Morgunblaðið - 09.11.1975, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. NÖVEMBER 1975
39
Ingólfur Örn Ás-
björnsson — Minning
kvæmni hans, hæversku og
lipurðar, enda var hann vin-
margur.
Ég þekkti hann allvel, en þó þá
best, þegar heilsu hans fór að
hnigna, þá kynntist ég manni,
sem æðrulaust beið þess, sem var
á næsta leiti. Með stakri sálarró
og öryggi horfði hann inn f eilffð-
ina, sem okkar allra bíður fyrr
eða siðar.
Minningar um látinn vin eru
margar og hugljúfar — þær
geymast, en gleymast ekki. Ég er
þakklátur fyrir að hafa átt slíkan
vin.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við hjónin, frú Ingi-
björgu, börnunum og öðrum ást-
vinum hans
Gísli Sigurbjörnsson.
Það er nú svo að viðbrögð
manna eru misjöfn er sorg eða
gleði ber að höndum, oftast eru
það sorgarfregnirnar er valda
sterkustu geðhrifunum, og svo fór
um mig, er mér barst að eyrum
andlátsfregn tengdaföður míns,
Jónasar Hallgrímssonar, þrátt
fyrir það að búast hefði mátt við
því síðustu dagana að óðum drægi
að skapadægri eftir langa sjúk-
dómslegu. Lífssaga Jónasar
verður af öðrum rituð, sem
kunnugri eru starfsævi hans. En
mér er efst f huga að þessu sinni
að færa honum þakkir mínar og
barna minna fyrir ræktarsemi
hans og umhyggju, ásamt fyrir-
bænum um guðlega fyrirgreiðslu
á vegferð hans á óskalandinu bak
við tjöldin. Börnin sakna afa síns
og minnast jólanna sem nú nálg-
ast og heimboðanna á jólunum
undanfarin ár hjá afa og Imbu,
sem nú koma aldrei aftur. Örlögin
verða ekki umflúin, en erfitt
verður samt að sætta sig við þau.
Mér verður á þessari kveðjustund
ofarlega í huga heimsóknir þeirra
hjóna á heimili mitt um mörg
undanfarin ár. Ég vil votta eigin-
konu hans og börnum þeirra,
dýpstu samúð mína og fjölskyldu
minnar á sorg þeirra og minnast
um leið trygglyndi konu hans, er
hún naumast vék frá beði hans í
hinni löngu sjúkdómsraun en hún
á lfka dýrmæta minningu um
ástvin sinn, sem vissulega dregur
úr sárasta sviðanum. Eg bið Guð
að blessa minningu tengdaföður
míns.
Guðrún Örk
ÁRIÐ 1964 var ég svo heppinn að
kynnast Jónasi Hallgrímssyni.
Fjölskylda mfn var þá nýflutt
til landsins eftir langa dvöl
erlendis.
Eignaðist ég nýja vini meðal
skólasystkina og f ýmsu æskulýðs-
starfi.
Árið 1964 var stofnuð yngri
deild í Félagi Frímerkjasafnara
og kynntist ég þá Jónasi, sem var
varaformaður í félaginu.
Jónas leiðbeindi okkur strákun-
um í yngri deild á margan hátt.
Það eitt að hafa hann á meðal
okkar var lærdómur útaf fyrir
sig, enda Jónas mikill smekkmað-
ur og fróður um alla hluti.
Sérstakt dálæti hafði hann á
öllu sem snerti Svíþjóð, enda
tengsl hans við það land, f gegn-
um frímerkjasöfnunina, sterk.
Mér þótti vænt um Jónas og
sakna hans, Það er hverjum ung-
um manni nauðsynlegt að eiga
vini sem eru töluvert eldri en
hann sjálfur.
Það er styrkur að þekkja þá,
sérstaklega í gegnum óstöðug-
leika unglingsáranna.
Jónas vann á Manntalsskrif-
stofu Reykjavíkurborgar. Fór ég
oft til hans, bæði i Pósthússtræti,
meðan skrifstofan var þar, og síð-
ar f Hafnarhúsið.
Ræddum við mikið saman um
ferðalög, Svíþjóð, sameiginlega
kunningja, frímerkjasöfnun og
margt fleira.
Með Jónasi Hallgrímssyni er
horfinn maður af þeirri jákvæðu
manngerð, sem sjaldgæft er að
kynnast og vil ég þakka fyrir þær
stundir er við áttum saman. Ég vil
votta frú Ingibjörgu, börnum
þeirra Jónasar og öðrum ættingj-
um, mína dýpstu hluttekningu.
F.A.B.
Þegar við nú kveðjum Jónas
Hallgrffnsson, fyrrv. formann
félags okkar, hinztu kveðju, er
margs að minnast og mikið að
þakka.
Við þökkum áhugann og hvatn-
inguna, sem hann gaf okkur.
Hann var með lífi og sál f hverju
því máli, sem hann tók að sér. Við
minnumst glaðra og góðra stunda
á fundum í félaginu okkar og
frímerkjasýninganna, sem hann
átti stóran hlut að.
Fædd 3.11 1963
Dáin 31.10 1975
Fagur vetrarmorgunn, börnin
að hópast í skólann. Ég stend við
stofugluggann og bíð eftir að gefa
vinkonu dóttur minnar merki um,
að hún sé farin á undan henni í
skólann, en hún kemur ekki, hlýt-
ur að vera veik.
Það er barið á útidyrnar, úti
stendur telpa, vinkona þeirra
beggja, það leynir sér ekki, að
eitthvað er að. Hún segir formála-
laust: Dóra Magga er stórslösuð.
Þar sem ég stend ráðþrota og
hlusta á orð telpunnar, hverfur
mér þessi komandi vetrardagur,
en því skýrari verður í huga mfn-
um annar vetrardagur, október-
dagur fyrir fjórum árum. Þá
flutti lítil 7 ára snót vestur á
Seltjarnarnes. Fór hún frá kær-
um vinkonum og skólanum, sem
hún hafði sótt sitt fyrsta skólaár.
Hún var óörugg f þessu nýja
umhverfi, þekkti engan, hvorki í
skólanum né heima við sitt heim-
ili. En fljótlega varð telpa sam-
ferða henni heim, hún bjó stutt
frá heimili okkar. Hún vildi koma
inn og tala betur við þessa nýju
skólasystur sfna. Þetta var Dóra
Magga og Dóra Magga tók svo
sannarlega málin í sínar hendur.
Nesið var besti staðurinn á ís-
landi og skólinn var finn, sem
sagt, burt með allan kvíða. Frá
þessum degi og þar til yfir lauk,
urðu þær samferða næstum hvern
dag f skólann.
Dóra Magga var árrisul telpa og
kom þvf oft tímanlega. Þær nutu
þessara morgunstunda, þurftu
mikið að tala saman, stundum
varð mér á að hasta á þær, minna
þær á skólabjölluna. En það voru
óþarfa áhyggjur, því að það stóð
heima allt er Dóra Magga sagði i
upphafi um skólann sinn og eng-
an skóladag vildu þær missa.
Þessar morgunstundir veittu mér
gott innsýni í skólalífið.
Tvö ár liðu, þær hættu að leika
sér með brúður, nú eru þær líka
komnar í tfu ára bekk. Svo kom
gleðifréttin; Dóra Magga hafði
eignast systur. Til þessa þessa
hafði hún verið einkabarn for-
eldra sinna. — Nú birtist mér ný
hlið á vinkonu okkar, sterk
ábyrgðartilfinning I garð litlu
systur sinnar. Hún ætlaði að
passa þessa systur sína svo vel, að
mamma gæti áhyggjulaus skropp-
ið að heiman.
Þær stækka og dafna, áhuga-
málum fjölgar, þær vinna skáta-
heitið, já, mikið var að gera þessa
æskudaga. Dóra Magga var ekki
fyrir neina lognmollu. Þeir urðu
margir sunnudagsmorgnarnir, er
hún kom og vakti vinkonuna. Þær
skyldu selja merki og aldrei hætti
hún við þá sölu þótt vinkonan
vildi heldur sofa lengur. Þá var
það kvenfélagið, þar var mamma
gjaldkeri. Að hjálpa mömmu við
að rukka var árviss atburður hjá
þeim. Svo var það 100 ára afmæli
skólans þeirra kæra. Þar kom
Dóra Magga fram ásamt skólasyst-
kinum sinum. Þarna stóð hún
prúð og örugg. Þótt árin yrðu
bara 12, fannst mér hún óvenju
þroskuð andlega. Hún hafði feng-
ið góðar gjafir í vöggugjöf og ekki
var ég í neinum vafa um, að hún
hefði orðið mikil félagshyggju-
vera, ef ævidagarnir hefðu orðið
fleiri. Strax fyrsta daginn, er hún
kom á okkar heimili, varð mér
ljóst, að þessi litla hnáta átti sína
fjölskyldu í þess fyllstu merk-
ingu, mömmu, pabba, ömmur, afa
og alla hina. Ég hitti ekki aðra úr
fjölskyldunni en foreldra hennar,
en eftir þessi fjögur ár finnst mér
ég þekkja þau meira eða minna.
Dóra Magga var stolt af sinni fjöl-
skyldu og mikið gat hún hlegið
hjartanlega, þegar ég ruglaði
Við vitum, að hann átti við
mikla vanheilsu að striða slðustu
árin, en lífskraftur hans og þrek
kom þá líka vel í ljós. Gull skírist í
eldi og þrek manna kemur þá bezt
í ljós, er mest á reynir.
Konu hans, börnum og öðrum
ástvinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Stjórn Félags frímerkjasafnara.
saman ömmu og afa í Rofabæ og
ömmu og afa í Breiðabliki.
Þessu fólki öllu þakka ég hjart-
anlega fyrir önnu Siggu. Þeirra
dyr stóðu henni opnar. Þegar ég
rita þessi kveðjuorð, verður mér
hugsað til siðastliðins sumars,
önnur var á Nesinu sínu kæra,
hin I annarri heimsálfu, þá fékk
ég enn eina staðfestingu á, hversu
traust þeirra vinátta ver. Orðstir
Dóru Möggu hafði borist vestur
um haf. Það leyndi sér ekki, það
heyrði ég, er ég dvaldi þar sfðast-
liðið haust. Og oft kom Dóra
Magga að fá fréttir af vonkonunni
eða sýna mér nýkomið bréf. Mikið
vrði nú eaman að hittast f haust.
Ovænt skiljast leiðir, og nú er
það vinan, sem verður eftir á Nes-
inu þeirra kæra, en Dóra Magga
leggur upp I ferðina miklu til
fyrirheitna landsins og sá einn,
sem öllu ræður veit tfmamörk
þeirrar ferðar. Arin þeirra saman
hérna megin landamarkanna
urðu bara fjögur, en þeirra ára
nutu þær að fullu. Það er von
mfn og trú, að f fyllingu tímans
muni þær aftur verða samferða
og þá um veginn handan við móð-
una miklu.
Eina ósk á ég Steinunni, systur
Dóru Möggu til handa á þessum
12 ára afmælisdegi systur hennar,
þegar þetta er ritað, að hún erfi
dugnað hennar, gáfur og ræktar-
semi við foreldra sína og fjöl-
skyldu. Foreldrum Dóru Möggu,
öldu og Birni, ömmu í Breiðabliki
og ömmu og afa í Rofabæ og öll-
um vottum við hjónin og Anna
Sigga dýpstu samúð.
Megi það verða huggun okkar
allra, að afi í Breiðabliki tekur á
móti vinunni okkar, þegar hún
kemur að þeirri strönd sem bíður
okkar allra.
Blessuð sé minning þeirra
beggja.
Sigrfður S. Sigmundsdóttir.
Drottinn gaf og drottinn tók.
Þessi orð koma okkur ósjálfrátt f
hug þegar við heyrum að hún
Dóra Magga sé dáin, hún, sem
alltaf var svo kát.
Það var fimmtudaginn
30. október að okkur
skólafélögunum barst sú
sorgarfrétt að skólasystir okkar,
Dóra Magga, hefði lent f
alvarlegu bílslysi. En okkur datt
ekki f hug hve alvarlegt það var.
Fyrir 6 árum hófum við skóla-
göngu okkar, og höfum alltaf
haldið hópinn. Dóra Magga var
góður skólafélagi, og ætíð var hún
reiðubúin að taka málstað þeirra
sem minna máttu sín.
Dóra Magga er horfin okkur, en
hún mun lifa i minningum okkar.
Við skólafélagar hennar vottum
foreldrum og aðstandendum
hennar okkar dýpstu samúð, og
biðjum Guð að styrkja þau í
sorgum þeirra.
Blessuð veri minning hennar.
12 ira bekkir i Mýrarhúsaskðla
Fæddur 30. aprfl 1944
Dáinn 23. október 1975.
Enn á ný hefur maðurinn með
ljáinn höggvið skarð f þann hóp
vina minna sem ég á kærastar
minningar um.
Hann Ingólfur er dáinn. Við
Ingólfur kynntumst fyrst á
sjúkrahúsi, hann hafði þá orðið að
hætta námi í fimmta bekk
Menntaskóla Reykjavíkur sökum
vanheilsu. Ungur að árum varð
Ingólfur fyrir því óláni að detta af
hestbaki og hlaut við það slæmt
höfuðhögg, svo slæmt að hann bar
aldrei sitt barr eftir það, en hann
var gæddur einstökum viljastyrk
og ósérhlffni og ákveðinn í að
gefast ekki upp f lffsbaráttunni,
hann hóf því nám á ný við
Kennaraskóla íslands og lauk þvf
námi með ágætiseinkunn árið
1970. Árið 1971 lauk hann svo
stúdentsprófi. Las utanskóla en
kenndi við Árbæjarskóla sam-
timis. Þrátt fyrir að hann var oft
þjáður í höfði, leysti hann hvort
tveggja af hendi með sóma. Hann
var þá ráðinn kennari við lands-
prófsdeild Ármúlaskóla og
kenndi þar til vorsins 1975.
Ingólfur var gjörvulegur maður
bæði í sjón og raun, hann var ekki
einn þeirra manna sem safna um
sig stórum vina- eða kunningja-
hópi en tryggur vinum sfnum.
Hjálpsamur var hann, sérlega
þeim er áttu við vanheilsu eða
erfiðleika að striða.
Ég álft það ekkert ofhól, þó ég
vitni f það sem stendur i
Matteusarguðspjalli 5.41. Biðji
einhver þig að ganga með sér eina
mílu, þá far þú með honum tvær.
Þannig var Ingólfur. Ingólfur var
mjög náttúrugreindur og á miklu
hærra þroskastigi en jafnaldrar
hans, hann var sannur listdýrk-
andi, hafði yndi af góðri hljóm-
list, en þó aðallega klassískri,
myndlist, höggmyndalist o.s.frv.
Hann hafði næmt auga fyrir
náttúrufegurð, bláma fjallanna,
morgunroðanum ög blómunum.
Áhugaljósmyndari var hann með
afbrigðum góður og átti gott safn
mynda úr riki náttúrunnar. Jafnt
af því smæsta sem stærsta. Einnig
var hann hagmæltur vel, en
flíkaði því lftt. Ef Ingólfur ein-
setti sér að ná einhverju vissu
markmiði, vann hann að því að
slfku kappi og ósérhlífni að það
mun oft hafa orðið þess valdandi,
að hann ofgerði heilsu sinni.
Guðmundur Jónsson, Hólma-
vík, var fæddur að Skeljavík 17/4
1897, en lézt 27/10 1975. Foreldr-
ar Guðmundar, voru Jón Einars-
son og Sigríður Magnúsdóttir,
Jónssonar frá Kleifum f Kalbaks-
vík. Ungur fór Guðmundur i
fóstur til Guðmundínu Kristjáns-
dóttur og Þórarins Hallvarðs-
sonar sem bjuggu þá stórbúi að
Ósi við Steingrímsfjörð. Það var
mannmargt heimili, yfir tuttugu
manns, að sögn Ingimundar Ingi-
mundarsonar, er ólst þar upp lika.
Þar var mikið unnið og líka margt
sér til gamans gert. Jón f aðir Guð-
mundar hvatti þó til aflrauna með
því að þeir reyndu krafta sfna á
þremur steinum, er það stóðu á
hlaði; hétu steinar þessir
Amlóði, Miðlungur og Full-
sterkur. Þegar þeir gátu lyft
Fullsterkum fengu þeir að
launum kandísmola. Jón var
fátækur maður eins og fleiri f
þá daga. Hann kenndi þeim líka
að fara með byssu; hann þótti
skytta góð. Ingimundur hefur
beðið mig að bera sfna bestu
kveðju til Guðmundar með
hjartans þökk fyrir langa og góða
samfylgd og vinarhug, aðstand-
endum vottar hann samúð sína.
Eftir að Guðmundur fer frá Ósi
er hann við sjó á togurum hér
syðra og smærri bátum heima á
Hólmavfk. Hann þótti hinn góði
verkmaður að hverju sem hann
gekk. Hann stofnaði heimili með
Ingólfur var sonur merkishjón-
anna Ásbjörns Stefánssonar
læknis og Ásdísar Guðmundsdótt-
ur, sem er nýlátin. Ég var nógu
kunnug Ásdisi heitinni til að vita
að einkunnarorð þeirra hjóna
voru fyrst og fremst þessi: Gott
mannorð er mikill auður, meira
virði en silfur og gull. I þeim anda
voru Ingólfur og systkini hans
alin upp, enda eiga þau Ásbjörn
og Ásdís heitin miklu barnaláni
að fagna. Ingólfur kvæntist Arn-
þrúði Sæmundsdóttur 21. desem-
ber 1973 úti f Svíþjóð, þar sem
hún var þá við nám. Arnþrúður
gerðist sfðan forstöðukona að Sól-
heimum í Grímsnesi 0g bjuggu
þau hjónin þar, önnuðust og
hlúðu að börnunum sem alltaf
verða börn. Þetta starf mun
hafa átt einkar vel við
Ingólf, að kenna þessum börn-
um, útskýra fyrir þeim það
sem þeim hafði ekki skilist
áður, opna augu þeirra fyr-
ir því sem þau höfðu ekki
skynjað fyrr, en hann varð ekki
þeirrar blessunar aðnjótandi að
fást við þetta starf nema um hrið.
Að síðustu vil ég þakka Ingólfi
fyrir allt sem hann lagði á sig mér
og minni fjölskyldu til heilla. Ég
votta eiginkonu Ingólfs, föður,
systkinum öðrum honum skyldum
og tengdum dýpstu sarnúð mina.
Ég gat þess áður að Ingólfur var
hagmæltur vel. Morgunroðinn var
tákn hans um fegurð og nýja
áfanga. Hann gengur nú á vit
morgunroðans og nýs áfanga þar
sem fegurðin ríkir ein.
Aslaug Ólafsdóttir.
heitkonu sinni Sigriði Sigurðar-
dóttir frá Brúará í Kaldrananes-
hreppi. Þau áttu saman fimm
börn, allt dugmikið fólk, Fjólu,
sem hefur simavörslu á Hólma-
vík, Einar, skósmið hér í borg,
Þórarin, skipstjóra á Akranesi, og
Artúr, bflstjóra á Hólmavik, Lauf-
eyju sem dvelur ytra.
Guðmundur byggði stórt og
vandað steinhús ásamt tengda-
syni sínum Stefáni, sem er frysti-
hússtjóri á Hólmavík. í kringum
það hús er vel hirtur garður, einn
hinn fegursti trjá- og blóma-
garður þar og þó víðar væri leitað.
Þau voru bæði samhuga og sam-
hent við að gera garðinn að þeim
yndisreit sem hann er og von-
andi verður. Við hann áttu þau
mörg handtök og margir svita-
dropar hafa fallið við gerð hans.
Mig langar að minnast hennar
Sigrfðar fyrst ég tók mér penna í
hönd. Sigríður var afburða dug-
leg kona. Hún var lærð sauma-
kona, saumaði karlmannsfatnað
auk alls annars. Hún hefur átt
drjúgan þátt í að koma börnunum
til manns. Hún var listfeng kona,
af henni var margur listmunur
unninn, þö ekki væri haldin sýn-
ing, en sá sem kom þar í hús hlaut
að koma auga á. 1 því húsi átti ég
marga hugljúfa stund.
Guðmundur var um margra ára
skeið afgreiðslumaður við Kaup-
félag Steingrímsfjarðar, hann af-
Framhald á bls. 26
Dóra Margrét Björns-
dóttir — Minning
Guðmundur Jónsson
Hólmavík — Minning