Morgunblaðið - 10.04.1975, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. APRlL 1975
23
Guðfinna Sveins-
dótUr -Mmnmgarorð
Fædd 29. nóvember 1898.
Dáin 2. aprfl 1975.
Að kvöldi miðvikudagsins 2.
april andaðist i Heilsuverndar-
stöðinni í Reykjavík Guðfinna
Sveinsdóttir. Flestum okkar vina
hennar var það ljóst, að komið
væri að ævikvöldi. Fyrir allmörg-
um árum veiktist hún af alvarleg-
um sjúkdómi, sem hefur nú leitt
til andláts hennar. Þótt hún næði
á milli sæmilegri heilsu varð hún
að dveljast á sjúkrahúsi langtím-
um saman og nú fyrir nokkru að
gangast undir erfiða aðgerð, en
hélt samt mikilli hugarró þrátt
fyrir langvinn veikindi.
Ég sem þessar línur rita átti því
iáni að fagna á búa i nábýli við
Guðfinnu og mann hennar Sigurð
frænda minn og börn þeírra
hjóna.
Finna, eins og við vinir hennar
kölluðum hana, var fædd á ísa-
firði 29. nóvember 1898. Voru for-
eldrar hennar hjónin Ingibjörg
Jónsdóttir og Sveinn Halldórsson
sjómaður. Börn þeirra voru Hall-
dór veitingamaður, sem látinn er
fyrir nokkrum árum, Guðmund-
ur, sem verið hefur sjúklingur í
fjölda ára, Hermann, starfsmaður
Landssímans, Bjarni, verslunar-
maður og kennari, Maja, sem er
látin fyrir nokkrum árum,
verslunarkona að atvinnu, og
Guðfinna, húsfrú. — Eins og sjá
má af þessari upptalningu var
hópurinn stór og börnin snemma
vanin við vinnu, eins og þá tiðkað-
ist á stórum heimilum. Seinna
dreifist hópurinn úr foreldrahús-
um. Finna leitar sér frama í
Reykjavik og vinnur þar ýmis
störf, þar til hún kynnist manni
sínum, Sigurði Stefánssyni síma-
verkstjóra.
Það gleymist æði oft, þegar
talað er um velgengni manna, að
án góðrar konu er vitanlega ekki
unnt aó byggja upp trausta af-
komu. Þótt tekjur manna megi
sin þar mikils er ekki minna um
vert, að vel sé með farið'og hjónin
sé samhent. Það hefur einmitt
hérna komið i ljós, hve miklu
tveir aðilar fá áorkað, þegar vel er
staðið saman i uppbyggingu
heimilisins. Stjórnmálamenn
hafa stundum likt þjóðarbúinu
viö heimili, ég held að hérna eigi
það vel við, þegar samstaóan er
sterk, er hægt er lyfta grettistaki.
Þeir, sem nú eru komnir á efri ár
og þekkja til fyrri tima, skilja
erfiðleika, sem ungt fólk varð oft
að ráða fram úr, ekki siður en nú.
En með dugnaði húsbónda og ráð-
deild húsfreyju tekst þeim hjón-
unum að eignast húsið Hverfis-
götu 96, sem lengst af var heimili
þeirra. Það hús hefur nú vikió
fyrir breytingum, sem gerðar
voru á Landsbankalóóinni. — I
þessu snotra timburhúsi lifa þau
sin bestu ár og þar alast dæturnar
fjórar upp. Þær eru: Sigriður, gift
Sigurði Olafssyni verslunar-
manni, Hulda, gift Gisla Jónssyni,
eftirlitsmanni brunavarna, Svava,
ekkja eftir Halldór Kristinsson
simamann, og Þórunn, gift
Kristjáni Hjartarsyni símamanni.
Kynni okkar foreldra minna og
systkina við frændfólkið hafa
alltaf verið með miklum ágætum,
og hafa þessi tengsl haldist, þrátt
fyrir búsetuskipti og fjarlægðir.
Það kom snemma i ljós, hve
mannkostir Finnu voru miklir.
Bónda sinum og börnum bjó hún
fagurt heimili. Oft var það svo
fyrr á árum, aö störf Sigurðar
útheimtu fjarvistir frá heimili,
þegar unnið var við línulagningai
og aðrar framkvæmdir Landssim-
ans. Þá var það honum styrkur að
vita af börnum sínum i skjóli
góðrar konu. Tengdamóður sinni,
Sigríði Jónsdóttur, auðsýndi hún
jafnan mikla nærgætni og voru
þær samrýndar um margt. Á
heimili Sigríðar voru mikil veik-
indi um fjölda ára skeið. Dóttir
hennar, Sigurbjörg, hafði þá strax
frá barnæsku átt við mikil veik-
indi að striða. Sigurbjörg var
rúmliggjandi siðustu 6 árin, sem
hún lifði, en hún andaðist 49 ára.
Amma sagði þá við móður mina,
að nú væri sér ekkert að van-
búnaði að fara. Sigríður, amma
min, hafði þá hjúkrað henni i
þessum erfiðu veikindum, en hún
var þó komin á niræðisaldur. Ég
hygg, að það hafi styrkt ömmu að
vita svo góðan nágranna sem
Finnu, sem alltaf var 'boðin og
búin til hjálpar. — Eg veit, að það
hafa margir margs að minnast.
Eitt sýnir e.t.v. vel gott hjartalag
þeirra hjóna: Bjarni, bróðir
Finnu, leigir hjá þeim um áratuga
skeið og samlagast svo vel börn-
um og fjölskyldu allri, að aldrei
féll skuggi á þau kynni. Einnig
bjó Svava, dóttir þeirra, hjá þeim
með sína fjölskyldu þar til þau
fluttust i eigið húsnæði. Eitt barn-
ið varð þá eftir hjá gömlu hónun-
um. Var það Guðfinnur, sem hef-
ur reynst þeim með afbrigðum
vel.
Ég vil að iokum þakka Finnu
frá okkur systkinunum og föður
okkar alla þá hlýju og hjúkrun,
sem hún auðsýndi móður okkar í
hennar erfiðu veikindum.
Að siðustu vil ég votta frænda
mínum, Sigurði, frænkunum,
börnum, tengdasonum og dætrum
innilegustu samúð við andlát
hennar.
Guðmundur Egilsson.
Guðfinna Sveinsdóttir andaðist
á Heilsuverndarstöð Reykjavíkur-
borgar 2. apríl s.l. eftir margra
ára erfið veikindi og þrautir. Hún
hefir nú fengið lausn hinna
likamlegu veikinda og verður
jarðsungin i dag.
Guðfinna var mér kær systir, ég
var um 30 ára skeið á heimili
hennar og var aðnjótandi kær-
leika og hjartahlýju hennar. Kom
til^hennar innan við fermingar-
aldur og fermdist frá henni og var
alla tíð á heimilinu þar til ég gifti
mig og stofnaði mitt eigið heimili.
Vegna atvinnu sinnar var eigin-
maðurinn fjarri heimilinu, sér-
staklega um sumartimann; þvi
hvildi mest á henni uppeldi barn-
anna, en hún var dugleg og hraust
á þeim tima og stóð sig með þrýði.
Það var ekki alltaf mikið til á
þeim árum, en með sparsemi og
nýtni tókst þetta allt vel. Dæt-
urnar sem eru fjórar talsins, eru
allar vel giftar dugnaðarkonur,
reglusamar og yndislegar, enda
fengu þær gott veganesti, voru
aldar upp i guðsótta og góðum
siðum.
Mamma var alltaf til viðtais,
þaó var v alltaf hægt að segja
mömmu allt, hún skildi allt.
Alltaf þegar farið var í sumarfri
var alltaf sjálfsagt að hafa mig
með, það var mamma sem stjórn-
aði. Og eftir að ég fór að fara einn
i sumarfríið mitt, bað hún alltaf
mann sinn að fylgja mér á rútuna,
og hann átti að reióa pokann
minn og tjaldið á reióhjólinu
sinu; þannig var hún alltaf gagn-
vart mér, hugsunarsöm og hlý. Ég
þakka elskulegri fósturmóður
fyrir allt sem hún var mér bæði í
æsku og siðar.
Ég og konan min sendum Sig-
urði og dætrunum fjórum alúðar-
fyllstu samúóarkveðjur og biðjum
þeim blessunar Guðs um alla
framtíð.
Bjarni Sveinsson.
I dag er til moldar borin
kunningjakona min Guðfinna
Sveinsdóttir, Stórholti 24 hér i
borg. Guófinna lést 2. april eftir
langa og oft stranga legu, hún var
búin að vera mikill sjúklingur
siðastliðin ár og gangast undir
uppskurði en aldrei heyrði ég
hana segja æðru orð um sin
veikindi og þjáningar, enda var
það hennar háttvisi að láta ekki
aðra vita um sinar þjáningar.
Guðfinna Sveinsdóttir var fædd
á Isafirði 29. nóvember 1898 og
var því orðin 76 ára þegar hún
lést. Fljótt kom i ljós að mikill
dugnaður bjó í þessari
manneskju. Foreldrar Guðfinnu
voru Ingibjörg Jónsdóttir og
Sveinn Halldórsson sjómaður og
drukknaði hann þegar Guðfinna
var ung að árum. Snemma fór
hún að vinna ýmis störf til að
Sigurjón Magnússon
Stokksegri - Minning
hjálpa móður sinni enn systkinin
voru sex, og má nærri geta hvort
ekki hefur oft verið þröngt i búi
hjá móður hennar eftir að Sveinn
drukknaði. Ung fluttist Guðfinna
suður til Reykjavikur i von um
meiri og betri atvinnu. Eftir að
hún kom suður vann hún ýmis
störf; þar á meðal var hún vinnu-
kona hjá Þórhalli biskup föður
Dóru forsetafrúar. Hvar sem hún
vann likaði alstaðar jafn vel við
hana og störf hennar, því hún var
verkséð manneskja og lundin góð
og var eftirsótt til verka hvar sem
var og kom sér sérlega vel á þeim
stöðum sem hún vann á.
5. mai 1923 er hún var 24 ára
að aldri varð hennar hamingju-
dagur, en þá gekk hún í hjóna-
Framhald á bls. 21
Fæddur: 21. apríl 1957
Dáinn: 31. marz 1975
Það er erfitt að sætta sig við þá
staðreynd aó Grjóni vinur minn
sé dáinn, en svo var ég vanur aó
kalla hann og þótti mér vænt um
það nafn eins og hann sjálfan.
Þrátt fyrir aldursmun okkar vor-
um við mjög samrýndir, hann var
17 og ég 14.
Ég T)eið með óþreyju eftir
hverjum frídegi hans, en þeir
voru ekki margir eftir að hann fór
að vinna á vöktum í Þorlákshöfn i
vetur.
Það er erfitt að trúa því að það
hafi verið siðasta simahringingin
frá honum á annan í páskum, ég
mun aldrei gleyma þvi samtali,
hvað við hlógum mikið og
skröfuðum, en reyndar voru allar
okkar samverustundir þannig.
Sígurjón var alltaf svo spaugsam-
ur og í góðu skapi, og var þvi mjög
vinsæll meðal sinna félaga hér á
Stokkseyri. Engan þekki ég sem
ekki var hlýtt til hans enda kom
hann öllum i gott skap og var laus
við alla kerskni. Það hefur verið
mér mikíll styrkur hvað allir á
heimili hans hafa verið mér hlý-
legir og góðir þrátt fyrir þeirra
miklu sorg og óbætanlegan bróð-
ur og sonarmissi og bið ég guð að
léta þeim byrðina og draga úr
sárum sviða sorgarinnar.
Af eilifðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greióir.
Vort lif, sem svo stutt
og stopult er,
það stefnir á æðri leióir,
og upphiminn fegri
en augað sér
mót öllum oss
faðminn breiðir.
E.B.
Við tvö elstu systkinin hér á
Bjargi munum ætió minnast
Sigurjóns með söknuö sem góðs
vinar.
Hjatti Hafsteinsson.
Rannveig Bjarna-
dótttr -Minnmgarorð
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
V. Briem.
A föstudaginn langa lézt að
Hrafnistu heiðurskonan Rann-
veig Bjarnadóttir, að loknu löngu
og erfiðu sjúkdómsstriði, 78 ára
að aldri, og fer útför hennar fram
i dag.
Við andlát hennar minnumst
við eftirlifandi ættingjar og
vinir liðinna daga með þakklæti
fyrir órofa tryggð, hjálpsemi og
vináttu. Góð kona ber gott fram
úr góðum sjóði. Þessi orð gætu
verið yfirskriftin yfir lifi og starfi
hjartkærrar eiginkonu og móður,
sem með ást og umhyggju tók það
sér í yndis arð, að annast um
blómgaðan jurtagaró, þar sem var
heimili hennar og ástvinir og þar
sem svo margir, jafnt skyldir sem
vandalausir, nutu gestrisni og
umönnunar. Þessa veit ég, að
margir minnast i dag.
Rannveig Bjarnadóttir var
fædd 15. febrúar 1897 að Geir-
landi (Mosum) á Síðu i Vestur-
Skaftafellssýslu, dóttir hjónanna
Sigriöar Þorvarðardóttur prests
Jónssonar, siðast á Prestbakka og
Bjarna Jónssonar bónda Bjarna-
sonar i Mörk á Siðu. Hún var eitt
af fjórtán börnum þeirra hjóna
sem nú eru öll látin nema Jarð-
þrúður, sem ein er á lifi af þess-
um stóra systkinahópi og nú
kveður sína kæru systur með
söknuði.
Fram á sjöunda aldursár var
Rannveig i foreldrahúsum, en frá
þeim tima ólst hún upp á Fossi á
Siðu hjá heiðurshjónunum Höllu
Lárusdóttur og Helga Bergssyni.
Minntist hún þeirra hjóna ætið
með þakklæti og virðingu. A
sautjánda ári kvaddi Rannveig
sina heimasveit og hélt til Reykja-
vikur, til móóur sinnar, sem þá
var orðin ekkja. Næstu árin
dvaldi hún hjá henni og á heimili
systur sinnar Maríu og mágs
Eiriks Jónssonar. Þessu heimili
var hún hin styrka stoð á timum
erfiðleika spönsku veikinnar. Við
mág sinn batt hún órofa tryggð,
er hún bezt sýndi í umhyggju
sinni íyrir honum í hárri elli háns
og nú skal þökkuð.
Rannveig giftist árið 1921 As-
mundi Jónssyni, miklum dugn-
aðar- og ágætismanni, sem lengi
var starfsmaöur Gasstöðvar
Reykjavíkur, en nú er látinn. Var
sambúð þeirra farsæl og allur
heimilisbragur með miklum ágæt-
um. Þar ríkti ást og virðing og i
þvi andrúmslofti ólust upp hinir
mannvænlegu synir þeirra hjóna,
Jón, járnsmiður, Björn. forstjóri,
Reynir, húsasmiðameistari
Hilmar, pipulagningameistari og
Siguróur, rafvirki.
Synirnir sýndu foreldrum
sínum ætið sérstaka ástúð og um-
hyggju og nú siðast í erfiðum
veikindum móður þeirra. Ér það
fagur kapítuli.
Ég votta sonum hennar,
fjölskyldum þeirra og öðrum að-
standendum mina dýpstu samúð.
Frænka min er kvödd i þeirri
fullvissu að
„Gott er aó gengnum degi
Guðs i faðnn að hvila."
Jón Eiriksson.
Minning:
Jóna Sigríður
Bjarnadóttir
Fædd 10. apríl 1894.
Dáin 18. marz 1975.
Hinn 25. marz síðastliðinn var
til moldar borin ein af minum
nábýliskonum um langan aldur,
Jóna Sigriður Bjarnadóttir frá
Dynjanda i Grunnavikurhreppi.
Hún fæddist á Berjadalsá i Snæ-
fjallahreppi, dóttir Bjarna Jóns-
sonar og Þórdísar Arnórsdóttur.
Hún ólst upp i foreldrahúsum til
tvitugs aldurs, en um það bil gift-
ist hún Alexander Einarssyni á
Dynjanda í Grunnavikurhreppi.
Hún fluttist þangað, þar sem þau
nokkru siðar hófu búskap i sam-
býli við hjónin Jóhannes, bróóur
Alexanders, og Rebekku Pálsdótt-
ur á hálfri Dynjanda-jörðinni.
Þarna við þröng og erfið skil-
yrði komu þessi hjón upp til full-
orðinsára átta börnum, en misstu
það niunda á fimmta ári.
Frá Dynjanda fluttust þau til
Isafjarðar, en þar missti hún
mann sinn eftir fimmtíu ára sam-
búð.
En nú fór heilsan þverrandi,
hún fluttist því til einnar dóttur
sinnar í Reykjavik og manns
hennar sem báru hana á höndum
sér til hinztu stundar.
Hún naut mikils ástrikis barna
sinna og tengdabarna, sem vildu
allt fyrir hana gera, eftir þvi sem
aðstæður leyfðu.
Það eru mjög breyttir timar frá
þvi aó þessi hjón hófu sinn bú-
skap. Þá var ekki hvert handtak
vegió og metið eftir vandlega út-
reiknuðu kerfi og laun reiknuð út
að kveldi. En það var annað kerfi
sem þessi vinkona min vann eflir.
Það var kerfið sem svo margar
mæðurnar hafa unnið eltir lrá
Framhald á bls. 21