Morgunblaðið - 09.10.1982, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUfíAJiöAGUR 9. OKTÓBER 1982
33
^ , T-f-
Omar Kristjánsson
Björn Bergþór
Jónsson — Minning
Omar Kristjánsson
Fæddur 24. ágúst 1960.
Dáinn 31. júlí 1982.
Björn B. Jónsson
Fsddur 8. október 1963.
Dáinn 31. júlí 1982.
Þann 31. júlí skeði sá hörmulegi
atburður að tveggja vina okkar
var saknað. Þeirra Ómars Krist-
jánssonar og Björns Jónssonar.
Þegar fregn þessi barst okkur urð-
um við harmi slegnar og vonuð-
umst við til að fá að sjá þá aftur,
en sú ósk rættist ekki, guð hafði
tekið þá til sín. Já, vegir Guðs eru
svo sannarlega órannsakanlegir.
Ómari kynntumst við fyrst fyrir
sex árum þegar fundum hans og
Hrafnhildar unnustu hans bar
saman. Var honum strax tekið
opnum örmum inn í hóp okkar
vinkvennanna enda góður strákur
og skemmtilegur í alla staði og
hrókur alls fagnaðar. Snemma
stefndi hugur hans að fluginu og
fór hann til Bandaríkjanna í
flugvirkjanám og lauk því námi
með ágætum síðastliðið haust.
Eftir það lá leið hans aftur til ís-
lands.
Kynni okkar af Bödda hófust
snemma í skóla, en urðu þó enn
meiri nokkrum árum seinna er ná-
in kynni hófust með honum og
Systu. Var hann mjög vel liðinn af
þeim sem hann þekktu, enda
skemmtilegur drengur, en í eðli
sínu dulur og flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum að óþörfu. Nýlega
hafði Böddi fengið mikinn áhuga á
fluginu og hóf hann nám við
flugnámsbraut í Fjölbrautaskóla
Suðurnesja og stóð sig frábærlega
vel.
Kynni Ómars og Bödda höfðu
ekki verið mjög mikil fyrr en núna
í sumar og ákváðu þeir að eyða
verslunarmannahelginni saman
ásamt unnustum sínum í sumar-
bústað við Þingvallavatn, þar sem
þessi hörmulegi atburður átti sér
stað.
Báðir voru þeir ungir og horfðu
bjartsýnisaugum til framtíðarinn-
ar með sín áform. „En þeir deyja
ungir sem guðirnir elska" og héfur
þeim áreiðanlega verið ætlað mik-
ilvægara hlutverk handan móð-
unnar miklu.
Þegar vinir eru teknir á brott
fyllist hugur okkar minningum en
efst í huga okkar er þó þakklæti
fyrir góð kynni, og biðjum við guð
að blessa þá. Hrafnhildi, Systu og
foreldrum þeirra og systkinum
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum guð að styrkja þau í sorg
sinni.
Stebba, Hildur og Gunna
Hann Ómar okkar er horfinn
burt. Hvernig má það vera? Líf
hans var rétt að byrja. Hann hafði
nýlokið námi, undirbúið lífsstarf
sitt og framundan var von um at-
vinnu í sérgreininni og stofnun
heimilis.
Lífi okkar mannanna hefur ver-
ið líkt við brothætta smákænu
sem hverfur í djúpið og hvorki
finnst tangur né tetur af. Og lík-
ingin sú er kannski sérstaklega
áleitin núna vegna þess hvernig
dauða hans bar að höndum. En þó
er varla hægt að segja um Ómar
að hann hafi ýtt úr vör, hvað þá að
hann hafi lagt á djúpið. Bátur
hans var búinn til siglingar, en af
þeirri siglingu átti ekki að verða.
Við sem eftir stöndum eigum
minningu um fagran aðdraganda,
undirbúning og inngang að lífi
sem hlyti að verða farsælt og
hamingjuríkt. Þegar slík von
brestur með svo sviplegum hætti,
velkir báran minningabrotum á
land til okkar, minningum sem við
síðan reynum að raða saman með
fákænum orðum til þess að gera
myndina skýrari, festa hana í
okkur, fá af henni huggun — og
draga af henni lærdóm.
Ég sagði að það líf sem Ómar
átti í vændum hlyti að hafa orðið
farsælt og hamingjuríkt. Svona
nokkuð hljómar ef til vill undar-
lega, en svo sem hver er sinnar
gæfu smiður, þá voru allir eigin-
leikar hans af þeim kjörviði sem
til gæfu mætti vel duga. Bar þar
mest á jafnlyndinu, aðlögunar-
hæfninni, þolinmæðinni og örlæt-
inu. Það var til dæmis ekki ónýtt
fyrir skussa eins og mig í öllu því
sem viðvíkur bílvélum og mask-
ínuverki að eiga Ómar að, því hon-
um var sérlega lagið að eiga við
allt slíkt og ósjaldan lagfærði
hann bílinn minn gamla þegar
hann sýndist vera að gefa sig end-
anlega. Öllu vélavirki kom hann af
stað og fékk til að ganga eðlilega
væri þess kostur og oft hefur það
hvarflað að mér að þar væri lagni
hans ekki ein að verki, heldur líka
þolinmæðin og örlætið. Aldrei var
hann of tímabundinn til að sinna
lítilfjörlegustu bilunum og það að
fylgjast með honum kvöldstund
við að leita að slíkum bilunum og
laga bílinn minn, reyndist mér oft
drjúgur skóli í hugsanagangi og
lífsafstöðu. Raunar má segja að sú
hugarfró sem þau samskipti urðu
mér jafnist fyllilega á við lækn-
inguna á bílgarminum, því amst-
ur, erill og ímynduð sárindi
hvunndagsins hurfu á slíkum
stundum. Hann lagfærði því
meira en maskínuverk bílsins; ná-
vist hans lagfærði maskínuverkið
í mér. Þannig var örlæti hans á
sjálfan sig og sína hæfileika. Það
var sífellt verið að gefa án þess til
nokkurs væri ætlast eða nokkuð
væri þegið í staðinn. Þannig eign-
uðust einnig synir mínir í honum,
frænda sínum, gjafmildan og þol-
inmóðan vin sem ætíð var reiðu-
búinn að sinna þeim og barna-
dyntum þeirra. Þannig gaf hann
af sér alla tíð og ég hygg að hið
stutta líf hans hafi verið okkur
gjöf — okkur sem kynntumst hon-
um.
Guð geymi minningu um góðan
og fallegan dreng, sem fátækleg
orð megna ekki að lýsa.
Árni Ibsen.
„Ó, Cn4. þín mÍHkunn mt'iri er
en megi nál vor akiljn."
Þessar ljóðlínur fagurs sálms
verða æði torskyldar þegar burt er
kvaddur tæplega 19 ára piltur,
sem lífið sjálft og framtíðin öll
virðast breiða faðm sinn í mót.
Leiðir okkar BJörns Bergþórs
Jónssonar lágu samaní Víðistaða-
skóla þar sem við vorum bekkjar-
félagar um sinn og bundumst
ævarandi böndum vináttu.
Það er þvi erfitt að sætta sig við
að missa vin, sem maður hefur
umgengist nær daglega um nokk-
urra ára skeið, vin svo ungan og
lífsglaðan, sem Björn Bergþór var.
Þegar svo er komið sem nú hef-
ur gerst er maður óþyrmilega
minntur á, að við ráðum ekki
göngu „morguns og kvelds".
Foreldrar Björns Bergþórs, þau
Bergþóra Björnsdóttir og Jón Ingi
Pálsson mega nú sjá á eftir syni
sínum yfir móðuna miklu. Þeirra
missir er mikill.
Við Björn Bergþór áttum marg-
ar góðar stundir saman og vorum,
að ég hygg, eins og aðrir ungl-
ingar. Fjarri var því að við reynd-
um að ráða gátur lífsins þó vissu-
lega væri rætt um framtiðina
jafnt liðandi stund.
Hugur þessa ágæta vinar mins
beindist að flugi og ófáar voru þær
stundir sem við svifum saman í
flugvélinni hans, frjálsir sem fugl-
inn og nutum fagurs útsýnis yfir
landið.
Þá er og ógleymanleg ferð okkar
til Mallorka sl. sumar. Þannig
mætti lengi telja, en ekki er hér
ætlunin að rita langt mál, aðeins
kveðja góðan dreng, sem ásamt
vini sinum fórst í Þingvallavatni
laugardaginn 31. júlí sl.
Við, foreldrar mínir og systkini,
vottum foreldrum Björns Berg-
þórs, systkinum, ömmu og öðrum
ástvinum dýpstu samúð okkar.
Þar sem sorgin ríkir er heilagur
staður.
„Far þú í friúi,
fridur (>uAn þig blesNÍ.
Honum sé eilíf þökk fyrir allt.
Ingvar
Minning:
Ingibjörg Sveins-
dóttir Holtsmúla
í dag er til moldar borin frá
Reynistaðarkirkju Ingibjörg
Sveinsdóttir fyrrum húsmóðir í
Holtsmúla. Hún var af merkum
bændaættum komin, skagfirskum
og þingeyskum, sem ég rek að vísu
ekki hér.
Foreldrar hennar voru sæmd-
arhjónin Hallfríður Sigurðardótt-
ir og Sveinn Jónsson, búendur á
Hóli í Sæmundarhlíð.
Ingibjörg fæddist að Hóli 11.
júní 1891 og var því rúmlega 91
árs er hún lést. Hún var næst-
yngst 6 barna þeirra Hólshjóna og
flest lifðu þau fram í háa elli.
Ingibjörg kvaddi þennan heim síð-
ust þeirra og hafði þá dvalist 7
síðustu æviárin á sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki, farin að kröftum,
farlama að mestu og blind síðustu
árin.
Þrátt fyrir þessi bágindi heyrð-
ust aldrei æðruorð né kveinstafir
af vörum Ingibjargar. Gamla kon-
an tók þessu með jafnaðargeði,
talaði við guð sinn í bænagerð og
sótti huggun og styrk til hans og
bróðurins besta, söng sálma til
dýrðar almættinu, þakklátum
huga fyrir langa og annasama
ævi, að vísu á stundum harðan
reynsluskóla, en þær voru líka
margar sólskinsstundirnar og
heiðir hamingjudagar.
Ingibjörg dvaldist í föðurgarði
fram undir tvítugsaldur en árið
1910 giftist hún Ellert Jóhanns-
syni frá Saurbæ, sem gerst hafði
vinnumaður föður hennar nokkru
áður. Ungu hjónin hófu búskap í
Vík, en 1912 fluttust þau að
Holtsmúla á Langholti og bjuggu
þar í 60 ár farsælu búi í ástríku
hjónabandi. Þá varð ekki lengur
staðið á teignum og þau fólu bú og
jörð Sigurði syni sínum. Enn um
stund dvöldust þau í Holtsmúla,
sem átt hafði hug þeirra og hjarta
eftir áratuga brauðstrit með styrk
íslenskrar gróðurmoldar. Þar
höfðu þau séð vonir sínar rætast,
lifað saman meðlæti og mótlæti og
látið eitt yfir bæði ganga. Síðar
fluttust þau á sjúkrahúsið á Sauð-
árkróki, og þar lést Ellert árið
1977.
Þegar þau Ingibjörg og Ellert
hófu búskap í Holtsmúla var jörð-
in örreytiskot og þau sárfátæk. En
með elju og dugnaði tókst þeim að
hafa sig upp og bæta ábýlisjörð
sína svo að hjá þeim varð um skeið
eitt blómlegasta bú sveitarinnar.
Ellert var viðbrigðaötull og stór-
huga bóndi og sparaði sig hvergi í
mannraunum. Ingibjörg fylgdi þar
fast eftir við hlið bónda síns. Og
það má fullyrða um þeirra lífsróð-
ur að skuturinn frýði aldrei skrið-
ar þótt knálega væri róið frammi
í.
Löngum var margt í heimili hjá
þeim hjónum. Húsmóðurstörfin
kröfðust því mikils tíma og vafa-
laust fórna oft á tíðum. A þeim
vettvangi komu eðliskostir Ingi-
bjargar vel í ljós; myndarskapur í
hvívetna og umhyggja.
Gestrisni var m.a. aðal Holts-
múlaheimilisins og þar voru þau
hjón samvalin, en hyggja mín er
sú að húsmóðurinni hafi samt ver-
ið hún í blóð borin í ríkara mæli,
ef dæma má eftir því hversu hún
gladdist yfir að gera öðrum vel til.
Þegar gestir knúðu dyra voru
þeir boðnir velkomnir með geisl-
andi gleði og hjartahlýju hús-
freyjunnar. Bæði glöddust þau
hjón með glöðum og oft var glatt á
hjalla í Holtsmúla er gesti bar að
garði. Ekki síst var hjartans gleði
að veita smáfólkinu og gleðjast
með því. Þá naut Ingibjörg í
Holtsmúla sín. Barngæðin voru al-
veg einstök. Eitt dæmi má nefna í
þessu sambandi. Um mörg ár
höfðu þau hjón veitingasölu við
Staðarrétt á haustin og stóð Ingi-
björg fyrir henni. öllum börnum,
sem þar komu, gaf hún veitingar
og ekki var hún í rónni fyrr en allt
smáfólkið, sem hún hafði hugboð
um að við rétt væri statt, hafði
komið í tjöldin og þegið hjá henni
góðgjörðir.
Auk þess sem þegar hefur verið
talið í fari Ingibjargar, barngæði,
gestrisni og gjafmildi, einkennd-
ust samskipti hennar við
samferðafólkið af brjóstgæðum og
ríkri réttlætistilfinningu. Hún
mátti hvergi aumt sjá án þess að
reyna að bæta úr, og þeir, sem
minna máttu sín, áttu vísan
stuðning hennar, svo og þeir sem
órétti voru beittir.
Sem og áður segir helgaði Ingi-
björg heimili og fjölskyldu krafta
sína, tók lítinn þátt í félagsmál-
um. Þó starfaði hún í kvenfélagi
sveitarinnar og naut þar bæði
trausts og vinsælda.
Börn þeirra Holtsmúlahjóna
voru sex og eru talin í aldursröð:
Svavar, búsettur á Sauðárkróki,
Sveinn, búsettur á Blönduósi, Jó-
hann, látinn, Sigurður, látinn,
Hallfreður, látinn, Aldína, búsett
á Sauðárkróki. Eina kjördóttur
tóku þau að sér, Hafdísi, sem er
búsett í Þorlákshöfn.
Ingibjörg og Ellert hafa orðið
kynsæl og skipta afkomendur
þeirra mörgum tugum.
Nú er lokið langri ævi og fögru
mannlífi. Ein hetja hversdagslífs-
ins hefur orðið undir í fangbrögð-
unum við Elli kerlingu. Gömul
kona, ellimóð en glöð í hjarta og
þakklát öllum fyrir samfylgdina
og aðhlynninguna á síðustu ævi-
dögunum, hefur haft vistaskipti
og flust yfir á eilífðarlandið þar
sem bíða vinir í varpa og fagna
endurfundunum.
Og við, sem eftir stöndum hérna
megin móðunnar miklu, þökkum
af alhug móður, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalang-
ömmu allt sem hún var okkur og
kveðjum hana með þeirri vissu að
lífið er sterkara en dauðinn.
Blessuð sé minning hennar.
Friðrik Margeirsson
+ .
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
systur okkar,
ÞORBJARGAR MARGRÉTAR JÓHANNESDÓTTUR,
fré Saurum.
Hermann Jóhanneaaon,
Benodikt Jóhannosson,
Guömundur Jóhannesson.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.