Morgunblaðið - 22.01.1980, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. JANÚAR 1980
+ Móöir okkar MARGRÉT GUNNARSDÓTTIR Bjarmastíg 15, Akureyri lést í fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri þ. 19. janúar. Gísli Bjarnason, Sigurbjörn Bjarnason, Lóa Bjarnadóttir, Valgerður Bjarnadóttir Gould.

+ Maöurinn minn og faöir okkar SIGURÐUR J. HALLDÓRSSON Hjarðarhaga 27 er látinn. Sigriður Jónsdóttir, Lilja Sigurðardóttir, Jónas Sigurðsson.

+ Konan mín og móöir okkar ERLA MAGNÚSDÓTTIR, Sunnuvegi 33, lést 18. þ.m. Guðlaugur Jónsson og synir.

+ Móöir okkar, AUÐUR VÍÐIS JÓNSDÓTTIR, Eiríksgötu 4, lézt 20. janúar. Halldóra Sigurðardóttir, Bergþóra Sigurðardóttir, Siguröur Haukur Sigurösson.

+ INGILEIF GUDMUNDSDÓTTIR Hofsvallagötu 19, lést í Landakotsspítala 16. janúar. Jaröaförin fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 24. janúar kl. 1:30 e.h. Halldór Eiríksson.

+ Fööurbróöir okkar JÚLÍUS E. SIGVALDASON, Þórsgötu 7A, andaöist 19. janúar. Gunnar Jónsson, Guðmundur Jónsson.

+ HALLGRÍMUR AUGUST THOMSEN landsréttarlögmaöur í Kaupmannahöfn, riddari, af hinni íslenzku fálkaoröu Fæddur 13. maí 1899. Dáinn 10. janúar 1980. Tove Thomsen, Bjorn, Ninna og Steen Útförin hefur fariö fram.

+ Eiginmaður minn, faöir, tengdafaðir og afi JÓN STEFÁN GUÐMUNDSSON Hátúni 4 verður jarösunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 23. janúar kl- 1-30- Sigrún Sigurbjörnsdóttir, Aðalheiður Erla Jónsdóttir, Lárus Jónsson, María S. Lárusdóttir, Lárus J. Lárusson.

+ Útför DOKTORS JÓNS GÍSLASONAR, fyrrum skólastjóra Verzlunarskólans, veröur gerö frá Dómkirkjunni föstudaginn 25. janúar kl. 13.30. Blóm og kransar afþökkuö. Þeir, sem vildu minnast hans eru beðnir um aö láta Verzlunarskóla íslands njóta þess. Fyrir hönd vandamanna, Lea Eggertsdóttir.
Minning:
Friðrik Gísla-
son kirkjuvörður
Fæddur 22. janúar 1900.
Dáinn 30. nóvember 1979.
Þegar mér barst andlátsfregn
góðvinar míns, Friðriks Gíslason-
ar kirkjuvarðar, komu mér fyrst í
hug orð Jesú í dæmisögunni um
pundin: „Þú góði og trúi þjónn,
gakk inn í fögnuð herra þíns.“
Ekki kom okkur, sem til þekkt-
um, andlátsfregn Friðriks að óvör-
um. Um hálfs annars árs skeið
hafði hann barist við ólæknandi
sjúkdóm, sem hann vissi sjálfur að
hlaut aðeins að læknast með
viðskilnaði þessa lífs. En hann
beið rólegur þess, er verða vildi,
með karlmennsku og öryggi þess
manns, er veit sig hafa „gengið til
góðs, götuna fram eftir veg“.
Við vitum öll að okkar jarðvist
tekur enda, aðeins misjafnlega
fljótt, því að
„... innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið“,
eins og meistarinn Hallgrímur
komst að orði. Við vitum að
dauðinn krefur jarðlífið fórna. En
hann gerir það á tvennan hátt.
Stundum birtist hann sem misk-
unnarlaus, ósveigjanlegur kröfu-
hafi, sem ekkert tillit tekur til
aðstæðna og er þá hræðilegur, en
stundum kemur hann sem hjart-
fólginn vinur í neyð til þeirra sem
friðar og hvíldar þarfnast. Og
þannig veit ég að Friðrik Gíslason
hefur brugðist við komu þessa
vinar og frelsara, og tekið honum
fagnandi eftir langan vinnudag,
unninn af trúmennsku allt til
sólarlags.
Friðrik hafði fengið í hendur
mörg pund, sem hann ávaxtaði
með kostgæfni. Fjölhæfni hans,
bæði á sviði efnis og anda var
fágæt. Smiður var hann slíkur, að
segja mátti að honum lægi allt í
augum uppi, hvort sem um málm
eða tré var að ræða, og svo
útsjónarsamur og úrræðagóður,
að segja mátti að hann vissi ráð
við hverju sem var, og greiðasemi
hans og hjálpfýsi voru án tak-
markana; má því nærri geta, að
oft hefur hann gengið þreyttur til
hvílu, þótt ekki sæist það eða
heyrðist á honum, slík var starfs-
gleðin og ánægjan yfir því, að geta
orðið öðrum að liði.
Trúmaður var Friðrik áreiðan-
lega heitur, þótt ekki flíkaði hann
því að jafnaði með orðum. En
verkin sýndu það, svo að ekki varð
um villst; það sýndu best störf
hans í Laugarneskirkju. Fáa eða
enga hef ég séð umgangast helgi-
dóma með slíkri lotningu og ná-
kvæmni. í kirkjunni var honum
allt heilagt. Sem dæmi má nefna,
að aldrei sá ég hann eiga svo lítið
erindi í kirkjuna, að ekki tæki
hann af sér höfuðfat og skó og
skildi eftir frammi. Og það var
hreinasta unun að sjá Friðrik
handleika helga muni kirkjunnar;
það leyndi sér ekki, að þar unnu
saman hugur og hönd í þess orðs
fyllstu merkingu.
Mjög var Friðrik umhugað um
að gestir kirkjunnar kæmu þang-
að til að njóta helgunar Guðs
húss. Og hann gekkst fyrir því, að
láta skrá yfir dyrum í forkirkju
9da versið í 14da Passíusálmi séra
Hallgríms: „Þá þú gengur í Guðs
húss inn“, (sem raunar ætti að
vera skráð í öllum íslenskum
kirkjum).
Friðrik var sannur fagurkeri og
unni fögrum listum, söng og hljóð-
færaslætti og yfirleitt öllu því,
sem bar í sér fegurð og lista-
smekk; orgelleik lærði hann ungur
og lék undir við ýmsar kirkjulegar
athafnir þegar með þurfti.
Þegar pípuorgelið var sett í
Laugarneskirkju, vann Friðrik að
því sem hjálparmaður hjá meist-
aranum. Kom sér þá vel hin
hárfíni hagleiki hans og skarpa
eftirtekt, sem bar þann árangur
að hann gat annast ýmsar við-
gerðir, sem fyrir komu og fórst
það svo úr hendi, að ekki þurfti
um að bæta.
Friðrik var alla tíð gæfumaður.
Hann kvæntist góðri og mikil-
hæfri konu, Sigríði Ásmundsdótt-
ur frá Lyngum í Meðallandi, V.
•Skaftafellssýslu. Þeim varð
þriggja góðra og mannvænlegra
barna auðið, en þau eru: Pálmi,
framkv.stjóri, Reykjavík, Jó-
hanna, húsfrú, Vestmannaeyjum
og Bjartey, húsfrú, Reykjavík.
Sigríður bjó manni sínum og
börnum þeirra yndislegt heimili
og vann með honum að hugðar-
málum hans í kirkjunni, auk
mikils starfs í Kvenfélagi Laug-
arnessóknar, en hvorttveggja var
sameiginlegt áhugamál þeirra
hjóna. Það kunni Friðrik vel að
meta, enda voru þau mjög sam-
Minning:
Oskar Snorra-
son Þorlákshöfn
Fæddur 10. mars 1909
Dáinn 13. janúar 1980.
í dag verður til moldar borinn
Óskar Snorrason, Eyjahrauni 41,
Þorlákshöfn. Óskar fæddist á
bænum Steðja á Þelamörk 10.
mars 1909 og voru foreldrar hans
Emma Matthildur Jónsdóttir og
Snorri Guðmundsson. Óskar
missti föður sinn 12 ára gamall,
ólst upp í foreldrahúsum til 19 ára
aldurs. Var næst yngstur fimm
systkina. Fluttist 19 ára til Akur-
eyrar og vann við akstur bifreiða.
1935 eignast hann son, Jón
Guðna Hafdal, er nú býr í Hafnar-
firði. Á árunum 1938 til 1942
stundar hann ýmis störf, en þó
aðallega sjómennsku er varð hans
ævistarf. Á þeim árum dvaldi
hann oftlega hjá Aðalbjörgu syst-
ur sinni á Akureyri. 1942 stundaði
hann sjómennsku frá Hvamms-
tanga, kynntist hann þá eftirlif-
andi eiginkonu sinni Önnu Mar-
gréti Jóhannesdóttur. Hófu þau
búskap þar, þá það sama ár og
áttu þar heimili til ársins 1964 er
þau fluttust til Reykjavíkur. Varð
þeim fjögurra barna auðið. Elst er
Matthildur Ingibjörg, gift Árna V.
Árnasyni; Snorri Hörgdal, látinn,
lét eftir sig eiginkonu, Sigríði
Eggertsdóttur, og tvo syni; Jó-
hanna Hólmfríður, gift Kára
Böðvars, og Björk Lind, gift
Pálma B. Aðalbergssyni. Jafn-
framt ólst þar upp Jóhannes
Heiðar sonur Önnu Margrétar.
1976 flytjast þau frá Reykjavík til
Þorlákshafnar, þar vann Óskar
við ýmis störf á sjó og í landi en þó
alltaf tengd sjómennsku er var
hans ævistarf. Mest öll sjó-
mennska hans var tengd togurum,
en þar var hann eftirsóttur starfs-
kraftur. Á árunum 1942 til 1964,
er þau bjuggu á Hvammstanga,
var hann langdvölum að heiman
vegna vinnu sinnar og til að bæta
það upp tók hann virkan þátt í
hauststörfunum. Vinnusamur var
Óskar og til marks um má nefna,
að á síðustu síldarvertíð vann
hann alla daga frá 8 að morgni og
langt fram á kvöld.
Trúmaður var Óskar mikill og
aldrei yfirgaf hann nokkur án þess
að vera falinn Guði í umsjá. Óskar
var barngóður og reyndist afa-
hent og heimilislíf þeirra með
ágætum.
Friðrik var félagslyndur maður
og framúrskarandi ráðhollur og
góður vinnufélagi, glaðvær og
prúður í umgengni og framkoma
öll traustvekjandi, enda virtur af
öllum sem kynntust honum. Deil-
ur leiddi hann hjá sér, en var
fastur fyrir, þegar hann vissi sig
hafa á réttu að standa; munu
honum hafa verið hugstæð orð
Ara fróða: „að hafa það heldur er
réttara reynist".
Friðrik var þrekmenni, bæði til
líkama og sálar. Hina löngu og
erfiðu sjúkdómslegu bar hann með
þreki og hugarró hins trúaða
manns, sem tekur öllum stað-
reyndum með jafnaðargeði, og
dregur ekki í efa orð Jesú Krists:
„Ég lifi og þér munuð lifa.“
Ekki þarf heldur að efa að hin
sérstaka alúð og nærgætni eigin-
konunnar, sem annaðist hann af
slíkri fórnfýsi, að engin hjúkrun-
arkona getur gert betur, var
honum ómetanleg hjálp. Það fann
hann og mat að verðleikum.
Jarðarför Friðriks var gerð frá
Laugarneskirkju hinn 10. desem-
ber s.l. að viðstöddu miklu fjöl-
menni. Veður var milt og stillt og
um kvöldið þakti bjartur kvöld-
roði austurloftið, og seinustu
geislar kvöldsólarinnar signdu yf-
ir gröf hans í Fossvogskirkjugarði.
Það var fagurt sólarlag.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
hinn látna góðvin okkar með
virðingu og hjartans þökk fyrir
alla þá órofa tryggð og góðvild,
sem hann sýndi okkur meðan
leiðir lágu saman.
Eftirlifandi eiginkonu hans og
öðrum ástvinum sendum við
hjartanlegar samúðarkveðjur og
biðjum herra allífsins að blessa
þeim góðs manns minningu.
Einar Einarsson.
börnum sínum góður andlegur
leiðtogi, sagði þeim sögur og söng
fyrir þau. Á glaðri stund í góðum
félagsskap var hann hrókur alls
fagnaðar, söngmaður góður og átti
létt með að setja saman vísur og
kvæði um menn og málefni.
Tvö atvik í lífi hans settu mjög
mörk sín á hann, hið fyrra var er
hann missti son sinn, Snorra,
1974. Varð hann honum mikill
harmdauði. Hitt er þegar hann
var sæmdur heiðursmerki sjó-
mannasamtakanna fyrir vel unnin
og gifturík störf.
Eftirlifandi eiginkonu, börnum
og barnabörnum flyt ég mínar
einlægustu samúðarkveðjur í
fullri vissu um að Drottinn líknar
þeim og styrkir á raunastund.
Á.V.Á.