Morgunblaðið - 09.09.1975, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. SEPTEMBER 1975
31
staöa innan meistaraflokksins,
sem gerði Hermann er stundir
liðu fram að nokkurs konar þjóð-
hetju var staða markvarðarins.
Hann var t.d. með, að sigra fyrir
Val hvorki meira né minna en 10
sinnum I íslandsmótum. Auk þess
sex sinnum í landsliðskeppni fyr-
ir ísland. Voru það sex fyrstu
skiptin sem landsleikir voru
leiknir.
Á árunum 1933 til 1950 stóð
Hermann f marki Vals og um ára-
bil var hann talinn, og það með
réttu, slyngasti markvörður hér á
landi. Hermann var lengi aftasti
hlekkurinn f hinni annáluðu Vals-
vörn.
Hermann var málamaður góður
og fylgdist mjög vel með, við lest-
ur erlendra rita, öllum hræring-
um knattspyrnunnar með fram-
andi þjóðum.
Eftir að Hermann lagði skóna á
hilluna sneri hann sér að félags-
málum Vals og starfaði þar mjög
vel og mikið. Hin síðari ár var
hann formaður fulltrúaráðsins.
Hermann var laginn félags-
málamaður enda átti hann auðvelt
með að ná til manna. Léttur f
lund, bráðfyndinn en græskulaus.
Alltaf glaður og reifur tillögu-
góður og hugkvæmur. Leikur
ekki á tveimur tungum að slfkir
menn eru eftirsóttir til félags-
starfs og forystu enda var svo um
Hermann.
Valsmenn kveðja í dag Her-
mann Hermannsson, vin og
félaga. Þakkir okkar og vinar-
kveðjur fylgja honum er hann
leggur upp í hinzta áfangann.
Vér látum í ljós innilegustu
samúð okkar með konu hans og
dóttu&ættingjum og venzlafólki.
Valsmenn munu ætíð minnast
Hermanns sem eins f hópi beztu
sona Vals.
E.B.
Mig setti hljóðan, þegar hringt
var til mín á fimmtudagskvöldið
27. ágúst og mér tjáð, að minn
góði vinur og mágur, Hermann
Hermannsson, væri látinn. Oft
hafði ég verið hjá þeim hjónum í
sumarbústað þeirra við Meðal-
fellsvatn og verið á bátnum þeirra
með Hermanni við veiðar.
Það var fyrir um 30 árum, að ég
kynntist Hermanni náið. Ég man
ekki, að nokkru sinni hafi farið
kuldaorð milli okkar öll þessi ár,
hann var sannarlega vinur vina
sinna. A gleðistundum var hann
hrókur alls fangaðar og orð-
heppinn vel, en er vinir hans
urðu fyrir mótlæti í Iífinu, var
hann fyrstur manna til að rétta
þeim hjálparhönd. Því kynntist
ég bezt, þegar ég þurfti á vináttu
og hjálp að halda. Þá tóku þau
hjónin unga dóttur mfna til sín og
voru henni sem hún væri dóttir
þeirra f marga mánuði. Það var
stór stund í lífi Hermanns, er
hann giftist konu sinni, Unni.
Hún var honum góður lífsföru-
nautur, sem Hermann kunni vel
að meta. Þau eignuðust eina
dóttur, Frfðu, sem var sólargeisli f
lífi þeirra hjóna. Áður en
Hermann giftist eignaðist hann
dóttur, Ragnfrfði Guðbjörgu, sem
alltaf var kölluð Kúrrí. Voru hún
og fjölskylda hennar ætfð
velkomin á heimili þeirra hjóna.
Þegar vegír okkar Hermanns
skiljast, vil ég þakka honum alla
þá vinsemd sem hann sýndi mér
og börnum mínum alla tíð. Ég og
fjölskylda mfn sendum Unni,
Fríðu og Kúrri sumúðarkveðjur,
og ekki sízt mfnum góða tengda-
föður, Hermanni, sem nú f hárri
elli hefir misst konu sína og tvö
börn sín á stuttu tímabili.
Ég bið þann sem yfir okkur
vakir að gefa þeim styrk í sorg
þeirra. Sömu óskir sendi ég
systkinum hans og tengdafólki.
Páll Sigurðsson.
Kveðja frá LIQNS-félögum
„Þetta var vel gert!“ Það var
ekki sjaldan, sem þessi orð voru
sögð með hrifningu og aðdáun á
vellinum, þegar Hermann stóð f
marki Vals, eða þá landsliðs Is-
lands og varði hvert hörkuskotið
á fætur öðru. Þeir eru eflaust
margir, sem fyrst fóru að veita
Hermanni athygli á þessum árum,
og hafa fylgzt með honum æ
síðan. Hann lifir í hugum margra
knattspyrnuáhugamanna og mun
verða þeim hugstæður um
ókomin ár vegna sinnar snilldar
markvörzlu. — En Hermann var
gæddur mörgum öðrum góðum
kostum. Hann var góður drengur
og skemmtilegur félagi. Sæti hans
f Lionsklúbbnum Muninn verður
seint fyllt. Við félagar hans
höfum misst mikið og erum miður
okkar vegna brottfarar hans, en
sárastur er þó söknuður eigin-
konu og dóttur og sendum við
þeim okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Megi almáttugur Guð
styrkja þær og vernda um ókomin
ár.
Við félagar Hermanns í Lions-
samtökunum erum þakklátir fyrir
að hafa fengið að njóta vináttu
hans og starfskrafta meðan líf
entist. Hermann var duglegur og
áhugasamur Lions-félagi, alltaf
reiðubúinn til þess að leggja góðu
máli lið og tilbúinn til starfa að
verkefnum klúbbsins. Hann hafði
áunnið sér traust og virðingu
félaga sinna og var hrókur alls
fagnaðar á klúbbfundum.
Hermann var söngmaður góður
og þegar lagið var tekið á klúbb-
fundum eða skemmtikvöldum,
var hann oftast forsöngvari hjá
okkur. Hann skemmti okkur með
fiðluleik, hélt erindi um mesta
áhugamál sitt, knattspyrnuna, og
sýndi okkur myndir frá knatt-
spyrnuleikjum. Hann tók þátt i
umræðum um mannúðarmál og
átti drjúgan þátt í því að gera
starf klúbbsins litríkt og ánægju-
legt.
Þegar við nú, á kveðjustund,
stöldrum við og lítum yfir farinn
veg, er okkur efst f huga þakklæti
fyrir ánægjulega samveru og sam-
starf. Og þegar við ræðum um
félagsstarf Hermanns í klúbbnum
okkar, segjum við nákvæmlega
eins og áhorfendurnir á vellinum
áður fyrr: „Þetta var vel gert!“
Þ.J.
Sorgartíðindin um lát
Hermanns Hermannssonar sönn-
uðu hversu ótrúlega stutt getur
verið á milli lífs og dauða og
hvernig sakleysisleg tómstunda-
iðja getur snúizt skyndilega upp í
örlagaríkan harmleik.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann, þegar við kveðjum félaga
okkar f dag og þökkum honum
samfylgdina. Minningar sem við
eigum úr félagslífinu, f leikjum
og ferðalögum og samverustund-
um, sem allar eru tengdar gleði og
ánægju, því Hermann hafði þann
dýrmæta hæfileika, þá guðsgjöf
að koma samferðafólki sínu í gott
skap með sinni einstæðu kímni og
spaugsemi og hressti oft upp á
grámyglulegan hversdagsleikann
með gáskafullu glensi.
Hermann var aufúsugestur í
hópi okkar yngri félaga hans í
Val, kynslóðabil var honum
óþekkt fyrirbrigði, enda var hann
oftast manna kátastur. Oft rifjaði
Hermann upp ýms atvik úr knatt-
spyrnuför til Þýzkalands og
Englands árið 1956, „það var lfka
árið sem ég gerði ykkur að ís-
landsmeisturum" var hann vanur
að segja. I samkvæmi að leik lokn-
um og stórt tap og vonbrigð^greip
Hermann til fiðlunnar góðu sem
var hans yndi, og „græddi sárin".
Það atvik líður okkur seint úr
minni, en var einkennandi fyrir
Hermann. Hermann stofnaði og
söng með okkur f „tvöföldum
kvartett“, þá æfðum við gjarnan
heima hjá honum á Sjafnargötu,
enda var hann og hans elskuiega
eiginkona Unnur annáluð fyrir
gestrisni og hlýlegt viðmót.
Hann var fram á síðasta dag
lífið og sálin í starfsemi „Old
boys“ eða Fálkanna f Val og enn
klingir f eyrum ræðan sem hann
hélt um borð í „Reginu Maris" í
sumar á sinni fljúgandi þýzku,
eftir leik sem við háðum við skip-
verja en það var árviss atburður
sem Hermann stjórnaði. Hann var
alltaf með nýjar og ferskar hug-
myndir, sem við yngri félagarnir
áttum að framkvæma, ef við
hefðum dug til. Hann var okkar
elztur að árum en yngstur í anda.
Hermann Hermannsson
eignaðist á lffsleiðinni ótrúlega
marga vini og kunningja, sem
minnast hans f dag með söknuði
og trega. Minningin um Hermann
mun lifa lengi á meðal okkar,
félaga hans f Val, og þótt skarð
hans verði vandfyllt mun andi
hans svífa yfir vötnunum.
Gunnar Gunnarsson
I dag er til moldar borinn
Hermann Hermannssn, forstjóri
er lést af síysförum 27. ágúst
síðast liðinn. Stjórn Nemenda-
sambands Stjórnmálaskóla Sjálf-
stæðisflokksins vill minnast
Hermanns Hermannssonar f fáum
orðum og þakka þau stuttu en
mjög ánægjulegu kynni.
Hermann hafði um langt skeið
starfað að félagsmálum og var það
því engin tilviljun að hann var
valinn til að taka sæti f undir-
búningsnefnd er undirbjó stofn-
fund og drög að lögum fyrir
Nemendasambandið. Hann
gerðist þar þegar frumkvöðull og
starfaði að þessu verkefni með
sama dugnaði og hann hafði oft
sýnt á knattspyrnuvellinum. Á
stofnfundi Nemendasambandsins
var Hermann kjörinn til trún-
aðarstarfa, en honum entist ekki
aldur til að starfa að þvf verkefni
er honum hafði verið falið. Það
tekur okkur sárt að þurfa nú að
sjá á bak svo góðum dreng, er
Hermann var, en við gerum okkur
grein fyrir að þar eiga fleiri um
sárt að binda.
Eftirlifandi eiginkonu og
dóttur sendum við dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Stjórn Nemendasambands
Stjórnmálaskóla Sjálfstæðis-
flokksins.
Hermann Hermannsson var
starfsmaður Reykjavíkurborgar í
nærfellt fjóra áratugi. Hann hóf
starfsferil sinn í Sundhöll Reykja-
vfkur, en lengst var hann skrif-
stofumaður f aðalskrifstofum
Reykjavíkurborgar. Er hann lézt
hafði hann verið forstjóri Sund-
hallarinnar um nokkurt skeið.
Hermann var þannig meðal elstu
starfsmanna Reykjavíkurborgar,
þótt enn ætti hann eftir áratug i
aldurshámark opinberra starfs-
manna.
Starfsmenn Hermanns hjá
Reykjavfkurborg minnast hans
með hlýju og söknuði. Hann var
allra manna vinsælastur á vinnu-
stað, húshóndahollur með
afbrigðum, léttur og kátur og
félagslyndur umfram aðra menn.
Greiðvikni hans var nánast tak-
markalaus og nutu þess allir
menn, vinnufélagar, viðskiptavin-
ir borgarinnar og hinn stóri
hópur vina hans og kunningja.
Óhugsandi var að Hermann
Hermannsson ætti sér óvildar-
mann.
Fyrir langt og gott samstarf er
Hermanni að leiðarlokum flutt
þakklæti og kveðja okkar sem
með honum unnum. Persónulega
sakna ég Hermanns mikið. Ég
sakna heimsókna hans á borgar-
skrifstofurnar eftir að hann fór
þaðan. Mest sakna ég þess þó að
hitta hann ekki á Vellinum, og
ræða við hann um knattspyrnu,
sem var hans heimur, þar sem
hann þekkti og kunni allt. Það var
unun að hitta hann í hálfleik og fá
að bjóða honum i nefið og ræða
gang leiksins. Oft skildi hann mig
eftir með nýjan skilning á því sem
var að gerast og undraðist ég þá
glöggskyggni hans á flóknustu
blæbrigði knattspyrnulistarinnar.
Ástvinum hans öllum færi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Magnús Óskarsson.
Kveðja
frá Karlakór Reykjavíkur
Hermann Hermannsson var
starfandi söngmaður í Karlakór
Reykjavíkur 1951 til 1967 og æ
síðan virkur með eldri félögum
kórsins. Meðal félaganna var
hann mjög vinsæll, enda hrókur
alls fagnaðar þegar því var að
skipta, gamansamur og
orðheppinn. Þótt hann væri
hættur að starfa í kórnum, hafði
hann náið samband við hann og
voru þau hjónin t.d. með í Mið-
Evrópuferð kórsins 1973 og
ætluðu einnig með til Vestur-
heims nú hinn 1. október n.k.
Örlögin urðu samt önnur, og er
Hermann kvaddur i dag hinztu
kveðju; eftirjsá öllum þeim, er
yonum kynntust.
Eiginkonu hans og dætrum
sendir kórinn hjartanlegar
kveðjur og vottar þeim dýpstu
samúð.
Ragnar Ingólfsson.
KVEÐJA
frá Félagi sjálfstæðismanna f
Austurbæ og.Norðurmýri.
Hermann Hermannsson er
dáinn. Ég trúði ekki mfnum eigin
eyrum, þegar mér voru sögð þessi
tíðindi. — Þessi glaðlyndi fjör-
maður o'g góði drengur er horfinn
frá okkur.
Hermann Hermannsson var
mikill og góður sjálfstæðismaður
og var alltaf tilbúinn til þess að
fórna tfma sfnum og kröftum fyr-
ir hugsjónir og stefnu Sjálfstæðis-
flokksins. Þegar Félag sjálfstæð-
ismanna í Austurbæ og Norður-
mýri var stofnað fyrir nær þrem-
ur árum, var hann kjörinn í stjórn
þess. Hann var tillögugóður,
áreiðanlegur og traustur sam-
starfsmaður, enda var honum'fal-
ið það vandaverk að vera gjald-
keri félagsins, og því hlutverki
gegndi hann með miklum sóma.
Með geislandi Iffskrafti sfnum
og prúðmennsku heillaði hann
okkur öll, og með okkur bundust
vináttubönd, og við höfum átt
margar ánægjustundir með þeim
hjónum, Hermanni og Unni konu
hans, — ánægjustundir í gleði og
starfi, sem við viljum þakka af
alhug.
Unnur mín, minning um góðan
dreng mun styrkja þig í söknuði
þfnum og missi. Við vottum þér
og öllum ástvfnum okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
blessa ykkur og varðveita.
Ólafur Jensson.
Kveðja:
Jón Jónsson
frá Stokkseyri
f gær, mánudaginn 8. septem-
ber, var jarðsunginn frá Kefla-
víkurkirkju Jón Jónsson frá
Svanavatni í Stokkseyrarhreppi.
Jón fæddist á Stokkseyri 6. des-
ember 1893 og lézt 20. ágúst s.l.
eftir margra mánaða erfiða sjúk-
dómslegu. Jón var sonur hjón-
anna Jóns Grfmssonar, bónda og
hafnsögumanns á Stokkseyri og
Ingveldar Jónsdóttur frá Húsa-
tóftum á Skeiðum. Hann missti
móður sina 4 ára gamall og föður
sinn, er hann var á 9. ári en ólst
eftir það upp hjá föðurbróður
sínum Grfmi Grímssyni og konu
hans Þurfði Sigurðardóttur á Mið-
kekki í Stokkseyrarhreppi. 17 ára
að aldri réðst Jón í vinnu-
mennsku suður til Björns Ólafs-
sonar í Mýrarhúsum, og með
honum hóf hann sinn langa sjó-
mannsferil, fyrst á skútu um eins
árs skeið en síðar á togurum.
Minntist hann Björns ætíð af hlý-
hug og virðingu, svo og konu
hans, Valgerðar.
Árið 1918 keypti Jón jörðina
Miðkökk en Grímur föðurbróðir
hans var þá látinn og Þuríður
fóstra hans, sem hann hafði ætíð
miklar mætur á, hafði brugðið búi
og flutzt niður á Stokkseyri. Þann
31. október 1920 kvæntist Jón
Margréti Sigurðardóttur frá
Miklaholtshelli f Flóa. Byggðu
þau jörðina upp að nýju bæði
ibúðar- og peningshús og bjuggu
þar allan sinn búskap eða þar til
þau slitu samvistum eftir 15 ár.
Jafnframt búskapnum stundaði
Jón af og til sjómennsku, mest á
togurum, enda erfitt á þeim tfma
fyrir efnalftið fólk að koma sér
upp búi. Sýndi hann í þessum
efnum fádæma atorku og dugnað.
Þau hjónin eignuðust 4 börn,
Bjarna, sem lézt á 6. aldursári 20.
maí 1927, Ástvald rafvirkjameist
ara i Reykjavík, Sigurð forstjóra f
Reykjavík, og Hólmfrfði Þórunni
Ragnherði, sem lézt 25. marz 1971.
Árið 1937 fluttist Jón til Kefla-
vikur og litlu síðar synir hans
báðir. Hélt hann þar heimili fyrir
þá, fyrst í leiguhúsnæði en síðar á
Suðurgötu 33 sem hann keypti.
Skömmu eftir að synir hans flutt-
ust að heiman og stofnuðu sfn
eigin heimili, fluttist Hólmfríður
dóttir hans til hans og stofnaði
þar sitt heimili. Bjó Jón á heimili
dóttur sinnar þar til hún lézt en
þá fluttist hann til Reykjavikur
og bjó hjá systur sinni, Sigur-
björgu á Klapparstíg 9. Með þeim
systkinum höfðu ætið .verið
miklir kærleikar. Hún missti
mann sinn fyrir nokkrum árum
og lét Jón sér mjög annt um hag
hennar. Jón var einn níu systkina
og eru 2 systur enn á lifi. Jóni var
alla tið mjög annt um systur
sínar, heimsótti þær, þegar hann
gat því við komið, og gerði sér far
um að verða þeim að þvf liði sem
hann gat. Síðustu mánuðina, sem
Jón hafði fótavist dvaldi hann að
mestu hjá syni sínum Ástvaldi og
konu hans. Hann var rúmfastur
frá því fyrir áramót og lá á Landa-
kotsspftala og lézt þar.
Jón var mörgum fágætum kost-
um búinn. Hann var glaðvær svo
að drungi hversdagsleikans hvarf
í návist hans, vingjarnlegur og
hjálpfús og ætíð reiðubúinn að
rétta hjálparhönd, þar sem hann
gat því við komið, einlægur og
trúr svo að til þess var tekið,
atorkusamur og dugnaðarforkur
hinn mesti. Eftir að leiðir þeirra
hjóna skildu, helgaði Jón börnum
sínum og barnabörnum líf sitt að
mestu og var þeim ómetanleg stoð
í lífsbaráttu þeirra. Hann sýndi
einnig systrum sínum og öðrum
ættingjum mikla ræktarsemi
enda var hann með afbrigðum
frændrækinn. Hann eignaðist
marga kunningja og vini og hélt
mikla tryggð við þá. Vissi hann af
einhverjum gömlum félaga, en
svo kallaði hann fyrrum skips-
félaga sína, eða einhverjum vin-
um eða kunningjum, sem áttu við
veikindi eða aðra erfiðleika að
striða, var hann ekki i rónni fyrr
en hann hafði heimsótt þá ef vera
kynni að hann gæti á einhvern
hátt létt þeim baráttu þeirra.
Vera kann, að einhverjum
kunni að finnast þetta hljóma
sem oflof, sem mönnum er gjarnt
að hlaða á þá sem látnir eru en
eftir nær tuttugu ára sambúð með
Jóni finn ég fyrir vanmætti
mínum til að lýsa eins og vert
væri þeim kostum, sem hann var
búinn. Sagt er að i nákvæmlega
sama mæli og menn veiti gleði
muni þeir hljóta gleði og eins og
menn sái muni þeir uppskera, og
fáir eru þeir sem ég hefi kynnst á
lífsleiðinni sem að minum dómi
hafa betur sáð til uppskeru
þeirrar tilveru sem Jón er nú
horfinn til.
Um leið og ég votta ættingjum
Jóns hluttekningu mína vil ég
bera fram þá ósk að þeir og sem
flestir aðrir mættu bera gæfu til
að þroska i sem ríkustum mæli
með sér þá eiginleika sem mér
eru minnisstæðastir og ég mat
mest í fari Jóns Jónssonar.
Blessuð verið minning hans.
S.J.