Morgunblaðið - 12.06.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. JUNÍ 1976
Barnið og
björninn
Eftir Charles G. D. Roberts
hafði vaxið ákaflega og víða flóð yfir
bakka sína. Það glampaði á það í sólskin-
inu. Rétt eftir að hangsinn sofnaði, fór
telpan að dæmi hans, hún hvíldi rjóða
vangann sinn í mjúka feldinum hans.
Loksins rakst flekinn á tré sem stóð á
hólma, sem var í kafi. hann rakst svo
mjúklega á, aé litlu sofendurnir vöknuðu
ekki.
Meðan þessu fór fram voru tvær ör-
væntingarfullar mæður á hraðri ferð nið-
ur fljótið og niður með því. Þær voru að
leita að flekanum og því sem á honum
var.
Þegar móðir litlu telpunnar sá flekann
berast frá landi, var hún komin á fremsta
hlunn með að henda sér eftir honum. p]n
svo kom skynsemin til sögunnar. Hún
minntist þess í tæka tíð, að hún var ekki
synt, — en það gat flekinn aftur á móti
og gerði það líka heldur betur og myndi
halda fjársjóði hennar, — litlu telpunni
hénnar, lengi uppi. Hún óð vatniö í mitti
heim að bænum, sem stóð upp á hæð og
þaut svo eftir hæðinni til næsta bæjar,
þar sem hún vissi að var til bátur. Þessi
bær stóð þannig að engin flóð gátu náð
honum, og bóndinn var heima, ánægður
með sína tilveru. Og áður en hann vissi
almennilega hvað var að gerast, fann
hann að verið var að draga hann í áttina
til bátsins, því grannkona hans var sterk-
ur kvenmaður — sem fáir vildu stæla
við, og bóndanum var ljóst að eitthvað
óvenjulegt hafði komið fyrir. En það var
ekki fyrr en hann var kominn út í bátinn
og farinn að róa, sem hann vissi hvað um
var að vera. En þá tók hann líka hraust-
lega til áranna svo hraustlega að það
sannfærði móðurina um að hann væri fús
til þess að gera allt sem í hans valdi stóð.
Hann beygði snarlega framhjá trjábolum
og trjám, sem voru hvarvetna á floti og
reri hratt niður eftir fljótinu. en konan
sat upprétt í skutnum, föl eins og nár, en
stundum tautaði hún eitthvað þannig að
helzt varð skilið á því, að telpan hefði
stolist í skemmtiferð, og skyldi heldur
betur verða refsað fyrir slíkar tiltektir.
Hin móðirin hafði meiri ástæðu til þess
að vera angistarfull. Þegar hún birnan
kom að trjábolnum á bakkanum, þar sem
hún hafði skilið ungann sinn eftir, sá hún
að bakkinn hafði fallið niður í fljótið og
að tréð var algerlega horfið. Hún kunni
vel að synda, þó móðir telpunnar kynni
það ekki, en hún vissi að hún gat hlaupið
hraðar en hún synti. Hún tók sprettinn
niður eftir bakkanum, klifraði yfir hrúg-
ur af sprekum og rekaldi og synti yfir
djúpar víkur, þar sem fljótið hafði fyllt
gildrög og skorninga.
Loksins kom hún lafmóð upp á kletta-
brún og sá ekki alllangt frá sér flekann
með tveim litlum farþegum steinsof-
andi. Hún sá ungann sinn í hnipri með
höfuðið í örmum barnsins og gula lokka
þess á syörtum feldi húnsins síns. Fyrst
hélt hún að unginn væri dáinn, að barnið
hefði banað honum og væri að fara með
hann í burtu. Með ógurlegu reiðiöskri
þaut hún niður klettana og steypti sér í
fljótið.
Hún hafði ekki fyrr en þá, tekið eftir
því, að bátur var að nálgast flekann,
FERDINAND
Náðu í hjálp! Eg gel hreinsað
neglurnar á eflir.
Eg var mjög feimin sem harn
og áhugi minn á karlpeningn-
um vaknaði ekki fvrr en ég var
10 ára gömul.
Jón litli: — Mamma, verpir
hún kisa eggjum?
Móðirin: — Nei.
Jón: — En hundarnir?
Móðirin: — Nei, engin
skepna verpir eggjum nema
fuglarnir, sem hafa vængi.
Jón: — Englarnir hafa
vængi. Verpa þeir þá eggjum?
X
Sigga var forvitin, og þess
vegna spurði hún, þegar hún
var að sækja meðal fvrir móð-
ur sfna:
— Hvaða meðal er í þessu
glasi?
L.vfjafræðingurinn: — Það
er þetta makalausa meðal, sem
læknarnir gefa alltaf, þegar
fólk vill fá meðal án þarfa, og
það, sem við í lvfjabúðinni lát-
um alltaf, þegar við getum
ekki lesið lyfseðil la-knanna.
Rétt eftir áramót.
Móðirin: — Ég var hjá
lækninum í dag.
Dóttirin: — Gat hann nokkuð
um, hvaða sjúkdómur vrði
mest móðins í ár?
X
Jón (f réttarsal): — Eins og
þú getur skilið, herra dómari,
get ég ekki þolað það bóta-
laust, að hann Pétur þarna sló
mig 58 högg.
Dómarinn: — Hvaða ógnar
þolinmæði er þér gefin, maður
minn, að standa undir 58 högg-
um og nenna að telja þau.
X
Reiður maður: — I blaðinu f
gær er ég margsinnis kallaður
svikari og þrælmenni.
Ritstjórinn: — Það er ó-
mögulegt, blað mitt flytur.
aldrei annað en nýjar fréttir.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
86
Sfðan var þeim vísað á fund
prforinnunnar sem beið þeirra f
fábrotinni setustofu klaustursins.
— Svslir Marie Claire bað um
leyfi að fá að fara f heimsókn til
fæðingarba'jar hennar vegna þess
hún þyrfti að sinna áríðandi máli.
persónulegs eðlis. Eg spurði hana
ekki hvers eðlis það væri. Eg gaf
henni leyfið og mér varð órótt
þear hún kom ekki heim um
kvöldið. Ég hafði hugsað mér að
hafa samhand við lögregluna
þegar logreglan kom á minn
fund. Mér var sagt frá slysinu. Ef
slvsið hefði ekki viljað til þegar
hún var á leiðinni heím aftur
hefði ég ekki gert frekari ráðstaf-
anir. En ég ályktaði sem svo að
hún hefði lokið erindum sínum
og allt va-ri nú f lagi. Eg hafði
hugsað mér að kanna hverjir
væru nánustu a'ttingjar hennar
og koma til þeirra boðum.
— Þér sögðuð að hún hefði
skilið eftir tösku. sagði Debray.
— Já, hún er hér. Þessi taska
var sett í vörzlu þáverandi
prforinnu klaustursins fvrir
meira en þrjátíu árum. að ég
hvgg. Það mun hafa verið faðir
systur Maire Claire, Herault
la-knir, sem kom með þessa tösku.
Hann var la*knir okkar og eðlilegt
var að verða við þeirri beiðni
hans að geyma toskuna. Þau fyrir-
ma*li fvlgdu að taskan yrði varð-
veitf hér óhrevfð þangað til M.
David Hurst ka*mi og ba*ði um
hana. Nú skilst mér að þér séuð
M. Hurst svo að vður verður af-
hent taskan eins og samið var um.
Taskan hafði verið borin inn.
snjáð og slitin skjalataska sem
eflaust hafði verið í eigu Ilerault
læknis. Afa mfns. hugsaði David.
I töskunni voru mvndir og inn-
siglað umslag. Ilann rauf innsigl-
ið. Þar var það vottað með hönd
Madeleine Herauit og undirritað
af föður hennar að Ian Riehard-
son hafði enn verið með Iffs-
marki, þegar Marcel Carrier
hefði skotið á hann f Heraulthús-
inu. F.vrir neðan var síðan vott-
fest fæðing hans og dauði Made-
leine og nafnið sem honum var
gefið. Sömuleiðis að Simone
Hurst hefði gert ráðstafanir til
ættleiðingar drengsins og myndi
fara með hann til Englands.
David braut saman hrefið og
rétti það til Debra.v.
— Eg held þér finnið í þessu
lausnina á málinu í samhandi við
Carrier. Þér nafi nú tvö vitni
gegn honum. Eitt látið hitt er á
lífi.
Debray tók blaðið og las það.
— Meðal annarra orða. Eg held
að ef þér segið það eitt við
Gautier að þér hafið fundið bréf-
ið sem Therese Herault skildi
eftir sig. og nefnið ekki innihald-
ið, býst ég við að hann verði
reiðubúinn að levsa frá skjóð-
unni.
— Er eitthvað fleira í tiisk-
unni? spurði Debrev.
— Ekker merkilegt. sagði
David. Hann var að virða fyrir sér
mvndirnar. Ein var kópía af
myndinni sem hann og Helen
höfðu fundið í Heraulthúsinu.
Madeleine Ilerault, ung og björl
vfirlitum. Hin myndin var af ung-
um manni. sennilega liðlega
þrftugum, sem hallaðist brosandi
upp að hliðinu við Heraulthúsið.
Hár hans var Ijóst. Myndin var
óskýr. en David fékk sting I hjart-
að þegar hann leit á hana.
David stakk myndunum í veski
sitt og rétti töskuna til Debray.
— Það er be/.t þér haldið henni
sem sönnunargagni, sagði hann.
Hann leit í áttina til Helenar.
Andlit hennar var alvöruþrungið
og ástúðlegt og fullt af þeim
skilningi sem hann hafði alltaf
dreymt um að finna hjá konu.
— Megum við fara núna?
spurði hann.
— Biðjið bflstjórann að aka
vkkur þangað sem þið viljið fara
og sækja mig sfðan. sagði Debray.
— Eg vænti þess þér látið mig
vita áður en þér farið aftur til
Englands.
— Að sjálfsögðu. Hafið þér
nokkra hugmvnd um, hvenær ég
muni þurfa að koma hingað
aftur?
Debrav yppti öxlum.
— Eg læt vður vita með góðum
fyrirvara, sagði hann og þeir tók-
ust í hendur í kveðjuskyni.
Þegar inn f lögreglubflinn kom
tók David myndirnar fram aftur
og sýndi Helen þær.
— Arfurinn minn. sagi hann.
— Er þetta nðg. spurði hún.
— Eg þarfnast einskis franiar.