Morgunblaðið - 21.01.1979, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 1979
MORö-dfv
KArr/NU
í——4vK|,i
GRANI GÖSLARI
\ Éj? verð að fá pottinn í fyrra-
málið. því þá verð ég sjálf að
nota hann!
50001:
Ok hvað er þér á höndum. vinurinn?
I>etta fer nú ekki alveg saman
við akkorðið hjá okkur?
BRIDGE
COSPER
Samsöngur hnattanna
Á heiðskírri nóttu horfi ég til
himins og sé allar stjörnurnar,
sem loga svo glatt. Ég fer að hugsa
um það, sem skáld fyrri tíða
kölluðu samsöng hnattanna.
Hvað var það, sem þau áttu við?
Voru þetta aðeins skáldleg orð?
Eða var hér um raunveruleika að
mannsstigið. Guðlegar verur eru
það. Og með visku sinni, mætti og
góðleika reyna þær að hjálpa þeim
mannkynjum, sem skammt eru
komin á þroskabraut sinni, eða
sem lent hafa á villigötum.
Mannkyn okkar jarðar er eitt
þeirra, sem illa eru á vegi stödd.
Umsjón: Páll Bergsson
I spili dagsins vísa ég þér,
lesandi góður, til sætis í suður. En
sjálfur ætla ég að hafa góðu spilin
í vestur og í upphafi fer þar vel um
mig.
Gjafari norður, allir á hættu.
Norður
S. D764
H.1087532
T. Á
L. ÁD
Austur
S. 8
H. 964
T. 108643
0 . L. 9752
Suður
S. Á9532
H. -
T. 9752
L. 8643
Félagi þinn opnar á einu hjarta,
þú segir einn spaða og ekki get ég
sagt pass með þessi spil. En yfir
þrem gröndum segir norður fjóra
spaða sem ég dobla með bros á vör
og spila út hjartaás. Þú trompar,
spilar iaufi og svínar drottningu.
Það tókst vel og eftir að þú hefur
tekið slagi á bæði tígulás og laufás
fer mér að líða illa í sæti mínu og
brosið er horfið.
Eftir nokkrar hjartatrompanir
á hendinni og lauf og tígla í borði
hefur þú náð upp stöðu, sem
reynist mér þungbær.
Norður
S. D
H. 108
T. -
L. -
Austur
getur ekki
hjálpað.
Suður
S. Á
H. -
T. 9
L. 8
Þegar hér er komið hefur þú
fengið tíu slagi og þegar unnið þitt
spil. Staddur í þorði spilar þú
hjarta, trompar með ásnum og
brosir þegar ég læt tromptíuna. Og
mér þykir meðferðin harkaleg
þegar punktarnir mínir 24 geta
aðeins gefið einn slag, spaða-
kónginn, þegar þú spilar frá
hendinni og trompdrottningin
verður tólfti slagurinn.
Vestur
S. KG10
H. -
T. -
L. -
Vestur
S. KG10
H. ÁKDG
T. KDG
L.KG10
Þungatakmarkanir! — Ég kemst ekki lengra?
ræða? Eg hygg að svo hafi verið.
En þó þarf að gera sér ljósa grein
fyrir eðli þessa samsöngs hnatt-
anna, sem skáldin tala um.
Það eru ekki hnettirnir sjálfir,
sem hér um ræðir, heldur lífið á
hnöttunum. Samsöngur lífsins
nær um alheim. Mannkyn á einum
hnetti skynjar tilvist lífsins á
öðrum hnöttum. Á þúsundum og
milljónum stjarna er lífstefnan
ráðandi. Þar er fegurð og máttur
og viska sífellt vaxandi. Allir eru
þar hamingjusamir. Og mannkyn
hinna framsæknu hnatta skynja
gleði hvers annars, jafnvel hvers
einstaklings. Og þau taka undir
hvert með öðru. Samgleði og
samstilling allra þessara mann-
kynja er ríkjandi. Þetta er hinn
raunverulegi samsöngur hnatt-
anna.
Á mörgum hnöttum mun lífið
vera mjög langt komið að öllum
þroska. Þar er e.t.v. varla hægt að
tala um mannkyn. Þar eru líf-
verurnar komnar langt fram yfir
Hin illa stefna er hér um of
ráðandi. Við þurfum aðsenda hjálp
til að geta snúið við. Og þessa
hjálp eru hinir lengra komnu
ávallt að leitast við að veita okkur.
Samstillt mannkyn margra hnatta
munu reyna sitt ýtrasta til að
bjarga mannkyni okkar. Og mátt-
ur þeirra til björgunar er nægur,
ef hann aðeins næði að koma sér
við hér, svo sem með þarf. Það sem
á skortir, er vilji og vit okkar
jarðarbúa sjálfra. Við verðum að
vita af þessum bjargandi tilraun-
um hinna lengra komnu og við
verðum sjálfir að taka þar undir
og vera með en ekki móti.
Það, sem einkum háir okkur
jarðarbúum, eru um of ófullkomin
sambönd við lengra komin mann-
kyn annars staðar í geimi.
Ingvar Agnarsson.
• Engin bók
Ekki alls fyrir löngu fórum
við 2 stúlkur á Borgarbókasafnið
„Fjólur — mín Ijúfa"
39
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
en Magna frænka sagði scf-
andii
— Svona börnin mín, segið
nú ekki neitt sem þið cigið eftir
að iðrast síðar.
— Nei, heyrið mig, nú geng-
ur alveg fram af mér.
Það var þrumuraust Iler-
mans frænda.
— Susanne er gestur hér í
húsinu. Hún er unnusta Mar
tins og á kröfu til að við
komum fram við hana eins og
einn úr fjölskyldunni.
— Ein af fjölskyldunni, þ«>tt
svo hafi viljað til hún hafi
klesst sig að Martin, sagði
Gitta skýrt og greinilega.
— Nei, heyrðu Gitta. Nú
skaltu dragaTtr þessu.
Það var Jasper sem lagði
þetta til málanna.
Ég hcld að bezt færi á því að
ég verði uppi á meðan þið
haldið áfram að rökræða um
mig.
Susanne var náföl af bræði
þegar hún reis upp og hirti
ckkcrt um þótt Martin gripi í
hana og horfði biðjandi á hana.
— Það er ágætt að þér hafið
staðið upp. Ég var einmitt að
hugsa um að fá að tala við
yður.
Það var Bernild lögreglufor
ingi sem stóð ídyrunum.
Ilafi Susanne fundist hún
ofsótt áður þá fannst henni nú
að þögnin legðist yfir stofuna
þegar hún fór írá fjölskyldunni
sem sat þarna við arininn. Það
var ekki fyrr en nú að hún
gerði sér grein fyrir því að það
var komið kvöld og að það hefði
átt að vera búið að kveikja
fyrir löngu í forstofunni. Vcr-
urnar við arininn köstuöu
löngum óhugnanlegum skugg-
um í rökkvuðu herberginu.
Meira að segja Martin virtist
ógnandi og framandlegur.
Gitta minnti hana einna helzt á
kónguló hvar hún sat makinda-
lega og dinglaði fótunum. Það
var með nokkrum feginleika að
Susanne fór út úr herberginu
og gekk á cftir Bernild inn í
bókaherbcrgið sem var upp-
ljómað.
— Jæja, þér cruð kannski
líka á þeirri skoöun, að ég hafi
keyrt yfir Einar Einarsen,
byrjaði Susanne þegar hún
hafði setzt niður í stól sem
Bernild hafði komið fyrir
gegnt sér við skrifborðið.
— Hver segir að ekið hafi
verið yfir Einar Kinarsen og
hver segir að það hafi gerzt hér
í nágrcnninu.
— Rauöur sandur.
Maðurinn í gráa jakkanum.
Timinn kemur hcim og saman.
Og sú staðreynd að J»ér eruð
hér sýnist mér geía vísbend-
ingu ótvíræða. Mér þætti fróð-
legt að vita hvort þér haldiö að
ég eigi sök á þessu, tautaði
Susanne.
— Það var hreint ekki slæm
kenning ef ég gæti bara fengiö
skýringu á því hvernig líkið
heíur síðan komizt til Araósa,
svaraði Bernild og bauð henni
af si'garettum hússins.
— Ég hefði getað keyrt
niður á stfgnum og síðan hefði
ég farið á ofsahraða til Árósa
áður cn ég kom hingað og bjó
til söguna um árásina, sagði
Susanne reiðilcga.
— Bezta vörnin er ekki
alltaf sólkn. þó svo að hún
bcinist gegn manni sjálfum,
sagði Bernild og kveikti í pípu
sinni.
Nei, það veit ég vel. Kannski
hefur yður ekki verið búið að
detta þetta í hug, en nú hef ég
hér með íært yður hugmyndina
á silfurbakka.
— Ég hafði fengið þessa
hugmynd sjálfur, ef satt skal
segja. sagði Bernild rólega.
— Það gæti líka verið hinn
dularfulli scm enginn þekkir.
Maður les um svoleiðis í gla pa
sögum, sagði Susanne.
Bernild horfði niður á negl-
urnar á sér.