Morgunblaðið - 23.05.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
þeim, sýnist mér; og um fjöllin þín, góða
mín, er það að segja, að mér virðast þau
núna eins og þau eru vön.
Ó, þú skilur mig ekki, sagði Sigríður og
stundi dálítið við, mér þykir svo vænt um
fjöllin, ég er uppalin við fjöll, og því er
það eins og það glaðni yfir mér i hvert
skipti, sem ég lít hérna upp til fjallanna,
og mig langl til að vera komin mitt á milli
fjallanna minna aftur.
Ég held þú sért alltaf að hugsa um þau
og sjóinn og bátana og grasið á jörðunni,
sagði Guðrún hálfhlæjandi; ég lái þér
það ekki, en maður getur hugsað um
fleira; og veiztu, hvað ég er að velta fyrir
mér í huganum?
Nei, en ég þykist vita, að það sé ekki
um f jöllin eða bátana.
Þar áttu kollgátuna, Sigríður mín! Ég
er að hugsa um það, hvernig við munum
skemmta okkur, ef guð lofar, á sunnu-
daginn, sem kemur.
Það held ég verði líkt eins og núna, ef
við lifum og verðum heilbrigðar.
Þá skyldi rækallinn fara í minn stað til
f—COSPER-----------------
•lá. i’imi kínvi'iskur vusi — lilliir 95.000 krónur
! — Var þart mikkurt ficira. srm þór óskirt i-ftir?
____________________
dansleikanna, ef maður skemmti sér ekki
betur við þá en þegar maður meltist
heima; nei, góða mín; þá kemur nú fyrst
hátíðabragurinn á hérna í Víkurgreyinu,
þegar menn geta loksins komið sér
saman um að hoppa úr sér ólundina; og
veiztu það, á sunnudaginn, sem kemur, á
að verða dansleikur? Því hefur verið
skotið að mér, og þar að auki hefur mig
dreymt fyrir því, að við komum þar
báðar; en með hverjum atvikum það
verður, er enn óljóst fyrir mér, þvi lítil
líkindi eru um mig, sem kann að dansa,
en minni um þig aumingjann, sem ekki
kannt annað en þetta, sem ég hef verið að
kenna þér.
Vertu ekki að aumka mig fyrir það,
góða mín, sagði Sigríður, ég get ekki sagt,
að mig langi svo mikið til þess og allra
sízt til þess að dansa, því það yrði til
hneykslis; ég hefi aðeins gaman af að
horfa á.
Já, þú getur farið, þó þú dansir ekki;
þetta fer hún sýstir mín, og dansar hún
ekki; og á ég ekki að skjóta því að honum
Kvennagullið
flauel hrundi í flyksum niður yfir höfuð-
ið á konungsdóttur.
,,Æ, þú verður að selja mér skærin,“
sagði konungsdóttir. „Þú skalt fá fyrir
þau hvað sem þú vilt, en ég verð að fá
þau.“
Nei, ekki vildi hann selja þau, ekki með
nokkru móti, því svona skæri gæti hann
aldrei fengið aftur, sagði hann, og meðan
þau stóðu þarna og þráttuðu um skærin,
leist konungsdóttur alltaf betur og betur
að piltinn. Henni fannst eins og gest-
gjafakonunum, að svona fallegan pilt
hefði hún aldrei á æfi sinni séð.
Svo hélt hún áfram að nauða um skær-
in og grátbað piltinn um að selja sér þau;
hann gæti sett upp eins mörg þúsund dali
fyrir þau og hann vildi, sér væri sama um
það, bara ef hún fengi skærin.
„Nei, ég sel ekki skærin,“ sagði piltur
og var hinn þráasti. ,,En ef ég fær að sofa
á gólfinu í svefnherbergi yðar í nótt,
konungsdóttir, skuluð þér fá skærin. Ég
skal ekkert mein gera yður, en ef þér
eruð hræddar, þá skuluð þér láta halda
vörð í herberginu."
„Jú, ekkert væri á móti þessu,“ sagði
konungsdóttir. „Bara ef ég fær skærin,
VtEÍ>
MORö'ilM
KAFPINU
Ég held það sé kjötbolla
LTkiö ö grasfletinum
V_:_______ .
Eftir: Maríu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir

61
surturs... stefnt í áttina til öre-
bro.
En lögreglustjórinn og Bure
höfðu verið á hælum hans, svo að
hann ætli enga möguleika á því
að komast undan.
Eg varð gripin hinum mesta
hugaræsingi og hugsaði með mér
hvort það væri þetta, sem Christ-
er hefði átt við, þegar hann
vonaði að morðinginn myndi að-
hafast citthvað í fljótfærni.
ftg herti ósjálfrátt gönguna en
þegar ég kom að þjóðvcginum var
þar enga sálu að sjá. Við afleggj-
arann stóð hinn glaisilegi farkost-
ur Christers og skammt frá stóð
gamli bíilinn okkar ég sneri
húninum ósjálfrátt og uppgötvaði
mér til undrunar að ftinari hafði
láðst að læsa bílsum og kveikju-
lykillinn var í... Hann hefur
sennilega ætlað sér að fara á
okkar bfl, en svo hefur hann hætt
við það og þotið yfir í lögreglubfl-
inn og gleymt bæði dyrum og
lykli. Nú, já, sú hætta vofði ekki
bcinlínis yfir að einhver freistað-
ist til að stela þessu gamla
skrapatóli okkar.
Ég fylgdi skyndilegu hugboði,
steig inn í hflinn og lét lítið fara
fyrir mér f aftursa'tinu. Kannski
var það eðlis ávfsun mín sem
hvíslaði því að mer að með því
færi ég inn í þungamiðju athurð-
anna og kannski réðu bara dutt-
lungar minir... að mig langaði
til að vera ein stundarkorn og
brjóta heilann.
Og til að byrja með hugsaði ég í
grfð og erg. ftn ekki um þann
óþekkta aðila sem hafði myrt
Tommy Holt. Ég hugsaði um
Tommy sjálfan. Ég vissi ég skuld-
aði honum afsökunarbciðni. Ég
hafði verið reiðubúin... til að
trúa þeim ógeðfelldu ásökunum
sem hann hafði verið borinn. Ég
hafði gert hann að hreinustu ó-
freskju i huga mínum... Og nú
hafði myndin breyzt á ný. llanh
hafði að vfsu verið iéttúðugur og
kvennabósi og hafði staðið í sam-
bandi við gifta konu og hann
hafði stolið fimmtfu þúsund krón-
um frá fósturföður sfnum —
segja mátti þó að hann hefði verið
á barmi örvæntingar þegar það
gerðist og fokvondur út i fjöi-
skylduna. ftn það afsakaði ekki
þessar gerðir. En gagnvart þeirri
einu mannveru, sem hafði sýnt
honum trúnaö og kærieika hafði
hann verið bæði vingjarnlcgur,
hugsunarsamur og reiðuhúinn til
að leggja allt í sölurnar fyrir
hana. Það var heidur ekki vafi á
því að hann hafði verið ákaflega
óheppinn með fósturforeldra.
sem í stað þess að hjálpa honum
höfðu æst upp í honum þver-
móðsku og sjúkiegar hvatir.
Ég held að þetta hafi verið sfð-
ustu hugsanirnar sem ég velti
fyrir mér. bað sem næst skeði var
allt svo óskiljanlcgt og furðulegt
að heilinn var engan veginn fær
um að draga neinar ályktanir af
bví á einn eða annan máta, ekki
framan af.
Það byrjaði þannig að Margit
sem var klædd blárri regnkápu
kom hlaupandi í áttina að þjóð-
veginum. bar nam hún staðar og
ég sá að hún fórnaði höndum í
örvæntingu og leit í kringum sig.
Hún hikaði við og ég hélt um
stund hún myndi snúa við og fara
sömu leið og hún hafði komið. En
alit f einu stefndi hún ákveönum
skrefum að bifreið Christers og
reyndi að opna. Iín bfllinn var
læstur. . .
Þá sá'ég hana lita rannsakandi í
áttina að fordskriflinum og ég
þrýsti mér í flýti niður á gólfirt.
Þetta gerði ég ósjálfrátt. e.t.v.
vegna einkennilegrar framkomu
hennar og ég held ég hafi alls
ekki talið að hún myndi virkilega
koma inn í bflinn og setja í gang.
Ég held yfirleitt ekki að ég hafi
ímyndað mér að þessi veikbyggða
móðursjúka kona va>ri fær um að
aka bfl. ftn það gat hún vissulega,
enda þólt það tæki hana nokkra
stund að koma bílnum í gang. Og
áður en ég vissi af rann hfllinn af
stað.
Þar sem hún sneri bflnum ekki
við, áiyktaði ég að hún æki
gegnum Skóga og eftir þjóövegin-
um til norðurs. En ofurstinn og
lögreglustjórinn höfðu farið í
gagnstæða átt. Ilvert gat hún
verið að fara! Hugsa sér nú ef ég
væri hér innilokuð í bfl með
morðingja scm væri á flótta út úr
bænum!
Ég reyndi að lyfla höfðinu ör-
lítiö, svo að ég ga>ti litið í
kringum mig. Ég var rétt fyrir
aftan konuna og hávaðinn frá
mótornum ásamt þeirri einbeit-
ingu, sem hún varð að sýna f
þessum bíl sem hún þckkti
ekkert á, gerrti þart að verkum að
ég gat verið nokkurn vcginn
örugg um það i bili, að hún yrði
min ekki vör. ftn umhverfið vakti
aftur á móti með mér meiri og
meiri ugg.
Við ókum eftir fáförnum vegl
og bæir voru aðeins á stangli.
Hvaða erindi gat hún átt á
þessar slórtir, þar sem greniskóg-
urinn varð æ þéttari eftir því sem
lengra var ekið?
Hvað eftir annart var komið að
ntér að rísa upp og segja eitthvað
við hana. Ég adlaði að gera það
ofureðlilega. „Segðu mér
Margit," ætlaði ég að segja. —
„Hvert erum við eiginlega að
fara. Vonandi ekki mjög langt,
því að ég er ekki með neiria pen-
inga á ntér.“ En ég hætli alltaf við