Morgunblaðið - 12.02.1982, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1982
Otto Erlend
Minningarorð
Fæddur 6. desember 1907
Dáinn 25. desember 1981
Mér varð tregt um mál, þegar
einn góðvinur minn hringdi til
mín seinnipart sl. jóladags og
sagði mér að vinur okkar Otto
væri dáinn. Eg vissi að vísu að
Otto gekk ekki heill til skógar hin
síðari árin, og auk þess var mér
kunnugt um að hann hafði veikzt
skyndilega nokkrum dögum fyrir
jól og verið lagður í sjúkrahús,
hinsvegar hafði ég vonað að þetta
skyndiáfall myndi líða hjá. En því
miður, kallið var komið, kallið sem
við verðum öll að hlýða fyrr eða
síðar.
Við þessa sorgarfregn varð mér
hugsað til konu hans og fjöl-
skyldu. Við vinir þeirra vissum
allir að fjölskyldan, — dætur
þeirra hjóna og þeirra eiginmenn,
mundu sérstaklega um þessi jól,
ásamt litlu dótturdótturinni, safn-
ast saman að Hegereiterweg 17 í
Hamborg til að fagna afmæli frú
Sigrid en það var einmitt daginn
fyrir andlát Ottos. Það er oft svo
skammt milli sorgar og gleði,
skins og skúra og væntanleg gleði-
stund gwtur breytzt í sorgarstund
fyrr en varir. Með Otto Erdland er
burt kallaður af sjónarsviðinu
mikill íslandsvinur. Hann mun
hafa komið hingað fyrst til Is-
lands laust fyrir eða eftir 1930, í
erindum fyrir fyrirtækið Otto
Erhard í Hamborg en Otto Erland
gerðist meðeigandi að því árið
1937.
Otto eignaðist brátt marga vini
og kunningja hér á landi. Bar þar
margt til. Otto var einstakt glæsi-
menni og hafði auk þess til að
bera mikla persónutöfra, glaðlegt
og hlýtt viðmót, svo að menn löð-
uðust að honum og vildu gjarnan
bianda geði við hann, og vildi
hann auk þess hvers manns götu
greiða ef kostur var.
Áður en til Islands kom í fyrsta
sinn, hafði Otto aflað sér stað-
góðrar þekkingar á Norðurlanda-
málunum, eða „skandinavisku"
eins og við gjarnan köllum það
mál sem við getum rætt við alla
Norðurlandabúa á, svo ekki var
um neina tungumálaörðugleika að
ræða, því á þessum árum voru
menn almennt betur mæltir á
Norðurlandamálin, heldur en t.d.
enska eða þýska tungu.
Til íslands lá leið hans oft og
mörgum sinnum. Hér í Reykjavík
kynntist Otto sinni ágætu konu,
Sigrid Jacobsen. Er hún íslenzk í
móðurætt en faðirinn norskur.
Sigrid hafði starfað við skrifstofu-
störf í Reykjavík um nokkurt
skeið, en kom fyrst til Islands á
vegum föður síns, en hann rak út-
gerð og síldarsöltun á Siglufirði
pm árabil.
Otto steig mikið heillaspor er
hann kvæntist Sigrid árið 1938, og
komu þessi ungu glæsilegu hjón
hingað í brúðkaupsferð síðla
sumars sama ár og var vel fagnað
af stórum vinahópi, og minnast
þátttakendur enn þann dag í dag,
eftir 43 ár, þessara kvöldstunda
með þeim hjónum á Hótel Borg.
Svo gjörsamlega hrifu þau alla
með framkomu sinni og voru þetta
alennt fyrstu kynni margra úr
vinahópi Ottos af konu hans og
vinaböndin treystust.
Rúmu ári eftir að Sigrid og Otto
gengu í hjónaband brauzt síðari
heimsstyrjöldin út og þá fóru örð-
ugir tímar í hönd. En það var eins
og „hulinn verndarkraftur" héldi
verndarhendi sinni yfir þeim
hjónum. Þau voru t.d. nýflutt úr
sínu fyrsta húsnæði í Hamborg
þegar húsakynnin voru lögð í rúst
í loftárás.
Oft varð manni hugsað til
þeirra hjóna á stríðsárunum, og
það voru því gleðifregnir sem
maður fékk að stríði loknu er bréf
barst frá þeim um það að þau
væru ósködduð, á lífi, og hefði
þeim fæðzt dóttir þ. 25.9. 1942,
sem hlaut hið rammíslenzka nafn
Gudrun.
Yngri dóttir þeirra er Solveig,
Fæddur 17. október 1913
Dáinn 4. febrúar 1982
Við hið sviplega fráfall Kára
Jónassonar fulltrúa, langar mig að
kveðja hann með nokkrum orðum.
Kári hóf störf hjá Pósti og síma
í Kópavogi þann 22. maí 1967 og
var skipaður fulltrúi þar frá 1.
janúar 1974 og starfaði þar til
dánardægurs.
Kári hafði átt við vanheilsu að
stríða undanfarin ár og var oft
þjáður, en lét það ekki aftra sér að
mæta til starfa. Kári hafði karl-
mannlega og glaðsinna lund og
var oft með spaugyrði á vör þó
líðan hans hafi ekki verið góð.
Hann var greindur vel og
skemmtilegur í viðræðum.
Ég vil þakka Kára fyrir þá vin-
áttu sem hann sýndi mér frá
fyrstu tíð þegar ég hóf störf hjá
Pósti og síma í Kópavogi. Sam-
vinna okkar var alltaf mjög góð.
Ég bið Kára blessunar í nýjum
heimkynnum og votta eftirlifandi
konu hans og börnum mína dýpstu
samúð.
Bjarni Linnet
í dag þegar ég kveð tengdaföður
minn í síðasta sinn og þakka hon-
um samfylgdina, langar mig að
leiðarlokum að minnast hans í fá-
einum orðum.
Fráfall hans kom svo skyndi-
lega og óvænt að við sem lifum,
stöndum agndofa. Hann varð
bráðkvaddur að heimili sínu að-
faranótt fimmtudagsins 4. febrú-
ar.
Kári var fæddur að Molastöðum
í Fljótum í Skagafirði. Foreldrar
hans voru hjónin Jóhanna Jóns-
dóttir og Jónas Jónasson, bæði
áSttUÖ úr Fljótum.
Kári var i'prótíslíe.nnari að
mennt. Hann kenndi sem ungur
maður bæði leikfimi og sund.
Lengst af starfaði hann við versl-
unar- og afgreiðslustörf. Síðastlið-
in 15 ár hefur hann starfað sem
fulltrúi hjá Pósti og síma í Kópa-
vogi. Þar naut hann sín mjög vel,
hitti marga að máli, margt skraf-
að og skeggrætt og slegið á létta
strengi.
20. maí 1939 kvæntist Kári sinni
elskulegu eiginkonu Fjólu Jóels-
dóttur, frá Húsavík. Sín fyrstu
búskaparár bjuggu þau á Siglu-
firði. Árið 1953 fluttu þau til
Reykjavíkur og bjuggu þar í 3 ár.
Síðan að Skólatröð 1 í Kópavogi,
þar sem þau byggðu sér myndar-
legt og hiýiegt néimiIÍ.
Þau eiga 3 börn sem eru: Hrund,
fædd 4/3 1941, gift Steingrími
fædd 12.2. 1946. Báðar eru dætur
þeirra giftar. Gudrun er barna-
læknir, búsett í Völklingen, en
Solveig er búsett í Sviss og eiga
þau eina dóttur, Solveigu að nafni.
Það lætur að líkum að heim-
sóknir til þeirra Erdlandshjóna
yrðu all tíðar er leið lá um Ham-
borg, og er talað af reynslu er sagt
er að oft mun lykkja hafa verið
lögð á leið sína til þess að geta
heimsótt þau og njóta gestrisni
þeirra og glaðlegs viðmóts, enda
framkoma þeirra öll slík að það
var eins og þeim væri stór greiði
gjörður með heimsókninni.
Að stríði loknu fór mikið ann-
ríki í hönd fyrir Otto, en það var
að byggja fyrirtækið upp að nýju
og fetaði hann þar dyggilega í
fótspor stofnanda og fyrsta eig-
anda fyrirtækisins, Otto Erhard,
en hann var að stríði loknu orðinn
háaldraður, en hafði þurft að
byggja fyrirtækið aftur upp frá
grunni að lokinni heimsstyrjöld-
inni fyrri, en sleitulaust var unnið
og aldrei kvartað, enda naut fyrir-
tækið vaxandi virðingar og vel-
gengni fyrir áreiðanlegheit. Loks
kom að því að Otto Erdland var
sæmdur riddarakrossi hinnar ís-
lenzku fálkaorðu fyrir hjálpsemi
við Islendinga en það skeði ekki
Steingrímssyni. Jóhann Friðrik,
fæddur 18/5 1944, kvæntur Am-
alíu Þórhallsdóttur, og Ásdís
Björg, fædd 23/6 1959, trúlofuð
Rúnari Þór Stefánssyni. Ásdís er
lang yngst af systkinunum og hef-
ur nýlega stofnað heimili með
unnusta sínum. Hún var föður sín-
um mjög kær. En ég veit að hann
var bæði sæll og ánægður með
hennar framtíðaráform.
Barnabörnin eru orðin 8 sem
syrgja nú góðan og umhyggjusam-
an afa.
Tengdafaðir minn var stór og
myndarlegur maður og mikil reisn
yfir honum. Frá því fyrsta að ég
kom á heimili tengdaforeldra
minna og var boðin velkomin í
fjölskyldu þeirra, hef ég notið mín
einstaklega vel í návist þeirra og
finnst alltaf jafn notalegt og
heimilislegt að líta inn á Skóla-
tröðinni og er ég ekki ein um það.
Aldrei fann ég annað en hlýju og
góðvild í minn garð frá honum.
Ekki man ég til þess að við deild-
um þó við værum ekki alltaf sam-
mála. Ég minnist þess þegar hann
sagði við mig: „Ykkur skal aldrei
skorta neitt á meðan að mín nýtur
við.“ Var það um það leiti er við
vorum að byrja búskapinn.
Kári var dulur maður að eðlis-
fari og ekki alltof gott að skyggn-
ast í hans hugarheim. En eftir því
sem maður kynntist honum betur
og var lengur samtíða, fann maður
hvað hann vildi öllum vel og bar
mikla umhyggju fyrir fjölskyld-
unni.
Hann fylgdist af lífi og sál með
öllu sem var að gerast hjá okkur í
hinu daglega lífi. Æði oft hringdi
hann til að spyrja frétta og ég á
sannarlega eftir að sakna þess að
heyra ekki röddina hans. Alltaf
var hann boðinn og búinn til
fyrr en árið 1977 og má sannar-
lega segja að það hafi verið ára-
tugum seinna en efni stóðu til.
Það er svo margs að minnast að
leiðarlokum. Samfylgdar og
gönguferða í Fagraskógi í Svarta-
skógi, dvalar í Sylt, heimsóknar til
Saarbrúcken og ekki síst allra
heimsóknanna til Hamborgar á
þeirra fagra heimili þar. Fyrir allt
þetta vildi ég þakka fyrir hönd
okkar hjóna. Við vinir Ottos sökn-
um hans sárt, en gott er að hugsa
sér að hann muni verða mættur til
að taka á móti manni að lokinni
ferð yfir móðuna miklu eins og
hann ávallt gjörði er komið var til
Hamborgar hvort heldur var með
skipi, járnbraut eða flugvél. Mót-
tökurnar brugðust aldrei.
Sárastur harmur er kveðinn að
eiginkonu Ottos svo og dætrum
þeirra og fjölskyldum. Fjarlægðin
hindraði okkur, vini hans á ís-
landi, í að geta þrýst hendur
þeirra og vottað þeim þannig sam-
úð okkar, en þá hefðu öll orð verið
óþörf, því að hið milda mál þagn-
arinnar segir oft meira ásamt
hlýju handtaki en nokkur orð fá
gjört, en þeim öllum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Jón Björnsson
hjálpar í sambandi við ýmsar út-
réttingar og fleira. Því hann var
hnútunum svo vel kunnugur og
vissi hvert hann átti að snúa sér.
Undanfarin ár hefur Kári ekki
verið heill heilsu en um það vildi
hann lítið tala. Að loknum vinnu-
degi líkaði honum best að hvílast
heima.
Hans tómstundagaman var að
spila bridge. Kári var formaður
Bridgefélags Kópavogs í mörg ár,
og oft var slegið í spil heima með
vinum og kunningjum. Einnig
hafði hann mikla ánægju af að
vera með fjölskyldunni á góðum
stundum hvort sem það var heima
eða á ferðalögum, enda líka fjöl-
skyldutengslin mjög góð.
Tengdafaðir minn er fallinn frá,
langt fyrir aldur fram og það er
sárt til þess að hugsa að eiga ekki
eftir að sitja með honum í eld-
húskróknum og ræða málin. Því
þar naut hann sín reglulega með
pípuna sína.
Um leið og ég bið Guð að geyma
hann, bið ég einnig um styrk til
hinnar hjartkæru tengdamóður og
annarra ástvina.
Fari hann í friði.
Tengdadóttir
Kona mín. t
DÓRIS JÓNSSON,
Fögrukinn 13, Hafnarfiröi,
er látin. Jón Ragnar Jónsson.
t
Þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
mannsins míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
AGNARS NORDFJÖRÐ,
Kjartansgötu 6.
Ingibjörg Norðfjörö,
Sverrir Noröfjörö, Alena Anderlova,
Kristín Norðfjörö, Þorvaldur Búason,
Ingibjörg Nanna Norðfjörö, Agnar Óttar Noröfjörö
og barnabörn.
t
I
Útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
SIGURBORGAR STEPHENSEN,
Stórageröi 38,
fer fram frá Garöakirkju, Álftanesi, laugardaginn 13. febrúar 1982
kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuö.
Steinunn Stephensen,
Sigríöur Stephensen, Sólmundur Jónsson,
Ingibjörg Stephensen, Helgi K. Hjálmsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Allar afgreiösludeildir bankans veröa
lokaðar
fyrir hádegi föstudaginn 12. febrúar 1982 vegna
minflÍriIjAtathafnar um Pétur Sæmundsen, banka-
stjóra.
Iðnaöarbanki IsiándS.
Ármælis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
ní"? eóðu línubili.
Kári Jónasson full-
trúi - Minning