Morgunblaðið - 22.01.1982, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1982
13
Mjög var af skiphrotsmönnum dregið eftir 6 klukkustunda dvöl í netageymslunni, nærri fullri af sjó, og stanzlausum
veltingi í urðinni.
við Suðurland, en 18 manna áhöfn
var bjargað.
Pelagus var í eigu bróður skip-
stjórans og skiptust þeir á að
stjórna skipinu. Skipstjórinn hef-
ur áður misst skip, fyrir 12 árum
við Skotland, en þá bjargaðist öll
áhöfnin.
Skipsfélagarnir sögðust oft hafa
efazt um að þeim yrði bjargað, en
það hefði verið stórkostlegt að sjá
menn koma til hjálpar. Meiri and-
stæðu hefði varla verið hægt að fá
eftir að þeir þurftu að horfa á eft-
ir skipsfélaga sínum í hafið.
Skipverjarnir, sem björguðust,
heita: Brýs Gustaaf skipstjóri, 41
árs, Roland Billiaerd, 41 árs, Dani-
el Rouzee, 27 ára, vélstjóri, Marcel
Anseeuw, 51 árs, Redgy Calcoen,
26 ára, og Gulpen Bart, 17 ára, en
þeir sem fórust hétu Patrick Maes,
20 ára, og Gilbert Stevelinck, 17
ára.
limm skipbrotsmannanna frá vinstri: Redgy ('alcoen, 26 ára, Gulpen Hart, 17 ára, Mareel Anseeuw, 51 árs, en þetta er í
annað sinn sem hann kemst af í skipstapa við ísland, Daniel Kouzee vélstjóri og Billiaert Roland stýrimaður, sem sýndi
mikið þrek í baráttu skipverjanna fyrir lífi sínu. lj«*myndir Mbl. s,r j„na,s„„
Hallveig og Helga með tvo krakkanna í götunni, lamaðan strák og stelpu
sem í aðra röndina gæti hugsað sér að bruna um í svona farartæki, sem
strákurinn segir að sé kappakstursbíll af gerðinni Rolls Royce.
„Krakkarnir
í götunni“
Brúðuleikþættir um fatlaða
sýndir í grunnskólum
í framhaldi af ári fatlaðra eru
hafnar í grunnskólunum í Reykjavík
sýningar á brúðuleikþáttum um fotl-
uð börn og samskipti þeirra við þá
sem ekki búa við fötlun. Þættirnir
eru bandarískir, eftir Barböru Aiello
sálfræðing, sem mikið hefur starfað
með Tötluðum börnum, en Hallveig
Thorlacius og Helga Steffensen
flytja þættina og hafa þýtt þá og
staðfært.
Þættirnir eru nefndir „Krakk-
arnir í götunni", en þar koma fram
fötluð börn og ófötluð sem hittast á
förnum vegi. Ófötluðu börnin þurfa
margs að spyrja um líf og hætti
hinna fötluðu, en í þáttunum er
niðurstaðan yfirleitt sú að raun-
verulega sé það ekki svo margt eða
mikilvægt sem skilji þau að — það
sé fleira sem sameini, ekki sízt ef
umgengnin er eðlileg og án for-
dóma, en slík umgengni krefst að
sjálfsögðu upplýsingar og fræðslu.
„Krakkarnir í götunni" hafa náð
miklum vinsældum í Bandaríkjun-
um og hefur verið farið með hana
víða. Það er Alfa-nefndin íslenzka
sem stendur að sýningunum hér en
ætlunin er að sýna þættina í öllum
grunnskólum í Reykjavík og víðar
á landinu.
Þær Hallveig og Helga létu vel af
undirtektunum þegar við litum inn
á sýningu hjá þeim í Melaskóla ný-
lega. „Það er greinilegt að krakk-
arnir taka við þessu með opnum
huga,“ sagði Hallveig. „Það er eft-
irtektarvert hvað spurningarnar
eru margvíslegar og yngri börnin
spyrja t.d. allt öðru vísi en þau
eldri."
„Við teljum ekki ástæðu til að
sýna þetta fyrir yngri börn en átta
ára — það er hæpið að sex og sjö
ára börnin hafi skilning á þessu,“
sagði Helga. „Hins vegar er þetta
mjög góð leið til að koma á fram-
færi upplýsingum um mál sem allir
kynnast fyrr eða síðar á lífsleið-
inni. Brúðuleikhús á greiðan að-
gang að börnum og það er ekki
vafamál að þessar sýningar geta
dregið mjög úr þeim fordómum og
misskilningi sem afstaða margra
til fatlaðra grundvallast því miður
á.“
Það var fróðlegt að fylgjast með
viðbrögðum átta ára barnanna við
því sem fram fór. í einum þættin-
um er vangefin stúlka að útskýra
fötlun sína fyrir ófatlaðri telpu,
sem að vísu segist hafa minnimátt-
arkennd af því að hún sé svo feitl-
agin. „Ég get ýmislegt gert þó að ég
sé vangefin," segir sú fyrrnefnda,
„ég vinn á dýraspítala og ég er allt-
af að gera eitthvað til að hjálpa
veikum dýrum. En af því að ég er
vangefin get ég til dæmis aldrei
orðið dýralæknir. Ég er svo voða-
lega lengi að læra allt — ég ætlaði
til dæmis aldrei að verða búin að
læra að reima á mig skóna."
Við þessar upplýsingar heyrðist
snaggaralegur strákur í öftustu röð
hvísla stundarhátt að sessunaut
sínum: „Alveg eins og ég! Ég var
svo lengi að læra að reima að
mamma var alveg að gefast
upp ...“
Á.R.
Blindur drengur útskýrir fótlun sína.