Morgunblaðið - 22.07.1979, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. JÚLÍ1979
Þegar minnst er á milljóna-
mæringa koma flestum í hug
olíukóngar og iðjuhöldar en
popptónlistarmenn hafa ekki
verið taldir í hópi þeirra allra
ríkustu hingað til. Um Paul
McCartney er þó sagt, að ef
milljónirnar hans væru lagðar
hlið við hlið næðu þær þrisvar
sinnum kringum jörðina.
í síðasta mánuði tók
McCartney á leigu
Lympne-kastalann, þaðan sem
sér yfir strandlengjuna í Kent
4g Ermarsundið og nú fyrir
nokkrum nóttum, í ylnum fri
arinlogunum, lét hann móðan
mása um líf sitt og starf, sem
fært hefur honum meiri auðæfi
en flestir láta sig dreyma um.
Átti hann kannski ekki meiri
peninga en hann og fjölskylda
hans kæmust nokkru sinni yfir
að sóa?
„Miklu, miklu meiri," sagði
hann. „Það er næstum þvi fárán-
legt. Eins og að hafa gullnámu í
garðinum. En ég gat ekki hætt
að vinna — ef þú vilt þá kalla
það því nafni. Fyrir mér var
vinnan skemmtun. Ég hef lík-
lega bara verið heppinn í lífinu".
Sumum hefur fundist hann á
stundum nokkuð hrokafullur.
' Það stafar af því, að öll sín
fullorðinsár (hann varð 37 ára
18. júní sl.) hefur hann verið
meðal þekktustu manna í heimi.
Fyrir tíu árum höfðu Bítlarnir
runnið sitt skeið. Það voru þó
ekki endalokin fyrir McCartney
heldur nýtt upphaf. Hann varð
að spyrja sig þessarar spurning-
ar: „Vil ég venda mínu kvæði í
kross og gerast sendibílstjóri eða
heilaskurðlæknir eða byrja í
músikinni alveg að nýju?“
MacCartney kom á fót því, sem
hann kallaði „skemmti-sveit",
hljómsveitinni Wings, stofnaði
Gullnáman
Þegar Bítlarnir höfðu runnið
sitt skeið, stóð McCartney
(lengst til vinstri) á krossgöt-
um; og stefnan sem hann tók
var vissulega ekki út í bláinn!
Einn söluhæsti
lagasmiðurinn
Náinn vinur McCartneys
fullyrti við mig, að hann gæti
lifað á einu prósenti af tekjum
Pauis. Það hljómaði ekki ólík-
lega þar til McCartney minnti
mig á, að sá hins sama væri
getið í Metabók Guinness sem
eins söluhæsta lagasmiðs í heimi
— 54 millj. eintök — „og sú tala
hlýtur að vera allmiklu hærri
nú,“ sagði hann.
Þegar hér var komið sögu
vorum við ekki að tala um neina
smápeninga en þó var mikið
ótalið enn. Tengdafaðir hans,
lögfræðingurinn John Eastman í
New York, sem einkum hefur
unnið í þágu skemmtana-
iðnaðarins, vissi um hljómlistar-
fyrirtæki í Bandaríkjunum, sem
var til sölu, og ráðlagði
McCartney að kaupa það.
„Enginn hefur verið mér
hollráðari," sagði hann. „Nú hef
ég öll réttindin á Hello Dolly,
Chorus Line, Annie og Grease.
Stórkostlegt, finnst þér ekki?“
Svo það er ekki nóg með að hann
hafi gull í garðinum heldur
drýpur líka olía af upsunum. Það
má kannski fyrirgefa honum
dálitla óráðsíu öðru hverju.
„Ég hef alla tíð reynt að haga
mér ekki eins og fífl þegar
peningar eru annars vegar. Ég á
við, að ég vill það ekki, hef ekki
áhuga á því. Að kaupa og selja,
og allt það — það er eins og leika
guð almáttugan, og það get ég
ekki. Ég kæri mig ekki um að
ráðskast með líf annarra manna,
en ég hef gaman að fást við það
hans McCartneys
hana kringum sjálfan sig og
konu sína, Lindu, sem var þó
alveg reynslulaus á þessu sviði.
Met í
poppsögunni
„Ég vildi byrja á byrjuninni og
vera með lítinn hóp á ný,“ sagði
Paul, og það er líklega óþarfi að
rifja upp góðan árangur hljóm-
sveitarinnar. Mull of Kintyre er
sú smáskífa sem selst hefur best
allra í enskri poppsögu, í meira
en tveimur milljónum eintaka,
en þó hefur ferill hljómsveitar-
innar ekki verið einn óslitinn
dans á rósum. I rúmt ár hafa
þau, sem upphaflega stofnuðu
hans, McCartney-hjónin og
Denny Laine úr Moody Blue,
verið að „temja" annað nýliða-
parið í níu ára sögu hljómsveit-
arinnar og laga það fullkomlega
að henni.
Að geta varið tímanum þannig
er munaður sem fáir geta leyft
sér og jafnvel enn færri leggja
það á sig að leita fullkomnunar-
innar jafn ákaft og Paul
McCartney. Það var ekki fyrr en
í mars sl. að á markaðinn kom
smáskífan Goodnight Tonight.
Hún komst á lsitann yfir tíu
vinsælustu lögin í Bretlandi og
Bandaríkjunum en þrátt fyrir
það vildi McCartney ekki hafa
lagið á fyrstu breiðskífunni sem
hljómsveitin gaf út eftir endur-
nýjunina. „Plötufyrirtækin vildu
hafa það með, en minn þanka-
gangur er annar. Ég sem lög og
gef út plötur en ég rek ekki
hljómplötuverslun."
Albúmið Back to the Egg kom
út í júní sl. Að baki því lá engin
venjuleg hljóðritunarvinna held-
ur margra mánaða starf á hin-
um ólíklegustu stöðum —
skoskum búgarði McCartneys, í
kastalanum, í kjallara skrif-
stofuhúss fyrirtækisins í
London. Og hvað með það?
Síðast þegar þeir gáfu út albúm,
í apríl 1978, fór hljóðritunin
fram um borð í skemmtisnekkju
undan Jómfrúreyjum.
„Dálítið glæfralegt, finnst þér
ekki? Á þennan hátt er mér þó
gjarnt að eyða peningum, en nú
þegar tíminn í upptökusal kostar
orðið 120 dollara er það ekki jafn
mikið bruðl og ætla mætti.“ Það
mátti líka sjá seðlana fljúga á
dögunum þegar þeir félagarnir
voru í fjóra daga í kastalanum
við að taka upp auglýsingamynd
fyrir albúmið. Áætlað var að
myndin kostaði 200.000 dollara
en þegar á þriðja degi var enginn
í minnsta vafa um að sú tala
væri fjarri lagi. Jafnvel raf-
virkjarnir gerðu ráð fyrir að
hafa hver um sig 1600—2000
dollara fyrir ómakið.
Linda og Paul
Þekkir ekki
nótur
Paul McCartney getur hvorki
lesið né skrifað nótur — „en það
kemur ekki að sök. Ef laglínan
sem þú skrifar niður er ein-
hversvirði, þá mannsku hana“ —
en hann hefur óvenjulega hæfi-
leika til að semja áhrifamikil
hljóð og tæra tóna.
Jafnvel þó að auglýsing
albúmsins gengi ekki vel eru þeir
í Wings ekki á neinu flæðiskeri
staddir. í febrúar sl. gerði
McCartney nýjan samning við
CBS (fyrir N-Ámeríku) og EMI
um greiðslur fyri næstu þrjú
albúm. samningurinn hljóðaði
upp á 20 millj. dala og að
minnsta kosti hálfan annan dal
fyrir hvert selt eintak.
Tekjur McCartneys af Wings
eru þó aðeins smáræði hjá öðru.
Hann og John Lennon, sem
sömdu flest lög og ljóð Bítlanna,
gætu lifað í vellystingum
praktuglega af afrakstrinum af
þeim einum. Þeir sem
kunnugastir eru telja að í þeirra
hlut hafi komið um 40 millj. dala
til þessa dags. Líklega gætu þeir
báðir lifað góðu lífi bara á
tekjunum af laginu Yesterday,
einu albesta ljóði McCartneys.
(„Mér þykir næstum því jafn
vænt um Here, There and
Everywhere," segir hann, „en
það vita víst fáir“).
Eftir
DavidHunn
sem ég þekki, og það er músik.
Og það gerir okkur leift að koma
einhverju til leiðar, að gera
hlutina á þann hátt sem við
teljum rétt.“
McCartney er sagður mikill
fjölskyldumaður og þegar á það
er minnst ypptir hann öxlum.
„Ég geri nú varla orð á því. Mér
finnst það hljóma dálítið yfir-
borðslega, eins og eitthvað kom-
ið frá Andy Williams. En þó er
það satt. Ég er ekki vanur því að
sitja yfir drykkju með strákun-
um vegna þess að mér líkar best
að vera heima. Og hvers vegna
ekki? Við erum ekkert frábrugð-
in öðru fólki, vona ég. Ég var
bara eins og hver annar strákl-
ingur frá fremur bjargálna
heimili í Liverpool, og ég geri
ráð fyrir að ég verði aldrei
annað.
Rollsinn og
gamli maðurinn
Öll þessi yfirborðsmennska og
öll þessi uppátæki, nú, fólk býst
við þessu af okkur og við hljótum
að verða við því að einhverju
leyti, en ég vildi gjarnan geta
sagt skilið við þetta allt saman
einhvern daginn. Þegar við sett-
um saman albúm vorum við
vanir að nota aðeins það besta —
24 rása segulbönd og allt hvað
heiti hefur. En ég er ekki viss
um að það verið nokkuð betra
þess vegna, nokkuð betra en það
sem við gerðum áður þegar 4
rásir voru hámarkið. Það er
auðvelt að missa sjónar á sjálf-
um kjarnanum, og það vil ég
ekki gera.
Ég líð eftir vegunum í Rollsin-
um mínum og ek stundum fram
á gamlan mann, sem er að ganga
úti með hundinn sinn, og ég velti
því fyrir mér hvor okkar lifi
betra lífi.“