Morgunblaðið - 13.12.1981, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ,. SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1981
Faðir okkar og bróðir,
GUÐMUNDUR H. JÓHANNSSON,
Kambsvegi 34,
veröur jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 15. desember
Bjarni Ómar Guömundsson,
Jóhann Sfeinar Guðmundsson,
Kristin Jóhannsdótfir,
Gyóa Jóhannsdóttir,
Anna Siguróardóttir.
t
Systir okkar,
MATTHILDUR HANNESDÓTTIR,
fyrrverandi Ijósmóðir,
lést 5. desember sl. á Elliheimilinu Grund. Jarðarförin fer fram frá
Fossvogskirkju mánudaginn 14. desember kl. 13.30.
Ingibjörg Hannesdóttir,
Kristjana V. Hannesdóttir,
Guöbjörg Hannesdóttir,
Þorsteinn Hannesson.
t
Otför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
RÓSBJARGAR BECK,
fer fram frá Dómkirkjunni, miövikudaginn 16. desember kl. 13.30.
Guörún Beck,
Þórólfur Beck,
Magnús Tryggvason
og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
TYRFINGUR AGNARSSON,
Bræöraborgarstíg 22,
verður jarösunginn mánudaginn 14. desember kl. 13.30, frá Há-
teigskirkju.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaöir en þeim sem vildu minn-
ast hans er bent á Barnaspítala Hringsins.
Árný Anna Guömundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Systir okkar,
INGIBJÖRG (DÍDÍ) INGVARSDÓTTIR,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, mánudaginn 14. desember
kl. 16.30.
Jón Ingvarsson,
Ingveldur Ingvarsdóttir,
Ástrióur Ingvarsdóttir,
Fríöa Ingvarsdóttir,
Magnea Ingvarsdóttir,
Sigríöur Ingvarsdóttír.
+
Hjartans þakklæti fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför dóttur okkar, systur og dótturdóttur,
JÓNÍNU EMILSDÓTTUR.
Sigríður H. Arndal, Emil Emilsson,
Sveínbjörn Rúnar Emílsson,
Guölaug M. Arndal.
+
Þakka auösýnda samúö og vinar hug viö andlát og útför
HANS WIUM VILHJÁLMSSONAR.
Fyrir hönd vandamanna,
Eygló Guömundsdóttir.
+
Við þökkum af alhug vináttu og samúö vegna andláts móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU VIGDÍSAR SÆMUNDSDÓTTUR,
Barónsstíg 21.
Starfsfólki Hjúkrunardeildar Heilsuverndarstöövar Reykjavíkur
færum viö innilegar þakkir fyrir einstaka umönnun í veikindurn
hennar.
Sigríöur Th. Erlendsdóttir.Hjalti Geir Kristjánsson,
Guðríöur Ó. Erlendsdóttir.Gísli Guðmundsson,
Guörún Erlendsdóttir, Örn Clausen,
og barnabörn.
Minning
Sr. Friðrik A. Frið
riksson prófastur
„Exceunt omnes“
Horfinn er af sjónarsviðinu
einn af elstu kennimönnum kirkj-
unnar. Séra Friðrik Aðalsteinn
Friðriksson, fyrrv. sóknarprestur
og prófastur á Húsavík andaðist
16. nóvember, áttatíu og fimm ára
gamall og hann var jarðsunginn
28. nóv. sl. — Um langan aldur
setti séra Friðrik svip á samtíð
sína og samfélag. Nú er hann
horfinn. Exceunt omnes. — Þ.e.
allir hverfa af sviði lífsins. — En
minningin lifir. Við, sem þekktum
séra Friðrik A. Friðriksson og
störfuðum með honum í kirkjunni
munum lengi minnast hans með
þökk og virðingu.
Ungur að árum sá ég séra Frið-
rik fyrst, er hann fór sjóleiðis frá
Húsavík til Reykjavíkur og kom
við á Isafirði, þar sem ég var að
alast upp. Eg man enn hve fyrir-
mannlegur hann var og lífsglaður,
en um leið alþýðlegur og svipmik-
ill. Þannig kom séra Friðrik A.
Friðriksson mér ætíð fyrir sjónir.
Við séra Friðrik áttum mikið og
gott samstarf í meira en þrjá áta-
tugi eftir að ég gerðist prestur á
Akureyri. Einum voru það æsku-
lýðsmál kirkjunnar, sem okkur
voru sameiginleg hugðarefni.
Hann lét sig ekki vanta á fundi,
mót og ráðstefnur, þar sem æsku-
lýðsmál voru oft á dagskrá. Hann
var ætíð langelstur af þátttakend-
um, en það var engin hindrun í
umræðum og félagslífi. Hann var
svo ungur í anda og skildi svo vel
þörfina á verkefnunum. Og ætíð
var séra Friðrik til uppörfunar
með sínum skemmtilegu tilsvör-
um, hann átti jafnan til gaman-
yrði á vör og kom það sér einkar
vel, þegar fundir vildu stundum
dragast á langinn, og þörf var á
innskotum af því tæi. Þó duldist
engum, sem þekkti séra Friðrik,
að hann var mikill alvörumaður,
tilfinningaríkur og næmur. Þá var
séra Friðrik óvenjulegur hæfi-
leikamaður. Það var eins og hann
gæti allt. Hann var góður söng-
maður og söngstjóri, hagmæltur
og tónsmiður. Hann var mælskur
og ræður hans báru vott um
sterka trú og mikið innsæi í
manniegar tilfinningar og viðhorf.
Hann var andans maður, gripinn
af augnablikinu og innblásinn af
helgri þrá til að láta gott af sér
leiða í orði og verki.
Eitt af því, sem ég mun ætíð
verða séra Friðriki þakklátur
fyrir, er þegar hann skrifaði, eða
réttara sagt teiknaði upp nótna-
og söngbókina: Unga kirkjan. Séra
Friðrik handskrifaði allar nótur
og texta í þeirri bók, og það er svo
vel og nákvæmlega gert, að
ómögulegt er að halda annað en að
þar sé um prentaðar nótur að
ræða.
Séra Friðrik lét ekki á sér
standa er hann var kallaður til
starfa. Eitt sinn kom til Akureyr-
ar erlendur fræðimaður til að
halda fyrirlestur á ensku um guð-
fræðilegt efni. Svipast var um eft-
ir einhverjum til að þýða fyrirlest-
urinn um leið og hann yrði fluttur,
en enginn treysti sér til þess að
vinna það verk, enda hér um ekk-
ert áhlaupaverk að ræða. Loks var
leitað til Húsavíkur, til séra Frið-
riks, og hann beðinn um þetta. Og
séra Friðrik kom og þýddi prýði-
lega fyrirlesturinn jafnóðum og
hann var fluttur í Akureyrar-
kirkju af hinum enska fræði-
manni.
Séra Friðrik átti mikinn þátt í
félagssamtökum presta á Norður-
landi. Hann var ágætuiu fundar-
maður og oft fundarstjóri. Er
eitthvert mál var komið í hnút,
var séra Friðrik vísastur til að
leysa hann með sínum hnyttilegu
tilsvörum. Séra Friðrik var gerður
að heiðursfélaga Prestafélags hins
forna Hólastiftis í virðingar- og
þakkarskyni fyrir gagnmerk störf
í þágu félagsins.
Séra Friðrik var í senn ættjarð-
arvinur, sem unni landi og þjóð, og
heimsborgari. Hann var um skeið
prestur Vestur-íslendinga og
hann gerði víðreist um sína daga.
Honum var ekkert óviðkomandi
sem til heilla horfði fyrir Húsvík-
inga og fyrir land og þjóð.
Frú Gertrud Friðriksson var
manni sínum samhent í lífi og
starfi. Hún studdi hann með ráð
og dáð í kirkju sem utan, í félags-
og menningarmálum. Um eitt
skeið var hún organisti í Húsavík-
urkirkju. Man ég það enn, er ég
tók þátt í kirkjudegi á Húsavík og
gisti á heimili þeirra, hvernig frú
Gertrud brá sér út úr eldhúsinu
frá því að matreiða hádegisverð og
inn að skrifborðinu til þess að
skrifa nótur, sem hún ætlaði að
nota við orgelleik í messunni eftir
hádegið.
Þá verður þess lengi minnst, er
þau hjónin voru á Hálsi í Fnjóska-
dal og séra Friðrik var prestur
þar, eftir að hann hafði hætt
prests- og prófaststörfum á Húsa-
vík fyrir aldurs sakir. Þar lögðu
þau hjónin drjúgan skerf til
kirkju- og menningarmála byggð-
arlagsins og mörg varð samveru-
stund sóknarbarna og kirkju-
kórsins á heimili þeirra, við
sálmasöng og hljóðfæraleik.
Síðast hitti ég séra Friðrik á
kristniboðshátíðinni á Akureyri,
28. júní sl., þar sem um 500 manna
kirkjukór af öllu Norðurlandi
söng. Sú trúarhátíð verður okkur
öllum, sem þar voru, ógleymanleg.
Kraftur andans kom þar yfir líkt
og flóðbylgja og söngurinn greip
alla, svo voldugur samhljómur og
fjölmennur kór hafði ei áður
heyrst á Norðurlandi. Eigi kom
mér til hugar að þar væri ég að
hitta séra Friðrik í hinsta sinn. En
það fer vel á því að minningin um
þennan merkisbera kristni og
kirkju sé bundinn þessari miklu
kristniboðshátíð. Hann var þar
jafn hress í anda og glaður og allt-
af áður. — Og nú er hann allur.
Svona er lífið og sviðið er autt.
Séra Friðrik er farinn, og það
kennir saknaðar. Við hjónin send-
um frú Gertrud, syni þeirra og
dætrum og tengdabörnum einlæga
samúðarkveðju og þökkum liðnar
samverustundir. — Guð blessi
minningu séra Friðriks A. Frið-
rikssonar. Pétur Sigurgeirsson
+
Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og útför eiginmanns
míns, fööur okkar, tengdafööur, afa, langafa og bróöur,
JÓNS EINARS BJARNASONAR,
Hringbraut 85, Keflavík.
Kristín Þóröardóttir,
Birkir Jónsson,
Sigríöur Jónsdóttir,
Elías Jónsson,
Björg Jónsdóttir,
Þórður Jónsson,
Gréta Jónsdóttir,
Kristján Jónsson,
Ásmundur Jónsson,
Einar Jónsson,
Borgar Jónsson,
Erla Helgadóttir,
Hilmar Sölvason,
Erla Finarsdóttir,
Guðmundur Snæbjörnsson,
Bryndís Sveinsdóttir,
Fanney Kristinsdóttir,
Bára Andersdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og systkini.
Húsavík við Skjálfanda, árið
1933. Þorpið vinalega og fallega
var á þeim tíma í skugga heims-
kreppu, eins og raunar allt landið.
Líf fólksins og tilvera öll var ekki
margbrotin. Aðalatriðið var að
þreyja þorrann.
En þá birti óvænt yfir bænum.
Ung prestshjón komu til staðarins
alla leið frá Islendingabyggð í
Vesturheimi. Þar voru á ferð sr.
Friðrik A. Friðriksson, einlægur
og hugdjarfur framfaramaður
með vorblæ í fasi, og kona hans,
frú Gertrud. Mikilhæf og vel
menntuð dönsk kona.
Hin fallega Húsavíkurkirkja
heillaði sr. Friðrik, því hlaut það
fólk, sem hafði byggt og búið við
svo fallegt guðshús að vera gott
fólk. Prestsfjölskyldan nýja kom
og settist að í gamla lágreista
prestsetrinu, sem var á engan hátt
í samræmi við kröfur fólks á þeim
tíma, hvað þá nú. En þetta var nú
fólk sem hafði annað við tímann
að gera en að kvarta og gera kröf-
ur til annarra.
Ekki leið langur tími þar til
endurreistur var karlakór, og
kirkjukórinn virkjaður til stærri
átaka en einungis til kirkjusöngs.
A þeim vettvang unnu prests-
hjónin stórvirki. Sr. Friðrik kom
með mikið af nýjum, fallegum lög-
um, samdi og þýddi texta eftir
þörfum. Söngurinn fór að hljóma
um alla byggð og lyfti fólki upp úr
deyfð og drunga. Félagslífið fékk á
sig ljúfan blæ söngs og gleði.
Sr. Friðrik bar með sér frelsi og
trúmennsku í starfi, hvort sem
voru prestsverk eða kennsla. En
við unglingafræðslu voru hjónin
mikilvirk, bæði í skólum staðarins
og einnig á heimili sínu, þar eink-
um við tungumálakennslu og
hljóðfæraleik, sem frú Gertrud
kenndi. Það gefur auga leið hvílík-
ur fengur er af slíku hæfileika-
fólki á litlum stað, enda héldu þau
ekki að sér höndum, heldur voru
virkir þátttakendur í öllum hefð-
bundnum félögum þeirra tíma, svo
sem Slysavarnarfélaginu, kvenfé-
laginu og unglingastúkustarfi o.fl.
Einnig stofnaði frú Gertrud
skátafélag og vann þar mikið fyrir
unga fólkið.
Við, sem áttum því láni að fagna
að vera í söngflokki hjá þessum
elskulegu hjónum og fengum að
njóta hæfileika þeirra, í gleði og
söng á yndislega heimilinu þeirra,
sem alltaf var til reiðu fyrir æf-
ingar, eigum þeim mikið að þakka.
Sr. Friðrik og frú Gertrud eign-
uðust fjögur börn, þrjár dætur og
einn son. Þau eru öll hæfileika- og
mannkostafólk og tóku ætíð virk-
an þátt í störfum foreldra sinna.
Guðsþjónustur sr. Friðriks voru
hátíðlegar, og góðar predikanir
hans. Móðir mín, Þórdís Ásgeirs-
dóttir var mikil trúkona og sótti
ætíð messu og oft sagði hún, þetta
var mikil og góð ræða hjá blessuð-
um prestinum. Þá var ég barn að
aldri en fór alltaf í kirkju með
móður minni og þó ég skildi ekki
ræðuna, þá var flutningurinn svo
lifandi að það var upplifun að
horfa á manninn. En þegar kom
að tækifærisræðum sr. Friðriks,
hvort sem var í heimahúsum, eða í
almennum mannfagnaði, þá geisl-
aði af honum sú hugarsnilli og
græskulaus glettni, að allir við-
staddir urðu sem einn hugur, sem
í hrifningu meðtók hvert orð, og
samspil gefanda og þiggjenda var
slíkt, að ennþá eftir tugi ára
skynja ég hughrifin frá þessum
stundum.
Það var mikil og einlæg vinátta
milli foreldra minna og prests-
hjónanna. Því varð ég snemma