Morgunblaðið - 10.12.1978, Blaðsíða 36

36
MORGTJNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 1978
+
Eiginkona mín,
LILJA SIGURDARDOTTIR,
KársnMbraut 28, Kópavogi,
lézt í Landspítalanum að kvöldi 7. des.
Fyrir hönd barna og annarra vandamanna,
Eiríkur M. Þoratainsaon.
+ Hjartkær eiginmaöur minn og faöir,
SKARPHÉDINN PÁLSSON,
frá Kili, Skagafiröi,
lést í Borgarsjúkrahúslnu 8. desember. Elíaabat Stefánsdóttir, og börn hina látna.
+
Sonur okkar og bróðir,
SVEINN FRIORIK EYVINDS,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 12. des. kl. 13.30.
Elíaabet Helgadóttir,
Ingi Eyvinda og ayatkini.
t
Sonur okkar og bróðir,
GUDFINNUR ÓSKARSSON,
Otrateig 4,
veröur jarðsunginn frá Laugarneskirkju mánudaginn 11. desember kl. 3.
«*//ve,v, a. Óakar Guöfinnaaon,
9Ó'8,“««.>...kini.
+
Útför eiginkonu minnar, móöur, tengdamóöur og ömmu,
ELÍNBORGAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
verður gerð frá Fossvogskapellu á morgun, mánudaginn 11. desember kl.
13.30.
Edwin Árnaaon,
Vildís Kristmannsdóttir, Árni Edwins og barnabörn.
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
GUÐMUNDUR ÁGÚSTSSON,
Bólstaöahlíð 48,
sem lést í Landspítalanum þann 3. þessa mánaöar, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju þriöjudaginn 12. desember kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaö, en þeir sem vilja minnast hans, vinsamlegast láti
líknarstofnanir njóta þess.
Fjóla Sigurðardóttir,
Örn Ágúst Guómundsson, Erla Stefánsdóttir,
Sesselja Hrönn Guömundsdóttir, Eðvarð Geirsson,
Sigurður Guðmundsson, Guðný Benediktsdóttir,
og barnabörn.
+
Okkar innilegustu þakkir fyrir vináttu og hlýhug viö andlát og jaröarför
eiginmanns míns og fööur okkar,
LEIFS AUDUNSSONAR,
bónda, Leifsstöðum, A. Landeyjum.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Borgarspítalans og
Grensásdeildar fyrir sérhæfða og hughlýja hjúkrunarþjónustu.
Guörún Geirsdóttir,
Hrönn Leifsdóttir,
Auðunn Leifsson,
Lára Leifsdóttir.
+
Þökkum auösýnda samúö viö fráfall föður okkar, tengdafööur og afa,
JÚLÍUSAR BJARNASONAR,
fyrrverandi bónda,
Leirá,
Leirársveit.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sjúkrahúss Akraness.
Helgi Júlíusson, Hulda Jónsdóttir,
Kristinn Júlíusson, Sigurást Indriðadóttir,
Bjarni Júlíusson, Áslaug Stefánsdóttir,
Þórður Júlíusaon, Karen Lövdahl,
og barnabörn.
Björn Guðnason
—Minningarorð
Fæddur 23. september 1975.
Dáinn 4. dcsember 1978.
Lítill ljúfur drengur er horfinn
sjónum okkar um stund. Á fáum
sólarhringum verður hann svo
heltekinn sjúkdómi að færustu
læknar, sem reyndu allt til að
bjarga honum, gátu ekki við neitt
ráðið.
Það er sagt að þeir deyi ungir
sem guðirnir elska. En nú líður
honum vel á eilífðarbrautum en
minningin lifir.
Eftir stöndum við ættingjar,
foreldrar og eldri bróðir, og
skiljum ekki hvernig honum er
svipt frá okkur svo fljótt. Lífsgleði
hans og blíðlyndi smitaði frá sér,
hann var svo barnslega einlægur.
Við söknum hans öll, en megum
samt þakka góðum guði fyrir að
hann þurfti ekki að þjást meir en
orðið var. Sá sem öllu ræður styðji
og styrki foreldra hans og bróður-
inn unga.
Vertu í guðs hendi falinn, litli
vinur.
Amma Didda.
Þeir deyja ungir sem Guðirnir
elska.
Þegar lítill drengur er kallaður
burt á svo sviplegan og skyndileg-
an hátt verður manni orðfall. Hver
ræður?
Björn var sonur hjónanna Þór-
unnar Haraldsdóttir og Guðna
Jónssonar, fæddur 23. sept. 1975 og
því aðeins 3ja ára er hann lést.
Mig langar aðeins að kveðja
þennan litla frænda og þakka
honum þessa stuttu samveru og
biðja Guð að varðveita hann, og ég
veit að langamma hans svo og
aðrir sem á undan eru farnir taka
hann í faðm sér og varðveita.
Við sendum foreldrum hans,
bróður, ömmu hans Birnu sem
hann bar nafn af svo og öllum
aðstandendum hans innilegar
samúðarkveðjur og biðjum um
styrk þeim til handa á þessari
stundu.
Hvíl þú í friði litli frændi.
Guðrún og Siggi.
Okkur setti hljóðar er við
fregnuðum að Bjössi litli á „unga-
deildinni" væri dáinn. Hann, sem
hafði verið hjá okkur nokkrum
dögum áður hress og kátur.
Mennirnir þenkja, en Guð ræður.
Börn koma og fara á leikskólan-
um og alltaf verður skarð, sem
fyllist upp í með tímanum. En það
skarð, sem Bjössi litli skilur eftir
sig í hugum okkar, verður aldrei
bætt.
Þegar hann kom á morgnana
var hann eitt sólskinsbros og alltaf
var hann glaður í lund. Af hverju
var hann tekinn svo skyndilega frá
okkur? Við fáum víst aldrei svar
við því.
Við vottum öllum aðstandend-
um, þó sérstaklega foreldrum hans
og eldri bróður sem nú kemur einn
Ásgeirssyni, verzlunarstjóra
Ásgeirsverzlunar, en þær snerust
um rétt einstaklingsins til þess að
ráða sér sjálfur, frjáls og óhindr-
aður, en um leið stóð hún vörð um
jafnrétti allra manna.
Þau hjónin, Ella og Edwin, voru
afar samrýnd og áttu flest öll
áhugamál sín sameiginlega. Menn-
ing og list var þar ofarlega á blaði,
enda töldu þau meðal vina sinna
ýmsa kunnustu listamenn þjóðar-
innar. Edwin er sjálfur góður
frístundamálari og grípur oft í
pensilinn og olíutúburnar, þegar
hlé fæst frá daglegum störfum.
Skemmtilegast þótti þeim að
heimsækja eða hafa í kringum sig
vini og ættingja, enda er sá hópur
stór, sem á góðar og hlýjar
minningar um Ellu og Edwin.
Senn líður að fæðingarhátíð
frelsarans, en um árabil hefur
jólahátíðin í minni fjölskyldu ætíð
byrjað á Lindargötunni hjá Ellu,
þar sem okkur var á Þorláksmessu
boðið upp á kæsta skötustöppu
með mörfloti að vestfirskum sið.
Enginn okkar vildi missa af
þessum jólasið, sem fluttist með
fjölsk.vldunni vestan af Önundar-
firði. Á þessu árabili bættust við
ýmsir kunningjar þeirra hjóna,
sem aldrei fyrr höfðu kynnst slíkri
Þorláksmessuhátíð. Þeir slógust
flestir í fjölskylduhópinn og telja
nú skötustöppuna ómissandi þátt í
jólahaldi sínu.
I ár verðum við að sætta okkur
við að Ella býður okkur ekki til
fjölskylduhátíðar á Lindargötuna
á Þorláksmessu. Héðan er hún
farin til annars heims en eftir er
djúpstæð minning um þessa glað-
væru og góðu konu, sem var mér
og öðrum ekki aðeins frænka
heldur og hugljúfur vinur. Hæsti
höfuðsmiður himins og jarðar
hefur boðað hana til sín á
jólaföstunni, rétt fyrir hátíð
ljóSsins, sem fer vel, enda var hún
ætíð boðberi ljóss og mannkær-
leika.
Fyrir hönd foreldra minna,
bróður og annarra ættingja, votta
ég vini mínum Edwin, einkasynin-
um Árna, tengdadótturinni Vildísi
EUnborg Kristjáns-
dóttir—Minning
Fædd 20. maí 1908.
Dáin 1. desember 1978.
Mig langar, í fáeinum orðum, að
minnast móðursystur minnar, frú
Elínborgar Kristjánsdóttur, sem
andaðist í Landspítalanum aðfar-
arnótt 1. desember s.l., eftir erfiða
sjúkralegu.
Minningarnar hrannast upp,
þegar litið er til baka, alls staðar
kemur Ella við sögu, því svo var
hún samtvinnuð lífi mínu frá því
ég man fyrst eftir mér.
Ég leit á heimili hennar og
manns hennar, Edwins Árnason-
ar, sem mitt annað heimili, alltaf
var hægt að koma þar án fyrir-
vara, móttökurnar hlýjar og nota-
legar, og ef eitthvað var manni
mótsnúið, þá þurfti ekki að fara
bónleiður til búðar, ætíð voru þau
tilbúin að leysa úr öllum vanda og
er það ómetanlegt að eiga slíka að.
Ella fæddist 20. maí 1908 á
Flateyri við Önundarfjörð, dóttir
Þorbjargar Guðmundsdóttir og
manns hennar Kristjáns Ásgeirs-
sonar, sem var verzlunarstjóri þar.
Hún ólst upp þar, ásamt stórum
systkinahópi, þar til fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur árið 1926.
Árið 1933, 17. júní, giftist hún
Edwin Árnasyni og stofnuðu ungu
hjónin heimili sitt að Lindargötu
7, síðar nr. 25, og bjuggu þar æ
síðan. Þau eignuðust einn son,
Árna, sem hefur um árabil starfað
við hlið föður síns í fyrirtæki
þeirra. Árni er kvæntur Vildísi
Kristmannsdóttur og eiga þau
þrjá myndarlega syni, sem voru í
orðsins fyllstu merkingu auga-
steinar ömmu sinnar, og hafa þeir
misst mikið að eiga hana ekki að
lengur.
Ég og fjölskylda mín sendum,
Edwin, Árna og fjölskyldu, okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum algóðan Guð að veita þeim
styrk í þeirra mikla missi.
IÍólmfr. Guðmundsdóttir.
Það er fátt jafn sárt og að sætta
sig við andlát náins ættingja eða
vinar, jafnvel þótt dauðinn geri
boð á undan sér. Ég var ekki hár í
loftinu þegar ég eignaðist einn
minn nánasta vin, en það var
föðursystir mín, Élínborg
Kristjánsdóttir, sem lést fyrir
nokkrum dögum eftir harða bar-
áttu við óvæginn og erfiðan
sjúkdóm. Ella frænka, eins og við
systkinabörnin kölluðum hana
ætíð, var á flestan hátt rherkileg
kona, sem enginn gleymir eftir að
hafa átt þess kost að hafa kynnst
henni og notið návistar hennar.
Ég man fyrst eftir henni þegar
ég var lítill hnokki í stríðslok og
átti þá heima á hæðinni fyrir ofan
hana á Lindargötu 25. Vart leið sá
dagur í lífi ungs drengs að ekki
væri litið inn í eldhúsið til Ellu,
rætt um lífið og tilveruna, og ef
lyktin úr pottunum hennar reynd-
ist betri en á efri hæðinni, þá varð
rnaður sér úti um hádegisverðar-
boð. Það var líka gott að eiga þar
athvarf, þegar foreldrar manns
þurftu að bregða sér bæjarleið.
Frá þeim tíma eru stundirnar á
Lindargötu orðnar margar og
hugljúfar, því aldrei man ég eftir
öðru en ánægjustundum á heimili
Ellu og eftirlifandi manns hennar,
Edwins Árnasonar, iðnrekanda.
I annarri minningargrein hér í
blaðinu hefur ætt Ellu verið rakin,
svo óþarft er að gera slíkt hið
sama hér. Þau Edwin og Ella giftu
sig árið 1933 og hófu búskap sinn
að Lindargötu 25, sem var æsku-
heimili eiginmannsins og þar
bjuggu þau allan sinn búskap í
gömlu og virðulegu timburhúsi.
Heimili þeirra hefur alla tíð verið
hið mesta menningarheimili, þar
sem straumur ættingja og vina
virtist aldrei taka enda. Á
veggjum hanga verk meistaranna,
en á borðum í hillum standa
listmunir og í horni stofunnar er
flygill húsbóndans. Heimilið hefur
aldrei verið stórt að fermetra-
fjölda, en alltaf hefur þar verið
pláss fyrir einn gest í viðbót, þótt
oft væri þröngt setinn bekkurinn.
Heimilið hefur ætíð verið opið
öllum, jafnt vinum sem vanda-
mönnum og ekkert til sparað í
móttökunni. Hjartahlýja og gest-
risni var og er í fyrirrúmi á
heimilinu, sem frænka mín hefur
nú kvatt í hinsta sinn.
Ella var ein af þessum lífsglöðu
og kátu konum, sem jafnan sjá
aðeins björtu hliðarnar á öllum
málum og hún hafði þann ómetan-
lega hæfileika að stappa stálinu í
þá sem daprir voru. Hún var lág
kona, fríð sýnum og á seinni árum
var hún með snjóhvítt hár, sem
jók birtuna og ylinn, sem jafnan
geislaði frá henni. Hvar sem Ellu
bar að garði gustaði af henni og
þar sem fagnaður ríkti, var hún í
innsta hring. Enda eru þeir ekki
ófáir sem sóttust eftir nærveru
hennar og félagsskap. Aldrei mátti
hún sárt sjá né aumt vita, án þess
að rétta fram hjálparhönd. Hjá
Ellu voru allir jafnir, hvar svo sem
iífið hafði skipað þeim í þjóð-
félagsstigann.
Ella hafði ætíð fastar og
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
var óhrædd að láta þær í ljós. Skáp
hennar var vestfirskt, sjálfstætt
og ákveðið, en í brjóstinu sló hlýtt
hjarta mannúðar og vinsemdar.
Stjórnmálaskoðanir sínar erfði
hún frá föður sínum, Kristjáni