Morgunblaðið - 31.07.1974, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. JULI 1974
33
BRÚÐURIN SEIVi
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
15
þetta gamanleik. En samt finnst
mér þá eins og leikstjórinn hafi
brugðizt í tveimur mjög mikil-
vægum atriðum.
— Og hver eru þau?
— I fyrsta lagi á kokkállinn að
vera gamall og ljótur, en ekki
ungur og geðfelldur maður...
Jóakim deplaði augunum
undrandi yfir þessu hóli leynilög-
reglumannsins, en sagði aðeins:
— Og hitt er?
— I öðru lagi á ungur og hress
maður að vera reiðubúinn að taka
við brúðinni — annars getur ekki
orðið nein skemmtun úr þessu. Og
nú þætti mér fróðlegt að vita:
Hvar er þessi ungi maður?
Það brakaði í körfustólnum,
þegar Jóakim settist snögglega
upp.
— Já, sagði hann einkennilegri
röddu. — Mér leikur einnig hug-
ur á að vita það. En því miður hef
ég ekki þekkt mfna hjartkæru
unnustu svo lengi, að ég hafi get-
að fengi.ð hana til að segja mér
nein dulúðug leyndarmál...
Hann virtist niðursokkinn í
hugsanir sfnar, en reyndi að
herða sig upp, þegar Dina
Richardsson kom til þeirra og
bætti þá við illkvittnislega:
— En þarna kemur kannski
manneskjan, sem gæti hjálpað
okkur.
Dina pírði brún augun og sagði
stuttlega:
— Hjálpað ykkur með hvað?
— Hjálpað okkur að reyna að
grufla upp, hvert min unaðslega,
en furðulega brúður hefur farið.
— Nú skil ég ekki! Hún vissi
augsýnilega ekki, hvort hún átti
að taka þetta í grini eða verða
fokvond. — Þú ert ekki með öll-
um mjalla! I gær harðneitar þú að
trúa mér, þegar ég segi að hún sé
horfin og daginn eftir gefurðu í
skyn, að ég sé í slagtogi með
henni.
Jóakim tók stóran viskísopa.
— Hver, sagði hann hátíðlega
— var bezti vinur Anneli? Hverj-
um sagði hún öll sín leyndarmál?
Er fært að trúa því, að hún hafi
tekið ákvörðun á borð við þessa
án þess að ráðfæra sig við æsku-
vinkonu sína?
Dina greip andann á lofti og
Christer sagði kuldalega:
— Þér gleymið einu, Kruse.
Við höfum ails engar sannanir
fyrir því, að hún hafi horfið af
fúsum og frjálsum vilja...
Jóakim hrökk við og svipur
hans lýsti vantrú og ógeði.
— Eruð þér að gefa í skyn,
lögregluforingi,... að henni hafi
verið rænt?
— Það hef ég aldrei sagt.
Þau störðu bæði á hann,
þegjandi, kvíðinn. Dina skalf af
kulda þrátt fyrir veðurblíðuna.
— Eg.. .ég verð vist að skreppa
heim augnablik.
Christer reis á fætur.
— Ég kem og sæki þig klukkan
sjö.
Hún brosti dauflega.
— Ágætt! En.. .en á ég að segja
þér dálftið! Ég... ég vildi helzt
ekki þurfa að vera í síðum kjól, ég
er ekki í skapi til að klæða mig
upp á, Christer.
Og þó að honum væri nákvæm-
lega eins innanbrjósts og henni
hvað þetta snerti þá hryggði það
hann engu að síður að verða þess
var, að hún var ekki lengur glað-
lega og áhyggjulausa unga stúlk-
an, sem hann hafði talað við fyrr
um daginn.
Áður en hann hélt frá Sjávar-
bökkum barði hann kurteislega á
svefnherbergisdyrnar og spurði,
hvort hann mætti segja orð við
Egon Ström. Egon læddist fram
og bað hann að hafa hljótt: „Hún
er sofnuð," sagði hann og dró
hann með sér inn í aðra stofuna.
Hann sagði, að sér fyndist ekki
hægt að bíða lengur með að aug-
lýsa eftir Anneli og að lögreglan
yrði nú að láta til skarar skríða.
Egon Ström strauk sér um grátt
hárið og endurtók enn þau rök,
sem kona hans hafði komið með
fyrr.
— Enn verður þá hneykslið
ekki enn meira? Fullorðin stúlka
hlýtur að hafa leyfi til að fara að
heiman frá sér án þess maður sigi
strax á hana lögreglunni? Og
Anneli er alls ekki vön...
— Hún er alls ekki vön að vera
með skrípalæti eða fíflagang,
sagði Helena Wijke. Og einmitt
þess vegna er þetta svo ótrúlegt.
Hvaða skýringu, sem við reynum
að finna, dugir engin til. Annað-
hvort var henni rænt og er haldið
einhvers staðar nauðugri eða hún
hefur farið af frjálsum vilja og
það er í sjálfu sér dularfylira en
með orðum verður lýst. Og við
getum ekki varið fyrir sjálfum
okkur að sitja með hendur í
skauti og hafast ekkert að.
Egon Ström leit þakklátur á
Helenu.
— Þú segir einmitt það, sem ég
hef verið að hugsa um. En þið
vitið, hvernig Gretel er. Og ég
lofaði henni.. .
Hann gekk órólegur fram og
aftur um gólfið. Hann leit öðru
hverju- hikandi að svefnher-
bergisdyrunum. Loks andvarpaði
hann þunglega og sagði:
— í fyrramálið! Ef hún hefur
ekki látið heyra frá sér i fyrra-
málið... Skilaðu kveðju til
Berggrens og segðu honum, að þá
megi hann hefjast handa!
Á heimleiðinni sagði Christer við
móður sína, er þau gengu samsíða
I áttina að húsi hennar og gætti
fyrirlitningar í rödd hans:
— Ekki datt mér í hug að hann
væri svona háður Gretel.. .Hann
virtist vera sæmilega sjálfstæður
maður og ætti að vera fær um að
taka ákvarðahir...
Nú var komið að Helenu að
andvarpa.
— Það var nákvæmlega svona í
fyrra hjónabandi hennar lika.
Stundum dettur mér í hug, að
hún hreinlega kúgi umhverfi sitt
með ráðvillu sinni og kjánalegu
hjálparleysi. Það er alls ekki hægt
að ræða við Gretel, hún virðist
alls ekki skilja um hvað er verið að
tala. En þrjózkari er hún en skoll-
inn sjálfur. Eina leiðin til að hafa
frið er að klappa henni á kinnina
og segja, að maður skuli gera það,
sem hún vill, og ekki annað ... Og
VELVAKAIME3I
'^lvakandi svarár ! sima 10-100
0 30 — 11 30, frá mánudegi
tudags
Hér er bréf frá manni, sem
kallar sig sauðavin, en ekki virð-
ist hann siður bera hag mann-
skepnunnar fyrir brjósti:
„Ég átti erindi á öskuhauga-
svæði Hafnfirðinga nú í gær.
Sóðaskapurinn þar er svo yfir-
þyrmandi og svínaríið svo voða-
legt, að móðurmál okkar á ekki
nægilega sterk orð til að lýsa þvi
rétt.
Manni verður á að hugsa sem
svo: Er þetta samfélag svo skít-
blankt og aumt, að það hefir ekki
efni á að koma frá sér rusli á
sómasamlegan hátt, eða eru það
raktir sóðar, sem stjórna þarna
málum?
Það var nú raunar ekki þetta,
sem ég ætlaði að koma á fram-
færi, þótt ærið tilefni sé til að
fletta ofan af þessu svinaríi, held-
ur var það sú staðreynd, að í öllu
gumsinu þarna var fullt af sauð-
fé.
Féð óð þarna um haugana og át
það, sem það krafsaði upp úr
óþverranum. Þarna er auðvitað
alls konar lostæti fyrir sauðfé, svo
sem rakblöð, glerbrot, allskonar
gömul í Ilát, sum með ónýtum
lyfjum, sárabindi og sitthvað, sem
til fellur frá sjúkrahúsi Hafnfirð-
inga, auk úldinna matvæla, sem
Hafnfirðingar fleygja frá sér.
Hvað segir Heilbrigðiseftirlitið
um svona nokkuð?
Er þetta kannski lambakjötið,
sem verður á jólaborði okkar i
ár?
Ég held, að yfirvöld, sem svona
svínari varðar, ættu að fara þarna
upp i hraunið og skoða viðbjóð-
inn, — skoða þessa uppeldisstöð
kvikfjárræktarmanna í Hafnar-
firði.
Sauðavinur.“
Ja, Ijótt er, ef satt er, og út af
fyrir sig er kannski ekki ástæða
til að rengja þetta.
Hins vegar þarf náttúrlega eng-
in að búast við því, að sorphaugar
verði nokkurn tima beinlinis
þrifalegir staðir, en ýmislegt má
þó til varnaðar verða.
Sorphaugar okkar Reykvíkinga
eru rammgirtir, þannig að yfir
girðinguna kemst enginn nema
fuglinn fljúgandi, og svo er stað-
urinn einungis opinn á ákveðnum
timum. Á þessum tímum er jafn-
an vörður á staðnum, og mætti
segja okkur, að varla verði betur
séð um þessi mál en gert er af
borgaryfirvöldum hér i Reykja-
vík. Hins vegar þarf engum að
detta í hug, að öll sveitarfélög
hafi ráð á að viðhafa jafnfullkom-
inn viðbúnað og stærsta sveitar-
félag landsins, en vitaskuld verð-
ur að hafa einhverjar lágmarks-
kröfur.
Annars væri fróðlegt að heyra
álit fleiri manna á þessu máli.
0 Munurinn
Nýlega var Velvakandi á
ferðalagi á meginlandinu, sem
kannski er ekki í frásögur fær-
andi, nema helzt vegna þess,
hversu alltaf er gott að koma
heim aftur úr slikum reisum.
Daginn eftir heimkomuna var
farið i matarinnkaup í stór-
verzlun Silla og Valda í Glæsibæ.
Þetta var á föstudagskvöldi og
mikill mannfjöldi var að gera inn-
kaup til helgarinnar. Með í för-
inni var barnungi einn, og þegar
komið var með vörurnar að kass-
anum var þar löng biðröð. Seint
og um siðir kom að því, að hægt
var að fara að borga, en þá var
kominn galsi í barnið, sem vildi
fara í búðarleik við afgreiðslu-
stúlkuna.
Stúlkan lét sem ekkert væri,
gaf sér góðan tíma til að tala við
krakkann og gerði að gamni sinu.
Þegar hér var komið sögu, þótti
fylgdarmanni barnsins nóg um og
fór að hafa áhyggjur af viðbrögð-
um allra þeirra, sem voru aftar i
biðröðinni.
En — ekki einn einasti setti
upp fýlusvip eða fór að reka á
eftir, heldurvarfylgzt með þess-
um hversdagslega atburði með
góðlátlegt bros á vör.
Velvakandi leyfir sér að full-
yrða, að svona lagað er næsta fá-
títt annars staðar, svo ekki sé
meira sagt.
Og þá verður manni auðvitað
hugsað til þess, hvort það hljóti
ekki að vera öllum auðskilið, að
hvergi er eins gott að vera og hér
á Islandi.
0 Góða veðrið
hefur sín
áhrif
Velvakandi var einn þeirra
50.000 Islendinga, sem héldu á
Þingvöll um helgina, og heyrði
eftirfarandi athugasemd þar:
„Mikil lifandis ósköp hlytum
við tslendingar að verða góðir, ef
hér væri alltaf svona gott veður“.
Ætli það sé ekki þó nokkuð til í
þessu?
Á Þingvöllum voru allir i
hátiðarskapi, sólin vermdi bæði
sál og líkama, og varla er hægt að
hugsa sér, að þessi mikla hátið
hefði getað farið betur fram.
Hins vegar var það svo sem
eftir öðru, að kommúnistar gætu
ekki horft upp á fólkið i landinu
halda hátið i friði án þess að setja
þyrfti þar blett á, þótt ekki hafi
þvi verið trúað að óreyndu.
Viðbrögð fólks, þegar her-
stöðvaandstæðingar breiddu úr
bleðli sínum með áletruninni „Is-
land úr NATO — herinn burt“
voru ekki reiðuóp eða ofstopi,
heldur leiði og sorg.
En viðbrögð við ósmekkvísi og
virðingarleysi Ragnars Arnalds
ræðumanns Alþýðubandalagsins
á þingfundinum voru hneykslun.
Það að brydda á pólitísku
ágreiningsmáli á þessarri stundu
á þessum stað var ræðumanni og
flokki hans til skammar, en þjóð-
hátíðargestum til leiðinda.
Háspenna
j kemst inn á
{jarðskauts-
\taugar
BLAÐINU hefur borizt eftirfar-
andi fréttatilkynning frá Raf-
magnseftirliti rfkisins:
i Hinn 17. júlí 1974 varð banaslys
▼ af völdum rafmagns að Svarfhóli,
▼ Miðdalahreppi, Dalasýslu. Starfs-
4 maður Rafmagnsveitna ríkisins,
♦ Ólafur Eggertsson, 16 ára, varð
♦ fyrir raflosti, er hann ásamt
4 tveimur vinnufélögum var að
4 vinna að þvi að einangra jaTð-
< > skautstaugar á spennistöðvar-
< > staur í háspennudreifilínunni.
Til að einangra skauts-
' * taugarnar var komið fyrir plast-
*' pipum utan um þær úr jörðu og
upp fyrir seilingarhæð. Til þess
að smeygja pípunum á taugarnar
þurfti að leysa sundur tengingu,
sem er á staurnum. Áður en teng-
ingin var leyst í sundur var komið
fyrir samsíða tengibandi, sem
J |gert var úr einangruðum vfr með
Tgripklemmum á endum. Búið var
{^að ganga frá samsíðatengingunni
((og losa f sundur jarðskauts-
Ttaugarnar á staurnum, er slysið
varð, og var Ólafur að losa jarð-
veg betur frá jarðskautstaug-
unum niður með staurnum, en
hinir mennirnir að koma einangr-
unarpipum fyrir.
Neðri endi tengitaugarinnar,
sem var tengdur jarðskautsvir-
unum niðri við jörð, mun hafa
losnað af og virðist Ólafur hafa
gripið um hann. Annar samstarfs-
manna Ólafs stóð við hlið hans og
varð þess strax var, er Ólafur
, fékk raflostið. Tókst honum að
▼ slíta vfrinn svo til strax úr hönd-
4 um Ólafs og úr staurnum, þar eð
4 hann var með sérstaklega
einangrandi hanzka á höndum.
Hinn starfsmaðurinn, sem stóð í
stauraskóm nokkuð uppi í staurn-
um, stökk þá niður og hljóp heim
4 að bænum til að kalla á læknis-
i > hjálp.
Sá, er eftir var, hóf þegár
lífgunaraðgerðir með blástursað-
ferðinni og hjartahnoði. Var þeim
haldið áfram allt þar til læknir
taldi frekari aðgerðir vonlausar.
& %\GGA V/6GA i 1/LViRAK/
i > Við rannsókn á tildrögum slyss-
oins samdægurs og daginn eftir
< >kom f ljós, að bilun var í spenn-
< rinum fyrir bæinn og olli sú bilun
< >þvi, að háspenna komst inn á lág-
< > spennuhlutann og þar með á jarð-
< > skautstaugarnar.
' * Þess má geta, að þeir sömu
' ' menn, sem hér um ræðir, höfðu
'' áður framkvæmt sams konar
° breytingar á 25 spennistöðvum
' ' við þessa háspennulinu.
'' Nokkur atriði varðandi slysið
' ► eru enn í athugun hjá Rafmagns-
' > eftirlitinu, en af þeim athugun-
' > um, sem fram hafa farið, virðist
< > Ijóst, hvernig slysið vildi til eins
< > og að framan greinir.
> Reykjavik, 24.07.1974.
<> Rafmagnseftirlit rfkisins.
2ttov0imWatut>
MARGFALOAR
I W i « 1111' ( f) . \»,, , i . ( I
MARGFALDAR
VÁ KAWNSVC/ 1|Yí/ 1'IL KOH/NM A9
vm mi imm)/\ mmAswií
lAiJÍílfflpiíBiíJ'
JHovönnl)Iat>it>
MARGFALDAR
r» iii i d ji Kz | j v