Morgunblaðið - 28.02.1978, Blaðsíða 31

39
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 28. FEBRUAR 1978
Marie Ellingsen
—Minningarorð
F. 13. desember 1881
D. 21. febrúar 1978
A útmánuóum árið 1903 bar
skip að landi í Reykjavík. Meðal
farþega voru ung, nýgift, norsk
hjón: Othar Petter Jæger Elling-
sen skipasmiður — Naumdæling-
ur að ætt — sem1 ráðinn hafði
verið af Tryggva Gunnarssyni
bankastjóra til forstöðu við Slipp-
stöðina, og kona hans Marie
Johanne, fædd Berg, frá
Kristjánssundi.
Er skipið lenti, var norðangarð-
ur og land hulið snjö, eins og
vænta mátti á þessum árstíma,
svo að fremur kuldalega tók Frón
á móti ungu hjónunum.
Eigi munu þau hafa haft í huga
að dvelja hér langdvölum, en
raunin varð önnur. A íslandi áttu
þau heima ævilangt og undu vel
hag sínum. Urðu brátt vinsælir og
mikils metnir borgarar og góðir
íslendingar. Heimili þeirra var
mikið menningarheimili, þar sem
gestrisni og hjálpfýsi var aldrei
gleymt og gilti einu hver í hlut
átti. — 1 félagsmálum tóku þau
verulegan þátt. Voru um langt
skeið burðarás Nordmannslaget,
sem síðar kjöri þau heiðursfélaga.
Norsk og íslenzk stjórnvöld
sýndu þeim hjónum báðum þá
sæmd að veita þeim heiðursmerki
fyrir heillarikt ævistarf.
Othar Ellingsen var ráðsvinnur
athafnamaður og kom Slippfélag-
inu úr kreppu, sem það hafði rat-
að í. — Hann gerðist síðar um-
svifamikill kaupmaður og verzl-
aði mest með útgerðarvörur. Allt
sem Ellingsen tók sér fyrir hend-
ur heppnaðist. Lögðust þar á eitt
góðir vitsmunir, viljaþrek, alúð
og ósérhlífni.
Othar Ellingsen andaðist fyrir
aldur fram árið 1936. Og var þeim
'öllum, er þekktu hann bezt, harm-
dauði, enda stakur drengskapar-
maður og hjartahlýr, þó að stund-
um gæti hann verið hrjúfur á ytra
borð í dagsins ströngu önn.
Þeim hjónum varð sjö barna
auðið og áttu barnaláni að fagna.
Öll systkinin glæsileg ásýndum og
gædd góðum hæfileikum sem þau
áttu kyn til, og uppeldi þeirra hið
bezta, markað af mildi og festu.
Börn þeirra hjóna eru: Erna,
Erling, Othar, Liv, Mathilde,
Dagný og Björg.
Erling, Liv og Dagný eru látin
fyrir allmörgum árum, svo að
dauðinn hefur höggvið djúp skörð
í hinn góða og glæsilega systkina-
hóp, sem forðum daga lék sér á
Stýrimannastíg 10, i fallegu for-
eldrahúsi.
Ættbogi þeirra Ellingsenshjóna
er orðinn stór. Eru nú afkomend-
ur þeirra 77 að tölu. I þeim hópi
er að finna margt mætra manna á
ýmsum sviðum þjóðlifsins.
Dýrmætur var farmurinn, sem
skipið skilaði á land fyrir 75 ár-
um. Hann varð landi og þjóð til
heilla og hamjngju.
— Frú Marie Ellingsen verður
til grafar borin í dag. Með henni
er mikil merkiskona í val fallin.
Háöldruð var hún orðin, en ung í
anda allt til hins síðasta.
Hún var fædd í Kristjánssundi
og ólst þar upp og átti heima, unz
hún fluttist til Islands. Oft minnt-
ist hún æskubæjar síns, er hún
unni af alhug sem og öllu föður-
landi sínu og átti svo ljúfar minn-
ingar um.
Að ytra útliti Var hún sérlega
glæsileg kona. Svipurinn heiður
og bjartur, svo að athygli vakti,
hvar sem hún fór. Hann bar
glöggan vott hennar innra manni,
góðvilja og mannkærleika, sem
hún hafði til að bera umfram
flesta menn. Hvert böl, hvort
heldur tímanlegs eða andlegs eðl-
is, vildi hún bæta. Hvert sár vildi
hún græða. Með sinu milda, hlýja
brosi laðaði hún fram allt hið
bezta í fari samferðamannanna.
Hver maður fór betri af fundi
hennar, því að manngerð hennar
var styrk, borin uppi af bjartsýni
og trú á kaérleika Guðs og sigur
hins góóa að lokum. Og við styrk
þeirrar trúar og bænrækni bar
hún sorgir sínar, tíðan ástvina-
wissi, af þolgæði og sem sönn
hetja.
Frú Marie Ellingsen var gædd
skarpri greind og viðfeðmum gáf-
um. Var vel heima í mörgu. Hún
var fjöllesin í eldri norskum bók-
menntum, sér i lagi í kveðskap.
,Hún kunni firnin öll af norskum
ljóðum utanbókar og mundi langt
fram á elliár. Hún las þau
mjúkri röddu og komst þá oft við,
svo að tár spruttu fram á hvörm-
um hennar, er hún hafði þau yfir.
Tilfinningar hennar voru inni-
legar og heitar. Hún leið oft þján-
ingu fyrir þá, sem áttu við bág-
indi að stríða, hvort heldur sjúkir
menn áttu i hlut, syrgjendur eða
vegvilltir. Og viðkvæm tilfinning
hennar náði lengra en til manna.
Oft leið hún með spörvunum á
hjarninu, blóminu á hélunóttinni,
trénu í storminum.
Frú Marie Ellingsen var mild
sem fjólan, en um leið styrk sem
eikin, þó að sjaldan fari saman í
einni og sömu manngerð. Henni
var gefið viljans Stál, sem hert var
við afl tilfinninga hennar, og þvi
voru áhrif hennar mikil, svo að
hún kom ótrúlega mörgu í verk
öðrum til blessunar. Fæst af því
verður haft í hámælum, en geym-
ist í þakklátum hjörtum þeirra er
nutu, ástvina og annarra.
Lifsferð hinnar mætu og mikil-
hæfu konu, sem sofnaði eftir
langan dag, er lokið. Sú ferð
heppnaðist með ágætum, svo að í
minnum verður haft.
Bjartsýn, sem fyrr, hvarf hún
héðan á vit þeirra heima, sem
haldin augu vor ekki sjá, en feg-
urðarþrá hennar og Guðstrú
stefndi til.
Guð veri með þér og gefi þér
góða ferð og aukna innsýn í djúp
fegurðar, dásemdar og dýrðar,
þar sem þú átt heima.
Sigurjón Guðjónsson.
Það eru margvíslegar tilfinn-
ingar sem blandast, þegar ég kveð
elskulega ömmu mína, en efst í
huga mér er þakklætið, þakklætið
fyrir þá góðu æsku sem þau veittu
mér. Hún var búin að skila sinu
móður- og ömmuhlutverki að
miklu leyti, þegar ég kom til
þeirra á Víðimelinn, og sjálfsagt
farin að þrá rólegheitin, en aldrei
fann ég annað en að ég væri óska-
barnið þeirr'a.
Það eru svo margar myndir sem
koma upp í hugann, þegar ég
hugsa til baka. Ég man þegar
amma tók mig upp í rúm og við
lásum saman, svo spiluðum við og
hvorug þoldi að tapa, en auðvitað
fékk ég að vinna lengi framan af.
Líklega eru stundirnar þar sem
amma sagði mér frá æsku sinni í
Noregi og ræddi við mig um lífið
og tilgang þess mér eftirminnileg-
astar. Hún var alltaf svo jákvæð,
sá alltaf björtu hliðina á hverju
máli. Ekki háði kynslóðabilið okk-
ur, og eftir að ég gifti mig og enn
ein kynslóðin kom, 5. ættliðurinn,
þá áttu börnin öruggt athvarf hjá
ömmu. Þó þau fengju ekki að
njóta hennar lengur, munu þau
alla tið búa að því góða sem hún
gaf þeim.
Við systkinin og fjölskyldur
okkar þökkum ömmu allt það sem
hún var okkur.
Dagný Erna.
Að rifja upp minningar sínar
gagnvart frú Ellingsen, er hjá
mér það sama og að rifja upp
minar eigin bernskuminningar.
Ellingsenshjónin bjuggu að Stýri-
mannastíg 10, en ég í Stýrimanna-
skólanum sem var nr. 17. Þess
utan fæddi frú Ellingsen son hinn
27. maí 1908, sem Othar var skirð-
ur, en húsmóðirin í Stýrimanna-
skólanum eignaðist mig nákvæm-
lega viku seinna. Þar með var
staðan orðin jafnteflisleg, og þeg-
ar hinir ungu sveinar fóru að geta
labbað og ráðið ferðum sínum, þá
fóru þeir hvor til annars og rugl-
uðu heimilum sínum hálfpartinn
saman og voru á víxl hvor hjá
öðrum.
Hjá Ellingsén, sem voru norskir
landnemar, var maturinn auðvit-
að ekki samskonar og heima hjá
mér, og því þáði ég marga máltíð-
ina heima hjá frú Ellingsen. Það
var miklu meira spennandi. Hjón-
in töluðu að sjálfsögðu norsku
saman, og eins við börnin, en þau
svöruðu á íslenzku. Þó töluðu
börnin líka reiprennandi norsku,
ef þau þurftu á þvi að halda. En
börn eru svo undarleg. Ég tók
eiginlega ekkert eftir þvi, að þau
töluðu aðra tungu en ég sjálfur,
að minnsta kosti skildi ég frá
fyrstu byrjun allt sem þau sögðu.
Þetta voru mamma og pabbi hans
Othars vinar míns og því hlaut ég
að skilja þau alveg eins og hann.
Börnin urðu mörg, heimilið
stórt og húsmóðirin hafði mörgu
að sinna. Þar stjórnaði hún ör-
uggri hendi og börnin hlýddu
skilyrðislaust, og allur heimilis-
bragur til fyrirmyndar. Bræðurn-
ir urðu tveir, og dæturnar fimm.
Heima hjá mér vorum við sex
bræður og út af þvingandi systra-
leysi kallaði ég því Ellingsens
systurnar systur mínar. Þær Lív
og Systa skildu þetta, og kölluðu
mig því Friðrik bróður.
Frú Ellingsen var óvenju glæsi-
leg kona. Móðir mín sagði mér frá
því, að það hefði verið unun að sjá
frú EHingsen, þá um tvítugt, þeg-
ar þær hittust fyrst.
Én það eru fá heimili, sem sorg-
in þarf ekki að heimsækja. Fyrsta
stóra áfallið kom í janúar 1936. Þá
dó Ellingsen. í ágúst 1937 dó svo
Dagný. Lív dó í marz 1967, og
Erling í nóvember 1970. Þetta
voru mikil áföll fyrir fjölskyld-
una. Tilveran virðist stundum
vera hræðilega miskunnarlaus.
Ég minnist þess, þegar móðir
mín lá banaleguna. Þá kom frú
Ellingsen til hennar, vafði hana
að sér og sagði ómetanlega fögur
orð við þessa fyrstu vinkonu sína
hér á Iandi, og þakkaði henni sam-
verustundirnar. Þar féllu fögur
orð og ég mun aldrei gleyma þess-
ari stund.
Kristin fræði segja okkur, að til
sé líf eftir þetta líf. Sjálfur er ég
viss um það. Og þegar maður leik-
ur sér að allskonar vangaveltum,
þá dettur manni í hug, að það
hlyti að vera yndislega fögur sjón,
að fá að sjá biessunina hana frú
Ellingsen hitta aftur. sinn lang-
þráða maka, og börnin sem fóru á
undan henni.
Minningar minar um frú Elling-
sen eru samfelld elskuleg heið-
ríkja.
Að lokum þessi setning Björn-
son, sem frú Ellingsen kenndi
mér í æsku, og mér finnst að hæfi
henni sjálfri: „Der bra folk gár,
der er Guds veje.“
Friðrik Dungal.
Minning:
Jón Ásgeirsson
stöðvarstjóri
Jón Ásgeirsson, stöðvarstjóri,
lézt að heimili sínu 20. febrúar
síðastliðinn á sjötugasta aldurs-
ári. Jón var fæddur í Stykkis-
hólmi 26. oktöber 1908, sonur
hjónanna Asgeirs Jónssonar,
rennismiðs, frá Svínaskógum á
Fellsströnd i Dalasýslu og Guð-
rúnar Stefánsdóttur frá Kverná
við Grundarfjörð.
Jón lauk prófi frá Véiskóla ís-
land árið 1931 og prófi frá Raf-
magnsdeild Vélskólans árið 1937.
Hann hóf störf hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur árið 1931 og
starfaði þar æ síðan. Hann var
vélstjóri við Elliðaárstöð til ársins
1963, er hann tók við starfi stöðv-
arstjóra í stöðinni og gegndi því
til æviloka.
Okkur samstarfsmönnum Jóns
verður ávallt minnisstætt hið
hreina og ljúfa viðmót hans, sem
einkenndi öll samskipti hans við
aðra, og sérstök snyrti mennska í
verki svo sem Elliðaárstöðin og
umhverfi hennar ber með sér.
Jón kvæntist árið 1942 Gunn-
þórunni Markúsdóttur og varð
þeim þriggja barna auðið. Börn
þeirra, Ásgeir Markús, Sigríður
og Guðrún, eru öll uppkomin og
gift.
Við samstarfsmenn Jóns minn-
umst með þakklæti samverunnar
á löngum starfsferli og vottum
eiginkonu hans, börnum, tengda-
börnum og ættingjum samúð okk-
ar við fráfall hans.
Samstarfsmenn.
Jóhanna Sigurðar-
dóttir - Minningarorð
Hinn 20. febrúar síðastliðinn
var Jóhanna Sigurðardóttir
kvödd hinstu kveðju í Fossvogs-
kirkju.
Jóhanna fæddist 20. janúar
1950. Foreldrar hennar eru Mar-
grét Eggertsdóttir og Sigurður
Sigurðsson verslunarmaður,
•Kleppsvegi 20. Það var mér þung
raun er Sigurður bróðir minn
hringdi til min aö kvöldi 8. febrú-
ar og tilkynnti mér að dóttir hans
hefði látist af slysförum þann
dag, og bað mig að tilkynna ást-
vinum okkar fregnina.
Þótt maðurinn með Ijáinn sé
sífellt á ferðinni íhuga menn ekki
afleiðingar af komu hans nema
þegar nærri þeim sjálfum er
höggvið. í þetta sinn snertir mig
illa að vita þrjú ung börn verða
möðurlaus á andartaki.
Jóhanna ólst upp hjá foreldrum
sinum ásamt mörgum systkinum
uns hún gekk að eiga eftirlifandi
eiginmann sinn Marel Einarsson
vélvirkja hinn 28. des. 1969.
Þau eignuðust þrjú börn sem
nú eru tveggja, fjögurra og átta
ára gömul.
Ég var heimagangur hjá for-
eldrum hennar og því vel kunnug-
ur Jóhönnu. Hún var elskuleg,
glaðvær og mjög trúuð, las um og
fylgdist með, ef rætt var um hvað
við tæki, þegar héðan úr heimi
væri farið.
Mig brestur orð á þessari
kveðjustund. En sú er von mín og
fyrirbæn að sá sem allt gefur og
öllu stjórnar veiti Marel heilsu og
styrk til þess að ráða fram úr
vandamálum' sínum er hann
stendur eftir með þrjú ung börn.
Ég bið Hann að gefa börnum
þeirra veg sinn að ganga og hönd
sína að leiða þau til náms og
þroska á ókomnum árum.
Hennar minning er fögur.
Munið hana sem fagurt vor.
Astvinum öllum votta ég
samúð.
Björgvin Grlmsson
_____ jr
Eggert Olafsson
- Minningarorð
Þegar ég heyrði lát vinar míns
Eggerts Ölafssonar setti mig
hljóðan, og ég trúi þvi vart enn,
að þessi káti og lífsglaði félagi
minn og vinur okkar hjónanna sé
horfinn, svo lifandi er hann var
og verður ávallt fyrir hugskots-
sjónum mínum.
Fyrir tuttugu og átta árum upp-
hófust náin kynni okkar i gegnum
eiginkonur okkar, og má segja að
betri vini en þau hjönin Guð-
björgu Valdimarsdóttur og Egg-
ert Ólafsson höfum við aldrei
eignast, og eigum ótaldar og
ógleymanlegar samverustundir
með þeim.
Þar sem nákominn ættingi mun
geta um uppruna Eggerts, upp-
eldi og ævistarf, ætla ég ekki að
endurtaka það hér, en hann var
lærður trésmiður ög vann ávallt
við þá iðn, þar til að hann réð sig
til Rafmagnsveitu Reykjavíkur
þar sem hann vann við mælingar
o.fl. og var að störfum fyrir þá
stofnun þegar andlát hans bar að.
Þar fór góður drengur langt
fyrir aldur fram, aðeins 54 ára
gamall, og virðist manni að stað-
reyndin sé oft æði óraunsæ og svo
að nálgist hreinasta óréttlæti.
Ekki skal maður samt dæma um
það, svo litið sem maður þekkir
þann tilgang sem tilvera okkar i
þessum heimi er.
En það vil ég vona. að sú hlýja
vinátta sem með okkur hefur
ávallt verið, og þær góðu minn-
ingar sem við eigum, megi vara í
vitund okkar og eigi sitt framhald
á öðru tilverustigi þegar við erum
öll gengin á vit framtíðarinnar.
Að lokum vil ég þakka þessum
vini mínum og minnar fjölskyldu
fyrir þau góðu kynni, vináttu og
ógleymanlegar minningar sem
hann skilur eftir sig hér.
Ég bið þann góða Guð, sem er
okkar stærsti styrkur og von í
þessum heimi að gefa hans góðu
eiginkonu og börnum styrk og
þrek við þann mikla tnissi sem
þau hafa orðið fyrir.
Vertu sæll Eggert minn, þar til
endurfundir okkar verða á ný.
Átli.