Morgunblaðið - 13.12.1981, Side 36
36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1981
Hermann Höskulds-
son — Minningarorö
Fæddur 20. júlí 1964.
Dáinn 1. desember 1981.
Undirritaður mun aldrei gleyma
þeim degi er skipherra minn,
Höskuldur Skarphéðinsson, kom
um borð í varðskipið „Þór“ með
tvo unglinga og sagði við mig, (en
ég var bryti þar um borð): „Birgir
minn, heldur þú að þú getir notað
þessa tvo unglinga í suraar sem
messadrengi hjá þér. Annar
þeirra er nú sonur minn og heitir
Hermann en hinn er systursonur
minn. Ég veit að þeir eru báðir
ungir en ég vona að þú verðir þeim
innanhandar og kennir þeim störf
sín vel?“ Ég sagði að það væri mér
ánægja og ég myndi gera mitt
besta og þeir þyrftu ekkert að
óttast frá minni hálfu. Þannig
byrjaði kunningsskapur og síðar
vinátta okkar Hermanns. Hann
var með mér í mörg ár sem „messi
og hef ég aldrei haft jafn glaðleg-
an og góðan dreng hjá mér, fyrr og
síðar. Það geislaði af honum gleð-
in og alltaf var hann í góðu skapi
og ávallt jafn prúður, en það sem
meira var hann laðaði að sér alla
sem hann umgengust, hann kom
öllum í gott skap og að ég held að
betri mönnum. Síðastliðinn vetur
vorum við saman á varðskipinu
„Tý“, en þá hafði ég ekki séð hann
í nærri tvö ár. Ekki hafði hann
breyst nema hann var orðin eldri
og þroskaðri en alltaf sama ljúf-
mennið. Ég gleymi því ekki heldur
þegar hann fékk sína fyrstu skelli-
nöðru. Hann var svo glaður og
ánægður með allt, lífið og framtíð-
ina.
Þegar ég las um lát þessa unga
vinar míns þá fann ég að ég hafði
misst góðan vin, því þótt aldurs-
munur sé mikill þá hefur það lítið
að segja þegar menn kynnast og
verða vinir.
Ég votta vini mínum, Höskuldi
og hans nánustu mína innilegustu
samúð. Svo kveð ég Hermann
minn, og vona að við sjáumst
handan við móðuna miklu þegar
þar að kemur. Guð blessi og veri
með fjölskyldu hans.
Birgir Guðmundsson
Föstudaginn síðastliðinn var
lagður til hinstu hvílu eftir stutta
ævigöngu minn eini vinur Her-
mann Höskuldsson.
Við lát Hermanns var höggvið
stórt skarð í líf mitt, skarð sem
aldrei verður fyllt upp í.
Við Hermann, sem vorum æsku-
vinir, höfðum þekkst frá því við
fæddumst, við höfum haldið sam-
bandi við hvorn annan en á síð-
ustu tveim árum eftir að við kom-
umst á farartæki höfum við verið
saman upp á nær hvern dag, en
þeim fundum lauk skyndilega er
við lentum í bílslysi sem orsakaði
lát Hermans.
Hermann, sem aðeins var 17 ára
er hann lést, var skapgóður og
fjörugur piltur. Hermann skilur
eftir sig stóran kunningjahóp sem
mun sakna hans því hvar sem
hann kom og hvert sem hann fór
fylgdi ætíð kátína og skemmtun.
Ég vil votta aðstandendum Her-
manns heitins mína dýpstu virð-
ingu og innilegustu samúð.
Hinsta kveðja til vinar. Hvíli
hann í friði.
Magnús Ólafur Óskarsson.
í^<S*r - -
HIFIINTEGRAL SYSTEM
PP 6100
•
Þetta er mikið sem þú færð
Verð kr. 9.243,00 staðgreitt.
3-bylgju utvarpstæki
Föst stilling á FM
Magnari 2x55 wött
Reimdrifinn plötuspilari
Magnetic picup
Hraöastillir á spilara
Gull/silfraður litur
Styrkleikamælir
Dolbý sía
Sjálfvirkt stopp á spilara
Sía fyrir háa og lága tóna
fyrir peningana í kaupum
• Steriomulti rofi
• Fyrir venjulegar CO2
• AFC
• Loudness
• Bassa og hátóna stillir
á þessu glæsilega tæki.
EINAR FARESTVEIT S, CO HF
BERGSTADASTRÆTI I0A - SlMI IA995
Matthildur Hannes-
dóttir —
Móðursystir mín Matthildur
Hannesdóttir, fyrrverandi ljós-
móðir, lést 5. desember síðastlið-
inn. Hún var fædd 18. október
1898 í Grunnasundsnesi við Stykk-
ishólm. Foreldrar hennar voru
Hannes G. Kristjánsson járnsmið-
ur og póstur og Einbjörg Þor-
steinsdóttir, sem bjuggu í Nesi um
rösklega 30 ára skeið. Þau eignuð-
ust 6 börn og ólu upp einn dreng
að auki. Það má því nærri geta að
oft hefur verið þröngt í búi hjá
þeim, með svo stóran barnahóp,
eins og reyndar var algengt hjá
alþýðufólki í byrjun þessarar ald-
ar. Nýtni og hagsýni var því lífs-
nauðsyn, enda var aldamótakyn-
slóðin yfirleitt þeim kostum búin.
Mér er minnisstætt léttlyndi Ein-
bjargar, ömmu minnar, þrátt fyrir
örðuga lífsbaráttu og því léttlyndi
hélt hún til hinstu stundar, en hún
er látin fyrir 24 árum. Matthildur
var heimilisföst í Nesi hjá foreldr-
um sínum til 1927 er þau brugðu
búi og fluttu inn í Dali til Ingi-
bjargar dóttur sinnar.
Þar var heimili Matthildar
einnig um nokkurra ára skeið, en
á árunum 1932—’33 nam hún
ljósmóðurfræði og gerðist siðan
ljósmóðir í uppsveitum Borgar-
fjarðar með aðsetri að Klepp-
járnsreykjum og síðar Reykholti.
Náði umdæmi hennar um Reyk-
holtsdal og Hálsasveit, en mun á
ýmsum tímum hafa verið mun
stærra, vegna ljósmæðraskorts í
nálægum sveitum. Reyndist hún
mjög farsæl í því starfi þrátt fyrir
erfiðar aðstæður mjög víða og
slæmar samgöngur, a.m.k. um það
leyti, sem hún hóf starf. Þá kom
sér vel að hún var vön hestum og
dugleg í ferðalögum. Mun þar hafa
gætt þess að Hannes faðir hennar
hafði jafnan margt góðra hesta til
póstferðanna, meðan hann hafði
þær með höndum. í Borgarfirðin-
um átti hún einn mjög góðan,
rauðan hest, sem mig minnir að
hún nefndi Funa. Notaði hún hann
mikið, þegar hún var sótt til sæng-
urkvenna áður en bílar komu al-
mennt til sögunnar, og einnig er
mér í barnsminni þegar hún kom
eitt sinn vestur í Dali á honum
einhesta sunnan úr Reykholtsdal.
Fyrstu árin í Borgarfirðinum
mun hún hafa stundað nokkuð
hjúkrun og aðstoðarstörf hjá
Minning
Magnúsi Ágústssyni héraðslækni
á Kleppjárnsreykjum, en eftir að
hún fluttist að Reykholti var hún
skólahjúkrunarkona við héraðs-
skólann þar í rúman áratug.
Árið 1956 lét hún af ljósmóð-
ursstörfum vegna heilsubrests og
flutti þá til Reykjavíkur, þar sem
hún átti athvarf hjá systkinum
sínum. Lengst af var hún heimil-
isföst hjá Ingibjörgu systur sinni.
Fyrir nokkrum árum fór hún svo á
Elli- og hjúkrunarheimilið Ás í
Hveragerði og síðan á Elliheimilið
Grund í Reykjavík, þegar heilsu
hennar hrakaði. Þar naut hún
hjúkrunar til dauðadags.
Af barnahópnum frá Nesi eru
nú fjögur á lífi: Ingibjörg, fyrrum
húsfreyja á Hörðubóli í Dölum, nú
búsett í Reykjavík, Kristjana,
fyrrverandi kennari og skóla-
stjóri, nú búsett í Stykkishólmi,
Guðbjörg, ljósmóðir og húsmóðir
á Jörfa í Kolbeinsstaðahreppi, og
Þorsteinn verslunarmaður í
Reykjavík. Látin eru, auk Matt-
hildar, Kristján læknir í Reykja-
vík, sem lést fyrir fáum árum, svo
og uppeldisbróðir þeirra, Guðlaug-
ur Bjarnason, sem dáinn er fyrir
alllöngu.
Systkinahópur þessi hefur alla
tíð verið mjög samheldinn og
frændrækinn svo af bar. Hafa
jafnvel Atlantsálar ekki staðið
þar í vegi, en frændgarður nokkur
myndaðist í Vesturheimi eftir
landflótta liðinnar aldar. En nú
hefur hraðfleyg tíð höggvið skörð í
hópinn, sem ekki verða bætt og að
ferðalokum verður efst í huga
þakklæti fyrir góðar samveru-
stundir á liðnum árum. S.F.
Helga Davíðsdóttir
- Minningarorð
Fædd 11. nóvember 1897.
I)áin 6. júlí 1981.
Þann 6. júlí sl. lést amma á
sjúkrahúsinu í Keflavík. Ég var
stödd erlendis þegar ég fékk
hringingu og mér var sagt að hún
væri dáin. Þó ég vissi að hún væri
mjög þungt haldin, kom mér lát
hennar samt á óvart. Dauðinn
virðist alltaf koma á óvart, jafnvel
þó við búumst við honum.
Síðustu æviárin dvaldi amma á
elliheimilinu Garðvangi, Gerðum
og nú síðast á sjúkrahúsinu í
Keflavík. Hún bjó lengi á heimili
okkar í Keflavík. Strax og ég fór
að hafa vit hændist ég að ömmu
og varð samband okkar systkin-
anna við hana mjög náið. Við
amma vorum hinar bestu vinkon-
ur og áttum saman margar góðar
stundir. Það var svo gaman að
koma til ömmu, hún var alltaf söm
og jöfn og persónuleiki hennar
laðaði mig að henni. Það sem mér
fannst svo sérstakt í fari hennar,
var hve hún var jákvæð. Það að
bjarga sér sjálf þrátt fyrir veik-
indi sýndi glöggt hversu miklum
lífskrafti hún bjó yfir. Áreiðan-
lega var hún og trygg og trú sínum
vinum og vandamönnum. Dugn-
aður hennar og vandvirkni er
okkur sem hana þekktum að góðu
kunnur og skaraði hún þar oft
fram úr okkur hinum, sem vorum
bæði yngri og hraustari. Fátt var
það sem gladdi ömmu meira en að
gleðja aðra, gefa þeim eitthvað
eða gera þeim greiða. Þegar á bak
við gjöf eða greiða stendur heilt
hjarta og góður hugur, þá er til-
gangnum náð. Amma gaf sannar-
lega af heilu hjarta af því litla
sem hún átti.
Það er dálítið undarlegt, þegar
einhver sem manni er kær er allt í
Þetta er lögmál lífsins, við fæð-
umst, lifum og deyjum öll ein-
hvern tíma. En minningin um
góða ömmu mun lifa í hjarta mínu
alla tíð. Ég þakka Guði fyrir að
hafa fengið að kynnast henni og
bið hann að geyma hana um alla
eilífð
„Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt “
María Magnúsdóttir.