og
elskuðu miklu meira en áður.
Ástin gerði hana glaða og sæla, og síðan börnin fæddust,
var sífellt sólskin og yndi í kringum hana.
Iijalti var lika orðinn allur annar maður.
Hann hafði vaxið og þroskazt svo fljótt, að nairri þvi
sætli undnim. Ilann var cnn ekki nema um tvítugt. en samt
leit út fyrir, að liann hefði náð fulltun likarnsþroska. Og í dag-
fari var hann þroskaður langt yfir aldur fram.
Nú voru ]>eir dagar löngu liðnir, að hann hefði yndi af að
storka heimilisfólkinu eða hreykja sér af dálæti húsmóður-
innar. Nú var hann Jjós á heimilinu. Hann hélt að vísu
við íþróltum sinuni. en ingði jafnframt stund á aðrar nýjar.
Ilann var orðinn jnanna be/.t skrifandi og skrifaði upp
gamlar bækur, sumar á káifskinn, eiris og gert hafði verið
i ganila daga. en suniar á pappír, sem nú var óðujn að ryðja
s("'f íil íúms. Ilann dró upphafsstafi framan i kapitula hand-
ritanna með frába rum smekk og hugvitssemi, og allur frá-
gangur á handriluni Iians var hinn prýðilegasli.
Flestar þessar bækur voru hetjusögur fornaldarinnar. Þær
urðu honum sá heimur, sem hugur hans reikaði langoftast i.
Þar fann hann þá menn, sem hann feginn vildi líkjast. Og
þar fann hann konur, sem önnu svipaði mikið til, — konur,
sem elskuðu fram í dauðann, konur, sem ríktu eins og
drottningar, konui-, scm ekki létu hlut sinn fyrir neinum.
Jafnframt lagði hann stund á hagleik. Anna lét gera hon-
um smiðahús við bæinn, þar sem hann gat stundað smíðar,
þegar honum sýndist. Þar smíðaði hann marga fagra og fá-
séna gripi, bæði fyrir hennar bú og annarra. Búið á Stóru-
borg smáyngdist upp í höndunum á lionum.
En margsinnis tók hann kærustu smiðisgripina sína inn
með sér á kvöldin og sat með þá í svefnlofti önnu.
Þvi að skurðarhagleikurinn var það, sem hann langaði mest
til að iðka, og í þcirri liagleiksgj'ein tók hann brátt öllum
öðrum fram.
Hann var ætið glaður og góður, einlægur og áhyggjulaus,
— hreinn og hlýr, eins og vorhiminn. Ilann elskaði önnu
og elskaði börnin af öilu hjarta sínu, og fyrir hana og þau
vildi hann allt vinna. Og hann treysti önnu og varpaði öllum
áhyggjum sinum á hana.
Anna var líka sæl í ást sinni, en hún var þó ekki eins sæl.
Hún gleymdi sér ckki í sælunni á sama hátt og Hjalti. Ætið
stóð á bak við gleði hennar eitthvað kalt og hart, eittlivað ógn-
andi og glottandi, sem starði á hana. Það var hugsunin um
mcÖmorounkof finu
— Eg vona, að hann hafi ekki
misreiknað sig og grafið I átt
að dýragarðinum ...
— Jæja þá, fröken Lára, við
sjáumst á flóðinu ...
— Það var mjög erfitt að búa
það til, — en ég er viss um, að
það verður mikil framtfð I
svona hlut, þegar fram lfða
stundir.
— Pabbi varaði mig viðgiftum
konum á börum, svo að ég tek
konuna mfna aldrei út með
mér...