Morgunblaðið - 22.03.1977, Page 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22, MARZ 1977
Minning:
----- r
Þorsteinn H. Olafs-
son skipasmiður
Fæddur 29.4. 1921
Dáinn 12.3. 1977
1 dag er til moldar borinn kunn-
ingi okkar og vinur um árabil,
Þorsteinn H. Ólafsson, skipa-
smiður, Sundlaugavegi 12 hér í
borg.
Hann andaðist hinn 12. marz s.l.
á Landspítalanum eftir erfiða
sjúkdómslegu og vonlausa
baráttu við ólæknandi sjúkdóm.
Þorsteinn var fæddur 29. apríl
1921 og þvi 55 ára, er dauða hans
bar að.
Foreldrar hans voru Ólafur
Guðmundsson, útvegsbóndi að
Kviabryggju, Grundarfirði, og
kona hans, Filippía Þorsteinsdótt-
ir.
Þorsteinn hóf nám í skipasmíði
hjá Slippfélaginu í Reykjavík hf.
árið 1942 og vann meira og minna
hjá því um árabil.
Hann rak sfðan um skeið verk-
stæði með öðrum og loks sjálf-
stætt í nokkur ár.
Þorsteinn giftist 24. september
1950 eftirlifandi konu sinni, Sig-
ríði Kristinsdóttur, dóttur gamals
Reykvikings, Kristins Magnús-
sonar, bakarameistara, sem nú er
látinn, og konu hans, Guðrúnu
Einarsdóttur, sem er ennþá á lífi
og lengst af hefur dvalið hjá
þeim.
Þetta eru í stórum dráttum ytri
þættir ævi Þorsteins, sem var
alltof stutt, en hann varð aðeins
55 ára eins og áður segir og féll
því í valinn um aldur fram.
Þorsteinn var bjartur yfirlitum,
fríður sýnum, grannur og spengi-
legur, enda vel á sig kominn
líkamlega.
Hann hafði yndi af ferðalögum,
bæði inn til fjalla og fram til
fjarða, þar sem hægt var að
slappa af frá ys og þys borgarlifs-
ins.
t
SIGURLAUG BENEDIKTSDÓTTIR
Garði, Mosfellssveit
lést 1 7 mars i New Jersey
Magnús Sigurðsson
og aðstandendur.

t
Maðurinn minn og faðir okkar
MAREL S.V BJARNASON
Hólmgarði 10,
andaðist i Borgarspitalanum aðfaranótt 20 marz
Sigurást Anna Sveinsdóttir,
Margrét I. Marelsdóttir,
Sveinn Marelsson
t
Faðir okkar.
GUÐMUNDUR V ELÍASSON
vélstjóri,
Lækjargötu 14. Hafnarfirði.
andaðist i Borgarspitalanum. laugardaginn 1 9 þ m
Börn hins látna.
t
Útför eiginkonu minnar, móður, ömmu og tengdamóður
SVÖVU KLÖRU HANSDÓTTUR
(fædd ísebarn)
Barmahllð 12,
fer fram frá Fossvogskirkju, þríðjudaginn 22 marz kl 1 5 00
SigurðurÓ. K. Þorbjarnarson,
Lúther Garðar Sigurðsson,
Lúther Leifur Garðarson.
Geirþrúður Pálsdóttir.
Sonur mmn og bróðir. t .
BRAGIVALURBRAGASON
verður jarðsunginn frá Vesturgötu 55A, Fossvogskirkju miðvikudaginn 23. marz kl.
13 30 Fyrir hönd aðstandenda. Svanhvlt Knútsdóttir Örn K. P. Söebeck.
Systir okkar
ÚRSÚLA GÍSLADÓTTIR
frá Seljadal,
Smyrlahrauni 9, Hafnarfirði.
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirk|u miðvikudaginn 23 maiz kl 2
e.h
Blóm afbeðin
Ingibjórg Gísladóttir, Guðmunda Glsladóttir og aðrir vandamenn
Hann var og slyngur sjóstanga-
veiðimaður, en þá íþrótt stundaði
hann talsvert með góðum árangri.
Var hann hin mesta aflakló og
vann til verðlauna á þessum vett-
vangi.
Þorsteinn var mjög góður fag-
maður og lék hvert verk í höndum
hans.
Að sögn samstarfsmanna hans
var honum viðbrugðið fyrir út-
sjónarsemi og gott verklag.
Þorsteinn var hversdagslega
gæfur maður, en þó skapríkur
undir niðri, ef því var að skipta.
En engum duldist að undir sló
viðkvæmt hjarta. Mátti hann ekk-
ert aumt sjá og sparaði hann
hvorki fé né fyrirhöfn til að geta
orðið öðrum að liði, þó að það
kæmi niður á hans eigin pyngju.
Þorsteinn var og manna greið-
viknastur og því gott til hans að
leita.
Hann hafði næmt auga fyrir því
spaugilega í tilverunni, en alltaf
var gaman hans græskulaust.
Það kom greinilega í ljós í hinni
ströngu sjúkdómslegu Þorsteins
hve mikla karlmennsku hann
hafði til að bera.
Hann lét aldrei bugast, en féll
fyrir ofureflinu eins og góðum og
hraustum dreng sæmdi.
Við undirritaðir bræður áttum
því láni að fagna að kynnast Þor-
steini og kunnum við báðir vel að
meta hina ýmsu eðliskosti hans.
Hann var góður maður, «n þar
sem góðir menn fara eru guðsveg-
ir.
Þorsteinn var gæfumaður í
einkalífi sínu. Hann átti ágæta
konu, sem bjó honum einkar aðl-
aðandi heimili, enda undi hann
sér bezt þar.
Þau hjónin eignuðust einn son,
Ölaf Guðmund, sem nú er 14 ára i
heimahúsum.
Þá áttu þau 2 kjördætur,
Guðrúnu 21 árs og Elinborgu 17
ára.
Er sár harmur hveðinn að fjöl-
skyldu hans við hið ótímabæra
fráfall hans.
Við vottum eftirlifandi eigin-
konu Þorsteins og fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúðaróskir.
Arni og Þormóður
Ögmundssynir.
Hin langa þraut er líðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
nú allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin Ijóst upprunnin
á bak við dimma dauðans nótt.
V.B.
Þessi orð sálmaskáldsins komu
mér í hug, er andlát Þorsteins
llnholti 4 Slmar 74477 og 142S4
Ölafssonar bar að. Dauðinn var
honum kærkominn eftir langt
veikinda- og dauðastríð. í heilt ár
barðist hann við veikindi sín, með
miklu æðruleysi. Þorsteinn Ölafs-
son var fæddur að Kvíabryggju á
Snæfellsnesi: Foreldrar hans
voru Filippia Þorsteinsdóttir og
Ólafur Guðmundsson. Börn
þeirra. urðu þrjú, tveir synir og
ein dóttir. Faðir Þorsteins andað-
ist á bezta aldri frá konu og þrem-
ur ungum börnum. Það kom i
Þorsteins hlut að ljá móður sinni
lið. Eftir lát föðurins fluttist fjöl-
skyldan til Stykkishólms.
Snemma bar á handlagni Þor-
steins og hugur hans beindist til
smíða. Með hjálp síns góða föður-
bróður, Guðmundar Guðmunds-
sonar, heildsala, og konu hans,
frú Magnþóru Magnúsdóttur,
gekk hann i Iðnskólann í Reykja-
vík. Þau tóku hann á heimili sitt,
og voru honum sem beztu foreldr-
ar. Þorsteinn dvaldi hjá þeim öll
sin skólaár, þar til að hann lauk
prófi i skipasmíði. Þorsteinn vann
í Slippnum hér i Reykjavík i mörg
ár, en fór siðan til Noregs til að
kynnast nýjungum i iðn sinni.
Mesti hamingjudagur í lifi Þor-
steins var 24. sept. 1950, er hann
gekk að eiga eftirlifandi konu
sína, Sigríði Krstinsdóttur,
Magnússonar bakara, hinn góða
og trygga lífsförunaut. Hún var
hans styrka stoð, sem aldrei brást
þessi 27 ár. Þau hjónin ólu upp
tvær dætur og eignuðust einn son.
I öllu veikindastríði Þorsteins var
Sigríði veittur frábær sálarstyrk-
ur. Ótalin eru spor hennar á
sjúkrahúsið til Þorsteins allan
þenna tíma. Hann beið hennar
alltaf. Við Sigríði vil ég segja
þetta: „eins og maður sáir, mun
maður uppskera." Maður trúir
því að allt það góða, sem þú hefur
sáð, á þessum erfiða tíma, og í lifi
þínu, verði þér ríkulega launað.
Við kveðjum Þorstein Ólafsson
hinstu kveðju i dag. Friður sé
með honum.
Drottinn, gef þú dauðum ró,
hinum líkn, sem lifa.
M.S.
Þorsteinn H. Ólafsson skipa-
smiður lézt 12. marz s.l. Fréttin
kom ekki bein á óvart, þar sem
Þorsteinn hefur átt við mikil og
langvarandi veikindi að stríða.
Fædd 6. febrúar. 1914
Dáinn 14. mars 1977.
í dag verður Svava Klara
Hansdóttir til moldar borin frá
Fossvogskapellu, en hún andaðist
hinn 14. mars s.l. eftir erfitt sjúk-
dömsstríð.
Það var ekki fyrr en í fyrra
sumar að við hjón kynntumst
þessari sérstöku konu, en þá lá
hún í Landsspítalanum i sömu
stofu og kona mín. Kynni þeirra
urðu mjög kær, en þvi miður allt-
of stutt.
Svava Klara var fædd í Reykja-
vík hinn 6. febrúar 1914 og voru
foreldrar hennar Valgerður
Ágústa Jónasdóttir og Hans ise-
barn. Árið 1936 giftist hún eftir-
lifandi manni sinum, Sigurði Þor-
bjarnarsyni vélstjóra og áttu þau
einn son, Garðar, sem búsettur er
í Noregi.
Mér virðíst af þeim stuttu kynn-
um minum af þessum mætu hjón-
um að hjónaband þeirra væri ein-
staklega ástríkt og innilegt. í hin-
um erfiðu veikindum hennar var
Sigurður ávallt við hlið hennar og
gerði allt sem I hans valdi var til
að létta henni hin erfiðu veikindi.
Svava Klara var mjög kvenleg
kona og hafði næmt auga fyrir
fögrum hlutum, en það sem mér
fannst þó mest einkennandi í fari
hennar var hin létta lund, lífs-
gleði og óbugandi kjarkur. Það að
kynnast slíku fólki er ómetanlegt
Nú þegar vor er í lofti, sjór
sléttur og gömlu veiðifélagar
Þorsteins farnir að hugsa til
hreyfings, farnir að taka
stengurnar fram og liðka hjólin
— þá er vinur okkar Þorsteinn
horfinn á braut yfir móðuna
miklu. Hann kemur þvi ekki meir
með okkur á sjóinn. Það skarð
verður vissulega vandfyllt.
Hugurinn hvarflar um tuttugu
ár aftur í timann þegar við á
sólbjörtum sumardegi hittumst
fyrst úti á miðjum Faxaflóa í
glimunni við þann gula. Síðan þá
höfum við farið saman i óteljandi
veiðiferðir og tekið þátt i ótal
sjóstangaveiðimótum i Vest-
mannaeyjum, Akureyri, Grinda-
vik og Grundarfirði en það voru
heimaslóðir hans. Ávallt var hann
mjög fengsæll veiðimaður og
hlaut margar viðurkenningar og
verðlaun á veiðimótum. Sem
félagi var hann einstakur. Alltaf
mátti reiða sig á hann. Alltaf var
hann boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd þegar undirbúa
þurfti veiðimót eða veiðiferðir. Á
veiðiferðum á sjónum var hann
einnig sá sem allir gátu leitað til.
Ef einhver missti slóða eða sökku
eða flækti hjólið var kallað í Þor-
stein. Alltaf hafði hann tima til að
aðstoða og ávallt kom hann þann-
ig útbúinn að hann gat miðlað
öðrum. Þannig mannkostamaður
var hann. Ýmsir ókunnugir
kynnu að halda að þetta væri of-
mælt en ég veit að hinir fjöl-
mörgu veiðifélagar hans í gegn-
um árin eru mér fyllilega sam-
mála.
Þorsteinn var maður hógvær og
litillátur en gat á glöðum stund-
um verið hrókur alls fagnaðar í
vinahópi.
Þorsteinn var lærður skipa-
smiður og vann við það lengst af
ásamt almennri trésmiðavinnu.
Hann var vandvirkur og hagur
smiður enda alltaf eftirsóttur til
vinnu og vann sér traust allra sem
hann vann hjá.
Eiginkona Þorsteins var Sigrið-
ur Kristinsdóttir og voru þau alla
tíð mjög samstillt í einu og öllu
enda bar heimili þeirra vott um
þann hlýleik og innileik sem þar
réð ríkjum.
Við þökkum honum af alhug
samfylgd liðinna ára og sendum
dýpstu samúðarkveðjur til konu
hans og fjölskyldu.
Magnús Valdimarsson.
Fólk sem getur varið skaplétt og
miðlað öðrum af hugrekki sinu og
ekki látið á sér finna þótt það viti
að hverju stefnir. En slík virtist
mér Svava Klara vera og er við
hjónin heimsóttum hana aðeins
þrem dögum fyrir andlátið, þá
vildi hún fullvissa okkur um að
enn væri kjarkur hennar óbugað-
ur.
Við þökkum Svövu Klöru sam-
veruna og sendum eftirlifandi
manni hennar og syni innilegar
samúðarkveðjur.
Halldór Björnsson.
Minning:
Svava Klara
Hansdóttir