Morgunblaðið - 27.10.1978, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. OKTÓBER 1978
23
börnum og barnabörnum og sömu-
leiðis eftirlifandi systkinum hans.
Guð blessi minningu Sigurðar
Arnasonar.
Gísli G. Auðunsson.
Ilúsavík.
Með rökum má efalaust fullyrða
að af öllum sjálfsögðum hlutum sé
dauðinn í fremstu röð. Tilvist hans
er hafin yfir ágreining. Koma hans
eðlilegastur hlutur alls sem er, og
mikil hamingja að geta tekið undir
orð Hallgríms; Kom þú sæll þegar
þú vilt. Eitt slíkt hamingjubarn
hvarf okkur sjónum nú fyrir fáum
dögum, yfir landamærin miklu
sem við öll þokumst í átt til. Það
var Sigurður Árnason frá Stóra-
-Hrauni. Daginn sem hann kvaddi
varð stór hópur fólks fátækari en
áður, og fann um leið að einmitt þá
varð of seint að greiða stóra
þakkarskuld sem fyrir löngu var í
gjalddaga.
Sigurður Árnason fæddist inn í
nóttlausa voraldarveröld júní-
dagsins árið 1904. Hann var sonur
séra Árna Þórarinssonar, þess
stórmerka og landsfræga gáfu-
manns og Elísabetar Sigurðar-
dóttur, fallegrar konu hans, sem
lengi verður minnst sakir sér-
kennilegrar og frjórrar kímnigáfu,
og sem komst góðu heilli til skila í
börnum hennar og séra Árna,
öllum. Þessi húmor var ríkur í
þeim Skógarnessystkinum. Nær-
tækt dæmi þar um er mér Magnús
Sigurðsson frá Miklaholti, ferskur
í hugsun með stálminni, ungur
maður, 95 ára.
Sigurður Árnason sleit sínum
barna- og unglingsskóm að Stóra
Hrauni, og rætur hans stóðu alla
tíð djúpt í hrjóstrugu landslagi
Kolbeinsstaðahrepps. Þær slitn-
uðu aldrei, og milli hans og
æskustöðvanna ríkti ætíð falslaus
vinátta, þeirrar tegundar sem
aðeins þróast þar sem báðir aðilar
hafa mikið að þakka og hvorugur
bregst hinum. Samfundir hans við
þessar slóðir og fólk þess voru
fleiri og tíðari en ég veit dæmi um
við svipaðar aðstæður. Umhyggja
hans fyrir byggðarlaginu og íbúum
þess á sér tæpast hliðstæðu, og
hún fór ekki í manngreinarálit.
Nú hefur Sigurður Árnason
dregið tjaldhæla sína úr jörðu. Og
sem ég sit hér á dimmu haust-
kvöldi og læt hugann reika í fylgd
hans til baka liðna áratugi, er mér
að líkindum í fyrsta skipti ljóst
hversu stórt skarð var nú höggvið í
þann fjölmenna hóp sem eg á
margt að þakka. Þessi þakkar-
skuld er snúin úr mörgum þáttum.
Mér er efst í huga vakandi og
óeigeingjörn umhyggja hans fyrir
okkur hjónunum ásamt einskær-
um elskulegheitum við börn okkar.
Eg nefni frábæra og órjúfanlega
vinátti hans við föður minn á
einstæðingslegum æviferli hans.
Eg man fjölmargar gleðistundir
sem ekki gleymast og áttu rót sína
í kímnigafu hans, þeirri er ég hef
þegar nefnt, og entist honum til
hinstu stundar. Fyrir fáeinum
dögum tæpti hann lauslega að því
við mig að e.t.v. mundi hann
bráðlega kveðja fyrir fullt og allt.
Eg maldaði örlítið í móinn. Þá
brosti hann og sagði: nei annarsr
eg hætti bara við það. Eg er svo
lengri og skemmri tíma. Það var
alltaf pláss fyrir börn hjá Söru.
Árið 1947 færði hún manni
sínum í afmælisgjöf 3ja vikna
stúlku sem þaú tóku sem kjördótt-
ur, Margréti, og það má segja að
það hafi allt snúist í kringum litlu
stúlkuna á Fálkagötu þar til að
hræddur um að Landsvirkjunin
verði þá lögð niður.
Nú er hann samt farinn, og
Landsvirkjunin verður sjálfsagt
ekki lögð niður, þ.e.a.s. ekki sú
landsvirkjun sem hann hafði í
huga. En önnur landsvirkjun gæti
verið í hættu. Það er sú landsvirkj-
un sem Sigurður og Sigrún, hans
ljúfi lífsförunautur, stofnuðu til
hvarvetna þar sem þau komu við
sögu. Landsvirkjun vináttu og
hjálpsemi. Landsvirkjun gleði og
elskulegheita. Við Hulda erum
þakklát fyrir áð hafa fengið
hlutdeild í þeirri landsvirkjun.
Brostið hefur hljómfagur
strengur í víðkunnri hörpu þeirra
Stóra-Hraunssystkina. Hörpu
ljúfmennsku og þeirrar sérstæðu
glaðværðar sem gerir hversdaginn
að hátíð.
En ómur þessa strengs mun
hljóma mér áfram.
Kristján Benjamínsson.
í dag er starfsfélagi okkar,
Sigurður Árnason, bókari, kvadd-
ur hinstu kveðju, en hann andaðist
hinn 19. þ.m. á sjötugasta og
fimmta aldursári sínu. Sigurður
fæddist á Ytra Rauðamel í Eyja-
hreppi hinn 15. júní 1904 og eru
ættir hans þjóðkunnar. Með þess-
um fáu línum viljum við votta
minningu hins látna góðs manns
getið.
Sigurður Árnason varð einn af
fyrstu starfsmönnum Landsvirkj-
unar, er hann réðst til fyrirtækis-
ins árið 1966. Áður hafði hann
starfað hjá Rafmagsnveitu
Reykjavíkur um tveggja áratuga
skeið. Störf Sigurðar hjá Raf-
magnsyeitunni og Landsvirkjun
voru einkum á sviði bókhalds og
starfsmannamála. Gegndi hann
þeim öllum með mikilli prýði og
kostgæfni á sínum langa starfs-
ferli í þágu rafmagnsmála Reykja-
víkur og landsbyggðarinnar.
Okkur, sem áttum því láni að
fagna að starfa með Sigurði, er þó
efst í huga mannvinurinn
Sigurður Árnason, sem vildi hvers
manns vanda leysa, mátti ekkert
aumt sjá og var ávallt reiðubúinn
að hlaupa undir bagga með þeim,
sem minna máttu sín. Margir
samstarfsmenn og sveitungar
Sigurðar standa því nú í þakkar-
skuld við hann er hann hverfur
okkur sýnum, fyrir alla hans
greiðvikni og þann hlýhug, sem
honum var í blóð borinn. Komu
hér fram margir bestu mannkostir
Sigurðar, sem gera hann okkur
ógleymanlegan sem starfsfélaga í
blíðu og stríðu.
Ekki verður Sigurður Árnason-
ar minnst án þess að í hugann
konji æskustöðvar hans á
Snæfellsnesi, sem hann unni svo
mjög og voru honum ætíð hug-
leiknar, en þangað reikaði hugur
hans oft í hinni hversdagslegu
önn. Var honum tíðrætt um menn
og málefni á þessum slóðum, þar
sem hann átti sín uppvaxtarár.
Var unun að njóta frásagnar
Sigurðar af þeim, því hann var
gæddur fágætri frásagnargáfu.
Sigurður Árnason var fyrsti
heiðursfélagi Starfsmannafélags
Landsvirkjunar og er það glöggt
merki þeirra vinsælda og virðing-
barnabörnin fóru að líta dagsins
ljós, þá fóru þau að fara með afa
og ömmu í sumarbústaðinn.
Hópurinn stækkaði, Erla er gift á
fjögur börn, Margrét er gift á tvö
börn og nú í vor fæddust tvíburar
og langamma fylgdist með þeim af
sömu ánægju og öllum börnunum
sem hún umgekkst.
Fyrir réttum tveimur árum
missti hún manninn sinn og þá var
þrekið svo lítið að hún treysti sér
ekki að fylgja honum síðasta
spölinn.
En gamla seiglan lét ekki að sér
hæða, hún komst á fætur aftur og
gat stundum heimsótt dæturnar
og barnabörnin.
Við sem kynntumst Söru þegar
við giftumst dætrum hennar,
þökkum henni þau ár sem við
vorum ipeð henni og kveðjum hana
með þakklæti.
Blessuð gé minning hennar.
Tengdasynir.
ar, sem hann naut meðal starfs-
fólks Landsvirkjunar. Sigurður
var mjög félagslyndur maður og
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hóp. Tók hann ríkan þátt í
félagslífi starfsmanna Landsvirkj-
unar og naut Starfsmannafélagið
frumkvæðis hans og atorku í
uppbyggingu félagslífs á sínum
vegum. Nú er skarð fyrir skildi, en
eftir lifir minningin um mikinn
drengskaparmann, sem ekki mátti
vamm sitt vita. Sú minning mun
ávallt í heiðri höfð, huggun harmi
gegn.
Eiginkonu Sigurðar, frú Sigrúnu
Pétursdóttur, og dætrum þeirra
hjóna vottum við dýpstu samúð
okkar. Guð blessi minningu
Sigurðar og veiti fjölskyldu hans
styrk.
Samstarfsfólk.
Afmœlis-
og
minningar-
greinar
ATIIYGLI skal vakin á því. að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu mcð
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein. sem birtast á í
miðvikudagsblaði. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línuhili.
Jófríður Jóhannes-
dóttir — Minningarorð
Fædd fi. nóvember 1907.
Dáin 18. október 1978.
Hún Fríða á Suðurgötunni, eins
ög við hér í Hafnarfirði kölluðum
hana, er dáin. Manni finnst oft,
þegar einhver vinur eða
vandamaður deyr, að lífið sé ekki
annað en að heilsast og kveðjast og
við erum í raun og veru öll
förumenn á leið til sömu strandar.
Þegar ég kynntist Fríðu fyrst
var hún þegar orðin fullorðin
kona. Bróðir hennar, Ragnar, og
maðurinn minn hafa þekkst síðan
þeir voru drengir hér í Hafnarfirði
og einkum hafa þeir haft mikið
samband síðustu 10 árin. Þannig
kynntist ég Fríðu. Þótt ég þekki
lítið til ættar hennar veit ég þó að
hún var ein sex systkina og
foreldrar þeirra voru hjónin
Jóhannes Jónsson og Margrét
Guðmundsdóttir, sem bjuggu á
Hellu á Fellsströnd og þar fæddist
Fríða. Hún fór átta ára gömul til
vandalausra og ólst upp við kröpp
kjör, eins og flest aldamótafólk
varð að gera. Þegar á barnsaldri
hófst erfiði vinnunnar og snemma
fór Fríða í vinnumennsku eins og
þá var títt. Hún trúlofaðist Gísla
Jónssyni frá Akranesi 1930 og
hófu þau búskap að Tungu í
Hörðudal. Unnustann missti hún
eftir skamma sambúð.
Árið 1941 ræðst Fríða til þeirra
hjóna Stefaníu Halldórsdóttur og
Guðmundar Magnússonar, að
Suðurgötu 45 í Hafnarfirði, þar
sem þau höfðu búskap og mikla
garðrækt. Eftir lát þeirra tekur
Fríða við bústjórn hjá sonum
þeirra, bræðrunum Helga og
Kjartani, en Kjartan lést fyrir um
það bil tveimur árum. Heimili
þeirra annaðist Fríða af einstakri
trúmennsku og myndarskap,
dugnaður hennar og ósérhlífni
voru einstök og vandvirknin eftir
því. Það var raunar furðulegt
hverju þessi fíngerða og granna
kona gat afkastað og sama var
hvað hún tók sér fyrir hendur, öll
verk hennar voru jafnan unnin af
sönnu listfengi.Fríða var ákaflega
frændrækin og vinaföst. Stórgjöf-
ul var hún þótt fátæk væri, því að
mannkostum var hún rík, eins og
sýnir sig, þegar hún á 53. aldursári
tók 5 mánaða gamlan dreng af
bróðurdóttur sinni og annaðist
uppeldi hans síðan ásamt þeim
bræðrunum Kjartani og Helga.
Mikill er því missir þessa
heimilis, er svo mikilhæf
manneskja hverfur á braut, ekki
síst missir hins 17 ára gamla
fóstursonar. Eg votta honum og
þeim öllum á Suðurgötu 45 samúð
mína, svo og systkinum Fríðu, um
leið og ég þakka vinsemd hennar
við mig og mitt heimili og bið
henni blessunar og fararheilla yfir
móðuna miklu.
Matthildur Matthíasdóttir.
Fyrir börnin
í Vörumarkaðinum
Fatnaöur í glæsilegu
Skór og vaöstígvél.
Húsgögn í barnaherbergi.
Playmobil leikföng.
Dúkkur margar geröir,
gullfallegar.
Þroskaleikföng og önn-
ur sterk leikföng.
Leikkrókur fyrir börnin
meöan pabbi og
mamma versla.
Vörumarkaðurinn hf.
j Ármúla 1A
urvali