Morgunblaðið - 28.02.1978, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDÁGUR 28. FEBRÚAR 1978
;
vief>
MORöUKc
MTFINU
< -- .. /
%

° ilr 7'\ A— !:■'
n,- )C7,'

GRANI göslari
llann »-r hara mert v»“njiil«-K »>M»“in «-n hún súprroktrin!
Þe;;ar éíí sef>i. aó þú eiffir a<>
vera heima. þá meina éf?
heima!
<$ ©
Éfí héll þú \ærir ha-ltur a<>
revkja?
Félag gegn klámi?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Við vitum að oft er rétt að
leggja háspil á annað háspil.
Rcyn«lar er þetta nokkuð algild
regla, sem þó verður að með-
höndla með varúð því til er önnur
hlið á málinu.
Suður gaf, norður og suður á
hættu.
Vestur
S. K
H. DGIO
T. G8653
L. 10954
Norður
S. 1073
H. 754
T. AK102
L. AD8
Austur
S. DG94
H. 9863
T. D9
L. G62
Suður
S. A8652
H. AK2
T. 74
L. K73
Hvað er þaó nú! Hverju hef ég gleymt?
„Þessi brandari sem ég lét hér
fylgja með er mjög góður. Satt að
segja hrein snilld. Þetta er
nákvæmlega það sem er að verða
mesta mein okkar tíma. kvik-
myndaframleiðendur, skáld og
slfkir telja sér skylt að sýna allan
mögulegan hrylling til varnar
sakleysingjum og auðvitað eru
líka hinir sem vilja græða á þess-
um sömu sakleysingjum.
Margir hafa hneykslast á þeim
kvikmyndum sem sýndar hafa
verið í höfuðborginni á listahátfð.
Þar sem ég hefi ekki séð þessar
myndir get ég ekki dæmt um þar,
en ósköp fannst mér þau atriði
sem sýnd voru í sjónvarpinu öll á
einn veg: berstrípað, lostafullt
kvenfólk og uppáfarir og auðvitað
má kalla þetta list eða kannski
ólist, jafnvel ólyst. Þessari list er
troðið uppá mann hvar sem er í
dag. meira að segja i sjónvarpinu
og mér finnst satt að segja að það
sé frekja því fyrir nú utan hversu
andstyggileg og gróf sú
kynlífsfræðsla er vil ég sjálf
fræða mín börn um kynlífið og
það er ekki á mínu valdi að
slökkva á sjónvarpinu svona
fyrirvaralaust, nema bá að heimil-
ið fari allt í allsherjar upplausn.
Börn eru forvitin, sérstaklega ef
það er eitthvað sem þau ættu ekki
að sjá. Sömuleiðis er með ofbeldið
og manndrápin, af hverju er
alltaf verið að prédika það nei-
kvæða, það býður aðeins hætt-
unni heim, í stað þess að sýna það
sem er jákvætt, elskulegt og gott.
Ég er meira að segja sannfærð um
að mörg unglingaafbrot í dag má
rekja beint til sjónvarpsins. Þetta
siast inn í barnshugann frá þvi
barnið er ómálga. í sjónvarpinu
sjá þau hlutina gerast án þess að
skilja afleiðingarnar. Ég held að
þetta sé einhverskonar æði, það
eru engir brandarar fyndnir
lengur nema þeir séu um kynlif
eða trúmál. Það er engu líkara en
að allt sem mönnum er heilagt
eða viðkvæmt verði að draga
niður i svaðið og traðka á því.
Við verðum að snúa af þessari
braut. Væri ekki upplagt að
stofna félag gegn klámi og of-
beldi, það er hvort sem er i tízku
að stofna félög gegn öllu mögu-
legu. Kjörorðið gæti verið klámið
burt. Með þökk fyrir birginguna.
Asthildur Þórðardóttir."
Suður opnar á einum spaða og
norður svarar með tveim tíglum.
Hvernig sagnir ganga úr því fer
eftir hvaða sagnkerfi er notað. En
í öllu falli verður suður sagnhafi í
fjórum spöðum og vestur spilar út
hjartadrottningu.
Suður tekur fyrsta slaginn og
greinilegt er að úrslit spilsins
byggjast á hvort tveir eða þrir
slagir tapast á spaða. Liggi tromp-
in 3—2 á höndum austurs og vest-
urs er sama hvernig að er farið.
En liggi þau 4—1 virðast þrír
gjafaslagir vera óumflýjanlegir á
litinn. Og svo mun einnig fara
spili sagnhafi hugsunarlítið ásn-
um og aftur spaða.
I staó þessa ætti að reyna að
leggja gildru fyrir austur. Hann
gæti einmitt fallið í hana ætti
hann DG94 eða KG94 í spaðanum.
Suður spilar því tígli á kónginn og
síðan spaðatíunni frá blindum .
Og leggi austur gosann á flýgur
einn af trompslögum hans út um
gluggann.
Við þetta verður að bæta —
eins og lesendum hefur sjálfsagt
dottið í hug —, að austur á auðvit-
að ekki að láta gosann. Tilgangur-
inn með því að leggja háspil er að
auka gildi lægra spils á hendi
annarshvors varnarspilarans. Og
gosinn á tíuna í þessu tilfelli get-
ur ekki haft þau áhrif. En það
breytir því ekki, að sjálfsagt
mundi helmingur bridgespilara
láta gosann í þessu spili og afsaka
sig síðan með því að þeir áttu
níuna líka!
jp Framhaldssaga eftir
HÚS MÁLVERKANNA
76
dyrabjallan hefur hringt og ótt-
ast að það væri lögreglan.
— En hvað með fjárkúgun-
ina?
— Við verðum að borga
þangað til hann er farinn úr
landi. Þegar hann er sloppinn
af stað, skiptir það engu máli
lengur. I Suður-Amerfku er
engin framsalsskylda... en
bara ég vissi hver fjárkúgarinn
er, svo að ég geti jafnað um
hann á eftir.
— Og þú hefur ekki minnsta
grun?
— Ég veit ekki hvað ég á að
halda.
Hann hristi höfuðíð.
— Þegar ég hugsa þetta
skipulega, finnst mér þetta
hljóti að vera einhver brjálæð-
ingur. Einhver fyrrverandi for-
ingi sem styður strfðið f
Víetnam ... eða eitthvað svo-
leiðis...og svo á hinn bóginn
hefur hvarflað að mér stúlkan f
bústaðnum við skógarjaðar-
inn ... Það er ekki aðeins það
sem hún segir ... Það er bara
allt sem gerist f kringum
hana ... mér finnst erfitt að
trúa að hún sé ekki á einhvern
hátt flækt f málið, kannski er
hún f slagtogi með fjárkúgaran-
um. En ég viðurkenni að ég er
hræddastur um að þetta sé ein-
hver brjálæðingur... sem
muni kannski að lokum játa
þetta og gefa sig fram, þó að
hann hafi fengið peningana.
Það er Ifka þess vegna sem mér
er svo mikilvægt að komast að
þvf hver hann er. Skilurðu
mig?
Hún kinkaði kolli til sam-
þykkis.
— Auðvitað skil ég þig. En
ég held Ifka að þú verðir að
segja Dorrit allan sannleikann
um þetta mál. Hún er miður sín
og óróleg. Eftir að hún fékk að
vita þetta um möguleika lið-
hlaupa til að fá hæli hér, skilur
hún vitanlega ekki hvaða
ástæða er til að láta að kröfum
kúgarans.
— Hún var svo tæp á taugum
fyrir. Hún tók þetta svo óskap-
lega nærri sér — jafnvel þótt
hún héldi það væri bara um það
að tefla að hann lenti f fangelsi
eða yrði sendur aftur til vfg-
stöðvanna. Ég gætí ekki afborið
það ef þetta mál myndi ríða
hcnni sálarlega að fullu — allt
vegna vandræða f fjölskyldu
minni.
— Það getur verið að henni
verði um megn, ef hún upp-
götvar að þú segir henni ekki
nema hálfan sannleikann.
—Já. Auðvitað skal ég segja
henni frá þessu öllu.
Hann stóð upp.
— Nú er Ifka aðeins um
nokkra daga að ræða. Og þá er
málinu lokið. Eg ætla að segja
henni frá þessu strax.
— Þú verður vfst að hinkra
með það.
Emma lagði hnetukjarna í
skálina.
— Þegar ég sá hana sfðast
var hún svo æst að hún sagðist
verða að fara út og fá sér frfskt
loft.
— Frfskt loft... f þessu
veðri.
Hann leit áhyggjufullur út að
glugganum.
— Ég sá að hún hljóp við fót
f áttina að skóginum. Eg held
hún hafi stefnt f áttina tii húss-
ins, sem hún býr f stúlkan sem
skrifar.
— Ætli það væri ekki lieilla-
drýgst að ég reyndi að sækja
hana.
Carl stóð einbeittur upp.
31. kafli
Hún kom auga á Dorrit Hend-
berg þegar hún kom út úr
skóginum. Dökk þústa á flöt-
inni. Dökk Ifflaus vera sem lá f
einkennilegri stellingu og
höfuðið að nokkru niðri f ein-
um pollanna.
Birgitte hljóp eins og fætur
toguðu og þó fannst henni
fæturnir skjálfa svo að hún
hélt að hún kæmist ekki áfram.
Hún hrasaði og henni skrikaði
fótur í lciðjunni en þó komst
hún til hennar. Hún dró hana
upp og baksaði með hana f átt-
ina að dyrunum. Og skyndilega
voru þau komin líka á vettvang.
Carl Hendberg og Emma
Dahlgrcn. Viðbragðssnör og
fljót.
— Hvað hafið þér gert
henni? 0, guð minn góður, hvað
gerðuð þér henni?