Morgunblaðið - 09.10.1982, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 09.10.1982, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 1982 41 '^KANDI SVARAR í SÍMA 10100 KL. 10—12 FRÁ MANUDEGI ;s Staglöld Oddur A. Sigurjónsson skrifar: „Velvakandi! Varla get ég hugsað mér hæfi- legri nafngift á orðfæri ýmissa, já, hreint og beint furðulega margra, sem tjá sig í ræðu og riti á þessum síðustu tímum, en stagl, og mættu því tímarnir sem bezt kallast staglöld, ef þeim ber annars eitthvert sérheiti. Því fer nú alls fjarri, að ætlunin sé að kafa djúpt í þann ruslahaug, enda ekki mjög aðlaðandi. Svona rétt til að drepa á eitt- hvað, mætti minna á hátterni ým- issa skrækjafrömuða í textagerð við framleiðslu sína, sem öskra alloft sömu setninguna sjö eða átta sinnum í síbylju í sama lag- inu og kalla víst skáldskap og krefjast sjálfsagt stefgjalds fyrir, ef einhverjir skyldu flytja and- legheitin! Líklega er það orðið, sem stag- ast er mest á í tíma og ótíma vin- sæll og vinsældir. Fólk virðist telja, að hæfilegt sé að klína þessu „töfraorði" á hreinlega flesta, ef ekki alla, hluti og fara létt með það! Hér kennir svo margra grasa, að æra mætti óstöðugan að tína upp nema fæst úr þessum gras- garði smekkleysis og forheimsk- unar. Þar er að finna lofgerðir um vinsældir hrárra, soðinna eða steiktra kettuðra, fiskbita í ein- hverjum sullkássum, fatatuskur af allskonar stærðum og gerðum, að ekki sé minnst á skóblöðrur og fleira í sama dúr eða moll!Ö Það hlýtur að vera heilvita fólki ráðgáta, hvernig dauðir hlutir afla sér vinsælda(!) þó vera megi að þeir getið orðið eftirsóttir eða dáðir og eflaust mætti hafa þar fleiri orð um. Auðvitað er síður en svo, að ástæða sé til að reka hornin í orðið vinsæll og önnur skyld því. Þau eru bæði fögur og fagurrar merk- ingar. En það er þessi hóflausa misnotkun þeirra, sem mér geð- fellur ekki. Vera má að það sé misskilning- ur minn, og þá vegna kunnáttu- sjónvarpsins í gær (þriðjudag) var sýnt frá flugi fréttamanns yfir heiðavötn fyrir norðan. Mig lang- ar að gagnrýna það harðlega, að flogið skyldi í lágflugi yfir álfta- hópana sem þar voru. Mér fannst leiðinlegt að sjá þetta tillitsleysi við fuglana, sem þarna voru í frið- helgu athvarfi. Það sýndi sig líka, að styggð kom að þeim og ’þeir reyndu að hefja sig til flugs. Þarna sást fréttamaðurinn ekki fyrir og fór með nærgöngulan hávaða á hendur lífríki náttúr- unnar. Hlýtur að valda röskun á umferð Inga Borg hringdi og hafði eftir- farandi að segja: — Ég er alveg sammála dr. Alfreð Árnasyni, sem skrifaði greinina Ekki sama Jón og séra Jón í Velvakanda á sunnu- daginn var. Ég bý við hornið á Freyjugötu og Mímisvegi og það hefur ekkert samráð verið haft við okkur íbúana hér og hinum megin vegna fyrirhugaðrar lokunar hluta af Freyjugötu, enda þótt flest okkar hafi búið hér í yfir 40 ár. Lokunin hlýtur þó að valda mikilli röskun á umferðinni hérna í kring, en hún er mikil þegar heimsóknartímar eru á Landspít- alanum. Okkur sárnar það, að ekk- ert hefur verið við okkur rætt vegna þessarar fyrirhuguðu breyt- ingar. skorts, að ég hefi ætíð tengt við þessi hugtök þróun gagnkvæms, persónubundins þokka milli manna. Njálssaga greinir frá fagurri vináttu Gunnars á Hlíðarenda og spekingsins á Bergþórshvoli og sona hans. Eflaust hafa þeir oft fundizt, til þess að glæða vinátt- una og leiðin milli þeirra hvorki vaxið hrísi né háu grasi. En ég minnist þess ekki að hafa séð þess getið, að nefndir vinir hafi bundið neina sérstaka vináttu við mis- hæðir eða lægðir á þeirri leið. Um hitt má að skaðlausu geta, að Sæunn kerling bar lítinn þokka til arfasátunnar á Bergþórshvoli, og virðist sú hugmyndafræði hennar hafa orðið lífseig þar á bæ, að því er nýjar fregnir herma! Rétt og sjálfsagt þykir að geta þess ef menn snúa frá villu síns vegar og gleðjast rækilega þar af. Næstum daglega þykir sjálfsagt að hnippa í landsmenn frá einni ágætri stofnun, og auglýsa breyt- ingar á allskonar leiðarmerkjum umhverfis landið. Lengi vel var þó ekki hægt að Steingrimur Pétursson skrifar: „Imyndið ykkur vinnustað með segjum 1000 starfsmenn, þar sem allir eru meðlimir í starfsmannafé- laginu, enda af ýmsum ástæðum næsta erfitt að standa utan þess, og kostir þess að vera með auk þess margir. En á þessum vinnustað eins og á flestum öðrum, já eins og á flestum sviðum þjóðlífsins, er fé- lagsáhuginn ansi lítill. En það er allt í lagi; í lögum félagsins er ein- mitt gert ráð fyrir þessu, og því nægir að nokkrar sálir mæti á fundi til þess að samþykkja (eða hafna) lög, tillögur eða annað, sem stjórn félagsins hefur fram að færa. Og svo er hér lítil saga, sem að vísu er uppdiktuð, en gæti hæglega verið sönn og hafa átt sér stað í vissum löndum þessa heims. En á íslandi? Nei, eða hvað? Hún er svona: Stjórn verkalýðsfélags staðarins lagði fram og mælti með tillögu á fundi, á hvern hún hafði safnað nokkrum dyggum fylgisnötum (nokkrar aðr- ar ólánsamar sálir höfðu einnig séð ástæðu til að mæta), tillögu þess efnis, að tekið væri því kostaboði, sem borist hafði frá einum kart- öflusaia staðarins, að verja V6 af félagssjóði verkalýðsfélagsins til að kaupa kartöflur frá akkúrat nefnd- um aðila. Enda hafði hann lofað, að þær væru fyrsta flokks. í reynd kom þetta þannig út, að hver og einn félagsmaður verði sem svaraði tæpum 50 krónum af framlagi sínu í félagssjóð til þessara kaupa og fengi miða upp á þessi kartöflukaup frá nefndum seljanda. Var þetta samþykkt á fundinum, löglega ... Hitt var svo annað mál, að flestir meðlimir þessa félags, sem var ansi fjölmennt, höfðu ekki mætt á fund- inn — og það sem meira var: þeir sem yfirleitt höfðu áhuga á kartöflukaupum, vildu alla vega geta valið þær sjálfir. Nú, svo voru margir, sem engan áhuga höfðu á kartöflum yfirleitt. Auk þess hafði þeim skilist í eina tíð, að félagssjóð- urinn væri ætlaður til annarra og nærtækari hluta. Auk þess var sjá eða heyra, að þeir þar kynnu skil á rúmi og tíma. Þannig feng- um við að heyra, að ljósmerki sæj- ust á svo eða svo margra sekúndna bili!, sem auðvitað er hugtak um rúm. En nú um hríð er þó svo komið, að ljósmerkin eru talin sjást á tiltekinna sekúndna fresti, sem auðvitað er tímahugtak. Þetta er gleðileg framför. Verður nú að sinni látið útrætt um stagl." hann heldur rýr og félagsstarfið kostaði sitt. Samanlagt gerðu þess- ar fimmtíu krónur verulega upp- hæð. En ekki tjóaði að tala um það. Þetta hafði verið samþykkt. Enda hafði kartöflusalinn lagt sig mjög fram og lengi að sannfæra stjórn og nánasta fylgilið um ágæti kartafl- anna, sem hann hafði á boðstólum. Sá stjórnin sitt óvænna undir þess- um fortölum, og auk þess hafði mikið verið talað um næringargildi kartaflna í fjölmiðlum undanfarin misseri. Nú er það önnur saga, að í ljós kom að kartöflurnar margumtöluðu voru alls ekki af þeim gæðaflokki, sem lofað hafði verið. Það sem á hinn bóginn hafði gert kartöflusal- anum fært að koma með sitt út af fyrir sig lága verðtilboð var það, að hann hafði keypt sínar kartöflur með sérstökum skilmálum af er- lendum aðila, enda bundið því skil- yrði að þær væru seldar á vissan hátt. Auk þess hafði okkar marg- umrædda sala tekist furðanlega að komast undan vissum gjöldum. Um þessar mundir hefur auglýst sig mjög „fyrirtæki" eitt, sem telur sig sérstakan merkisbera á sviði vissrar listgreinar, enda segir í lög- um þess að markmið þess sé að „auka áhuga á ... og þroska al- mennan ... smekk". Með „kostaboð- um“ í líkingu við kartöflusalann hefur því tekist að fá fjölmarga sakleysingja til að bítá á agnið og kaupa vöru þess. Smátt og smátt mun hins vegar renna upp fyrir fólki, að það eru maðkar í mysunni, varan ekki eins góð og vönduð og lofað var. Mér er til efs, að sá er- lendi aðili sem seldi fyrirtækinu vöruna sé sérstaklega sáttur við þau vinnubrögð, er viðhöfð voru við sölumennskuna eða auglýsingu vör- unnar. Þetta er „allegoría" um eitt fyrir- brigði í listalífi höfuðborgarinnar í dag. Nú verður kátt í höllinni! Ergo: Kaupið ekki köttinn í sekknum." GÆTUM TUNGUNNAR Kinhver sagði: Þeir komu í stað hvors annars. Rétt væri: Þeir komu hvor í annar.s stað. Að pranga kartöfl- um inn á fólk ALLTAF A SUMMUDÖGUM OG EFNISMEIRA BLAÐ! ÞETTA ER EINS OG HJÓNABAND — Spjall viö Þórunni Magneu Magnúsdóttur leikkonu STAÐFRÆÐIÞEKKING I LANDNÁMU ER ÓTRÚ- LEGA MIKIL — Rætt viö Harald Matthíasson r ER KONURIKI I DOLUM? GAMAN AÐ YRKJA MEÐ LITUM OG FORMUM — Viötal við Torfa Jónsson KRABBAMEIN A DROTTINS DEGI — POTTARÍM — Á FÖRN- UM VEGI — REYKJAVÍK- URBRÉF — POPPSÍÐA — VELVAKANDI Plov0iiul>taíní> Sunnudagurinn byrjar á síðum Moggans

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.