Morgunblaðið - 06.03.1977, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. MARZ 1977 '
37
unz eigendurnir seldu fyrirtækið
hlutafélaginu 'Búrfelli. Arnþór
varð hluthafi og forstjóri fyrir-
tækisins. Hann hafði þvi starfað á
sama stað I um þrjátíu og níu ár
og segir það sina sögu, þvi með
Arnþóri er genginn góður dreng-
ur í fyllstu merkingu orðsins.
Sá sem þessar línur ritar, og
flytur um leið kveðjur frá stofn-
endum Félags islenzkra kjötiðn-
aðarmanna, átti því láni að fagna
að eiga Arnþór að vini og sam-
herja í yfir 30 ár. Fundum okkar
bar saman við undirbúning og
stofnun Félags íslenzkra kjötiðn-
aðarmanna. Arnþór iagði félaginu
til starfskrafta sina að loknum
venjulegum vinnudegi og vann að
framgangi margra aðkallandi
mála m.a. þvi að fá því framgengt
að kjötiðnaður varð að löggiltri
iðn.
Arnþór var í stjórn félagsins
frá upphafi, en FÍK var stofnað 5.
febr. 1947, til 26. marz 1968, fyrst
sem ritari til ársins 1951, og síðan
sem formaður. Ennfremur hafði
hann um tíma ýmis önnur trúnað-
arstörf fyrir félagið, t.d. i laga-
nefnd, prófanefnd, fulltrúi i Iðn-
ráði og á Alþýðusambandsþingi
Arnþór vann einnig heilshugar að
öðrum málum, sem til framfara
máttu verða í kjötiðnaðinum og
fyrir þá sem við hann störfuðu.
Kjötiðnaðarmenn kusu Arnþór
sem heiðursfélaga sinn. Eins og
hér sést naut Arnþór virðingar og
trausts, ekki aðeins félagsmanna í
FÍJ, heldur einnig og ekki síður
annarra starfsmanna á vinnustað.
Arnþór var og góður félagi í Odd-
fellowreglunni.
Erfiðu sjúkdómsstríði er lokið,
og harða lífsreynslu við sjúkrabeð
Arnþórs hefur Sólveig, börn
þeirra hjóna og systir Arnþórs
mátt reyna.
Ég og stofnendur FlK sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðju.
Við munum ávallt geyma minn-
ingu hins broshýra og góða
drengs i huga okkar.
Blessuð veri minning hans.
Sig. H. Ólafsson.
Arnþór Einarsson er látinn.
Mætur maður, vammi firrtur er
fallinn í valinn fyrir aldur fram.
Barátta hans við sjúkdóm sinn
var ströng og langvinn. Hann féll
óbugaður og æðrulaus. Svo mikið
var viljaþrek hans.
Arnþór var fæddur 1. nóvem-
ber 1918 að Búðarhóli, Austur-
Landeyjum, Rangárvallasýslu.
Foreldrar hans voru hjónin Jón-
heiður Einarsdóttir og Einar
Högnason, bæði ættuð úr Fljóts-
hlíð. Arnþór fæddist á fyrsta bú-
skaparári foreldra sinna á Búðar-
hóli. Hann ólst upp í föðurgarði
með systur sinni Arnheiði, sem
fæddist fjórum árum síðar en
hann, og Ernu Elíasdóttur, sem
var um árabil i fóstri hjá foreldr-
um hans.
Tólf ára gamall missti hann föð-
ur sinn og varð þá stoð og stytta
móður sinnar, sem hélt áfram búi
af ótrúlegri seiglu. Búskapurinn
var erfiður, þótt kaupamenn réð-
ust til þeirra á sumrin. Ungling-
urinn hertist og þroskaðist. Tvær
vertíðir réð hann sig í skiprúm i
Vestmannaeyjum til að afla bú-
inu tekna.
Um það má deila, hvort erfðir
eða umhverfi valdi mestu um
mótun barna. Víst er, að áberandi
snyrtimennska, natni og góð-
mennska föður hans við menn og
skepnur færðust yfir á soninn.
Einstaka leikni á tré og járn til-
einkaði hann sér í smiðju föður-
ins. Að öllu þessu bjó hann siðar I
öðru umhverfi og urðu áberandi
eiginleikar i fari hans.
Þeir voru fleiri skapgerðar-
þættirnir, sem mótuðust á æsku-
og unglingsárunum. Þar voru
einnig þeir, sem drógu dám af
móðurinni. Jónheiður var skap-
föst, einörð og úrrx-oaauðug í eig-
in þágu og nágrannanna í Land-
eyjum. Þessa kosti sótti sonurinn
og þeir urðu honum drjúgt vega-
nesti I forystustörfum hans siðar
— og einnig I veikindum hans.
Árið 1937 brá Jónheiður búi og
fluttist til Reykjavikur í leit að
þroskavænlegum störfum fyrir
börn sín. Enginn vafi lék á því að
hugur Arnþórs stefndi fyrst til
smiða en hvergi var lærlingsstarf
að fá í miðri kreppunni.
Hjá fyrirtækinu Garðari Gísla-
syni bauðst starf við kjötvinnslu
þess, Búrfell. Kjötiðn var þá ekki
lögfest hérlendis en stjórnandi
þar var þýzkur kjötiðnaðarmaður,
sem tók Arnþór i nám. I byrjun
styrjaldarinnar var yfirmaður
hans tekinn i gæzlu. Setti hann
Arnþór inn í yfirmannsstarfið áð-
ur en hann hvarf nauðugur brott.
Um sjö árum síðar er kjötiðnin
lögfest og Arnþór er meðal þeirra
r /■
Asa Asgríms-
dóttir — Minning
MÁNUDAGINN 7. marz verður
til moldar borin frú Ása Ásgríms-
dóttir, tengdamóðir min. Ég vil
með þessum fáu línum votta
henni þakklæti mitt fyrir þær
ánægjustundir sem við höfum átt
saman. Frá mínum fyrstu kynn-
um við Ásu hefur hún alltaf verið
mér sem önnur móðir. Man ég
eftir mörgum gleðistundum, sem
við höfum átt saman, enda var
hún mjög glaðvær kona og hafði
yndi af góðum félagsskap.
Ása var fædd 14. október 1899 í
Reykjavik. Foreldrar hennar
voru Ásgrímur Gunnarsson og
Sigríður Bjarnadóttir. Þegar hún
var á fyrsta ári lézt faðir hennar
og bróðir og var Ása skírð við
kistu föður síns og má segja að
snemma byrjuðu máttarvöld
örlaganna ð herja á tilveru henn-
ar. Ása var ung sett i fóstur hjá
Stefáni Jónssyni og Kristínu Jó-
hannsdóttur, sem bjuggu i Ráða-
gerði í vesturbænum. Talaði hún
oft um þessi öðlingshjón, sem
reyndu af beztu getu að gleðja
hana, fæða og klæða þótt efnin
væru mjög litil, og bar fyrir þeim
virðingu og þökk fyrir það sem
þau reyndu að gera fyrir hana.
Árið 1917 giftist Ása Ásgeiri
Sigurðssyni skipstjóra, átti hún
með honum fimm börn, eru nú
tvö þeirra á lífi, Ásgrlmur og
Sigriður.
Árið 1961 fór m/s Hekla í
Norðurlandaferð og var Ása þá
með manni sínum. Átti þetta að
verða hans siðasta ferð sem skip-
stjóra því að hann var 67 ára
gamall og ætlaði að hætta sjó-
mennsku, þar sem hann var kom-
inn á eftirlaunaaldur. í Stafangri
voru þau stödd og maður hennar
rétt búinn að halda ræðu i hófi
þar, þegar Ásgeir hné niður við
hlið hennar og var allur. Var
þetta að sögn viðstaddra mjög
átakanleg sjón. Var Ásu boðið að
fljúga heim til Islands með lík
manns sins. Hún afþakkaði það
boð og sagði að hún væri viss um
að maður hennar vildi koma heim
með skipi sínu þótt hann stæði
ekki við stjórnvölinn. Hún var
mjög þakklát Hannibal Valdi-
marssyni fyrrv. ráðherra og konu
hans, sem sýndu henni alveg sér-
staklega mikla alúð í þessari
erfiðu ferð, að öðrum ólöstuðum.
Nú þegar við kveðjum Ásu í
hinzta sinni með miklum söknuði,
sem tengd vorum henni, verð ég
að minnast á Sigriði dóttur henn-
ar sem hefur verið hennar stoð og
stytta á alla lund frá þvi að
Ásgeir, maður Ásu, lézt. Söknuð-<
ur Sigríðar er mikill og bið ég guð
að styrkja hana i framtíðinni.
Guð blessi minningu Ásu.
Tcngdadóttir
Mig langar aðeins fáum orðum
að kveðja vinkonu mína Ásu
Ásgrímsdóttur og þakka henni
fyrir allt það góða og bjarta sem
ég kynntist i fari hannar, sem oft
gefur manni svo mikinn styrk
þegar á reynir í lífinu. Á slíkum
stundum sem þessum hlýtur hug-
urinn að leita til þess liðna, og
mér er sérlega minnisstætt þegar
ég um 12 ára gömul sá þau hjónin
fyrstu sem öðlast réttindi. Hann
er einn stofnenda Félags is-
lenzkra kjötiðnaðarmanna og for-
maður félagsins i 20 ár af 30 sem
það hefur starfað.
Þótt nokkur tilviljun hafi ráðið
starfsvali er kjarni málsins sá að
Arnþór gekk til starfsins heill og
óskiptur eins og það hefði verið
hans fyrsta köllun. Hann hafði
sterkan starfsmetnað, kom mörg-
um lærlingum til sveins og lét sér
annt um eftirmenntun kjötiðnað-
armanna. Sem stjórnandi sýndi
hann f senn hlýju og tillitssemi
gagnvart starfsfólki sínu samfara
þvi að vera markviss og einbeitt-
ur I að reka fyrirtækið vel.
Árið 1945 kvæntist Arnþór eft-
irlifandi konu sinni Sólveigu
Kristjánsdóttur. Tveimur árum
síðar reistu þau sér hús i Kópa-
vogi í tvíbýli með systur hans og
mági. Þar bjó og móðir hans til
dauðadags. Eftir tfu ár var húsa-
kosturinn orðinn þröngur og varð
að ráði að Arnþór og Sólveig yfir-
tækju allt húsið. I heimilislifi
hans kom eljusemi hans einnig
fram. Viðhald og stækkun hússins
að Kópavogsbraut 2 tók drjúgan
tima en einnig ræktun og viðhald
þeirrar stóru lóðar, sem fylgdi
húsinu.
Þar var ekki staðar numið. Arn-
þór var einlægur náttúruunnandi
og ferðaðist víða um Iandið og
stundaði útilíf með fjölskyldu
sinni. Einstakt athvarf utan þétt-
býlis bjuggu þau sér ásamt systur
og mági þar sem var sumarbústað-
ur i Skorradal. Athafnasemin og
sköpunarlöngunin fékk þvi ekki
síður útrás á heimilinu en vinnu-
stað.
Börn Arnþórs og Sólveigar eru
Erna Jóna fædd 1948, Kristján
fæddur 1951 og Auður fædd 1961.
Þau standa nú við hlið móður
sinnar þegar faðirinn hlýtur
hinstu hvílu. Fjölskylda mín öll
flytur ástvinum hans dýpstu sam-
úðarkveðjur. Minningin um
drenginn góða lifir. Við kistulagn-
inguna var nýfæddu barni Krist-
jáns gefið nafnið Arnþór. Merkið
stendur þótt maðurinn falli. Lífið
heldur áfram.
Þórir Einarsson.
VEGNA þrengsla f blaðinu í dag
verða tvær greinar um Arnþór
Einarsson að biða birtingar til
þriðjudags.
saman á götu. Glæsilegri hjón var
vart að finna á götu í Reykjavfk i
þá daga, en maður Ásu var hinn
nafnkunni skipstjóri Ásgeir
Sigurðsson hjá Rikisskip. Ekki
hvarflaði það að mér þá, að ég
ætti eftir að kynnast þessum
elskulegu hjónum. En sú varð
raunin á og þakka ég þeim ævi-
löng kynni. Þegar ég heimsótti
Ásu á spitalann siðustu dagana
var ég oft i vafa um hver hefði
verið huggarinn slikur var styrk-
ur hannar. Það er sárt að sjá á
eftir góðri vinkonu en meiri
harmur hlýtur það að vera börn-
um hennar og tengdabörnum og
votta ég þeim mina dýpstu samúð
á þessari stundu. Sigríði dóttur
Ásu sendi ég sérstakar þakkir
fyrir elskulegheit og vinsemd í
minn garð. Og bið ég guð að gefa
þeim huggun harmi í. Ég kveð
Ásu með þessum fátæklegu orð-
um og þakka henni fyrir allt.
Sigrfður Árnadóttir
Pétur R. S. Olsen
— Minningarorð
Pétur R.S. Olsen fæddist á
Vidnes við Syllefjorden i Vanylv-
en f Noregi 21. april 1901. For-
eldrar hans voru Ole Rasmusen
og Karolina P. Bergsted, valmetn-
ir bænadahöfðingjar.
Hann var yngstur 7 systkina,
alinn upp við algeng sveitastörf
jafnhliða sjósókn á heimamiðum,
þar til hann fór sem kyndari f
millilandasiglingar.
I Noregi fæddist honum sonur
1926, Tryggve Endalen. Kona
hans er Lis Endalen. Þau eiga tvö
börn og eru búsett í Ski í Noregi,
en hann gegnir framkvæmda-
stjórastörfum í Osló.
Pétur kom fyrst til Islands sem
beykir á síldararum Norðmanna
hér, eða nánar tiltekið 1924. Til
Þorleifs á Háeyri við Eyrarbakka
réðst hann kaupamaður árið 1928
og var þá alkominn hingað til
landsins. Eftir þaó var hann um
tima kyndari á togurum frá
Reykjavfk. Islenzkan ríksi-
borgararétt fékk hann 1/9 1933.
Okkar kynni í fyrstunni voru
aðeins þau, aó veturinn 1929—30
urðum við vinnufélagar i nokkra
daga við lýsisbræðslu. Undraðist
ég stórum, hvernig þetta norska
hálftröll handlék léttilega lýsis-
tunnurnar. Önnur samskipti átt-
um við svo ekki í áratugi. Þó
vensluðumst við á þann hátt, að
hann kvæntist Ingibjörgu Gunn-
arsdóttur frá Eyrarbakka, en hún
var systir Axels mágs mins.
Bjuggu þau Ingibjörg og Pétur
I farsælu hjónabandi á Eyrar-
bakka þar til Ingibjörg andaðist
árið 1957. Þau eignuðust tvo syni,
Gunnar vegavinnustjóra, búsett-
an á Eyrarbakka, hans kona er
Inga Kristín Guðjónsdóttir; og
Óla Carlo, vaktstjóra hjá Slökkvi-
liði Reykjavíkur. Hans kona er
Halldóra Steinsdóttir og búa þau i
Reykjavík.
Það var sumarið 1961 að Pétur
hitti mig á vinnustað. Ég hélt, að
hann væri í einhverju viðskipta-
stússi og varð því ekki Htið undr-
andi og ánægður, þegar hann
sagði mér, að þau ætluð.u að fara
að gifta sig, Þórunn systir mín og
hann. Það urðu ekki orðin tóm,
þvi nokkru síðar flutti hann
alkominn til Reykjavíkur og strax
eftir giftingu þeirra 19. des 1961
stofnuðu þau heimili í nýrri eigin
íbúð við Hvassaleiti. Stundaði
hann eftir það vinnu hjá Slipp-
félaginu í Reykjavík meðan heilsa
og kraftar entust.
Það þarf skapharðari og kald-
lyndari menn en mig, svo að hon-
um vökni ekki um brá við á sjá
vin sinn, sem hann þekkti fyrrum
sem frábæran mann að likams-
þreki, glaðværð og traustri skap-
gerð, helsjúkan, þrotinn að kröft-
um og bugaðan af þjáningum. Það
er þvi mér og öðrum huggun
harmi gegn að þjáningafullu hel-
stríði Péturs er nú lokið. Þess
vegna getum við vinir hans,
vandamenn og ástvinir syrgt
hann með þakklátum huga fyrir
það, að nú þarf hann ekki lengur
að líða og minnst hans sem hins
góða, trausta og glaðværa drengs
manndómsáranna, sem aldrei lét
deigan siga á meðan kraftar ent-
ust I harðri Hfsbaráttu við slys,
sjúkdóma, dauða og aðrar ver-
aldarinnar plágur.
Ég kveð hann með trega og
þakklæti fyrir okkar góðu kynni
og minnist margra góðra rabb-
stunda er við áttum saman og ég
hlýddi á hugljúfar minningar
hans um. ættland sitt, uppruna
sinn og æsku, fjörðinn, fjöllin,
búskap, þjóðhætti, ættingja,
æskuvini og ótal margt fleira, sem
honum var kært.
„Oft má af máli þekkja, mann-
inn hver helzt hann er“, margt af
því tali hans jók álit mitt á per-
sónuleika hans og mannkostum
og væri þvi mjög frásagnarvert i
minningu hans, en ekki veit ég,
hvað af því ég mætti segja í hans
þökk, því að úr mínum penna
kynni þá margt að hrjóta, sem
honum fyndist oflof um sig og
væri honum mjög á móti skapi,
enda átti þetta aldrei að verða
annað en fáein kveðjuorð mín til
hans að leiðarlokum. Lýk ég þeim
með hlýrri hluttekningu til allra
ástvina hans. ,, ,
Karl Stefánsson.
LOKAÐ
mánudaginn 7. marz 1977
vegna útfarar
HALLDÓRS P. DUNGAL
BAKARAMIÐSTÖÐIN
Lokað
vegna jarðarfarar
ARNÞÓRS EINARSSONAR,
framleiðslustjóra
verða kjötvinnsla og afgreiðsla vor að Skúla-
götu 22 og skrifstofa á Vatnagörðum 6, lokuð
frá kl. 1 2 mánudaginn 7. marz n.k. „ , , . .
Burfell h.f.
Lokaö verður frá kl. 11
Á morgun vegna jarðarfarar.
Kjötvinnslan Búrfell h.f.