Morgunblaðið - 14.09.1975, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. SEPTEMBER 1975
Réttlœti —
Gömul þjóðsaga
niður að fljótinu. Þar fann hún, af til-
viljun, geiturnar. Einn lítill kiðlingur
hafði hrasað á milli steinanna og fót-
brotnað.
Hún lyfti kiðlingnum upp til að bera
hann heim. Þegar hún kom að staðnum
þar sem heyrnarlausi maðurinn sat og
drakk kaffið sitt, stöðvaði hún til að
þakka honum fyrir hjálpina. Og í þakkar-
skyni bauð hún honum kiðlinginn.
En heyrnarlausi maðurinn skildi ekki
eitt orð af því sem hún sagði. Þegar hún
rétti honum kiðlinginn, hélt hann, að
hún væri að ásaka hann fyrir að eiga sök
á óhappinu, og varð reiður.
„Þetta kemur mér ekkert við,“ hrópaði
hann.
„En þú leiðbeindir mér,“ sagði konan.
„Þetta kemur alltaf fyrir geitur,“
hrópaði maðurinn
„Ég fann þær þar sem þú sagðir að þær
væru,“ sagði konan.
„Farðu Ieiðar þinnar, og láttu mig í
friði, ég hef aldrei séð þetta áður!“
hrópaði maðurinn.
Fólk sem átti leið þarna um, stöðvaði til
að hlusta á rifrildið.
Konan útskýrði fyrir þeim.
„Ég var að leita að geitunum mínum,
og hann vísaði mér niður að fljótinu. Nú
vil ég gjarnan gefa honum þennan
kiðling".
„Þetta er móðgun!“ hrópaði maðurinn
hátt. „Ég geng ekki um og brýt fætur.“
Og í hamaganginum sló hann konuna.
„Aha, sáuð þið þetta? Hann sló mig!“
sagði konan. „Ég skal fara með hann
fyrir dómarann."
Svo fór konan með kiðlinginn í fang-
inu, heyrnarlausa manninn og alla
áhorfendurna til dómshússins. Dómarinn
kom út til að hlusta á ákæruna. Fyrst
talaði konan, síðan maðurinn og því næst
áhorfendurnir. Dómarinn sat og kinkaði
kolli. En það hafði lítið að segja, því
dómarinn var — eins og maðurinn fyrir
framan hann alveg heyrnarlaus. Þar að
auki var hann mjög nærsýnn.
Að lokum lyfti hann upp annarri hend-
inni, og allir þögðu. Svo tilkynnti hann
dóminn.
„Svona fjölskylduófriður er móðgun
við keisarann og helgispjöll fyrir kirkj-
una,“ sagði hann hátíðlega. Hann sneri
sér að manninum.
„Frá og með deginum í dag hættir þú
að misþyrma konunni þinni,“ sagði hann.
Síðan sneri hann sér að konunni með
kiðlinginn í fanginu.
„Og hvað þig snertir, hættu þá að vera
svona löt. Reyndu nú að hafa matinn til á
réttum tíma fyrir manninn þinn.“
Svo leit hann hlýlega á kiðlinginn og
sagði.
„Og varðandi þetta fallega barn vona
ég að hún lifi lengi og verði ykkur báðum
til mikillar ánægju.“
Mannfjöldinn dreifði sér, hver fór í
sína átt.
„Þetta er alveg stórkostlegt,“ sögðu
þau hvert við annað. „Hvernig fórum við
að áður en við fengum dómara og rétt-
læti.“
vi«>
MORö-tlK/
kAreiNU
Þeir voru að segja á golfvellin- _____
um að við hefðum eignazt son? , 1 't'"'
Heyrðu! Ef það er innbrots
þjðfur, liggur Karatebðkin á
eldhúsborðinu eins og venju-
lega!
BÖLVAÐ VATNS-VEPUR ! ALLT ~JT
W^' ------ - ;.........
/ ✓ / ltil að auka UTGERÞAR - KOSTNAÐINM
\(&ARA ÖBLANDA0 .
\ 'I KVÖL0 DROPI !!J
Sf&tfOA/D J9í-w- >
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Liliian
O'Donnell
ÞýSandi Jóhanna
Kristjónsdðttir.
46
legur og yfirvegaður iingur mað-
ur?
— Þér skuluð ekki halila að
hani' ‘A ‘i,fi»lningalai" *” '—1 á
mðlí er h;«nn mjiig liliinniuga-
na-mui «g n< fur hugsa .,im
þella. Ilanii \ar niðurbrnlinn eft-
ir það sem gerðisl.
— Ga-ti það hugsa/.l frú l'nter-
wood, að sonur yðar, sem þðtti
svona ákaflega va'nlu um syslur
sína, gaMi liafa borið dulið hatnr
tii iin"fió Shaw — halur sem
hann leyndi fyrir fjiilskyldu
sinni ?
— Nei! Við re.vndum að áfeilast
hana ekki fyrir það s>‘i:i gerðist.
Við lissinn að shein akstursskil-
yrði þetta kiiild var áslu'ðan fyrir
slysinu.
— En o|iinberlega var sökiu
lögð á hana. frú l'nlerwood. Það
vitið þér fullvel. Og þrált fyrir
það aö hún neitaði að eiga siik á
slysinu held ég að innst inni hafi
hún ásakað sjálfa sig. Þér haldið
ekki að hún hafi reynt að koniasl
til botns í niálinu u{i|i á eigin
spftur? Og hafi þá sett sig i sam-
band við Tomothy til að fá hann
til að hjálpa sér að komasl að
saiinleikununi?
— Ilefði htín snúið sér til okkar
hefðum við ekki vfsað henni á
bug, þéitl það hefði án efa verið
óþa'gilegt vyrir báða aðila. En
hún hefur aldrei snúið sér til
okkar — og við höfuni aldrei
funtliö hvöt h.iá okkur til að leila
hana uppi.
— Kannski hefur hún fengið
kunningja lil að snúa sér til sonar
ykkar?
— Timothy hefði án efa sagt
okkur frá því, svaraði hún kulda-
lega.
I)a\ id reis að fa-tur.
— Viljið þér gera mér þann
greiða að hiöja son yðar að
hringja (il mín, sagði liann og
skrifaði siinanúniei á mióa.
— Hvena'i' sögðuð þér að mað-
urinn yðar ka‘mi heim, frú Unter-
wood.
— Charles, sagði hún undrandi.
— Ekki fyrr en á sunnudags-
kvöldið.
— Jæja þá. Eg bið þá afsökunar
á ónæöinu og þakka f.vrir frú
Unteruood.
Davill þaut út að hflnum. Um
leið og hann beygði sig fram til
að setja kveikjulykilinu í, kom
hann auga á uppljómaða glugg-
ann á fyrslu hæðinni. Hann
sveigði f flýli út á hliðarveg, ók
kringum húsið og kom þá aftur úf
á llolty I.ane. Ilann sliikkti á Ijös-
unum og lét bflinn renna hljóð-
l.-ga sfðasta .pölinn. Hann þurfti
ekki að bfða lengi.
Nokkrum mínútum sfðar \ ar
bfKkúrshurð opnuð og stór svart-
ur bíll hvarf á ofsahraða út úr
innkeyrslu nni.
David setti bflinn f gang og hóf
cllingarleik með Ijósin slökkl og
augnaráðið neglt á afturljós bíls-
ins á undan honum.
Það var erfitl að gera sér grcin
fyrir áttunum í myrkrinu sem
varð enn svarfara í hvert skipli
sem hinn hfllinn ók i beygju eða
fór niður brekku. Ilann varð að
gæta þess að aka ekki of na-rri
honuni, en missa þó ekki af hon-
um út f myrkrið. Honum varð sem
snöggvast hugsaö til Diane Quain
og gerði sér Ijósl að hann hefði
auðvitað áll að hringja til hennar.
Nú var ómögulegt að standa við
kvöldverðarboðið. En hann von-
aði hún skildi aðstöðu hans og
fyrirgæfi lionum.
Billinn á undan honum ók
greitl og tók allskonar beygjur og
sveigjur, svo að David var ger-
samlega áttavilltur. Þegar hann
andartaki sfðar kom að vegamót-
um var hann alveg ringlaður.
Kíllinn svarti sást hvergi, en
skyndilega lausl hugsun niður f
David. Ilann ók á iniklum hraða
áfram. Sér til ánægju sá hann
stóra Oldsmobilinn standa við
hús frú Stukcys.
Það var Ijós f gluggum og þvf
ályklaði hann sem svo aö frú
Stukey va>ri heima. Aftur á móti
var ekkert Ijós í hfbýlum þeim
sem Arbtur Talme.v liafði búið í.
Link velli þvf fyrir sér um stund
hvort lögreglan hefði sett varð-
mann við fbúðina. Sennilega
ekki. Að minnsta kosti vonaði
hann að þar va>ri enginn. Stundu
sföar sá hann háa og kraftalega
veru fara úl úr Oldsmobflnum og
hlaupa f áttina að tröppuinim.
David beið þar til maðurinn var
horfinn fyrir liornið. Svo heddist
hann á eftir honum. Hann lét trén
skýla sér og velti fyrir sér næsla
leik, átti hann að fiýta sér að
kveðja lögregluna á vettvang eða
bföa hér unz hann væri viss um að
maðurinn væri kominn upp í í-
búðina? Hann tók sfðari kostinn
og þrýsti sér upp að veggnum og
reyndi að láta sem minnst fyrir
sér fara.
Harry Piek hafði komið hoðum
til Talmeys prófessors verðandi
Timothy Unterwood. Hér væru
komin tengslin milli Mariettu
Shaw, Talmey og þriðja manns-
ins, sem David hafði svo ákafl
ieitaö að. Auk þess fannst hér
samband milli bflslyssins, sem
David hafði löngum grunað að
va'ri fyrsti þátturinn f harmlcik
leikkonunnar. Ilann liafði frá
upphafi lalið að röddin f sfman-
um hefði veriö karlmannsrödd.