Morgunblaðið - 15.01.1980, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 1980
37
I STUTTU MALI
Kvikmyndaannall
1979 ;
Á nýbyrjuðu sumri hófust svo
sýningar á óumdeilanlega
„mynd ársins", The Deer
Hunter. Sígildri mynd um
grimmd og djöfulskap styrj-
aldar, hvar sem er og hvenær
sem er. Ekki síður fagur óður
um ást, tryggð og vináttu.
Það er reykvískum kvik-
myndahúsgestum góður vitn-
isburður, að þetta stórkost-
lega verk skuli ganga enn í
dag, hálfu ári eftir frumsýn-
ingu.
Önnur mynd sem naut mik-
illa vinsælda á árinu, og í
sama kvikmyndahúsi, var
Convoy, ári hressileg átaka-
mynd gerð af Peekinpah.
Byggð að nokkru á hinu
samnefnda vinsæla country-
lagi McCalls. „Arizona at
Noon/on the Seventh of
June... Og um svipað leyti
var einmitt sýnd talsvert
athyglisverð b-mynd um
country söngvara, Outlaw
Blues, með Peter Fonda. Ein-
hvers staðar rakst ég á það á
prenti að þar hefði uppá-
haldssöngvari minn um ára-
bil, Willie Nelson, (sem loks
núna er orðinn frægur á
Fróni), arkað út og inn. Tóm-
ar ofsjónir. Willie lék í sinni
fyrstu mynd á síðasta ári, það
var The Electric Horseman, i
góðum selskap þeirra Roberts
Redford og Jane Fonda.
Fun With Dick and Jane,
var bráðskemmtileg gaman-
mynd með Jane Fonda og
George Segal. Það var amer-
íski draumurinn sýndur frá
nýrri hlið... Júlí var fátæk-
legur, eftirminnilegust er
kannski yfirlætislaus smá-
mynd, Nunzio, sem fór við-
kvæmum höndum um lítil-
magnann í þjóðfélaginu —
þann þroskahefta. Þá var og
sýnd myndin Looking For
Mr. Goddbar, sem ég missti
því miður af.
Ágúst bauð uppá hina
margfrægu, (sökum endema)
mynd Friedkins, The Sorcer-
er, sem hét hingað komin frá
Englandi, allmikið stytt frá
upprunalegu útgáfunni, The
Wages of Fear. Eftir allt
saman, eftirminnileg. The
Turning Point var stórmynd
af hinni gömlu gerð, með
hinum stórbrotnu leikkonum
Shirley MacLaine og Anne
Bancroft. Þá var og boðið
uppá Oscarsverðlaunamynd-
ina Black and White In
Color, sem náði ekki til mín.
1 september gerðist það
hvað markverðast að opnað
var nýtt kvikmyndahús á
Reykjvíkursvæðinu, en með
lítilli reisn — kvikmyndalega
séð. Hún eykst, vonandi. í
október vænkaðist hagur
strympu; þá var frumsýnd
bráðskemmtileg, en furðu
klúðurslega gerð gaman-
mynd, sem allstaðar hefur
gengið vel — National’s
Lampoon Animal House. Þá
var og sýnd franska perlan
Cousin, Cousine, ein besta
mynd ársins, næstum óséð af
Reykvíkingum. Undir mán-
aðamótin hófust svo sýningar
á gegnumgóðri, bandarískri
stórmynd, Julia, byggð á
kafla úr sjálfsævisögu hinnar
virtu skáldkonu Lillian
Hellman og sagði frá sér-
stæðum vináttuböndum
tveggja kvenna.
í nóvember var frumsýnd
hin stórkostlega spæjaram-
ynd The Late Show, með Lily
Tomlin og Art Carney. í
flesta staði harla óvenjuleg
mynd, einskonar lofsöngur
ungs og efnilegs kvikmynda-
gerðarmanns, Roberts Bent-
on, um þessa gerð mynda,
sem stóð í mestum blóma á
fjórða og fimmta áratugnum.
Önnur ágætismynd var og
frumsýnd í mánuðinum,
Pretty Baby, e. Louis Malle.
Kvikmyndatakan í sérgæða-
flokki, saga og bakgrunnur
allsérstæður. New York,
New York, olli undirr. frekar
vonbrigðum en hitt, utan
leikur De Niros, sem aldrei
bregst.
í desember helltust svo yfir
okkur jólamyndirnar, sem
voru frekar bragðlitlar. High
Anxiety háðfuglsins Mel
Brooks, skar sig úr, eins og
við var að búast. Þá voru og
sýndar fyrr í mánuðinum,
tvær all-góðar myndir: Oh,
God og The One and Only,
báðar gamanmyndir vel yfir
meðallagi.
Margar mánudagsmyndir
stóðu fyrir sínu, aðrar ekki.
Minnisstæðastar eru Mean
Streets, endurreisn Christu
Klages, Elvis, Elvis og Provi-
dence.
Nokkrar ágætar endursýn-
ingar lífguðu uppá
kvikmyndahúslífið, þ.á.m. 1,
2, 3, hin gamalkunna mynd
Wilders, með Cagney í topp-
formi. Ivanhoe, Giant og The
Hoffa-manngerðin Kovaks i FIST.
/
A NÆSTUNNI TÓNABÍO: F.I.S.T.
HER er í uppsiglingu mynd með Sylvester (Rocky) Stallone, Rod
Steiger og Peter Boyle, stjórnað af Norman Jewison, kvikmyndataka í
höndum Laszlo Kovacs.
Segir frá uppgangi verkalýðsleiðtoga úr röðum vöruflutningabíl-
, stjóra. Hvernig hann breytist úr heiðarlegum baráttumanni í ósvifinn
valdamann sem lætur ánetjast Mafíunni.
Chase, með Brando og fleir-
Sjónvarpið olli meira von-
brigðum en hitt, þrátt fyrir
margar afbragðsmyndir, sem
þakka ber. En einhvern veg-
inn hefur maður á tilfinning-
unni að það geti gert betur úr
þeim ósköpum sjónvarps-
mynda og gamalla mynda,
sem það hefur úr að moða.
Það væri sjálfsagt ekki vel
séð af einhverjum ef ég færi
að pikka út verstu mynd
ársins, enda erfitt verk. Þó
má ég til með að geta einnar,
þar sem hún var gerð af
metnaði og, að því er virtist
nægum fjárafla. Það var The
Passage, sem var útbíuð í
dæmalausum atriðum. Þar
tölti sá annars agæti leikari,
James Mason, yfir Pyranea-
fjallgarðinn með Borsalino-
hatt á höfði og flest á þá
bókina lært. Og það lýsir gerð
myndarinnar all-vel að gerðir
voru tveir endar á myndina,
en framleiðendum og leik-
stjóra kom engan veginn
saman um hvorn skyldi nota.
Og þar er komin skýringin á
furðulegum lokum þessarar
sérstöku myndar, sem sjálf-
sagt hefur valdið fleirum en
mér heilabrotum; þeir voru
sem sagt notaðir báðir!
Chevy Chase og Goldie Hawn í LJÓTUM LEIK.
Ljótur leikur
HÁSKÓLABÍÓ
LJÓTUR LEIKUR („Foul
PIay“)
Leikstj. og handrit: Colin
Higgins. Kvikmyndataka:
David M. Walsh. Tónlist:
Charles Fox, flutt af Barry
Manilow.
Hópur öfgamanna hyggst
ráða páfann af dögum er
hann kemur í opinbera heím-
sókn til San Francisco. Áður
en til kastanna kemur, flæk-
ist ung stúlka, Goldie Hawn,
inn í málið og fyrir hennar
orð kemur lögreglan til skjal-
anna og eftir hin margvísleg-
ustu ævintýr fær hún afstýrt
tilræðinu.
Engan veginn getur þessi
frumraun Higgins talist
frumleg á nokkurn hátt.
Myndin, sem má segja að sé
ástum blandinn grínþriller,
minnir jafnvel á HIGH ANX-
IETY, svo mikið fær hann að
láni frá meistara Hitchcock.
Munurinn er bara sá að
Brooks er að leika sér en
Higgins á í vandræðum. Eftir
því sem ég best veit, þá er
þetta önnur myndin sem
Higgins er viðriðinn, og hefur
eitthvað látið að sér kveða. Sú
fyrsta var SILVER STREAK,
sem gekk vel í Nýja Bíó, sem
annars staðar, í hitteðfyrra.
Þar lagði Higgins til handrit-
ið. Þokkaleg mynd.
Að þessu sinni tekst ekki
eins vel til. Reyndar er hlut-
verk Goldie Hawn sæmilega
bitastætt, en það virðist vera
á kostnað hins skemmtilega
og efnilega leikara (og frægu
sjónvarpsstjörnu, víðast hvar
um hinn vestræna heim,
nema hér), Chevy Chase, sem
tæpast fær eina kjarngóða
setningu til þess að hressa sig
á í allri myndinni.
Okkur er boðið uppá enn
eina „Bullitaksturs“-stæl-
ingu, hér kryddað með jap-
önskum gamalmennum í aft-
ursæti. San Francisco er með
alfegurstu borgum Banda-
ríkjanna, einstaklega mynd-
ræn, og hefur prýtt fjölmarg-
ar góðar myndir, eins og
VERTIGO, WHAT’S UP,
DOC? POINT BLANK, PET-
ULIA o.fl. En það fer einkar
lítið fyrir fegurð hennar að
þessu sinni, ef undan er skilið
eitt skot af Golden Gate
brúnni, og þyrluskot af
strandlengjunni norðan
hennar.
En þrátt fyrir að myndin sé
nú svoldið gloppótt, þá er hún
samt lengst af skemmtileg á
að horfa og það er jú einmitt
tilgangur hennar. Goldie
Hawn er nú blessunarlega
vaxin uppúr sleikjupinna-
ímyndinni í föngulega konu,
og hæfileikarnir hafa alltaf
verið fyrir hendi. Chase fær,
eins og áður segir, úr litlu að
moða í sínu fyrsta hlutverki í
kvikmynd, en kemst þó vel
frá sínu. Það lofar miklu.
Burgess Meredidth er hressi-
legur að vanda og karate-
slagur hans og Rachel Ro-
berts hápunktur myndarinn-
ar.
Dudley Moore, hinn smá-
vaxni, snjalli gamanleikari,
sem úm þessar mundir slær í
gegn vestan hafs í nýjustu,
feikivinsælli mynd Billy
Wilders, 10, bjargar því sem
bjargað verður í fáránlegum
atriðum, vægast sagt. Kemur
áhorfendum í hressilegt hlát-
ursstuð.
Og yfirhöfuð, þrátt fyirr
rislítið hugmyndaflug þá er
LJÓTUR LEIKUR hin ágæt-
asta skemmtun, mynd sem
allir geta hlegið að.
Tíu bestu myndir ársins 1979
(í stafrófsröð)
Álice Doesn't Live Here Anymore, bandarísk,
^larion Scorsese.WB.
Annie Hall, bandarísk, Woody Allen. UA.
Cousin, Cousine, frönsk. Jean-Charles Tacchella.
The Deer Hunter, bresk-bandarísk. Michael Cimino.
EMI/ Universal.
Dersu Uzala, rússnesk. Akiro Kurosawa.
High Anxiety, bandarísk. Mel Brookes, 20th — Fox.
Julia, bandarísk. Fred Zinneman. 20th — Fox.
The Late Show, bandarísk. Robert Benton. WB.
Pretty Baby, bandarísk. Lois Malle. Paramount.
Three Women, bandarísk. Robert Altman. 20th — Fox.
HÁSKÓLABlÓ: HVlTI VEGGURINN („Den Vita Vðggen“)
Áferðarfalleg og kunnáttusamlega gerð mynd af Stig Björkman, sem sagður er
lærisveinn meistara Bergmans. Það sýnir sig þó ekki þrátt fyrir að Björkman hafi lag á
leikurum (Harriet Anderson er frábær í túlkun sinni á hinni einmana, ráðvilltu,
nýskildu konu), og oft bregði fyrir laglegum, snöggum atriðum. Myndin er orðin fimm
ára gömul og hefur elst hálf-illa. Heldur efnisrýr og illa fjarri þeim sterku, andlegu
átökum persónanna sem löngum hafa verið aðalsmerki Bergmans.