Morgunblaðið - 22.01.1982, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1982
/

Texti:
Árni Johnsen
Myndir:
Sigurgeir Jónasson
Skipbrotsmenn af Pelagus í samtali við Morgunblaðið:
Stórkostlegt að sjá
menn koma til hjálpar
„VIÐ vorum um þrjár mflur suð-
austur af VVstmannaeyjum, þeg-
ar dráttartaugin slitnaði og skip-
stjórinn á Amandine reyndi
árangurslaust að koma taug aft-
ur yfir til okkar í þessu mikla
hrimróti," sagði Brys Gustaaf,
skipstjóri á Pelagus, í samtali
við Morgunblaðið í gær, þar sem
hann lá á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja ásamt 5 skips-
mönnum sínum sem björguðust
af Pelagus, en tveir fórust, 17 og
20 ára gamlir sjómenn.
„I»egar Ijóst var að Amandine
kæmi ekki aftur taug til okkar,
kallaði ég í Vestmannaeyjaradíó
og bað um hjálparskip, en það
gekk ekki áður en skip okkar
strandaði.
Ég vil senda mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til allra, sem eiga um
sárt að binda eftir þetta hörmu-
Roland Billiaerd stýrimaður og Brys
Kyjum en skipstjórinn var kalinn á fóti
lega slys við björgun okkar, fjöl-
skyldna þessara manna og vina.
Það var erfitt að sjá á eftir tveim-
ur af skipsmönnum mínum i hafið,
og að heyra síðan að björgunar-
menn hefðu farizt var ekki síður
skelfilegt. Við sendum einnig
okkar innilegustu þakkir til allra,
sem komu okkur til hjálpar og
sýndu fádæma dirfsku og hörku
við björgun, því þar settu margir
sig í iífsháska.
Þetta var ótrúleg röð af óhöpp-
um, fyrst vélarbilunin, síðan
manntjón, þegar við settum
gúmmíbátinn á flot skömmu áður
en við lentum upp í hömrunum.
Gúmmíbátnum hvolfdi með þeim
tveimur sem voru komnir um
borð, annan tók strax út, en hinum
náðum við, tvítugum strák, sem
hékk lengi utan á gúmmíbátnum
og þegar bátinn bar skyndilega
upp að togaranum náði ég taki á
stráknum og gat komið honum um
borð og í skjól. Við sáum hinn fé-
Gustaaf skipstjóri á sjúkrahúsinu í
Einn belgísku sjómannanna dreginn í land áður en brim ýfðist skyndilega á
strandstað.
Þessa mynd tók Sigurgeir um
nóttina þegar fyrstu þremur
mönnunum var bjargað og sýnir
hún vel hver suðupottur hafið er
á strandstað og þannig var það í
allan gærdag einnig.
laga okkar fljóta frá skipinu.
Hann var tvítugur.
Eftir strandið komum við okkur
fyrst fyrir fram undir hvalbak og
þar sat ég lengi og hélt í báðar
hendur yngstu skipverjanna, sem
eftir voru um borð, 17 ára og 20
ára. Þeir voru skelfingu lostnir og
spurðu mig í sífellu, hvort þeim
yrði bjargað. Ég reyndi að hug-
hreysta þá og segja að svo yrði og
bað þá að vera rólega, en þegar við
ákváðum síðan að fara upp á
hvalbakinn vegna þess hve sjór
gekk inn undir hann þá neituðu
þrír að fara og meðal þeirra voru
þessir ungu menn. Þeir voru frá-
vita af hræðslu og við fórum því
upp og bundum okkur þar til þess
að haldast við, en svo var af mér
dregið vegna kulda á fótum að ég
gat ekki gengið, heldur vó ég mig
upp hvalbakinn á handafli og þar
hékk ég á höndunum ásamt skips-
mönnum mínum. Eftir að við fór-
um upp á hvalbakinn heyrðum við
aldrei neitt frá mönnunum undir
hvalbaknum, en á honum héngum
við í tvær klukkustundir í sífelld-
um brotum, sem gengu yfir skipið,
áður en björgunarmenn náðu
okkur í land.“
Við ræddum einnig við aðra
skipverja á Pelagus. Þeir voru
sæmilega málhressir og óðum að
jafna sig vegna góðrar hjúkrunar
starfsfólks Sjúkrahúss Vest-
mannaeyja. Og strax og þeir komu
í land höfðu Hjálparsveitarmenn
sett þá í þurr föt og teppi.
Þremenningarnir, sem höfðust
við í netageymslunni undir hval-
baknum í nær sex klukkustundir
áður en björgun þeirra hófst,
sögðust hafa staðið upp undir
höku í sjó mest allan timann, enda
voru þeir svo kaldir og hrjáðir að
þeir sögðust hafa verið orðnir sljó-
ir og hugsunarlausir. Meðal þre-
menninganna var elzti skipverj-
inn, 51 árs gamali, en hann fing-
urbrotnaði í einu ólaginu. Hann
kvaðst hafa lent í skipstapa áður
við ísland, fyrir 26 árum þegar
skip hans, Vanderweyden, fórst