Morgunblaðið - 07.04.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. APRÍL 1976
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelíilíK4re
Sigurður
Gunnarsson þýddi
aó beina athygli i'ólksins frá mönnunum,
sem.....“
,,Hvað segiróu?...Halló?“
,,..sem voru á m<!Óan aó leegia jarö-
sprengjur viö landamærin.
()g enn þá var mödimm nótt hér á
holtinu, í mýrlendinu noróan vió Djúpa-
vatn.
TÓLFTI KAFLI
Nýr dagur rann upp, heitur og heiðrík-
ur éins og venjulega. Óskar ákvaö aö
vera aóra nótt í tjaldinu og veróa síóan
samferða lækninum til samyrkjubúsins.
Detta varó fremur leiðinlegur dagur,
næsta tilbreytingalaus, og svo var hitinn
óþolandi. Og nú skildi Óskar, hvaó
Petterson átti vió, þegar hann sagöi, aö
hann yrói veikur af spenningi, þegar
ekkert gerðist. Hið eina, sem geröist
þennan dag var raunar þaó, aö McLean
klæddist, en var þó harla slappur, eins og
vió mátti búast. Ekki var hann þó lakari
en þaö, aö hann átti létt meö aö glettast
viö vin sinn Petterson, enda mun það
hafa verið dagleg venja þeirra félaga. Nú
var m.a. karpaó um það, hvor þeirra væri
hærri. Raunveruleikinn var sá, aö
Petterson var fimmtíu sentímetrum
hærri, skólaus. En McLean hélt því fram,
aö innri maður sinn væri miklu hærri,
þaö færi ekki á milli mála. Petterson
svaraöi þessu þannig, aö hann kysi nú
heldur þann ytri, a.m.k. á meóan sá innri
gengi um eyðimörkina, Sahara, meö sól-
hlíf. Aö sjálfsögöu uröu þessar glettur til
afþreytingar ööru hverju. Stundum
gripu þeir kíkinn og horföu yfir til
Arabaþorpsins. En þar var sem allt líf
væri fjaraó út.
Hvert strá og hver runni í sýrlenzku
fjöllunum virtist bókstaflega vera svió-
inn í sólskininu, og þar var einnig hvergi
mann aö sjá. En þeim var ljóst, að allir
hugsuöu þeir um það sama: 1 nótt kemur
hún á ný, ... kemur eftir stíg, sem viö
þekkjum ekki og getum ekki séö, en hún
ein þekkir. Og allt í einu mun hún standa
þarna, ... og hvaö gerist þá? Fer læknir-
inn meö henni? Hann haföi lýst því yfir,
aö hann væri fús til þess.
„Ég fer til hinna sjúku, þegar þeir
þurfa á mér aö halda,“ haföi hann sagt,
„hvort sem þeir eru í landi óvinanna eóa
ekki.“
Það drundi í Petterson, eins og særöum
skógarbirni. Hann sagói að þetta væri
hreinasta fjarstæða, algjör fávitaháttur,
en . . . samt sem áöur . .. þaö kemur fyrir,
aö fávitahátturinn er þaö eina rétta.
„En ef hún kæmi nú ekki?“
„Og hvað um jarðsprengjurnar?"
Þaö var enn nokkur stund til kvölds og
þeir höfóu tekió lokiö af síöustu kóka
kóla flöskunni og ætluöu aö skipta inni-
haldinu á milli sín. Þá stóð McLean
skyndilega á l'ætur og sagöi ákafur:
„Þarna ... þarna kémur hún .. .“
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
VtE9
MORöÚN
KAFPINU
Við flvjum saman þcgar ég
slepp út úr þessu fangelsi.
Þú hefði átt að sjá þann sem
stakk af með konuna mína.
Þegar hinn heimsfrægi píanð-
snillingur Paderewski kom
eitt sinn til Boston, kom
óhreinn drengur hlaupandi til
hans með skósvertu og hursta
og hrópaði:
— A ég ekki að bursta skóna
þína?
Paderewski horfði niður á
óhreint andlit drengsins og
sagði:
— Nei, drengur minn, en ef þú
ferð og þværð þér í framan
skal ég gefa þér einn dollar.
Drengur lét ekki segja sér
þetta tvisvar, hljóp í næsta
almenningssuyrtiklefa og
þvoði sér vel og vandlega.
Þegar hann kom aftur lét
Paderewski hann fá hið
umtalaða fé. Drengurinn tók
við seðlinum, velti vöngum, en
rétti Paderewski hann sfðan
aftur um leið og hann sagði:
— Hérna, herra, þú skalt
heldur eiga hann sjálfur og
láta klippa þig fyrir hann.
Ef skattalögreglan kemur, þá
vttu bara á þennan takka og þá
springur skjalaskápurinn.
Þegar Daniel Webster var t
harnaskóla, var hann mjög
trassafenginn með útlit sitt.
Eitt sinn sem oftar kom hann
rnjög óhreinn um hendurnar í
tíma. Kennslukonan hótaði þá,
að ef hann ka*mi nokkurn tíma
aftur svona óhreinn í skólann,
mvndi hún refsa honum.
Þrátt fvrir þessa hótun braut
hann af sér í þessum efnum
nokkrum dögum seinna.
— Daníel, sagði kennslu-
konan, sýndu mér höndina.
Hann svitnaði, núði
höndunum við buxurnar og
sætið, stóð sfðan upp og rétti
fram hægri höndina.
— Daníel, sagði kennslu-
konan, af þú getur fundið
nokkra hönd hér í kennslustof-
unni jafn óhreina og þessa, þá
sleppurðu í þetta sinn.
Daníel var ekki seinn á sér,
hann rétti fram vinstri hönd-
ina.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
38
Við finnum hana, það er engin
hætta á öðru, sagði Debrav sann-
færandi röddu. Hann iokaði
bókinni og stakk henni inn á sig.
— Getið þér verið hér um kyrrt
þar til málið hefur verið upplýst?
— Ef óskað er eftir því, sagði
David.
— Já, það ga*ti komið sér vel.
Við gelum hafl samhand við yður
á hótelinu ef við þurfum? Það er
ága'tt. Þakka vður fvrir M. Hurst.
Hann rétti fram höndina í
kveðjuskyni.
— Dg þó ein spurning enn. Þér
eruð alveg sannfærðir um að
konan hafi verið látin þegar þér
komuð að henni?
— Meira en það, lögreglufull-
trúi sagði David — Eg er sann-
fa-rður um að hún hafði verið
myrt.
Þeir gengu saman eftir löngum
göngum, þar sem spítalalyktin
var svo mikil að við lá að hálf-
gerða velgju setti að David.
Skelfing voru sjúkrahús alltaf
ömurleg og ópersónulegar stofn-
anir, hugsaði David með sér með
hálfgerðum hrolli.
— Er yður alvara að vera hér
um kvrrt? sagði Gautier. — Það
gætu liðið mánuðir þar til málið
er upplýst.
— Eins og Debrav sagði gæti
það kannski komið að gagni. Ef
ég er ekki hér til að bera kennsl á
líkið ef það finnst hvernig ætti
lögreglan þá að vita hvaða kona
þetta var.
—Eg veit ekki hvort honum var
eins mikil alvara og þú heldur.
Eg held þetta séu meira forms-
atriði og ég veit ekki hvað míkið
verður lagt upp úr þessu. Eg sé
enga ásta-ðu til að þú tefjir hér
lengur en þú hefur hugsað þér.
— Eg hef engan áhuga á að
fara. Eg vil fá að vita hvað er
eiginlega að gerast. Mér líkar
ekki við fólk sem drepur gamlar
konur. Mér llkar heldur ekki við
þá sem drepa gamla menn.
Gautier varp öndinni þreytu-
lega.
— Það er ekki á ykkur Englend-
ingana logið hvað snertir
þrjó/.kuna.
— Móður minni fannst það ekki
þvermöðska, Jacques, sagði David
og brosti út í annað munnvikið.
— Henni fannst ég vera ógnar-
lega forvitinn.
— Eg skil hana út í æsar
svaraði Gautier.
— Og ég hef ekki hugsað mér
að bíða eftir því að lögreglan
hefjist handa. Eg ætla að fara á
veiðar upp á eigin spýtur...
— David. Eg grátbið þig að
aðhafast ekkert í fljótfærni.
Láttu lögregluna um það. Þú
hefur gefið þína skýrslu og málið
er nú formlega komið í hendur
lögreglunnar.
Þeir voru nú loksins komnir út
að aðaldyrum sjúkrahússins og
David hratt upp dyrunum og
teygaði að sér tært og hlýtt loftið.
Hann gat ekki fellt sig við
dauðann. Dauðinn hafði jafnan
verið honum fjarlægt hugtak,
þrátt fyrir andlát móður hans
skömmu áður. Og enn höfðu
„Þeir“, hverjir sem þeir nú voru,
ekki hremmt hann. En í næsta
skipti? Hann var sannfærður um
að við svo búið yrði ekki látið
standa. Og ailt í einu varð hann
feginn því að Helen hafði farið
aftur til Parísar og var hvergi
nærri.
Hann opnaði bifreiðina.
— Hverl viltu að ég aki þér?
— Til skrifstofunnar. En góði
David, farðu að ráóum mínum!
Mér fyndist ég t aðra röndina
bcra ábyrgð á þvt ef eitthvað
kæmi fyrir þig. Láttu Debray um
málið.
Það var tíu mínútna akstur frá
sjúkrahúsinu til miðhæjarins.
— Hvað eruð þið Debray vel
kunnugir? spurði David.
— Við þekkjumst aðallega
gegnum störf okkar. Höfum
þekkzt f nokkur ár. Ég segi ekki
við séum beinlínis vinir...
— Hver voru viðbrögð hans
þegar þú sagðir honum frá mér?
— Hann spurði hvers vegna þú
hefðir ekki sagt frá þessu fyrr. Ég
sagði honum nákvæmlega það
sama og þú heyrðir mig endur-
taka áðan. Sfðan spurði hann mig
í þaula um Pinetshjónin.
Pinetshjónin! Það lá við að
David hrykkí við þegar það rann
upp fyrir honum hvað hann var
orðinn flæktur inn í þetta mál
með látnu konuna og hversu
sannfærður hann var um, án þess
að hafa fyrir því nokkrar sannan-
ir, að á einhvern hátt væri hún
tengd honum eða einhverju f lífi
hans eða þeirra sem að honum
stóðu. Tengsl við Pinetshjónin
sem höfðu búið f húsinu áður? —
nei hann hafði ekki trú á því að
hún kæmi þeim á nokkurn máta
við.
— Ég hafði gleymt þeim, sagði
hann.
— Eg er nokkurn veginn viss
um að Pinetshjónin koma ekkert
þessu máli við, sagði Gautier