Morgunblaðið - 27.10.1978, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. ORTÓBER 1978
MOBödK/-
KAfp/no s
^ V'
-- , ■
'r2_____________

GRANI GÖSLARI 1 2
n ’i/Ul
pdu
vyW
2094
© PIB
COPIMNACiN

Mundu svo eftir að fara í hælaháu
skóna.
I>etta er einfalt o>í fyrir hraKðið
þarf ekki aó ná í vióarbúta í
arininn nasta hálfa árið.
Vió sjáumst ekki oft eftir að þú
fékkst sÍKlinKadelluna.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sa>;nir andstæðinKa eru alltaf
holsta ok auðskiljanlefíasta leiðar-
Ijós saffnhafa við úrvinnslu sína.
Ofí stöku sinnum verða þær í raun
ok veru bjarfívættir.
I spili dajísins snerist vopn
austurs í hendi hans. Vestur ftaf,
norður suður á hættu.
Norður
S. 1)8765
H. G83
T. GIO
L. K10.3
Austur
S. 32
H. ÁKD765
T. 4
L. 8764
Suður
S. ÁG
H. 4
T. ÁK87652
L. ÁI)5
Vestur
S. K1094
II. 1092
T. Ð93
L. G92
„Við hestakarlar
viljum fá meira”
„Því í ósköpunum eru aldrei
neinar hestamyndir í sjónvarpinu?
Hér um árið voru oft svipm.vndir
frá kappreiðum og hestaferðum,
en núna sést aldrei neitt, síðan
hvítasunnukappreiðum Fáks lauk.
Þó er búið að vera landsmót í
sumar og sægur af stórmótum og
félagsmótum.
Svona sérþáttur myndi einnig
leysa annað vandamál. Það er svo
leiðinlegt að vita af efni, sem
mann langar að sjá, og hafa misst
af því. Þess vegna þarf sérstakan
þátt um hesta, sem er auglýstur
sem slíkur, þá er hægt að passa sig
að vera inni við og horfa þegar
efnið kemur. Sveitafólk hefur
Gera forráðamenn sjónvarps sér
ekki grein fyrir því, að hesta-
mennskan er stunduð af stórum
hluta landsmanna og því næst eina
íþróttin, sem sveitafólk getur
stundað og haft gaman af.
Þær eru kannski eitthvað dýrari
mínúturnar, sem fara í hesta-
mennsku, heldur en eitthvað
annað þarna hjá þeim í sjónvarp-
inu. Að minnsta kosti eru þær
fáar.
Annars þarf svo sem ekkert
sérstaklega að kvarta undan dag-
skránni. Hún er oft góð. Yfir höfuð
talað vantar þó alltaf meira af
innlendu efni og við hestakarlar
viljum fá meira um okkar mál.
Sérstaklega á sumrin, þegar
mikið er um að vera. Við erum
fjölmennur hópur, það sæju þeir,
ef við kæmum allir ríðandi niður
Laugaveginn.
Gæti sjónvarpið t.d. ekki séð af
tíu mínútum á viku í hestaþátt,
þótt ekki væri nema á sumrin.
nefnilega mikið að gera og getur
ekki vaktað dagskrána í þeirri von
að einhverntíma komi eitthvað
sem höfðar til þess. Vinnan situr
fyrir öllu.
Með beztu ósk um að þið horfið á
þessar línur með þjóðlega dreif-
býlistillitinu og gerið eitthvað í
málinu.
Ilestakarl."
Bjarni Felixson umsjónarmaður
íþróttaþáttarins sagði í samtali
við Velvakanda að það sem eink-
anlega réöi vali efnis í þáttinn
væri hve marga áhangendur við-
komandi íþrótt ætti sér og hitt að
jafnan bæri hæst íslandsmót og
landskeppnir hverskonar. Þá sagð-
ist Bjarni geta glatt hestakarla
með því að í vinnslu er nú hjá
sjónvarpinu sérstök mynd frá
landsmóti hestamanna sl. sumar
og yrði hún sýnd á næstunni og
einnig kæmu í íþróttaþáttunum
kaflar um hestaíþróttir.
Suður varð sagnhafi í fimm
tíglum eftir að austur hafði opnað
á veikum tveim í hjarta og vestur
spilaði út hjartatíu, sem austur
tók með drottningu og spilaði
síðan kóngnum. Suður trompaði og
tók á tígulás og kóng. Þá kom í
ljós, að gefa þurfti slag á tromp og
spilið virtist vonlítið. Austur gat
ekki átt spaðakóng auk þriggja
hæstu í hjarta. Hann hafði opnað
á veikri sögn en sagnhafi þekkti
hann vel og vissi að treysta mátti
sögnunt hans.
En var hugsanlegt að vinna
spilið J)ó vestur ætti spaðakóng-
inn? Já, ekki útilokað en til þess
þurfti skiptingin á hendi hans að
vera hagstæð. Ná þurfti af hendi
hans öllurn laufum og hjörtum
áður en hann fengi á tíguldrottn-
inguna. En hefði vestur í upphafi
átt aðeins tvö lauf, ásamt hjörtun-
um þrem, sem gera varð ráð fyrir,
varð að taka slagina í réttrið.
Að þessu athuguðu var fram-
haldið ekki erfitt. Sagnhafi spilaði
lágu laufi á kónginn og trompaði
þriðja og síðasta hjartað á hend-
inni. Síðan tók hann á laufás og
drottningu, sem vestur mátti
trompa hefði hann átt aðeins tvö
lauf. Nei, hann átti þrjú en fékk þá
bara næsta slag á drottninguna og
varð síðan að spila frá spaða-
kóngnum. Laglega og rökrétt
fengnir ellefu slagir.
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Johanna Krístjónsdóttir íslenzkaói.
— Nei. ekki lengi. Sá síðasti
sem ég man eftir kom hér fyrir
sennilega um tveimur árum.
— Yður fellur ekki við frú
Martin?
— Ilvers vegna spyrjið þér?
— Ég spurði hvort yður félli
við frú Martin eða ekki?
— Tja. ef ég aetti son...
— Haldið áfram.
— Ef ég hefði átt son hefði ég
ógjarnan viljað eiga hana fyrir
tengdadóttur. Og sérstaklega
þar scm herra Martin er svo
yndislegur maður og skilnings-
ríkur.
— Ilaldið þér að hann sé ekki
ánægður með henni?
— Ég hcf ekki sagt það. Ég
hef ekkert sérstakt á móti
henni. Hún er iSðruvísi mann-
gerð en ég — og öðruvísi
manneksja en mér cr að skapi
en það breytir því ekki að hún
getur verið ága-t samt.
— Ilvernig iiðruvfsi?
— Ég get ekki skýrt það. I>ér
hafið sjálíur hitt hana. Og þér
skiljið svona áreiðanlega betur
en ég. Hún er ekki alvörukona.
Eg þori að hengja mig upp á að
hún hefur aldrei á a>vi sinni
grátið ærlega. Ilún annast
tclpuna af prýði. sér um að hún
sé hrein og snyrtileg. En hún
segir aldrei við hana vinalegt
orð. hvað þá meira og ég hef
veitt því athygli að þegar ég er
að segja tclpunni sögur og
ævintýri verður hún óþolin-
móð. Ég er viss um að hún
hefur sagt henni að jólasveinn-
inn sé ekki til. En sem betur fer
held ég að Colette trúi henni
ckki.
— ?ykir Colette ekki vænt
um hana?
— Ilún hlýðir henni og
Ieggur sig fram um að gera
henni til geðs. Ég held að hún
skeyti því ekki þótt frú Martin
fari frá hcnni.
— Er hún mikið í burtu.
— Ekki sérlega. Ég get
ómögulega lagt henni slíkt til
lasts. Ég veit ekki almennilcga
hverju ég á að svara. Ég finn að
hún lifir si'nu eigin lífi, ef þér
skiljið hvað ég á við. Hún hefur
ekki áhuga á öðru fólki. Hún
talar heidur aldrei um sjálfa
sig. Ilún er kurteis og alltaf
eins og hún á að vera, kannski
einum um of. Ilún hefur senni-
lega unnið á skrifstofu áður en
hún giftist.
— Vitið þér hvaða skoðun
hinir leigjendurnir, hafa á
henni?
— Hún á bara hcima hérna.
Ég hygg að þeir vclti henni
ekki svo mikið fyrir sér. Það er
ekki auðvclt að komast í
samhand við hana. það er með
herkjum að hún býður fólki
góðan dag ef hún hittir það í
stiganum. Ég hef ekkcrt
kynnst henni íyrr cn eftir að
Colette kom til hennar.
— Hafið þér hitt mág henn-
ar?
— Já. En þó varla svo að það
taki því að minnast á það.
Nokkrum sinnum rekist á hann
í stigagöngunum. Ég hef aldrei
talað við hann. Hann gengur
alltaf álútur. eins og hann
blygðist sín og maður hefur
stcrklega á tilfinningunni að
hann hafi sofæið í fötunum.
enda þótt ég sé viss um að hann
reynir að laga sig til og bursta
fötin sín áður en hann kemur
hingað. Ég held ekki að það
hafi verið hann sem var á
ferðinni í nótt, herra Maigret.
Hann er ekki sú manngerð.
Ellegar þá að hann hefur verið
útúrdrukkinn.
Maigret tafði einnig um
stund hjá húsverðinum. Þar
var svo skuggsýnt að hann
varð að láta Ijós loga allan
daginn. Klukkan var að verða
tólf þegar hann gckk aftur yfir
götuna. Gluggatjöldin blöktu
fyrir golunni í ýmsum ibúðum
hússins. Einnig sá hann gar-
dínuna í stofunni hjá sér
hreyfast. Það var uggiaust frú
Maigret að fyigjast með ferðum
hans. Ilann leit upp, veifaði til
hennar og fann mjúkar snjó-
flyksurnar leika um vanga sér.