Morgunblaðið - 09.09.1975, Síða 22

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. SEPTEMBER 1975
30
Minning:
Hermann Hermannsson
Sun dhallarfors tjóri
Það er oft skammt milli lífs og
dauða. Við Hermann, sem vorum
vinnufélagar í mörg ár hjá Borg-
arverkfræðingi, drukkum saman
kaffi á Hressingarskálanum á
þriðjudag. Á fimmtudag var hann
allur.
Eins og margir vita var
Hermann um árabil ein skærasta
íþróttastjarna Islands. Hann var
okkur bezti markmaður f knatt-
spyrnunni um 11 ára skeið, og ef
ég man rétt, Þ'á var Valur Is-
landsmeistari 10 ár á þessu tíma-
bili, og var það ekki sfzt að þakka
Hermanni, sem hleypti ekki bolt-
anum í netið nema fast og örugg-
lega væri skotið og jafnvel var
stundum tæplega í mannlegu
valdi að verja. Hermann var sem
sagt í stjörnuklassa islenzkra
íþróttamanna í stíl við Albert,
Ríkharð Jónsson, Þórð Þórðarson,
Huseby, Torfa og Vilhjálm
Einarsson, þótt fleiri mætti
nefna, t.d. Valdimar örnólfsson í
bruni á skfðum f ölpunum.
Hermann var alltaf áhuga-
samur að hverju sem hann gekk.
Það var honum mikið áhugamál
að stúdera allt í sambandi við
þrifnað og mengun á sundstöðum
vegna starfs hans, og ætlaði ég
einmitt að koma honum i sam-
band við góða aðila í Svíþjóð og
Noregi.
Hermann var alltaf léttur í lund
og skemmtilegur félagi. Hann gat
haldið heilu ræðurnar um allt og
ekkert, en aldrei heyrði ég hann
hallmæla einum eða neinum. Það
var ekki í eðli hans. Hann hélt
mikið upp á heimili sitt að Sjafn-
argötu 7, hlúði vel að konu sinni
og dóttur.
Hið snögglega fráfall hans hlýt-
ur að vera mikið áfall fyrir þær og
þess vegna bið ég góðan guð að
styrkja þær og hugga á þessum
erfiða tíma. Nokkur huggun er að
við eigum öll eftir að ganga f
gegnum dauðann, og gott fólk í
lífinu, því líður vel i framhaldinu.
Benedikt Bogason.
Kveðja frá Knattspyrnusambandi
Islands
Þeir Islendingar eru ófáir, sem
ekki hafa tekið þátt f eða fylgzt
með knattspyrnu einhvern tima á
ævinni. Það er vel, þvi knatt-
spyrna er íþrótt fyrir fjöldann, til
leiks og keppni fyrir yngri sem
eldri. Hitt er annað að það er ekki
allra að skara fram úr f þessari
vinsælu íþrótt, og hér sem annars
staðar eru margir kallaðir en fáir
útvaldir.
Hermann Hermannsson var
einn af hinum útvöldu. Hann varð
þjóðkunnur af afrekum sínum f
knattspyrnu og hann var í hópi
þeirra knattspyrnumanna sem
skópu vinsældir þessarar íþróttar
og gerðu hana að almannaeign.
En hann gerði sjálfan sig líka að
almannaeign.
Löngu fyrir mitt minni var Her-
mann Hermannsson orðinn þjóð-
sagnapersóna. Ekki aðeins vegna
markvörzlu sinnar, heldur og
vegna alkunnrar glettni, fram-
göngu og félagslyndis. Þetta allt
samtvinnaði Hermann með þeim
hætti, að hann var annað tveggja
sögumaður eða sögupersóna f
hverjum þeim hópi, þar sem rætt
var um knattspyrnu og knatt-
spyrnumenn. Hann setti svo
sannarlega svip á umhverfi sitt.
Ég kynntist Hermanni náið,
þegar við störfuðum saman um
allmörg ár. Hann var trúr sfnu
starfi og sínum yfirboðurum, og
það var verðug ákvörðun, þegar
Hermann var ráðinn forstjóri hjá
einu fyrirtækja borgarinnar fyrir
nokkrum árum.
Aldrei féll honum styggðaryrði
af vörum, aldrei lagði hann illt
orð til nokkurs manns, alla hluti
lagði hann út til betri vegar.
Hann var góðhjartaður af Guðs
náð og lífsgleði hans var stórkost-
lega einlæg. Þessi sterku ein-
kenni, góðmennskan og lifsgleðin,
mótuðu líf hans og umhverfi. Her-
mann átti fagurt heimili og yndis-
lega konu og hann var ákaflega
stoltur af hvorutveggja og fjöl-
skyldu sinni í heild. Gestrisni og
ljúfmennsku heimilisins á Sjafn-
argötunni fengu ófáir að njóta.
Knattspyrnufélagið Valur átti
því láni að fagna að hafa Her-
mann innan sinna vébanda. Eng-
um blandaðist hugur um tengslin
milli Hermanns og Vals. Þau voru
órjúfanleg. En við áttum allir,
knattspyrnuáhugamenn þessa
lands, eitthvað í Hermanni og
okkur þótti öllum vænt um hann.
Knattspyrnuhreyfingin er stolt af
Hermanni Hermannssyni, þessum
sanna íþróttamanni og góða
dreng. Hans mun verða minnzt
meðan knattspyrna er leikin á ís-
landi.
Ellert B. Schram.
Á fimmtudaginn annan í var
varð sá hörmulegi atburður, að
Hermann Hermannsson forstjóri
Sundhallar Reykjavíkur
drukknaði í Meðalfellsvatni,
þegar báti hvolfdi undir honum
og félögum hans tveim, en þeir
höfðu farið út á vatnið til silungs-
veiða.
Sá sem þetta ritar kynntist
Hermanni ekki að ráði fyrr en á
allra seinustu árum, er hann varð
forstjóri Sundhallarinnar, en
auðvitað hafði ég þekkt hann í
sjón lengi, þvf að allir strákar
þekktu hann af fótboltavellinum,
þar sem hann stóð i marki óvinar-
ins og vann þá ýmis voðaverk
gegn voru félagi, KR, en Her-
mann var í Val. I þá daga var fátt
verra en það að vera Valsari.
Síðan liðu tímar og hin einfalda
skipting stráka í KR, Val, Fram
og Viking tók að riðlast og við-
horfin fóru að mildast. Við sáum
Hermann leika ýmsa glæsilega
varnarleiki móti Dönum, en þá
varði hann mark Islands í lands-
liðinu, og það gerði hann lengi,
eða unz komið var yfir aldurs-
mörk landsliðsmanna í fótbolta.
Þarna vann Hermann hugi
margra stráka úr ýmsum öðrum
félögum.
Þegar knattspyrnuferlinum var
lokið, fór minna fyrir Hermanni á
síðum dagblaða. Þá tók við annað
starf og hljóðlátara, sumsé félags-
málastarf í Val, því að auðvitað
halda allir gamlir fótboltamenn
áfram að vera fótboltamenn, þótt
ekki leiki þeir lengur sjálfir, og
maður hitti hann á íþróttavellin-
um eða á bæjarskrifstofunni, þar
sem hann vann lengi. Svo kom
hann að Sundhöllinni, en á því fór
vel, að frægur íþróttamaður
skyldi fenginn að einu þekktasta
og bezta íþrótttamannvirki
þjóðarinnar.
Sundhöllin er sundstaður. Það
er hún auðvitað fyrst og fremst,
en hún er líka njargt annað. Hún
er líka heilsulind og félagsmála-
stofnun. Við sem komum þar
hvern morgun, hvern einasta dag,
sækjum heilsu í vatnið, sækjum
heilsu í gálgahúmör fastagest-
anna og við eignumst þar nýja
vini og félaga.
Auðvitað eigum við mikið undir
góðu starfsfólki og forstjóra sund-
staðarins, því að vandi fylgir dag-
legri, áraraða sambúð. Þar var
forstjórinn til fyrirmyndar. Hann
kom oftast með þeim fyrstu I
vinnuna, hress og glaður og kímni
hans var lúnótt og til þess fallin
að koma mönnum í gott skap. Að
öðru leyti verða þessari innan-
sveitarkróniku i Sundhöllinni
ekki gerð nein skil hérna.
Nú er Hermann allur. Örlög eru
ráðin. Við því er ekkert að gjöra
nema bera höfuðið hátt. Einkum
fyrir þá sem mest hafa misst. Við
félagar hans f Sundhallarflokkn-
um minnumst hans með virðingu
og sendum fjölskyldu hans góðar
kveðjur.
Jónas Guðmundsson.
Kveðja frá Val.
Knattspyrnufélagið Valur
kveður í dag Hermann Hermanns-
son. Eins og kunnugt er bar lát
hans að með voveiflegum hætti
27. ágúst sl. er báti hvolfdi undir
honum og félögum hans á Meðal-
fellsvatni i Kjós. Við vatnið- átti
Hermann sumarbústað og dvaldi
þar löngum ásamt fjölskyldu
sinni, er tími gafst til. Undi hann
mjög vel hag sínum við vatnið og
stundaði þar siglingar og veiði-
skap.
En fótmál dauðans fljótt er stig-
ið.
Gleði og sorg skiptast á í lifi
manna.
„Til moldar oss vigði hið mikla
vald, hvert
mannslíf sem jörðin elur.“ E. Ben
En hvað sem því líður og þó að
vér vitum það öll, að eitt sinn skal
hver deyja, þá er sú fullvissa oss
jafnan fjarlæg og snertir oss litt,
þar til vinur eða félagi er hrifinn
á braut með skyndingi og váleg-
um hætti, svo sem hér hefir gerzt.
Að Hermanni Hermannssyni er
mikill sjónarsviptir. Með honum
er genginn þróttmikill félagi og
drengur góður.
Hermann var Reykvíkingur,
fæddur 7. okt. 1914. Snemma batt
hann sem ungur drengur trúnaði
við knattspyrnuiþróttina. Hann
sagði í viðtali við Valsblaðið, að
hann hefði fyrst farið á völlinn
með föður sínum árið 1921 en þá
lék skozkt lið hér. Faðir hans var
mikill unnandi knattspyrnunnar
og var einn af stofnendum Vals.
Árið 1927 gekk Hermann í Val, og
var traustur og öruggur félagi allt
til hinztu stundar. Hermann fór
hina venjulegu leið um flokkana
og hafnaði i meistaraflokki. Sú
+
Dóttursonur minn og sonur
PAT GALLAGHER Jr.
lést af slysförum í New Jersey
þann 7. september.
Ása Ásgrfmsdóttir,
Pat Gallagher.
Í
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Heiðaveg 6,
Vestmannaeyjum
andaðist á Heilsuverndarstöð
Reykjavlkur laugardaginn 6.
sept
Böm og aðrir vandamenn.
+
Konan min elskuleg,
ANNA SIGRÍÐUR SIGURJÓNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni miðvikudaginn 10 september kl.
1 3 30. Fyrir hönd barna okkar, tengdabarna og barnabarna,
Kristján Fr. Guðmundsson.
+ Minningarathöfn um móður okkar.
INGIBJÖRGU GUÐMUNDSDÓTTUR,
frá Miðhrauni, 1 3.30. Útförin fer
verður-f Fossvogskirkju, föstudaginn 12. sept. kl.
fram frá Fáskrúðarbakkakirkju, Miklaholtshreppi laugardaginn 13
sept kl. 14 Bömin.
+
Sonur minn
HÁKON BARÐASON,
lézt í Landspiltalanum 6 þ m
Fyrir hönd vandamanna.
Teresfa Guðmundsson.
+
Faðir okkar,
SÓFUS GJÖVERAA, eldri,
andaðist I Sjúkrahúsinu Neskaupstað 5 september
Börnin.
+
Systir mín,
ÞÓRDÍS B. BILGER,
andaðist I Washington 5 sept Þeir, sem vilja minnast hennar eru
beðnir að láta Krabbameinsfélag íslands njóta þess.
Fyrir hönd aðstandenda,
GunnlaugurG. Björnson,
+
Hjartkær sonur minn,
JÓN JÓNSSON,
framkvæmdastjóri,
Langeyrarveg 11A, Hafnarfirði,
andaðist að heimili sínu föstudaginn 5. sept.
Anna G. Jónsdóttir.
+
MAGNÚS BJARNASON
sem lést hinn 29 ágúst verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 10 september kl 10 30 Blóm eru afþökkuð en þeir sem vilja
eru beðnir að láta Slysavarnafélagið njóta minningargjafa
Elln Þorgerður Magnúsdóttir,
Margrét Bjömsdóttir,
Bjarni Guðmundsson.
+
Föstudaginn 5 september lést að heimili sínu í Bandaríkjunum,
HELGA STEINUNN ÞORGEIRSDÓTTIR
frá Lambastöðum, Garði.
Bálför hefur farið fram.
Sigþóra Jónsdóttir,
Susan Edda Tuohy,
Þorgeir Jónsson
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför eiginkonu
minnar, móðurokkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
VIGDfSAR HELGADÓTTUR,
Laugavegi 137.
Jón Þorvarðarson
Böm, tengdabörn,
barnaböm og
ba rnaba rnabörn.