Morgunblaðið - 10.06.1980, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 1980
t
Maöurinn minn,
JÓN AXELPÉTURSSON,
fyrrv. bankastjóri.
andaöist sunnudaginn 8. þ.m.
Fyrir hönd vandamanna.
Astríöur Einarsdóttir.
t Konan mín, móöir, tengdamóöir og amma ia
ÁSTRÓS SIGURDARDÓTTIR
Hólmgaröi 54,
andaöist sunudaginn 8. júní.
Helgi Guömundsson,
Málfríóur Helgadóttir. Gunnar Ármannsson,
Guömundur Helgason. Svava Víggósdóttir,
Áróra Helgadóttir, Jóhannes Árnason,
Ásta Helgadóttir, Gunnar Brynjólfsson,
Elín Helgadóttir, Þorbjörn Friöriksson.
t
Móöir okkar,
ANNA ÁGÚSTSOÓTTIR
Öldugötu 25 a. Rvík.
andaöist í Landsspítalanum 7. júní. Jaröarförin ákveöin síöar.
Fyrir hönd aöstandenda.
Kristín N óadóttir,
Thaodór Nóason.
t
Unnusti minn og sonur
BERGSTEINN BOGASON
frá Búöardal
lést af slysförum 6. júní. Útförin fer fram frá Garðakirkju á Áltfanesi
föstudaginn 13. júní kl. 14.00.
Anna Día Erlingsdóttir
llna Jóhannsdóttir
og vandamenn.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
EYRUN HELGADÓTTIR
er andaöist 31. maí sl. veröur jarösungin frá Fossvogskirkju n.k.
þriöjudag 10. júni 1980 kl. 13.30. Þeim sem vildu minnast hinnar
látnu, er bent á Hrafnistu í Reykjavík.
Guömundur Helgason, Elsa Guömundsdóttir,
Guólaug Helgadóttir
Sígdór Helgason,
Ingi R. Helgason,
Hulda Helgadóttir,
Fjóla Helgadóttir,
og barnabörn.
Ragnar Elíaason,
Guörún Eggertsdóttir
Ragna M. Þorstins,
Pélmi Sigurösson,
Björn Ólafur Þorfinnsson,
t
Faöir okkar,
GUNNAR BJARNASON,
(éöur Framnesvegi 14),
er lést aö Hrafnistu 7. júní, veröur jarösunginn 13. júní 1980 kl.
10.30 f.h., frá Garöakirkju, Garöabæ.
Jarðsett veröur frá Fossvogskirkjugaröi.
Fyrir hönd vandamanna.
Katrín Gunnarsdóttir, Óskar Gunnarsson,
Ingi Gunnarsson, Svanhvít Gunnarsdóttir,
Karl Gunnarsson, Magnús Aðalsteinsson.
t
Útför mannsins míns, fööur okkar og bróöur,
GUDLAUGS HANS STEPHENSEN,
verslunarmanns,
fer fram frá Dómkirkjunni, fimmtudaginn 12. júní kl. 13.30.
Anna E. Stephensen,
Stefén Stephensen,
Egill Stephensen,
Unnur G. Stephensen,
Guörún Stephensen.
t
Hjartkær eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
VALDIMAR KETILSSON,
Stigahlfö 43,
verður jarösunginn, fimmtudaginn 12. júnf frá Fossvogskirkju kl.
10.30.
Blóm afþökkuö, en þeir, sem vildu minnast hans er bent á
Ifknarstofnanir.
Fyrir hönd vandamanna,
Guömunda Sveinsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Minning:
Siguröur Grímsson
fyrrv. verkstjóri
Kveðja frá
tengdasyni
Riddu nú með mér á Sólheimasand
sjávar þar aldrei þagnar kliður.
Jökulsá spinnur sitt jakatogaband
<>K jökullinn i hafið gægist niður.
Þessi vísuorð koma mér fyrst í
hug þegar velja skal hæfileg
kveðjuorð Sigurði Grímssyni frá
Nykhól. Þótt forsjónin ætlaði hon-
um starfsvettvang fjarri átthög-
um4 var tryggð hans við sveitina
slík, að líkast var sem kliður
fuglabjarga, úthafsöldu og stór-
fljóta niðuðu enn í eyrum hans
þegar Mýrdalinn bar á góma,
áratugum eftir að hann og fjöl-
skylda hans höfðu yfirgefið bú-
sældarlegu bæjarþyrpinguna und-
ir Pétursey. Frændrækni hans og
greiðvikni við sveitungana var við
brugðið, enda vitjaði hann heima-
haga nær árlega meðan heilsan
leyfði.
Hér verður ekki rakinn æviferill
Sigurðar til neinnar hlítar enda
verður honum gerð skil annars
staðar. Starfsdegi hans var nokk-
uð tekið að halla er kynni okkar
hófust fyrir rúmum tveimur ára-
tugum, er ég gerðist meðlimur
fjölskyldunnar og hef átt því láni
að fagna að eiga heimili hans að
athvarfi á fyrstu árum hjúskapar
og síðan að bakhjarli, þegar tímar
liðu, og nábýli okkar síðustu 8 árin
hefur verið í alla staði ánægjulegt
og til hagsældar á báða bóga. Af
því orðspori er af honum fór, gekk
ég þess þó ekki dulinn að hér fór
sá maður er á yngri árum þótti
bera af öðrum mönnum að yfir-
bragði, líkamsburðum, vaskleika
og þrautseigju; hann sem í blóma
lífsins bauð byrginn fallvötnunum
sunnlensku, stórhríðum, vosbúð og
hrakningum á sjó og landi, hann
sem fyrir afburða líkamsþrek,
dómgreind og röggsemi bar gæfu
til að leiða fjölmenna hópa gang-
andi vermanna til byggða í stór-
hríðum á viðsjálum vetrarferðum
austan úr Mýrdal. En það var
hlutskipti þeirra Skaftfellinga að
leita bjarga á vertíð í verstöðvun-
um við Faxaflóa, þegar að kreppti
á útmánuðum heima fyrir á árun-
um upp úr síðustu aldamótum. Þá
má þakka það vaskleika og harð-
fylgi sjómanna á borð við Sigurð,
að svo margir náðu landi í hildar-
leik gegn höfuðskepnunum á
Halamiðunum 1925, en í því veðri
urðu hvað stærst skörð rofin í
hans vina- og frændgarð, svo og
gjörvalla íslenska sjómannastétt
fyrr og síðar. Því þótti mér vel
hæfa er andlát hans bar að á
morgni þess hátíðisdags er helg-
aður er íslenskri sjómannastétt.
Það sem mér verður hugstæðast
í fari Sigurðar er fyrst og fremst
heiðarleiki hans og næm réttlæt-
iskennd. Enda þótt skapferli hans
mótaðist af festu og sjálfsögun
þeirrar kynslóðar er átti sér það
æðst allra boðorða að standa í
skilum, var hann einstaklega dag-
farsprúður á heimili, augnatillitið
hýrt og handtakið hlýtt og inni-
legt þeim, sem að garði bar.
Gestkvæmt var svo á heimili
þeirra Elínar, að það bar á köflum
svipmót gistiheimilis, og hef ég
síst farið varhluta af gestrisni
þeirra. Annað var það er athygli
vakti í fari þessa manns, er nam
grundvallaratriði reiknilistar og
stafagerðar á snævidrifnum ísum
en naut ekki skólamenntunar utan
stopullar farkennslu, eins og títt
var í sveitum fyrir síðustu alda-
mót, að hann hlaut skýra og
stílfagra rithönd í vöggugjöf og
Eyrún Helgadóttir
— Minningarorð
Fædd 16. maí 1891.
Dáin 31. maí 1980.
Þegar ég stóð við dánarbeð
tengdamóður minnar, Eyrúnar
Helgadóttur, fann ég, hversu óvið-
búinn ég var að missa hana úr
minni tilveru, en ég hef verið
meira og minna samvistun við
hana í hálfa öld. í gegnum hugann
renna svipmyndir úr lífi fjöl-
skyldu minnar og alltaf ber Ey-
rúnu hæst. Hennar ráð voru holl
og rétt, því að hún átti hugrekkið
og ástina til að miðla öðrum, og
hjarta hennar var á réttum stað.
Nú að leiðarlokum, er mér efst í
huga þakklæti til hennar fyrir
allt, sem hún var mér og mínum.
Eyrún Helgadóttir fæddist 16.
maí 1891 og var því nýorðin 89
ára, þegar hún dó. Hún giftist
Helga Guðmundssyni verka-
manni, hinum mikla sómamanni,
hinn 17. maí árið 1911 og lifðu þau
í farsælu hjónabandi, þar til hann
veiktist og dó árið 1937. Minntist
Eyrún hans með ást og trega, og
þegar hún talaði um hann, ljóm-
uðu augu hennar, svo að allt varð
bjart í kringum hana. Hún var
ekkja í 43 ár og það voru erfiðir
tímar 1937, þegar Helgi féll frá, 3
börn í ómegð en 3 uppkomin. Þá
reyndi mikið á tengdamóður mína
en hún brást ekki frekar en
endranær, allt var gert og unnið
með trú og kærleika, og traustið á
almættið var hennar leiðarljós.
Með huga hinnar góðu móður til
sinna barna fylgdist hún náið með
þeim og kom ætíð á staðinn, ef
eitthvað bjátaði á. Það kom með
henni þróttur, kraftur og ylur,
sem gagntók unga fólkið, svo að
leiðin varð létt.
Mörg atvik fylla hugann og alit
er henni þakkað á þessari kveðju-
stund. Hún gekk með reisn og
miklum sóma gegnum þetta líf og
nú tekur vinunnn hennar á móti
henni. Við fögnum endurfundum
þeirra, þar sem hún mætir án þess
að hafa brugðist því hlutverki,
sem hún fékk við fráfall hans.
Að leiðarlokum vil ég sérstak-
lega færa fram þakkir til allra,
sem voru samvistun með henni á
Hrafnistu í 12 ár og þeim hjúkr-
unarkonum, læknum og öðru
starfsfólki þar, sem sýndu henni
einstaka ástúð og kærleika, þar til
yfir lauk.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi.
Ragnar Eliasson.
Eyrún Helgadóttir lézt að
Hrafnistu 31. maí síðastliðinn, 89
ára að aldri. Þessi svipmikla kona
verður öllum minnisstæð, er af
henni höfðu nokkur kynni. Ekki
aðeins vegna ytra útlits, heldur
miklu fremur vegna þess innra, er
með henni bjó, hinu mannlega
viðhorfi, sem byggði á kristilegu
hugarfari.
Hún hafði á langri ævi lifað
margar gleðistundir og á því er
enginn vafi, að gleði var hennar
aðalsmerki. Hún kunni að gleðjast
og þurfti ekki nein örvandi lyf,
áfengi eða annað slíkt, enda vissi
hún, að slíkur gleðigjafi var og er
yfirleitt nokkuð fallvaltur. Henn-
ar gleðigjafi var sá árangur óbil-
andi viljaþreks að komast í gegn-
um lífið með sex börn, sem öll
komust upp og lifa hana og eru
nýtir þjóðfélagsþegnar.
Mann sinn, Helga Guðmunds-
son, sjómann og verkamann,
missti Eyrún árið 1937, en þá voru
þrjú börnin í ómegð og mikill var
vandi hennar. Dugnaður hennar
var feikilegur, enda var hún
kjarkmanneskja. Um þennan þátt
í fari hennar skal ekki fjölyrt hér,
enda ekki að hennar skapi. Allt,
naut þess að láta hvert skrifað orð
af smekkvísi frá sér fara í starfi
því er hann stundaði yfir 30 ára
skeið, sem verkstjóri hjá Sláturfé-
lagi Suðurlands. Frásagnargáfu
hafði hann ágæta og urðu tilsvör
hans hnyttin og fleygaðar setn-
ingar í minnum hafðar meðal
starfsfélaga hans og kunningja.
Hér fór saman orðgnótt og hrynj-
andi slík, að hver langskólageng-
inn mætti vera fullsæmdur af. Þá
var hann minnugur vel og átti það
til að hafa yfir óbrengluð orða-
skipti gamalla sveitunga undir
réttarveggjum, er hann hafði orð-
ið áheyrandi að á unglingsárum.
Nú við lok nærfellt tuttugu og
þriggja ára samfylgdar er mér
efst í huga þakklæti fyrir ánægju-
lega viðkynningu og umburðar-
lyndi hans í svo nánu sambýli við
börn svo gjörólíkra tíma. Hér
hefur verið brúað bil þriggja
kynslóða án árekstra. Þá þakka ég
hlutdeild hans í uppeldi Höllu, og
seint verður fullmetinn þáttur
þeirra Elínar í uppeldi okkar
barna, sem hlotið hafa ýmiss
konar veganesti í sambýli við afa
og ömmu umfram þau börn er
umgangast einungis jafnaldra eða
foreldra af kynslóð velmegunar og
ytri allsnægta.
Sigurður Grímsson hefur nú
lagt upp í sína hinstu för yfir
sandinn og móðuna miklu. Honum
var fullljóst að hverju stefndi við
upphaf þeirra veikinda er leiddu
hann til dauða og lagði á ráð um
útför sína.
Hann mun nú sem fyrr standast
straumköst hörð og verða þar
fagnað vel af frændgarði stórum
er ber hann að bakkanum handan
við álinn.
Sigurgeir Kjartansson.
Hinn 1. júní sl. andaðist Sigurð-
ur Grímsson á Landakotsspítala í
Reykjavík liðlega 92 ára að aldri.
Hann fæddist í Nykhól í Mýrdal
hinn 10. maí árið 1888 og var hann
fjórða af þrettán börnum hjón-
anna Vilborgar Sigurðardóttur og
Gríms Sigurðssonar, sem bjuggu í
Nykhól á árunum 1883—1929. Af
sem henni tókst vel að gera í lífi
sínu, vildi hún lítið ræða en hafði
þó jafnan við orð, að allt hefði það
gerst með guðs hjálp.
Heimili Eyrúnar og barna henn-
ar stóð um margra ára skeið að
Hverfisgötu 100 b í Reykjavík.
Þangað lá oft leið mín og margra
annarra gamalla félaga Inga R.
Helgasonar, sonar hennar. Ekki
veit ég, hvort heimikið hefði getað
kallast það að vera sem í dag er
nefnt „fallegt heimili“, en hitt get
ég fullyrt, að heimilið var í þess
orðs fyllstu merkingu aðlaðandi,
og það sem meira var um vert og
ekki fór fram hjá neinum, er
þangað kom, að það var gott
heimili. Slíkur var heimilisbrag-
urinn og að sjálfsögðu var það
fyrst og fremst Eyrún, sem hann
hafði mótað, þótt systkinin hafi
einnig sannarlega gert sitt í þeim
efnum, samhugur og samstarf
fjölskyldunnar var eins og bezt
verður á kosið.
Ég átti þess kost að eiga margar
en þó alltof fáar, samverustundir
með Eyrúnu Helgadóttur. Hún var
slíkrar manngerðar, að það fór
ekki fram hjá mér né öðrum, sem
kynntust henni, að þar var á ferð
mannbótamaður. Ávallt fór mað-
ur glaður í bragði af hennar fundi.
Um leið og ég og fjölskylda mín
þökkum Eyrúnu áratuga vináttu,
sendum við börnum hennar beztu
kveðjur með ósk um, að þeim og
niðjum þeirra megi um ókomna
framtíð varðveitast hinir mörgu
góðu eiginleikar móður þeirra.
Sigurður Guðgeirsson
Nú hefur hún Eyrún vinkona
okkar fengið langþráða hvíld. Hún
verður borin til grafar í dag. Hún
er búin að dvelja á Hrafnistu
síðustu 12 árin, frá 6. maí 1968,
var þá 10 dögum miður en 77 ára.
Ákvörðunina að fara á Hrafnistu
tók hún að öllu leyti sjálf, vitandi
þó það, að börn hennar höfðu bæði
vilja og getu til þess að hafa hana
hjá sér, að ég tali nú ekki um
kærleika þeirra til móður sinnar,
sem aldrei bar á skugga. Þessi
ákvörðun hennar kom okkur ekki