Morgunblaðið - 12.01.1975, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 12.01.1975, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. JANÚAR 1975 41 Maria Lang: Morö ö kvenréttindarööstefnu Jöhanna Kristjönsdö+tir þýddi 14 hvarflar sem snöggvast að því að aldrei hefur hún svo að hún muni, haft áheyrendahóp, sem virðist jafn samstilltur og heillaður. Þegar söngnum er lokið líður drjúg stund áður en nokkur hreyfir sig. Eva Gun hefur lokað augunum og hallar sér aftur á bak í stólnum. Á hár hennar slær birtu frá lampanum og andlit hennar virðist svipbrigðalaust með öllu. Ia gengur út á svalirnar án þess að segja orð. Enginn klappar og Camilla tek- ur það sem mesta hól, sem hún hefur fengið hingað til. Þakklát og hrærð yfir gleði og hrifni ungu kvennanna gengur hún hröðum skrefum út á svalirnar, þar sem er dimmt og hálfkalt. Glóðin úr sígarettu Iu ber við handriðið. — Það hlýtur að vera undur- samlegt að geta sungið eins og þú gerir, segir hún hugsandi. — Það hlýtur að vera svo mikil lausn í þvi.... frelsun í hvert skipti. Við sem hlustum upplifum það á þann hátt — og þvilík endurnæring sem það hlýtur að vera fyrir þann sem syngur? Og þó hef ég alltaf haft þá skoðun að konur sem eru listamenn hljóti að vera öfunds- verðar, vegna þess þær þurfa ekki — ekki í alvöru að minnsta kosti — að gera upp við sig hvort þær eiga að vera heimahúsmæður eða vinna úti með öllum þeim ieiðind- um og flækjum, sem af þvi geta hlotizt. — Jæja, ekki það.. ? Ja, ég get nú bara sagt þér... — Nei, segir Ia ákveðin. — Munurinn á ykkur og okkur venjulegu kvenfólki, sem berjumst við að vera blaðamenn, kennarar eða tannlæknar eða guð veit hvað, er sá að við höfum sjáifar valið starf okkar, en þið hafið fengið náðargjöfina i vöggu, náðargáfuna i vöggugjöf. Þið eruð útvaldar og það er ekki með nokkurri sanngirni hægt að segja að það sé ykkur að kenna, að vera svona af guði gerðar og þá þurfið þið ekki að hafa samvizkubit fyrir þær sakir. — Nei, kannski ekki samvizku- bit! En við getum engu að síður lent í okkar sálarstríði. Var það ekki Hjaimar Söderberg sem komst svo að orði að starf konunnar og ást hennar væru dæmd til að vera fjandmenn hennar? Ia brosir, þegar hún svarar: — Ég hef nú alltaf haldið að það væri starf mannsins og ást kon- unnar, sem væru andstæðurnar. En i þinni útgáfu er þetta raun- hæfara. Hin mikla barátta nú- tímakonunnar . . . Hún slekkur i sigarettunni og segir skyndilega. — Ég er að skilja við manninn minn. Það líða nokkur andartök og Camilla brýtur heilann um hvað það komi því máli við, sem þær voru að tala um. — Og nú ertu sem sagt á þeirri skoðun, að hefð- irðu verið verri blaðamaður hefði hjónabandið þitt kannski verið betra? — Tja, ég veit ekki. Ég hefði þá að minnsta kosti verið heima á kvöldin og um helgar, þegar maðurinn minn átti frí úr sinni vinnu, í staðinn fyrir að enda- sendast um alla Evrópu til að skrifa um kóngabrúðkaup og svo- leiðis. Einhver hefur látið að því liggja við mig, að þar liggi líka hundurinn grafinn. Það örlar á biturð í rómnum, en aðeins augnablik, svo hverfur hún gersamlega á ný. — En ég geri málið sennilega allt of flókið. Það getur vel verið að málið snúist alls ekki um kon- ur, sem vanræki heimili sín, heldur komi svo mikið atriði inn í þetta . . . eins og til dæmis gagn- kvæmt traust. . . Hún tekur undir handlegg Cam- illu og leiðir hana með sér i áttina að dyrunum. — Og þar fyrir utan er langtrúlegast ég hafi drukkið of mikið rósavín og sjerrí og að ég hafi fyllzt viðkvæmni og tilfinn- ingasemi, þegar ég hlustaði á söng Camillu Martin. Hvort sem Ia hefur horfið á vit viðkvæmni eða tilfinninga sem þá reynist það alténd smitandi. Cam- illa verður stöðugt eirðarlausari. Hún lítur á klukkuna, hún gægist hvað eftir annað á pappírsmiða, sem hún hefur dregið úr veskinu sinu. Hún svarar utan við sig spurningum, sem til hennar er beint og kemur á allan hátt heldur einkennilega fyrir, svo að bankagjaldkerinn fer að velta þvi v, j Þorsteinn Jónsson — Kveðja Fæddur 25. janúar 1889 Dáinn 7. október 1974. Afi minn er horfinn af sjónar- sviðinu yfir móðuna miklu. Bjart- ur var hann og yndislegur og yl- inn skildi hann eftir í hjörtum VELVAKANDI Velvakandi svarar I síma 10-100 kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánudegi, til föstudags. J 0 Hver á lítinn, gulan páfagauk? Starfskona á Hótel Loftleiðum hafði samband við okkur á föstu- daginn. Þeir í flugturninum höfðu þá tekið eftir þvi að lítill, ljósgulur páfagaukur var á flögri umhverfis hótelið og settist að lokum á þak hússins. Það er ekki ofsögum sagt af árvekni þeirra, sem eiga að fylgjast með flugum- ferð á Reykjavíkurflugvelli. Starfsfólkið á hótelinu fór svo upp á þakið og tókst að lokka páfagaukinn til sín, svo hann er ekki á villigötum lengur, heldur er hann nú í vellystingum á Bolla- götu 14, 1. hæð. Þar getur eigandinn vitjað um hann, eða hringt í síma 12514 til að fá nánari upplýsingar. £ Mælt mál Tveir menntaskólanemar litu hér inn á ritstjórnina um daginn og báóu Velvakanda um að koma á framfæri þakklæti og ánægju með þáttinn Mælt mál, sem er í umsjá Bjarna Einarssonar. Strákarnir sögðu það að vísu skoðun sina, að ekki væri síður æskilegt að slíkir þættir væru i dagblöðum en útvarpi, — þá væri hægt að lesa þá í ró og næði í stað þess að hlusta á þá á hlaupum. Þeir sögðust lika vilja gera at- hugasemd við nokkuð, sem Bjarni boðaði í fyrsta þætti sínum, — sem sé það, að hann myndi ekki benda á ákveðna sökudólga í þátt- um sínum, heldur aðeins vekja athugli á ambögum, málvillum og málleysu, og láta síðan þann, sem i hlut ætti um að skilja sneiðina. Félagarnir sögðust vera á móti þessu, — þeir, sem á annað borð væru að tjá sig á almannafæri, svo sem blaðamenn og frétta- menn, sem beinlínis hafa atvinnu af þvi, svo og þeir sem koma fram opinberlega, hlytu að vera undir það búnir að vera settir undir smásjá hvað niálnotkun viðkæmi. 1 framhaldi af þessu sögðust félagarnir vera steinhissa á því hve málvillur væru áberandi hjá sumum þeim, sem að staðaldri sjá um skemmtiþætti í sjónvarpi og útvarpi. Þetta væri ákaflega hvimleitt og reyndar mesta furða hvers vegna ekki hefði verið tekió i taumana fyrir löngu af þeim, sem endanlega bera ábyrgð á flutningnum. Samtalið endaði svo á því, að þeir vildu leggja sér- staka áherzlu á það, sem Helgi Hálfdanarson sagði í margum- ræddri og athyglisverðri grein í Morgunblaðinu i haust, s.s. það, að urn ieið og ómældur tími væri lekinn til aö kenna íslenzku skóla- fólki að bera fram erlend tungu- mál væri framburðarkennsla i ís- lenzku að heita mætti óþekkt fyr- irbæri i islenzkum skólum. 0 Þvottavélar Erla Sigurðardóttir skrifar: „Kæri Velvakandi. Getur þú sagt mér hvernig stendur á því, að hér i Reykjavík er hvergi hægt að komast i þvotta- vél, nema maður eigi tækið sjálf- ur? Þannig vill til að ég hef dvalizt í Danmörku undanfarin ár, og þar á almenningur greiðan aðgang að almenningsþvottahúsum. Þar er fjöldi þvottavéla í einum sal og er mynt stungið í vélarnar, þannig að þær virka eins og nokkurs konar sjálfsalar. Þetta eru ákaf- lega þöri fyrirtæki, og ég er reyndar alveg hissa á þvi, að eng- inn slík skuli vera starfrækt hér á landi. Nú veit ég að vísu, að fólk á hér almennt sinar þvottavélar sjálft, en þó áreiðanlega alls ekki allir: Það hlýtur líka að vera álita- mál hvort það tekur því fyrir eina manneskju eða tvær að eiga þvottavél, sem kostar tugþúsund- ir króna, og er svo kannski notuð einu sinni í viku eða jafnvel sjaldnar. í sumurn dönsku þvotta- húsunum eru lika þurrhreinsun- arvélar, þannig að hægt er að þvo og þurrhreinsa i einu. Erla Sigurðardóttir." 0 Ekki eru allir jafnir.... Arnór Ragnarsson skrifar „Laugarásbíó sýnir um þessar mundir kvikmyndina The Sting og hefur verið geysileg aðsókn á sýningarnar og uppselt aðeins örfáum korterum eftir að miða- sala hefst. i auglýsingu frá bióinu stendur orðrétt: Ekki verður hægt að taka frá miða i sima fyrst um sinn! Þá er ég kominn að mergi málsins — Ég fór til aó kaupa mér miða á umrædda mynd og mætti hálfri klst. áður en miða- sala hófst og varð annar i röðinni. Kl. 3 opnaði daman lúguna og þegar kom að mér var ég fyrsti maður að biðja um mióa á sýningu kl. 10. Að sjálfsögðu bað ég kotroskinn um ntiða uppi, fyrir miðju — en þá tjáði daman mér að engir miðar væru til uppi. — Hvernig má þetta vera — sitja ekki allir við sama bekk í þessu efni eða er munur á hvort ég heiti Pétur eða Páll? Arnór Kagnarsson" % Jarðrask Guðrún Jóhannsdóttir, Skipasundi 82, hringdi. Henni sagðist svo frá: „Það var hringt i mig i vinnuna nú alveg nýlega. Dóttir mín sagði mér, að menn frá hitaveitunni væru búnir að gera allmikið rask í garðinum hjá okkur og vildu auk þess komast inn i íbúðina. Ekkert i hafði verið talað um nauðsyn * þessara aðgerða fyrirfram, svo ég | fór heim til að aðgæta hverju I þetta sætti. Mér var sagt, að þetta væri nauðsynlegt vegna þess að I leiðslur væru bilaðar í næsta húsi. | Aó sjálfsögðu hefði verið nauð- . synlegt að láta vita áður en byrjað I var, og þegar ég fór aó kanna | málið kom lika i ljós, að bilunin, i sem átti að gera við, hafði verið ' fyrir hendi mánuðum saman, svo | ekki var því að heilsa, að koma i ætti í veg fyrir eitthvert stórtjón í skyndingu. Nú vill einmitt svo illa til, að | mér er mjög annt um garðinn , minn og er með ýmsar sjaldgæfar I jurtir í honum. í haust setti ég J niður lauka, sem hingað til hafa i ekki verið ræktaðir hér á landi. Laukana fékk ég frá Frakklandi I meó ærinni fyrirhöfn og tilkostn- aði. Nú hefur þeim öllum verið rótað upp, þannig að þessi til- raunasarfsemi mín er til einskis, a.m.k. þetta árið. Mér þætti vænt um að þeir hjá hitaveitunni gæfu skýringu á þessum vinnubrögðum, sem ég tel óhæf með öllu." Við höfðum samband við Gunnar Kristinsson hjá hitaveit- unni til að heyra sjónarmió fyrir- tækisins. Hann sagði: „Þarna hafa þvi mióur orðið þau mistök, að starfsmenn hitaveit- unnar hafa byrjað á nauðsynlegu verki án þess að gera viðvart áður. Ástæðan er sú, að þegar hefja átti verkið var enginn heima i Skipasundi 82, en mennirnir áttu mjög annrikt um þessar mundir og hófust þvi handa án þess að bíða eftir þvi að húsráðandinn væri hafður með í ráðum. Það breytir þó ékki þvi, að vitaskuld á að hafa samráð við fólk áóur en verk er hafið. Hér er þvi um að ræða leió mistök, og aó sjálfsögðu er hitaveitan reiðu- búin að reyna að bæta skaðann." SIGGA V/öGA £ 4/LVEgAW þeirra sem til hans þekktu. Afi var austan frá Reyðarfirði, en fluttist þaðan til Reykjavikur fyrir 10 árum. Hann hjó að Viði- mel 36 hér I borg, en hann var vistmaður að Elliheimilinu Grund er hann lézt. Nú var hjer hvílan happ á vegi hins hrakta’ og þreytta ferðamanns, því nú sást ekki nótt frá degi og nú var stirður fótur hans, svo þessum gamla gististað hann gekk nú síðast lotinn að. En þótt hann loksins legðist feginn, þá lagði’ hann upp með kallmanns fjör; þau prófin nægðu nokkurn veginn við norðanpóstsins vetrarför: að eiga’ að stefna beint í byl, en búast samt, og hlakka til. Og þótt það væri vest á heiðum, bar víðar til að fótur brast. Þá guldu margir leigu’ á leiðum, þvi landsjóðs urðir hjeldu fast. Þótt annar kæmi hestlaus heim, hjelt Hannes sinu fyrir þeim. Við hefðum fáir fylgt hans sporum en fanst nú smátt um kappa þann, er litum barn á leiðum vorum, sem leiddi gamlan blindan mann. Hann hafði Ieingi geingið grjót. Ilann græddi kröm og sáran fót. Og, gamli vinur, góðar nætur. Ef gánga slík er einhvers verð, þá blessar þjóðin þreytta fætur, þá þakkar móðir góða ferð, og lúnum syni’ af lángri braut er ljúfast okkar móðurskaut. Þótt ylinn kældu ýmsar stundir við ytra borðió frost og jel, þá sló þar hlýja hjartað undir, sem hestuni þínum reyndist vel. i Og ekki brást þeim barmur þinn, sem blessa vin og föður sinn. (Þ.E.) Ég votta ömmu minni sarnúð mína, börnum hennar og barna- börnum. Finna.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.