Morgunblaðið - 22.03.1977, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. MARZ 1977
VtK>
MORÖdN-
MrtiNU
Biðst afsökunar — það kom övænt uppá aukavinna þegar við
vorum aö hætta!
Sú gamla stendur við orð sln,
það er óhætt að bóka það — og
sama hvað veðri og vindum llð-
ur?
o
Það er f sjálfu sér ekki til
skammar að vera táningur Óli
minn. — En vel að merkja, I
næstu viku verðurðu 34 ára.
Vélsleðaplágan
Reykvíkingar hafa eignazt
skemmtilegt skíðaland í Bláfjöll-
um, en galli er á gjöf Njarðar, ef
dæma má af bréfi, sem Velvak-
andi fékk frá „Reiðum skíða-
manni“:
,,Kæri Velvakandi.
Ég er einn af þeim, sem gríp
hvert tækifæri til þess að komast
á skíði. Eftir að vegurinn var lagð-
ur um Bláfjallasvæðið og lyftur
settar þar upp hefur aðstaða okk-
ar hér á höfuðborgarsvæðinu til
skíðaiðkana stórbatnað. En eitt er
það, sem spillir mjög ánægjunni
af að vera þarna, það er að segja
vélsleðaplágan. Það er óþolandi
plága að hafa vélsleða þarna þjót-
andi um skíðalandið.
Ég ætla ekki að ræða um slysa-
hættuna, sem af þeim getur staf-
að og þá ekki sízt fyrir börn og
fólk, sem óvant er á skiðum og á
óhægt með að sveigja frá aðvíf-
andi aðskotahlutum. Hún liggur í
augum uppi, þó að mér þyki trú-
legt að vélsleðamenn gefi sliku
fólki sérstakar gætur. En hæfni
þeirra allra er kannski ekki söm."
0 Mengun
í friðlandi
„Ég óttast ekki að rekast á
vélsleða, en hávaðinn frá þeim
ætlar ailt að æra og er yfirþyrm-
andi. Það er óþolandi, þegar mað-
ur leitar til fjalla og vonast eftir
þeirri friðsæld, sem þar á að vera,
að losna ekki við skarkala borgar-
innar. Að flytja hann þangað með
sér er mengun á friðlandi.
Nú er mjög rætt um mengun
hér og þar, en um þessa mengun
hef ég ekki heyrt talað. Menn tala
meira að segja um að eyða hundr-
uðum milljóna til að koma i veg
fyrir mengun, en til þess að koma
í veg fyrir þessa mengun þarf
engu að eyða. Vélsleðakapparnir
þurfa aðeins að fara að settum
reglum og hverfa á braut. Ég segi
að settum reglum, því að sam-
kvæmt skiltum, sem þarna eru, er
þeim óheimilt að skrölta um á
þessu svæði."
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
EINS og oft áóur á þriðjudögum
reynum við úrspilsþraut I dag.
Þú, lesandi góður, ert sagnhafi I 6
spöðum, spiluðum I suður. Anzi
harður samningur en við höfum
oft lent I þeim verri.
* Gjafari norður, allir utan
hættu.
Norður
S. 32
H. KDG72
T. 73
L. D872
Suður
S. ÁKDG105
H. —
T. ÁK82
L. A96
Austur og vestur sögðu alltaf
pass en vestur spilar út spaðaníu.
Hvernig á nú að spila spilið?
I fyrstu virðist spilið vonlaust.
Og þó — ekki alveg. Hugsanlega
getur spilið legið nóu vel til að
það vinnist. Austur verður að eiga
hjartaás en fjögur tígulspil og
laufkóngur þurfa að vera á sömu
hendi.
Við vonum því, að allt spilið sé
þessu líkt.
Norður
S. 32
H. KDG72
T. 73
L. D872
Austur
S. 64
H. Á1063
T. G654
L. K105
Suður
S. ÁKDG105
H. —
T. ÁK82
L. Á96
Eftir að hafa tekið fyrsta slag
spilum við tígulás og kóng, tromp-
um tigul og síðan hjartakóngur
frá blindum. Austur leggur ás-
innn væntanlega á (látum annars
siðasta tígulinn) og við trompum.
Spilum öllum trompunum og eig-
um þá eftir fjögur spil á hendi,
einn tígul og laufin þrjú. Austur
fær síðan næsta slag á tígul.
Nú er sama hvort hann spilar
hjarta eða laufi frá kóngnum. í
báðum tilfellum gefur hann okk-
ur innkomu á blindan og við tök-
um þá hjartaslagi, sem við þurf-
um til að vinna spilið.
Vestur
S. 987
H. 9854
T. D109
L. G43
ROSIR - KOSSAR - OG DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
61
inum og þrúgandi drunginn
hafði einnig áhrif á nkkur, svo
að samræður okkar urðu hægar
'og langorðar. Seinna þorðum
við að athuga nánar að svo virt-
ist sem Frederik Malmer væri
eftirlætisumræðuefni Kalla —
eða réttara sagt dauði hans.
Hér eygði Christer allt I einu
möguleika að leiða samræðurn-
ar inn á þær brautir sem okkur
hafði fýst að fara.
— Já, sagði hann og kinkaði
kolli við langrí romsu Kalla um
dyggðir Frederiks Malmers. —
Hann virðist hafa verið einstak-
lega gjafmildur maður og mik-
ill höfðingi, að minnsta kosti
gagnvart Birni. Urðuð þið ekki
hissa þegar hann bauðst til að
kosta menntun hans, sem var
bæði löng og kostnaðarsöm.
— Ja, það er náttúrlega ekki
skrftið þótt maður vrði dálltið
hissa... Og mikió urðum við
glaðir... En Björn, hann var
alltaf frá fyrstu tfð svo mikill
námshestur... og glaðvær og
myndarlegur, svo að gamli
maðurinn hefur sennilega talið
að hann væri þess virði að
hjálpa honum. Og svo héld ég
að honum hafi fundist við eiga
um sárt að binda .. þar sem
Gertrud var nú horfin og allt
það...
—Gertrud hafði unnið á
herragarðinum einu sinni, var
það ekki ?
— Jú, jú. Líkast til. Hún var
þar I tvö ár, áður en hún átti
Björn. Og ég held að þeim hafi
þótt afskaplega vænt um hana.
— Heldurðu þeim hafi öllum
þótt það? sagði Christer og
deplaði augunum til gamla
mannsins.
Kalli hló undarlega hljóð-
lausum hlátri.
—Ja, nú er lögregluforinginn
eitthvað að fara sem við skilj-
um báðir. Það er engu lfkara en
hann hafi þekkt Gertrud; Ja,
hún var nú sjón að sjá, það get
ég fullvíssað ykkur um ... og
það var allt I lagi með kroppinn
á henni og hárið var eins og
gull — eiris og ségir I ævintýr-
unum. Ég man, já eins og það
hefði verið I gær, þegar hún
kom heim frá herragarðinum
og sagði: ,J«íú skal ég segjaykk-
ur að hann er alveg snarvitlaus
I mér og vill alltaf vera að
kyssa mig... Og hún sagði að
hann væri sérstaklega aðsóps-
mikill niðri I kjallaranum. Og á
laugardagskvöld, þegar hún var
hér heima, sá ég ekki betur en
ungi herrann rataði bærilega
hingað og brennívín hafði hann
með sér og svo virtust þau
skemmta sér konunglega og fór
svona Kka dægilega á með
þeim.
Einar tók plpuna út úr munn-
inum og skaut gætilega inn I:
— Það var sem sagt Otto
Malmer sem kom hingað með
brennivfn.
— Nei, fjárakornið. Hann var
svo lftill, barn um þetta leyti,
ekki fermdur held ég. Nei, ég
er að tala um Jan Áxel, hann
var jafngamall Gertrud okkar,
glaðsinna ungur maður, það
getió þið bókað.
— Segðu mér, Kalli, sagði
Christer alvörugefinn. — Hver
af öllum þessum aðdáendum
Gertrud heldurðu að hafi verið
faðir Björns?
— Það getur maður náttúr-
lega ekki bókað og ég veit ekki
hvort borgar sig nokkuð að vera
að brjóta heilann um það
... hvað unga herranum við-
kemur þá fór hann til útlanda
og giftist þar útlenzkri konu.
En þau skrifuðust nú á og ég
held ég muni það rétt að hún
hafi einmitt verið að skrifa
honum þegar hún kom hingað I
sfðasta skiptið áður en hún
hvarf. Þvf að ég varð að fara
með það til herragarðsins.
— Til herragarðsins? En Jan
Áxel var f Austurrfki. Hvað
áttu við með þvf, Kalli?
— Já, þetta er dálftið skrft-
ið... kannski ég sé að rugla
saman. Það hlýtur þá að hafa
verið eitthvað annað.
Christer færði sér þögnina f
nyt sem nú kom og setti fram
aðra spurningu:
— Þegar Gertrud var heima f
sfðasta skiptið áður en hún
byrjaði að vfnna í Skógum,
hvernig var hún i skapinu. Var
hún óstyrk á taugum? eða sýndi
framkoma hennar einhvern
vott þess að hún væri kvíðin?
— Nei, ekki það ég man. Mér