Morgunblaðið - 26.07.1981, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. JÚLÍ1981
I
A
n
þESSAR ERU PÝRAR, EN þÆR
ERU (3ERPAR F>ie/R 14ooR£>A M'NUTU.
... að hressa upp á
hann.
TM Rea U.S. Pat. Oft.—all rtghts r«serveU
« 1981 Los Angetes Tlmes Syndlcate
fórum að draga okkur saman, í
sína tið?
Þakka þér fyrir, en segðu mér:
Eru þeir enn að malbika göt-
una?
Nokkurorðum kvikmyndina „Cruising“:
„Hvers vegna er ráðist sér-
staklega á þessa mynd?“
Kvikmyndina „Cruising“, sem
ekki færi illa á að kalla „Beit-
una“ á íslenzku, hefur borið á
góma í dagblöðum að undan-
förnu. Undirrituð hefur ekki lesið
allt það, sem skrifað hefur verið
um myndina, m.a. ekki grein
Ólafs M. Jóhannessonar „Helvíti
og himnaríki", sem vikið er að í
kvikmyndagrein Ólafs í Morgun-
blaðinu hinn 23. júlí þ.m.
Mér sýnist sem þeir, sem um
myndina hafi fjallað, hafi fyrst
og fremst lýst vanþóknun sinni,
notað stór orð, fordæmt, úthróp-
að. Einhverjir gengu út af mynd-
inni fyrir hlé, en dæmdu samt og
tóku sér til þess penna í hönd.
Það sem mönnum ofbýður, að
ég held, í þessari kvikmynd, er
ofbeldið og sú grófa og harkalega
mynd, sem dregin er upp af
kynvillu. Ekki vil ég draga í efa,
að hún sé gróf. En eru þeir, sem
hrópa, ekki full hörundsárir og
sjálfum sér ósamkvæmir? Kvik-
myndir nútimans eru fullar af
ofbeldi, klámi og alls kyns óhugn-
aði. Eru einhverjir hissa á því?
Eru þessar myndir ekki andsvar
kennda og viðbragða, sem búa í
okkur sjálfum á tímum óvissu,
hraða, ótta við tæknivæddan
stríðsútbúnað og síðast en ekki
sízt á timum aukins kynferðislegs
frelsis, sem hlýtur smátt og
smátt að úthýsa gömlum fordóm-
um. Á hverjum degi sýna kvik-
myndahúsin myndir, sem hafa
óhugnað af einhverju tagi sem
þungamiðju. Sumar þessar
myndir eru margverðlaunaðar,
þrátt fyrir óhugnaðinn og menn
virðast horfa á þær með velþókn-
un.
Hvers vegna er ráðist sérstak-
lega á þessa mynd? Að hvaða
leyti er hún frábrugðin? Er hún
frábrugðin? Að mínu mati ekki,
og er það ástæða þess að ég skrifa
þessar línur. „Cruising“ sýnir
ofbeldi, sem ekki kemur á óvart,
sé tekið mið af öðrum myndum.
Sýnir hún klám? Hvað er klám?
Ó.M.J. segir það klám, þegar
„kynlíf er gert ógeðfellt í sölu-
skyni“. Ég get vel fallizt á þá
skilgreiningu. En það, sem er
klám í augum eins, er gaman í
augum annars og viðkvæmasta
erótík í augum hins þriðja. Orðið
klám breytir einnig stöðugt um
merkingu í takt við tíðarandann.
Það, sem mönnum fannst klám
um aldamót, er það varla lengur
o.s.frv. Flestir geta þó líklega
fellt sig við þá skilgreiningu, að
klám sé eins konar árás á líkama
mannsins og lífsnauðsynleg lík-
amleg samskipti fólks. En er fólk
oft ekki full viljugt að gefa
hlutum stimpilinn klám? Fjöl-
mörg listaverk á hinum ýmsu
sviðum lista gera mannslíkaman-
um og starfsemi hans þau skil, að
Hjólreiðamenn
verða líka að
fara eftir um-
ferðarreglum
Elin Guðmundsdóttir hringdi.
„Mig langar til að gera athuga-
semd við mjög hógværa athuga-
semd frá hjólreiðamanni sem
birtist í Velvakanda sl. föstudag,"
sagði hún. „Hann taldi að öku-
menn færu oft illa með hjólreiða-
menn. Maðurinn minn var honum
sammála, sagði að hann hefði oft
sýnt þeim of lítið tillit og tvisvar
farið út úr bílnum til að biðja
hjólreiðamann afsökunar á slíku.
En þó ég sé að vissu leyti
sammála „hjólreiðamanni“ vil ég
gera athugasemd við pistil hans.
Við hjónin erum bæði vön
hjólreiðum frá því að við störfuð-
um sem sendlar á yngri árum, og
ég hjóla reyndar enn mér til
heilsubótar. Þeir sem eru að byrja
að hjóla nú til dags kvarta um
tillitsleysi — en telja siggeta haft
umferðarreglurnar að engu. Síð-
ast í gær mætti ég þremur
hjólreiðamönnum á leið upp
Laugaveg. Hjólreiðamenn ættu að
vita að þetta mega þeir ekki og
þeir mega ekki heldur hjóla fyrir-
varalaust út af bílastæðum eða
portum án þess að taka tillit til
annarrar umferðar, en þetta sér
maður iðulega til þeirra. ökumað-
ur er sektaður ef hann fer yfir á
rauðu ljósi en það gera hjólreiða-
menn hiklaust — þeir eru svo
uppfullir af þvi að þeir eigi alltaf
réttinn, þeir valdi ekki mengun
eða hávaða.
óskemmtileg reynsla í Glæsibæ:
Var neitað um
alla greiðasemi
Heiðraði Velvakandi.
Tilefni þess að ég rita þetta bréf
er heldur óskemmtileg reynsla
sem ég varð fyrir í Glæsibæ þegar
ég var þar á dansleik á laugar-
dagskvöldið fyrir hálfum mánuði.
Það hefur af ýmsum ástæðum
dregist að ég skrifaði þetta bréf —
m.a. vegna þess að mér hug-
kvæmdist það ekki strax, og svo
tel ég umkvartanir mínar jafn
gildar þótt nokkuð sé liðið.
Það er nauðsynlegt að það komi
fram hér í upphafi að ég þjáist af
svonefndri flogaveiki en þeim
sjúkdómi er þannig varið, að þeir
sem af honum þjást fá flogaköst
nær fyrirvaralaust og eiga mjög
bágt meðan á þeim stendur. Það
hefur aldrei komið fyrir mig að fá
slíkt kast á skemmtistað, en einu
sinni er allt fyrst.
Við komum nokkuð seint á
dansleikinn í Glæsibæ en með mér
voru mágkona og bróðir, og var
okkur hleypt inn umyrðalaust
Þegar leið á dansleikinn finn ég
allt í einu að ég er að fá flogakast.
Ég forðaði mér strax inn á salerni
en þegar ég fann að ekki ætlaði að
brá af mér strax fór ég með aðstoð
mágkonu minnar inn í eldhús
staðarins — því við þóttumst viss
um að mér yrði leyft að sitja þar
svolitla stund meðan ég jafnaði
mig. En við það var ekki komandi
— þrátt fyrir útskýringar mág-
konu minnar og síðar bróður var
okkur vísað inn í lítið herbergi,
sem virtist vera kaffistofa starfs-
fólks, og sagt að þar mættum við
vera í 5 mínútur en ekki lengur.
Sá tími var þó ekki liðinn þegar
einn starfsmanna staðarins kom